All that you can’t leave behind...

«Τι θα κρατήσετε από την χρονιά που φεύγει;».Πρέπει να είναι η δεύτερη πιο κλισέ ερώτηση, που γίνεται στις συνεντεύξεις. Μετά, φυσικά, από το «Ποια τρία πράγματα θα παίρνατε μαζί σας αν ναυαγούσατε σε ένα ερημονήσι;». Στην οποία, παρεπιμπτόντως, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κανείς δεν συμπεριλαμβάνει στις προτιμήσεις του και ένα κινητό που να πιάνει παντού. Αν όχι ένα σκάφος….

Όπως και να’χει, πιστεύω η πρώτη ερώτηση θα έπρεπε να ήταν αλλιώς διατυπωμένη. «Τι δεν μπορείτε να αφήσετε πίσω με την χρονιά που φεύγει; Τι δεν σας επιτρέπεται να ξεχάσετε;» ίσως να ήταν μια πιο ενδιαφέρουσα επιλογή. Εγώ τουλάχιστον θα είχα πολλά να πω, αν τυχόν κάποιος μου την απεύθυνε.

Θα του έλεγα για το κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια, για το βράδυ εκείνο στην Θεσσαλονίκη, για το ταξίδι στην Πάτρα και την υπηρεσία αφύπνισης του ξενοδοχείου, για το τρένο, με το οποίο διασχίσαμε κατά πλάτος την Ολλανδία. Θα του μίλαγα για το πουκάμισο του Sumner, για τα τατουάζ του Gahan, για τον περίεργο κιθαρίστα των Apoptygma Berzerk. Θα του μίλαγα για συναυλίες, για αγώνες, για το πώς ο Grosso νίκησε τον Anthony, για τις βλακείες που συζητάγαμε τα ξημερώματα που γυρνάγαμε στο δωμάτιο στην Αμοργό. Θα του ανέφερα καμιά 20αριά επελεγμένα sms και θα του έδινα μερικά εκτυπωμένα e-mails. Θα τον υποχρέωνα να γράψει τις ατάκες «Κάτι παίζει με το αμάξι», «Αν το υπολογίσεις οι ώρες που ταξιδεύουμε είναι περισσότερες από τις ώρες που κοιμόμαστε», «Από αύριο αρχίζουν οι νέες σου ευθύνες». Θα προσπαθούσα να του περιγράψω πως αισθάνεσαι όταν μαθαίνεις από το τηλέφωνο πως κάποιος πέθανε, πως νιώθεις όταν άγνωστοι άνθρωποι σε γεμίζουν ευχές. Θα του μίλαγα για ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου, για μέρη που αγάπησα, για όνειρα που άγγιξα. Για το ασαφώς καθορισμένο σχέδιο, που υπάρχει για την νέα χρονιά.

Μετά θα του έδινα την διεύθυνση αυτού εδώ του blog και θα του έλεγα πως θα κράταγα όλα αυτά τα posts που έγραψα. Καλά και κακά, άξια να διαβαστούν και αδιάφορα, βαρετά και ενδιαφέροντα. Επίσης, θα του έλεγα από αρχές Ιανουαρίου να ρίξει μια ματιά και στα links, τα οποία σύντομα σκοπεύω να ανανεώσω. Επιτέλους…

Θα του μίλαγα για όλα αυτά που δεν μπορώ να αφήσω πίσω. Αλλά, επειδή, δεν βλέπω κάποιον να μου κάνει σύντομα την συγκεκριμένη ερώτηση τα λέω σε σένα. Σε σένα, που έκανες τον κόπο να έρθεις μέχρι εδώ.

Καλή χρονιά!

Υγ. Τις μισώ τις λίστες! Γράφεις ολόκληρο «σεντόνι» και αφήνεις τα μισά που ήθελες να πεις εκτός!

Το πάζλ

«Σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια…στο Decadance…θυμάσαι;». «Την Μαρία την θυμάστε; Εκείνο τον βλάκα στο από κάτω δωμάτιο;» .Θυμάμαι. Τα περισσότερα τουλάχιστον. Και για όσα η μνήμη μου με προδίδει, υπάρχουν και οι υπόλοιποι.

Γιορτές. Περίοδος συνυφασμένη με ανασκοπήσεις, αναπολήσεις, απολογισμούς. Συναντήσεις με φίλους που έχεις να δεις καιρό, αποχαιρετισμοί με ανθρώπους που θα αργήσεις να ξαναπετύχεις. «Ήρθα προχθές. Αύριο πετάω ξανά», «1-8 έχω άδεια», «Πότε θα πάμε για μπάσκετ;».

Αλκοόλ, φαγητό, φίλοι, οικογένεια, ιστορίες, αναμνήσεις. Όλα κάπως δένουν μεταξύ τους. Συναντιούνται σε ένα εστιατόριο στην Βεντήρη, σε μια συνοικιακή μπυραρία. Σερβίρονται μαζί με τις σαμπούκες στα μπάρ, συνοδεύουν την γαλοπούλα την Δευτέρα το μεσημέρι. Φουσκώνουν τον λογαριασμό του τηλεφώνου.

Ένα πάζλ με πολλά κομμάτια που -εδώ και πολλά χρόνια- σχηματίζεται. Ακόμη, όμως, θέλει πολλή δουλειά για να ολοκληρωθεί.

Απλά

Ήσουν και παλιότερα εδώ, έτσι δεν είναι; Κρυβόσουν πίσω από τις λέξεις μου. Χωρίς να το ξέρω στεκόσουν αθόρυβα δίπλα μου. Περίμενες μια ευκαιρία…

Με έβλεπες να μεθάω εκείνο το βράδυ στην Ίο. Να τσακώνομαι, να φωνάζω, να βρίζω σε κάθε ευκαιρία. Ήσουν εκεί κάθε φορά που παραληρούσα, που ονειρευόμουνα ταξίδια σε άγνωστα μέρη. Στα τραγούδια που άκουγα, στα κείμενα που έγραφα.

Θυμάμαι να σε πετυχαίνω σε μπαρ και συναυλίες. Γέλαγες με τα αστεία μου. Θύμωνες με τις παραξενιές μου. Πάντα γνώριζες για μένα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο. Για αυτό και μπορούσες να μου συγχωρήσεις την πιο ακραία συμπεριφορά. Για αυτό μπορούσες να με βασανίσεις για το πιο ασήμαντο παράπτωμα.

Ήσουν και παλιότερα εδώ.

Απλά δεν είχες εμφανιστεί.

Schism

Το αγαπημένο μου κομμάτι από τους Tool. O Maynard Keenan με την μάσκα του, ο Adam Jones ανέκφραστος κι εγώ στριμωγμένος ανάμεσα σε πιτσιρικάδες που κάνουν moshing χωρίς να υπάρχει λόγος. Σάββατο βράδυ στο Ελληνικό μαζί με άλλους 10-11. 000 έχουμε αντέξει τον άθλιο ήχο των Mastodon και σηκωνόμαστε στις μύτες για να δούμε το laser-show και τις βίντεοπροβολές.

Schism. Σχίσμα, διαίρεση, διαφωνία, δυσαρμονία. Ίσως η καταλληλότερη λέξη για να περιγράψει την κατάσταση του κοινού μετά την συναυλία. Άλλοι εκστασιασμένοι, άλλοι απογοητευμένοι. Ο κακός χώρος, οι απαιτήσεις των Tool να μην τους φωτογραφίζει το κοινό, οι δυσκολίες στην είσοδο και την έξοδο δεν πέρασαν απαρατήρητες. Μια βόλτα σε blogs και fora το επιβεβαιώνει.

Δεν ήταν η συναυλία που μας άλλαξε την ζωή. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουμε πάει και σε άλλες καλύτερες. Είδαμε, όμως, ζωντανά ένα από τα μεγαλύτερα rock/metal συγκροτήματα του κόσμου σε μια σχετικά καλή φάση του.

Δεν μας χάλασε.

Το ταξίδι

Πέντε μέρες, τρεις χώρες. Τέσσερις αν μετρήσεις και την Ελλάδα. Άαχεν – Άμστερνταμ- Βρυξέλλες. Γερμανία –Ολλανδία- Βέλγιο. Πέμπτη μεσημέρι προσγείωση στο Ντίσελντορφ, Δευτέρα βράδυ στο Ελ. Βενιζέλος. Αρκετά ακόμη χιλιόμετρα γραμμένα στον μετρητή, εκατομμύρια εικόνες αποθηκευμένες στον σκληρό δίσκο της μνήμης μου.

Tο πρώτο βράδυ πίνουμε μαύρες μπύρες στο Άαχεν. «Κάθε Σάββατο σερβίρω μέχρι και 2000 ποτήρια μπύρας» λέει ο barman. Το επόμενο πρωί αλλάζουμε τρία τρένα για να φτάσουμε στο Άμστερνταμ. «Θέλω να δω τι θα γράψεις στο blog σου» ακούω αργά το βράδυ μέσα σε μια ιρλανδέζικη pub. «Κι εγώ» απαντάω. Έχω πέντε μέρες να γράψω οτιδήποτε και το βρίσκω ευεργετικό. Δεν θέλω να γράφω αυτήν την στιγμή. Θέλω να κοιτάζω έξω από το παράθυρο, να ακούω ανθρώπους να μιλάνε , να διαβάζω βιβλία και περιοδικά μέσα στα τρένα. Θέλω να νιώθω.

Στις Βρυξέλλες κάθε 200 μέτρα πέφτουμε πάνω σε άλλους Έλληνες. Μιλάνε στα κινητά, βγάζουν φωτογραφίες, αγοράζουν σοκολάτες. Χαμογελάω όταν τους ακούω αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι πως μετράω αντίστροφα. Σε λίγο έρχεται η ώρα της επιστροφής. Ίσως για αυτό μέσα στο Thalys να μου έρχεται η επιθυμία να γράψω. Αρχίζω να σημειώνω προτάσεις στην πρώτη επιφάνεια χαρτιού, που βρίσκω μπροστά μου. Γράφω λέξεις πάνω σε μια φωτογραφία. «Αυτό! Αυτό! Όπως είναι! Σκάναρε το και βάλτο στο blog». Αν βρω που το καταχώνιασα…

Στην προσγείωση στην Αθήνα όλοι μοιάζουν να γυρίζουν σπίτια τους. Κανείς δεν φαίνεται να έρχεται σε κάποιον νέο τόπο. Όλοι να επιστρέφουν δείχνουν. Ή τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ.

Κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.

Γνωστές φάτσες

Βρυξέλλες, 10/12/2006

I am-sterdam

Οι ταμπελίτσες στην σκάλα με την επιγραφή «Μην φέρνετε φαγητό στους κοιτώνες. Κίνδυνος επίθεσης ποντικών» σίγουρα δεν ήταν καλό σημάδι. Όταν, όμως, είναι Παρασκευή βράδυ στο Amsterdam, δεν έχεις κάνει κράτηση, όλα τα hostels είναι γεμάτα, έξω βρέχει και τα ξενοδοχεία ζητάνε 60 ευρώ το κεφάλι, είσαι διατεθειμένος να προχωρήσεις σε κάποιες υποχωρήσεις. Είσαι έτοιμος να μείνεις σε ένα απίστευτο αχούρι ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα το μετανιώνεις για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Κάποιοι που έκαναν το λάθος ακόμη έχουν να το λένε.

Το ότι ο «καμένος» ιδιοκτήτης του Hostel Aroza μας πέταξε έξω όταν κατάλαβε πως δεν είμαστε η παρέα των Ισπανών που περίμενε δεν μπορεί να εκληφθεί παρά ως εύνοια της τύχης. Αν, μάλιστα, ήμουν πιο θρήσκος, τότε θα είχα, σίγουρα, πειστεί για την ύπαρξη του Θεού όταν βρήκαμε τα τελευταία διαθέσιμα κρεβάτια σε ένα -κατά δήλωση του - χριστιανικό youth hostel. Κοιτώνες των 18 ατόμων, κορίτσια στον πρώτο όροφο, αγόρια στον δεύτερο, την Κυριακή επίσκεψη στην εκκλησία –«αν φυσικά το επιθυμείτε». Ποντίκια -αν και πλάσματα του Θεού και αυτά- ευτυχώς δεν υπήρχαν πουθενά.

Κλασικά τουριστάκια μέσα στους δρόμους της πόλης, χαζέψαμε τα κανάλια με τις φορτηγίδες, την περίεργη αρχιτεκτονική των κτιρίων, τα εκατοντάδες ποδήλατα και τις ειδικές λωρίδες, στις οποίες κυκλοφορούν. Βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πόσα Bulldog coffee-shops υπάρχουν. Προχωρήσαμε δίπλα σε μεθυσμένους Άγγλους, ζευγάρια Ισπανών, μεσήλικες Ολλανδούς. Επισκεφτήκαμε το Μουσείο Van Gogh, Το Σπίτι της Άννας Φρανκ, το Μουσείο του Σεξ. Μπήκαμε σε Sex Shops και μαγαζιά με σουβενίρ

Ι Amsterdam, Μέσα στην μέση της Red Light District μια μπάντα παίζει χριστουγεννιάτικους σκοπούς. Μερικά στενά πιο κάτω καμιά δεκαριά άτομα, πουλάνε κόκα και ecstasy στην άκρη του δρόμου. Τα κορίτσια στις βιτρίνες φοράνε ελάχιστα ρούχα και κάνουν ότι μπορούν για να τραβήξουν πελάτες. «50 euros. Suck and fuck» λέει την ταρίφα κάποια...Ένα ζευγαράκι περιμένει στην ουρά για ένα live porn show. Μια κυρία μας δίνει οδηγίες για το πώς θα γυρίσουμε στο hostel. To πρωί κάποιοι παίζουν σκάκι στο αίθριο μπροστά από το Hard Rock Café. Μάλλον είναι οι ίδιοι που το βράδυ γεμίζουν τους δρόμους με χαρακτηριστικές μυρωδιές.

Ι amsterdam. Η πόλη που τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Χρωματισμένα ψέματα

Amsterdam, 9/12/2006

Σκέψη

Thalys. Το μωρό των Ινδών παίζει με την μητέρα του. Χαμογελάει στους δυο gay που κάθονται στις απέναντι θέσεις. Είμαστε κάπου μετά την Λιέγη. Κάπου στο τρίγωνο Βέλγιο – Γερμανία- Ολλανδία. Ο κόσμος έχει μικρύνει «επικίνδυνα».

Έχει γίνει τόσο μικρός που χωράει στο γέλιο του μωρού



[Λέξεις γραμμένες στο λευκό περιθώριο της σελίδας 5 ενός –γραμμένου στα γαλλικά- Βελγικού free press. Μιας μικρής εφημερίδας που πήρα από ένα stand στην είσοδο ενός ισπανικού fast-food. στις Βρυξέλλες Κακοσχηματισμένα γράμματα με μπλε στυλό δίπλα στην κοινή συνέντευξη κάποιων Bauduin και Andre Remy. Προτάσεις που γεννήθηκαν στην πρώτη θέση ενός τρένου που φτάνει μέχρι και τα 300 χμ/ώρα. Το ίδιο τρένο που διάλεξαν και τα γάντια μου για να ταξιδέψουν στο Παρίσι. Αρνούμαι να δεχτώ πως τα ξέχασα. Απλά ήθελαν να ταξιδέψουν λίγο παραπάνω.]

Φύγαμε...

Απογειωνόμαστε. Ήρθε η ώρα να ψάξουμε ξανά τις σκέψεις μας σε άγνωστα μέρη. Να μετρήσουμε –για άλλη μια φορά- τις αντοχές μας. «Today we escape».

Μας περιμένουν θέσεις δίπλα στο παράθυρο. Πτήσεις πάνω από τα σύννεφα. Τρένα που καταλήγουν σε όμορφες πόλεις. Τα φώτα μοιάζουν να είναι παντού αναμμένα.

«Βλέπω τους δρόμους ανοιχτούς μέχρι τα πέρατα της γης»

10.(000) days

I know the pieces fit cuz I watched them tumble down

16/12/2006

Happy ending

Το λεωφορείο γεμάτο. Το Μετρό γεμάτο. Σε καθημερινή βάση πάντα. Περισσότερες υποχρεώσεις που τρέχουν. Νέες προθεσμίες που πρέπει να τηρηθούν. Ο Δεκέμβρης μπήκε φουριόζος και γεμάτος απαιτήσεις. Ζητάει πολλά. Περισσότερα από άλλες φορές.

Λίγο πριν τις γιορτές, λίγο πριν τα στολισμένα σπίτια. Μερικές μέρες πριν από τις Χριστουγεννιάτικες φιέστες των δημάρχων. Ο Δεκέμβρης έφτασε και το βιολογικό ρολόι των περισσοτέρων τους οδηγεί στην Ερμού, τα Attica και το Mall. Οι «εορταστικές» ερωτήσεις αυξάνονται: «Ξέρεις πότε παίρνουμε το δώρο Χριστουγέννων;», «Θα πάρεις καμιά μέρα άδεια;». Σκέφτομαι να ξανανοικιάσω το Bad Santa. Στο μεταξύ, μερικές χιλιάδες λέξεις με περιμένουν –όχι και τόσο υπομονετικά είναι η αλήθεια- να τις γράψω.

Μετράμε, ήδη, τέσσερις μέρες στον Δεκέμβρη. Οι τελευταίοι τρεις μήνες πέρασαν σαν τρεις μέρες. Τώρα φαίνεται να υπάρχει μια μικρή αίσθηση πίεσης. Αυτός, όμως, αναμένεται να είναι –μακράν- ο καλύτερος Δεκέμβρης της μέχρι τώρα ζωής μου.

Πίστεψε με. Κάτι ξέρω που το λέω…

Προβλεπόμενη εξέγερση

Τα φώτα σβήνουν. Από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του «Money for nothing» των Dire Straits. Η ώρα είναι 23:00 και στην σκηνή ανεβαίνει η «συμμορία» από το Leeds, που ακούει στο όνομα Kaiser Chiefs. Ο λόγος που το Gagarin έχει γεμίσει.

Οι γκρίνιες για το ακριβό εισιτήριο σβήνουν κάπου στην μέση του πρώτου κομματιού. «Na Na Na Na Naa» και τα κορίτσια που κρέμονται από τα κάγκελα του εξώστη ουρλιάζουν. Ο κόσμος συμμετέχει όσο πιο έντονα μπορεί. Τραγουδάει μόνος του χτυπώντας παλαμάκια σχεδόν το μισό «Everyday I Love You Less and Less». Οι Kaisers παρακολουθούν αποσβολωμένοι και αρχίζουν να παίζουν, αφού ακουστεί και το πρώτο ρεφρέν.

Η μορφή της βραδιάς είναι ο τραγουδιστής Ricky Wilson. Χοροπηδάει πάνω-κάτω, γυρίζει το μικρόφωνο στο κοινό, αγγίζει τα χέρια αυτών που είναι στην πρώτη γραμμή. Σκαρφαλώνει πάνω στα ντραμς, παίζει με τον κόσμο. Στο «Modern Way» τραγουδάει τους τρεις πρώτους στίχους μαζί με ένα τυπάκι, που έχει κατορθώσει να ανέβει πάνω στην σκηνή. Στο «I Predict a Riot» κάνει stage diving. Οι σεκιουριτάδες αγωνίζονται να τον τραβήξουν πίσω.


Δώδεκα και κάτι η συναυλία έχει τελειώσει. Τελευταίο κομμάτι το «Oh my god». Σε άλλη περίπτωση, ίσως, και να γκρίνιαζα. Όχι, όμως, και με αυτούς. Θα μπορούσαν να είναι η μπάντα των κολλητών μου. Παιδιά που τρελαίνονται να είναι πάνω στην σκηνή. Παίζουν για πάρτη τους, τα δίνουν όλα, γουστάρουν.

Απλά έχουν πουλήσει περισσότερους από 5.000.000 δίσκους παγκοσμίως ...

Comfortably numb

Από ένα σημείο και μετά μουδιάζεις. Δεν νιώθεις τίποτα. Τίποτα δεν σου κάνει εντύπωση. Οι 5 νεκροί είναι απλά τηλεοπτικό θέαμα. Κακογυρισμένη ταινία με τον Steven Seagal. Αν και, ίσως, ούτε εκεί θα έβλεπες πτώματα σε πανοραμικό πλάνο κινηματογραφημένα από ελικόπτερο.

Είναι απλά μια αφορμή για να ακουστούν –για άλλη μια φορά- εκφράσεις όπως «απίστευτο έγκλημα», «πρωτοφανές», «δήμιος», «κτήνος». Λέξεις που έχουν χάσει εδώ και πολύ καιρό το πραγματικό τους νόημα. Η υπερβολική χρήση το έχει αυτό. Φθείρει ανεπανόρθωτα. «Φίλος»: το πιο τρανταχτό παράδειγμα.

Έχουμε μουδιάσει. Η φρίκη έχει καταντήσει συνήθεια.

Νομοτελειακά το επόμενο βήμα είναι «να γίνει και λατρεία»

Test

Αλέκος Αλεξανδράκης,

Jimi Hendrix,

Bruce Lee,

Βροχοποιός


Μπορείς να βρεις το κοινό στοιχείο;


Υγ. Όχι δεν είμαι νεκρός…

Stoned

Είναι μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας. Το «φάντασμα» του Brian Jones επισκέπτεται τον (μάνατζερ) Tom Keylock. «Το πρόβλημα σου ήταν πως δεν ήσουν ποτέ ευτυχισμένος» λέει ο τελευταίος. Ο -νεκρός- Jones, όμως, έχει έτοιμη την απάντηση:«Κάνεις λάθος Tom. Κάποια στιγμή ήμουν ευτυχισμένος.

Είχα ένα πρόβλημα, όμως, με την ευτυχία…Ήταν βαρετή».


Ο Brian Jones ήταν ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones. Αυτοκαταστροφική προσωπικότητα σταδιακά έθεσε τον εαυτό του εκτός συγκροτήματος. Λίγες μέρες μετά την «απόλυση» του βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του. Κάποιοι μιλάνε για δολοφονία. Ήταν μόλις 27 ετών.

Ο μηχανισμός

«Η άποψη του Raymond Carver για τον κόσμο και πιθανότατα και η δική μου, ενδέχεται να θεωρηθεί απαισιόδοξη από ορισμένους. Μας συνδέει η κοινή μας στάση προς την κυρίαρχη υπόσταση της τύχης μέσα στην προγραμματισμένη διάταξη των πραγμάτων.

Κάποιος κερδίζει το λαχείο. Την ίδια μέρα, η αδελφή του σκοτώνεται από ένα τούβλο, που ξεκολλάει από ένα κτίριο στο Seattle. Και τα δυο αυτά είναι το ίδιο πράγμα. Το λαχείο κερδήθηκε και με τους δύο τρόπους. Έχεις ελάχιστες πιθανότητες να σου συμβεί κάτι από τα δυο, κι όμως συνέβησαν και τα δυο μαζί. Ένας σκοτώθηκε, άλλος πλούτισε. Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος».

Ο Robert Altman στην εισαγωγή της συλλογής των διηγημάτων που παρουσιάζονται στην ταινία Short Cuts.

Ένας παρόμοιος μηχανισμός πρέπει να ενεργοποιήθηκε και την Δευτέρα…

Κάπου όλα γίνονται ένα…

Κατηφορίζουμε την Αδριανού και διαφωνούμε. Η μια καφετέρια είναι «πολύ trendy» ή άλλη «απίστευτα παρακμιακή». Κυριακή βράδυ στο Θησείο και ψάχνουμε ένα μέρος να πιούμε μια μπύρα. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο δεν μπορούμε να βρούμε.

Τίποτα δεν μπορεί να μας καλύψει απόλυτα. Και δεν εννοώ μόνο τις καφετέριες. Το μπλοκ που ήσουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο, το μπαρ που πήγες το Σαββατόβραδο, η δουλειά που κάνεις. «Παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς». Κατασκευάζεις μικρούς εαυτούς επιφορτισμένους με συγκεκριμένα καθήκοντα. Κάθε φορά ικανοποιείς μόνο ένα μέρος των επιθυμιών, των ονείρων, των προσδοκιών σου. Γλύφεις μια-μια τις πληγές σου, αντιμετωπίζεις τον κάθε φόβο σου ξεχωριστά.

«Κάπου όλα γίνονται ένα» όμως. Και νομίζω πως έχω βρει που.

Επετειακή εικόνα

17/11/2006, 2:30 η ώρα τα ξημερώματα. Κατεβαίνουμε με το αυτοκίνητο την Στουρνάρα. Μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου περίπου 30 αστυνομικοί με στολές συζητάνε σχηματίζοντας μικρά πηγαδάκια.

Ανήκουν στους 7.500 που είναι σε επιφυλακή για την πορεία και τους άλλους εορτασμούς


33 χρόνια μετά, κάπου φαίνεται να χάσαμε τον δρόμο…

Αποστάσεις

15 εκατοστά περίπου. Η απόσταση μου από την κοπέλα της διπλανής θέσης. Την έχω γνωρίσει σε μια ανάλογη εκδήλωση. Ομιλίες, παρουσιάσεις, «Θα ακολουθήσει buffet». Συζητάμε για λίγη ώρα. Τα τυπικά: «Τι κάνεις;», «Πως πάει η δουλειά;». Μερικές ερωτήσεις αργότερα εξακολουθώ να μην ξέρω σχεδόν τίποτα για αυτήν.

Κατά τις 21:30-22:00 την χαιρετάω και φεύγω. Είμαι περίπου μία ώρα μακριά από το σπίτι μου. Κατευθύνομαι στο σταθμό του Μετρό για να αρχίσω να καλύπτω την απόσταση. Στο μεταξύ το τηλέφωνο από την μεριά του κατορθώνει να εξαφανίσει αστραπιαία άλλες πολύ μεγαλύτερες. Βορειοανατολικό Αιγαίο, Γερμανία, Δυτική Αττική. Οι φωνές εξαπατούν. Μοιάζουν να έρχονται από το επόμενο τετράγωνο.

«No distance left to run» τραγούδαγαν παλιά οι Blur. Στην περίπτωση μου δεν ισχύει. Υπάρχουν πάμπολλες αποστάσεις που πρέπει να διανύσω. Αναρίθμητα χιλιόμετρα που πρέπει να καταπιώ. Δυσκολίες, χαρές, εξαρτήσεις, εμμονές και χίλια δυο άλλα πράγματα κρύβονται στις μελλοντικές «στροφές». Απλά πρέπει να μην ξεχνάω πως ότι πραγματικά αξίζει για μένα είναι μόνο μια σκέψη μακριά.

Με λόγια άλλων

«Δεν θέλω θαλπωρή. Θέλω Θεό, Θέλω ποίηση, θέλω πραγματικό κίνδυνο, θέλω ελευθερία, θέλω καλοσύνη. Θέλω αμαρτία»



Ο «Άγριος» από τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Aldous Huxley.

«Κουμπωμένες» «βρώμικες» πριγκίπισσες

Το Gagarin παλαιότερα ήταν για κάποιο φεγγάρι τσοντοσινεμά. «Τρεις ταινίες super sex – Η αίθουσα κλιματίζεται». Μου του έχουν πει κάτι μεγαλύτεροι φίλοι μου και τους εμπιστεύομαι. Είναι (απολύτως) τέτοιοι τύποι.

Με τις Dirty Princess ο χώρος θυμήθηκε κάτι από τις παλιές του δόξες. Δυο γκομενάκια με ελάχιστα ρούχα, φιλιούνται στο στόμα και τρέχουν πάνω-κάτω στην σκηνή, ενώ από πίσω ένας dj στέλνει electroclash κύματα στο κοινό. Η οθόνη παίζει βιντεάκια σεξουαλικού περιεχομένου και η μία από τις τραγουδίστριες πετάει το κόκκινο στριγκάκι της στον κόσμο αποχωρώντας. To ο.s.t. της παρακμής.

Στο διάλειμμα παρατηρώ τον κόσμο και αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς έχουν πληρώσει είσοδο. Σίγουρα όχι εμείς και σίγουρα όχι και οι security του Gagarin, που σιγά-σιγά βγαίνουν προς τα έξω αφού απόλαυσαν το «θέαμα». Μάλλον, ούτε και η ομάδα του Underworld, που προφανώς κάνει προθέρμανση για το σημερινό Torture Garden.

Τις σκέψεις μου διακόπτουν οι Chicks on Speed, που ανεβαίνουν στην σκηνή φορώντας κάτι περίεργα ρούχα δικής τους, μάλλον, δημιουργίας. Οι τρεις κοπελίτσες αγωνίζονται να φανούν εκκεντρικές αλλά ότι και να κάνουν δεν μπορούν να ανταγωνιστούν κάποια από τα μέλη του ακροατηρίου. Για τα κυβικά μου, πάντως, αποδεικνύονται πολύ avant-garde και μετά από ένα τραγούδι που επαναλαμβάνει συνεχώς τον στίχο «We want plastic surgery» θυμάμαι τις δημοκρατικές μου συνήθειες. «Φύγαμε» ανακοινώνω.

Η βραδιά τελειώνει μερικές ώρες αργότερα. Η συναυλία έγινε, η ημερομηνία άλλαξε. Ο κόσμος ήρθε μια μέρα πιο κοντά στην οριστική καταστροφή του. Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα.

Η Δημοκρατία της Κορίνθιανς

Η Κορίνθιανς των αρχών της δεκαετίας του ‘80 αποτελεί, ίσως, την επιτυχέστερη σύζευξη πολιτικού ακτιβισμού και ποδοσφαίρου. Η ομάδα ήταν οργανωμένη σαν σοσιαλιστικός πυρήνας. Οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές έπαιρναν όλες τις αποφάσεις χρησιμοποιώντας για κάθε ζήτημα την πλέον δημοκρατική αρχή: αυτή της πλειοψηφίας.

Τον Νοέμβριο του 1982 και λίγο πριν από –τις καθοριστικές για την κατάλυση της δικτατορίας στην Βραζιλία- εκλογές για ομοσπονδιακούς βουλευτές, γερουσιαστές, κυβερνήτες και δημάρχους η λεγόμενη «Δημοκρατία της Κορίνθιανς» πήρε μια τολμηρή απόφαση. Αναφερόμενη στην ημέρα των εκλογών (15/11) ψήφισε να τυπωθεί στην φανέλα των παικτών η προτροπή «Dia 15 Vote» -«Στις 15 ψηφίστε». Την ίδια, μάλιστα, χρονιά η ομάδα κατέκτησε και το πολιτειακό πρωτάθλημα του Σάο Πάολο με τους παίκτες να φοράνε φανέλες που στην πλάτη έγραφαν «Δημοκρατία».


Εμπνευστής της «Δημοκρατία της Κορίνθιανς» ήταν ο Σόκρατες, ο φιλόσοφος του ποδοσφαίρου με το ελληνικό όνομα. Ένας γόνος μεσοαστικής αριστερής οικογένειας, που οι συμπατριώτες του αποκαλούν «Γιατρό». Πτυχιούχος Ιατρικής, Διδάκτορας Φιλοσοφίας αλλά και ηγέτης της Εθνικής Βραζιλίας στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και 1986, ο «Γιατρός» δεν είναι τυχαία περίπτωση ανθρώπου. Είναι, άλλωστε, εκείνος στον οποίο ο Μουαμάρ Καντάφι κάποτε δήλωσε πως θα του παρείχε κάθε στήριξη αν αποφάσιζε να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Βραζιλίας.





Υγ. Ο Σόκρατες αυτές τις μέρες επισκέπτεται την χώρα μας υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων, και το έργο της οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα».

Σχέδιο απόδρασης

Τάσεις φυγής. Μάλλον το πιο διαδεδομένο –ψυχαναγκαστικό- συναίσθημα αυτήν την εποχή. «Έτσι μου έρχεται να πάω στο αεροδρόμιο, να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πετάξω στο άγνωστο» μου λέει το Ξανθό Κορίτσι με θεατρικό στόμφο. Δεν είναι η μόνη. Ξέρω πολύ κόσμο που θέλει να φύγει. Δεν ξέρει που θέλει να πάει. Απλά θέλει να φύγει.

Υπάρχουν βέβαια και οι «άλλοι». Αυτοί που γνωρίζουν που θέλουν να πάνε, πότε ακριβώς θα το κάνουν, και με ποιους. «Θα φύγουμε Παρασκευή απόγευμα, 6-7 άτομα, μας χωράει το σπίτι άνετα» μου λέει κάπου στην μέση της Αττικής Οδού ο Π. Πριν προλάβω να τον ρωτήσω «γιατί, όμως, να φύγουμε;» σκάει sms από τον Βορρά: «Πότε θα ανέβεις πάνω να σε δούμε;».

Τελικά δεν ρωτάω γιατί καταλαβαίνω πως δεν έχει νόημα. Για να αποδράσουμε φεύγουμε. Για αυτό, άλλωστε, φτιάχνουμε blogs, βλέπουμε ταινίες, ερωτευόμαστε. Για αυτό μαζεύω λεφτά, τσεκάρω αεροπορικά δρομολόγια, ψάχνω online ταξιδιωτικούς οδηγούς. Οι «φυλακές» μπορεί να μοιάζουν περισσότερες σήμερα αλλά τα μέτρα ασφαλείας έχουν σαφώς χαλαρώσει. Η καγκελόφραξη είναι γεμάτη τρύπες…

Όπως τότε στο Λύκειο…

Better than sex

Ξέρω πως, μάλλον, δεν είναι και πολύ λογικό. Έχει κάτι από «ψύχωση» μέσα του. Είναι συμπεριφορά του χειρίστου είδους, έκφραση των πιο χαμηλών συναισθημάτων. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πως δεν είναι σωστό άνθρωποι με πτυχία και Master να ανταλλάσσουν κουβέντες όπως «καθαρό πέναλτι ήταν ρε αρχιδάκι» ή «τι οφσάιντ ρε μαλάκα; (δις)». Είναι σίγουρα κατακριτέο. Όπως, άλλωστε, κατάπτυστο είναι και το να προτρέπεις τους -εδώ και χρόνια- φίλους σου να προχωρήσουν σε πράξεις σεξουαλικής φύσεως προτείνοντας τους, μάλιστα, συγκεκριμένους και απτούς τρόπους κάλυψης των γενετήσιων τους ορμών.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως δεν είναι πολιτισμένος τρόπος συμπεριφοράς να στέλνεις (στο ημίχρονο) sms, που να λένε «Μην έχεις ελπίδες μουνάκι. Δεν τέλειωσε ακόμη» ή «Μην ανησυχείς ρε! Θα τους γαμήσουμε!». Ούτε φυσικά είναι πρέπον να εκρήγνυσαι αναφωνώντας «Μα τι λέει ο μαλάκας (τρις)» ακούγοντας το τρίο της συμφοράς Ασλανίδη-Αμανατίδη-Τραγάκη στην «Αθλητική Κυριακή». Πολύ δε περισσότερο όταν είναι και οι γονείς σου μπροστά.

Πιθανόν όλα αυτά να μην είναι λογικά. Αλλά το να φεύγεις από το μαγαζί, που παρακολούθησες το ντέρμπι, νικητής και τα υπόλοιπα 4/5 της παρέας να έχουν σκυμμένα κεφάλια δεν συγκρίνεται με τίποτα!

Cocaine

Ένας άνδρας με μεγάλη μύτη σνιφάρει κόκα. Ξαφνικά από το ρουθούνι του πετάγεται μια σφαίρα, η οποία αρχίζει το μεγάλο ταξίδι της. Περνάει από διάφορες μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, διασχίζει τον ωκεανό και καταλήγει σε μια αγροτική περιοχή της Κολομβίας. Για την ακρίβεια σταματάει στο στήθος ενός μικρού αγοριού που παίζει ποδόσφαιρο.

Πρόκειται για το σενάριο τηλεοπτικού spot, που η Κολομβία θέλει να προβληθεί στην Ευρώπη. Αυτές τις μέρες, μάλιστα, ο αντιπρόεδρος της χώρας Francisco Santos βρίσκεται στην Μεγάλη Βρετανία προσπαθώντας να πείσει τους εκεί αξιωματούχους για την αναγκαιότητα της προβολής της καμπάνιας. Στόχος της εκστρατείας είναι –λέει- να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι πόσο κακό κάνουν στην Κολομβία όταν σνιφάρουν κοκαΐνη.

Σουρεαλισμός; Ή μήπως όχι;

Monkey Business

«H κοπέλα σας έχει καταντήσει ενοχλητική. Το αγόρι σας σας κεράτωσε. Το μόνο που θέλατε ήταν ένα one-night stand. Όποια κι αν είναι η περίπτωση το DumpMonkey είναι εδώ για σας.

Με 24,95$ σας απαλλάσσει από το καθήκον της άβολης συζήτησης του χωρισμού. Αν βαρεθήκατε τον/την σύντροφο σας, απλά στείλε του ένα κουκλάκι DumpMonkey. Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι η σχέση σας έχει τελειώσει και ότι δεν θέλετε να έρθετε ποτέ ξανά σε επαφή. Μάλιστα, μαζί θα αποσταλεί και σχετικό πιστοποιητικό, όπου θα αναγράφεται η ακριβής και επίσημη ώρα και ημερομηνία τερματισμού της σχέσης και θα ενημερώνει πως εσείς έχετε, ήδη, προχωρήσει. Με αυτόν τον τρόπο ο/η πρώην σας θα έχει κάτι να του/της θυμίζει πόσο πολύ δεν θέλετε να είστε μαζί του/της

Επίσης, αν το επιθυμείτε μπορούμε να αναλάβουμε να ενημερώσουμε τον/την σύντροφο σας για την επιθυμία σας και τηλεφωνικά»

Τρελή καφρίλα, έτσι;

Party people

Σάββατο βράδυ και το σπίτι είναι γεμάτο. Οι καρέκλες δεν φτάνουν και στους διθέσιους καναπέδες στριμώχνονται τέσσερα άτομα. Στην κουζίνα πέντε μαντράχαλοι κατεβάζουν σφηνάκια, ενώ η Σ. πίνει (δεύτερη) coca-cola γιατί οδηγεί.

Όλοι πιστεύουν πως το σπίτι έχει γεμίσει με ανθρώπους, πως είναι τα πολλά άτομα, που κάνουν την ατμόσφαιρα ζεστή. Σωστό είναι αυτό αλλά εν μέρει. Με ανθρώπους έχει γεμίσει το σπίτι. Μόνο που δεν έχουν έρθει μόνοι τους. Έχουν φέρει και κάποια πράγματα μαζί τους. Πράγματα που μόνο εσύ, ίσως, βλέπεις.

Πιο συγκεκριμένα, το σπίτι είναι γεμάτο με αλητείες που έκανες στα 16 σου, με φοιτητικές βραδιές, με εκμυστηρεύσεις συναισθημάτων μετά από αλκοόλ. Ανάμεσα στους καλεσμένους κυκλοφορούν βράδια στην Πάρο, τσακωμοί, συμφιλιώσεις, γέλια που ποτέ κανείς δεν κατάλαβε πως γεννήθηκαν. Μυστικά και ψέματα, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αθώα.

Στην μέση του σαλονιού είναι στημένη η ίδια σκηνή που ήταν στην Ίο, την Ελαφόνησο και τον Αρμενιστή. Το μπαλκόνι μοιάζει με το μπαλκόνι εκείνου του ξενοδοχείου στις Σπέτσες. Μέσα στο ποτήρια έχουν τρυπώσει ξενύχτια σε κάθε είδους καταγώγιο κι από τα ηχεία ξεχύνονται συναυλίες σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους. Τηλεφωνήματα μακράς διαρκείας και sms απροσδιόριστου περιεχομένου πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας.

Το σπίτι είναι γεμάτο ανθρώπους. Αλλά είναι οι δικοί σου άνθρωποι κι αυτοί δεν έρχονται ποτέ με άδεια χέρια.


Υγ. Στην φωτό το κολάζ-δώρο του Solitary Soldier μιλάει από μόνο του.

In the stars above

Πρέπει να είναι κάτι το πλανητικό. Μάλλον έχει να κάνει με ανάδρομους πλανήτες, 13ους οίκους και άλλα τέτοια «επιστημονικά». Δεν εξηγείται αλλιώς. Είναι γραμμένο στα άστρα. Όλοι έχουν νεύρα. Αρπάζονται με το παραμικρό. Εγώ, βέβαια, εξαιρούμαι. Η κατάσταση δεν με επηρεάζει. Πάντα έτσι ήμουν.

Δυο φίλοι χώρισαν. Μια άλλη φαίνεται πως τερμάτισε κάτι που έμοιαζε προορισμένο να καταλήξει σε γάμο. «Πέταξα το τηλέφωνο στον τοίχο» μου είπε χθες ο Μ., ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου. Δεν τον έχω δει ποτέ να βγαίνει εκτός εαυτού. Και τον ξέρω πάνω από 10 χρόνια.

Όλοι παραφράζουν τον Αναγνωστάκη. Εγώ θυμώνω, εσύ νευριάζεις, αυτός εξοργίζεται. Εμείς τσακωνόμαστε, εσείς βρίζεστε, αυτοί «σκοτώνονται».Η οργή και ο θυμός χτυπάνε τις πρώτες θέσεις στα charts συναισθημάτων. Η επικοινωνία γίνεται πιο δύσκολη από ποτέ.

Υπομονή. Αυτό δεν συμβουλεύουν, συνήθως, κι οι αστρολόγοι;

Νυχτερινό

Πέντε τα χαράματα. Χτυπάει το τηλέφωνο. Κοιμάσαι. Ανησυχείς. «Τι έγινε;». «Έχεις πιει;», «Οδηγάς;» Όλες οι ερωτήσεις μένουν αναπάντητες. Φοβάσαι.«Όλα θα πάνε καλά» λες. «Εγώ είμαι εδώ» συμπληρώνεις. Ξαφνικά η γραμμή πέφτει….

Πρέπει να είναι ελεεινό να το ζεις…

Ο άνδρας και το τέρας

Είναι αυτό το τέρας που ζει μέσα του. Δεν είναι κρυμμένο βαθιά. Λίγο κάτω από την επιδερμίδα κοιμάται. Πάντα σε επιφυλακή, πάντα έτοιμο να επιτεθεί. Το τρέφουν οι ανασφάλειες, το αλκοόλ, τα μυστηριώδη σχέδια, που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει. Το τρέφει η ανάγκη να πληγώσει.

Ζει μέσα σε ένα τέρας. Δεν είναι κρυμμένος βαθιά. Λίγο κάτω από την επιδερμίδα κοιμάται. Πάντα σε επιφυλακή, πάντα έτοιμος να αγαπήσει. Τον τρέφουν οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα μυστηριώδη βλέμματα, που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει. Τον τρέφει η αγάπη.

Είναι ικανό για τα πάντα. Δεν έχει ενδοιασμούς, δεν κάνει ποτέ πίσω. Μην το στριμώξεις στην γωνία. Δεν θα σου βγει σε καλό. Μην το ξυπνήσεις. Καλύτερα άστο να κοιμάται. Κι ίσως όλα να πάνε καλά.

Είναι ικανός για τα πάντα. Δεν γνωρίζει περιορισμούς, δεν κάνει ποτέ πίσω. Δέξου το χέρι του. Θα σου βγει σε καλό. Μίλησε του. Καλύτερα ακόμη άγγιξε τον. Κι όλα θα πάνε καλά.


Έχει ένα τέρας να ζει μέσα του. Και νιώθει απόλυτα άνετα.

Ζει μέσα σε ένα τέρας. Και νιώθει απόλυτα άνετα.

Είμαι απο δω...

Τους ακούω όλους να τραγουδάνε δυνατά «Δεν είμαι από δω». Το ουρλιάζουν, μάλλον, καλύτερα. Απορώ. Όλοι εδώ φαίνονται να ανήκουν, όλοι μοιάζουν να είναι στο σωστό μέρος. Από δω είναι. 100%

Αυτός ο σύγχρονος κοντοπίθαρος καλικάτζαρος που λέγεται Παυλίδης είναι πάνω στην σκηνή του Gagarin και μας ταξιδεύει. «Που ήσασταν όλοι εσείς τόσο καιρό» ρωτάει. Τραγουδά κομμάτια από τους δυο προσωπικούς του δίσκους, μας θυμίζει τα τραγούδια που ακούγαμε στο σχολείο. Η θλίψη που αλλάζει πρόσωπα, η πολιτεία εκείνη που βασιλεύουν οι μάγισσες, οι μηχανές που ξεκινάνε πριν ανάψει το φανάρι. Όλα πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας σαν διαστημόπλοια.

«Το καλύτερο ελληνικό τραγούδι όλων των εποχών» ψιθυρίζω στο αυτί σου μετά το «Μόχα». Γελάς. «Πάντα υπερβολικός» μου λες και μου πιάνεις το χέρι. Πιθανόν. Αυτός είμαι. Κάπου κοντά στα άκρα ριζωμένος. Αυτή είναι η φύση μου. «Ξέρεις δεν φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά πεινάνε» που τραγουδάει κι ο Παύλος.

Το πάτωμα κολλάει από τις χυμένες μπύρες. Καπνοί παντού, σκοτάδια, φωτορυθμικά, δυνατή μουσική με κακό ήχο. Εγώ ,όμως, νιώθω όμορφα, νιώθω χαλαρός. Εσύ γέρνεις στον ώμο μου, λίγο πιο κάτω ο Α. αγκαλιάζει την Ε. Μου έρχεται να σου πω πως «θα’ θελα να μουν σαν εσένα» και να σου ζητήσω τρία-τέσσερα εκατομμύρια συγνώμη για αυτά τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια.

Δεν το κάνω. «Είμαι από δω» σου λέω τελικά. «Πάντα υπερβολικός» γελάς.

Ήρθε ο καιρός...

«…ουρλιάζουν τα τρένα την ώρα που ο αέρας

ξαπλώνει τα στάχυα σε κύματα φως,

κοιτάς μακριά στον ορίζοντα πέρα,

γυρνάς και μου λες:πάμε ήρθε ο καιρός...»


Παύλος Παυλίδης & οι B-Movies αύριο το βράδυ στο Gagarin.

Ήρθε ο καιρός…

Όνειρα

Το Σάββατο στην Βαβέλ το κεντρικό θέμα ήταν τα όνειρα. Κάθε είδους, κάθε μορφής. Σουρεαλιστικά, ανικανοποίητα, ματαιωμένα, ουτοπικά, δυστοπικά, «προσγειωμένα». Εφιαλτικά, υγρά, ερωτικά. Με απωθημένες αναμνήσεις ή κρυφές επιθυμίες. «Η Άντα ονειρεύεται την Ελένη που ονειρεύεται την Αλίκη που ονειρεύεται μια περαστική στον δρόμο» ήταν η ιστορία σε ένα στριπάκι.

Για όνειρα συζητάγαμε και την Παρασκευή στο Θησείο πίνοντας ρακόμελα. Καθόλου πρωτότυπο, οφείλω να ομολογήσω. Μπορώ να απαριθμήσω χιλιάδες ανάλογες συζητήσεις, οι οποίες έλαβαν χώρα σε προαύλια σχολείου, σβησμένα, αυτοκίνητα, πλοία και μπαρ. Κάτω από το σπίτι μου, σε μια παραλία, σε κάποιο πάρτυ σε ένα άγνωστο σπίτι. Φυσικά τις περισσότερες φορές δεν είχαν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Σε λίγο κοντεύει έξι και θα φύγω από το γραφείο. Στον δρόμο θα με ακολουθήσουν μερικές δεκάδες όνειρα. Μερικά τα έχω, ήδη, ξεχάσει, κάποια άλλα περιμένουν υπομονετικά να δημιουργηθούν. Όπως και να’ χει, είναι τα όνειρα μου και οφείλω να τα κουβαλάω πάντα μαζί μου.

Τα μαθήματα των εκλογών

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα τι ψηφίζουν. Τους δίνουν τα ψηφοδέλτια έτοιμα, σταυρωμένα κι εκείνοι μπερδεύονται και βάζουν αυτό για τις δημοτικές στο φάκελο των νομαρχιακών. Κάποιοι άλλοι γράφουν τα ονόματα των υποψηφίων, που θέλουν να στηρίξουν, πάνω στο λευκό ψηφοδέλτιο και κάποιοι τρίτοι βάζουν οχτώ-εννιά σταυρούς αντί για έναν ή δυο.

Σε 55 ψηφοδέλτια μιας (συγκεκριμένης) νομαρχιακής παράταξης, τα 53 είναι πολύ πιθανόν να έχουν σταυρούς στα ίδια ακριβώς πρόσωπα. Από την άλλη είναι εντελώς απίθανό στο μυαλό κάποιων το ενδεχόμενο τα μηνύματα που γράφουν στα (άκυρα) ψηφοδέλτια τους να μην φτάνουν στον προορισμό τους. Εκτός, βέβαια, αν επιδίωξη τους είναι να πουν «άντε γαμηθείτε μαλάκες» και «μην μολύνεται (sic) άλλο την πόλη μου» στα μέλη της εφορευτικής επιτροπής και στον δικαστικό αντιπρόσωπο. Τότε πάω πάσο.

Από τους 400 ψηφίζουν περίπου 300-330 ενώ από το εκλογικό τμήμα θα περάσουν γύρω στους 100 ανθρώπους, που δεν μπορούν να δεχτούν πως είναι δυνατόν το όνομα τους να αρχίζει από Ζ ή Χ και να μην ψηφίζουν εκεί. Ακόμη κι αν στην πόρτα είναι κολλημένο φαρδιά πλατιά ένα χαρτί, που γράφει «ΓΡΑ-ΔΙΑΜ».

Τέλος, δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη γκαντεμιά από το να είσαι μέλος της εφορευτικής επιτροπής.

Νεκροί ήρωες

“My heroes are dead, they died in my head”. Λίγοι είναι οι στίχοι τραγουδιών, που μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση. Ο συγκεκριμένος είναι ένας από αυτούς. Κρυβόταν μέσα σε έναν ωκεανό θορύβου επενδυμένος με σκληρές κιθάρες, παρανοϊκές λούπες και παραμορφωμένα φωνητικά. Τρελαμένα τύμπανα προσπαθούσαν να τον καλύψουν και ένα περίεργο μπάσο έκανε ότι μπορούσε για να μην ακουστεί. Slipknot γαρ.

Κατάφερε, όμως, να αποδράσει κάποια στιγμή. Πήδηξε έξω από μια TDK κασέτα και καρφώθηκε στην μακρόχρονη μνήμη μου. «Οι ήρωες μου είναι νεκροί, πέθαναν μες στο μυαλό μου». Εγώ τους δημιούργησα, εγώ τους έπλασα, εγώ –τελικά- τους σκότωσα. Κυρίαρχος σ’ένα παιχνίδι που με αναγκάζει κάπου-κάπου να πονάω.

Το τραγούδι έχω πάνω από τρία χρόνια να το ακούσω. Δεν θυμάμαι κανέναν άλλο από τους στίχους. Κάθε τόσο, όμως, συναντάω κάποιον νεκρό ήρωα μέσα στις σκέψεις μου. Κι είναι πάντα δικός μου.

i don't like Wednesdays

Τις βαριέμαι τις Τετάρτες. Δεν σου δίνουν την δυνατότητα να γκρινιάξεις επειδή άρχισε η εβδομάδα, δεν σε αφήνουν να χαρείς επειδή τελειώνει. Ούτε καν να ξενυχτήσεις δεν σου επιτρέπουν. Αύριο δουλεύεις.

Δεν παλεύονται οι Τετάρτες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός πως το κοριτσάκι από την Οικογένεια Adams λέγεται Wednesday. Τις Τετάρτες, βλέπεις, δεν γίνονται συναυλίες, δεν διοργανώνονται party φίλων. Δεν μπορείς να φύγεις για εκδρομή, ούτε σε παίρνει να μεθύσεις. Οι επιλογές σου είναι από λίγες ως ελάχιστες. Τα Φεστιβάλ δεν τις προτιμούν και ο φετινός Παναθηναϊκός παίζει μόνο Πέμπτες.

Τις βαριέμαι τις Τετάρτες. Αν άξιζαν καθόλου θα μιλάγαμε για τους Happy Wednesdays και όχι για τους Happy Mondays. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως θα ήμουν πολύ πιο επιεικής μαζί τους αν ήσουν κι εσύ εδώ…

Υγ. Μιλάμε πάντα για κανονικές συνθήκες (υψηλής) πίεσης και (χαμηλής) θερμοκρασίας.

Hand/Hook

«Συνήθως φοράω τον γάντζο. Βέβαια προκαλεί περισσότερο τον φόβο παρά την συμπάθεια όταν περπατάω στον δρόμο. Μερικά παιδιά τρέμουν. Οι φίλοι μου, όμως, το έχουν αποδεχτεί. Η Rebekah, που δέχτηκε να με παντρευτεί, βρήκε την επιλογή θρασεία αλλά και κάπως σέξι. Μου έδωσε συμβουλές σχετικά με το ποια ρούχα ταιριάζουν. Το μαύρο ήταν σχεδόν αυτονόητο».


Ο αμερικανός δημοσιογράφος Michael Weisskopf έχασε το δεξί του χέρι στις 10 Δεκεμβρίου 2003 στην Βαγδάτη. Πλέον φοράει ένα τεχνητό πρόσθετο εξάρτημα, που καταλήγει σε έναν γάντζο. Στην φωτογραφία κρατάει με αυτόν το σημειωματάριο με τις τελευταίες λέξεις, που έγραψε ποτέ.

Lemmy

O Lemmy είναι περίεργος τύπος. Roadie του Hendrix, πρώην μέλος των Hawkwind, ιδρυτής και ηγέτης των Motorhead. Είναι συλλέκτης αντικειμένων των Ναζί αλλά δηλώνει αναρχικός. «I'm a romantic adventure, and I'm a reptile too» όπως τραγουδάει κι ο ίδιος στο Killed by Death.

Η φωνή του δεν είναι μελωδική, η μάπα του δεν είναι όμορφη. Παίζει το μπάσο του σαν δεύτερη κιθάρα και ο ενισχυτής του είναι πάντα στα κόκκινα. Η κηδεία του θέλει να έχει μουσική υπόκρουση το θέμα από το «Χοντρός και Λιγνός».

Η ζωή του είναι sex, drugs and rock and roll ως εκεί που δεν παίρνει. Αμφεταμίνες, γυναίκες («Περίπου 1,200 ή κάτι τέτοιο. Ασχολούμαι μαζί τους εδώ και πολύ καιρό και δεν υπήρξα ποτέ παντρεμένος. Δεν έκανα, δηλαδή, ποτέ διάλειμμα») και τραγούδια σαν το Ace of Spades και το Bomber. «We shoot to kill and you know we always will».

Στο καινούργιο δίσκο της μπάντας σε κάποιο σημείο τραγουδάει, για πρώτη, νομίζω, φορά, κάτι που μοιάζει με ακουστική μπαλάντα. Μόνο που κρατάει 36 δευτερόλεπτα και είναι η αρχή ενός τραγουδιού που ονομάζεται «God was never on your side».

Γούστα

Φαίνεται γύρω στα 18. Τρίτη Λυκείου μάλλον. Ίσως και φοιτήτρια στο πρώτο έτος. Μυρίζει gothίλα από χιλιόμετρο. Μαύρα μαλλιά με μοβ ανταύγειες, μαύρα ρούχα, μαύρα all-stars. Ίσως να είναι και emo. Δεν έχω καταλάβει ακόμη την διαφορά. Κάθεται στην άκρη του βαγονιού, στην μεριά που δεν ανοίγει η πόρτα. Ακούει μουσική κι έχει σκυμμένο το κεφάλι.

Ξαφνικά εμφανίζεται ένας συνομήλικος της. Σκουλαρίκια, indie χτένισμα, σχισμένο jean. Κρατάει στα χέρια του ένα Pop & Rock. Αν δεν ήταν 9:00 το πρωί θα έβαζες στοίχημα πως ετοιμαζόταν να πάει Decadance. Την κοιτάζει. Τίποτα. Επιμένει. Όλο το βαγόνι έχει καταλάβει πως την κοιτάζει. Τίποτα. Εκείνη παραμένει με το κεφάλι σκυμμένο να κοιτάζει το πάτωμα του βαγονιού.

Στην επόμενη στάση μπαίνει μέσα ο ορισμός του trendy. Ο τύπος φαίνεται να έχει βγει από τιμοκατάλογο του Glou. Το gothακι τον βλέπει και αμέσως γυρίζει προς το τζάμι και φτιάχνει τα μαλλιά του. Σηκώνει για πρώτη φορά το κεφάλι της.

To whom it may concern…

We're gonna make it through

We're gonna make it through now

we're gonna make it through

Kasabian- British Legion

Για όποιον έχει ανάγκη να το ακούσει από κάποιον.
«Θα τα καταφέρουμε. Θα τα καταφέρουμε τώρα».
Έτσι απλά….

Δεύτερη ζωή

Στο Second Life μπορείς να ξεκινήσεις μια καινούργια (ψηφιακή) ζωή από την αρχή. Σου δίνει την δυνατότητα να αποκτήσεις καινούργιο όνομα, να ασχοληθείς με καινούργια πράγματα, να ζήσεις διαφορετικά απ’ότι στον offline κόσμο. Αφήνεις τον παλιό σου εαυτό στην άκρη και αρχίζεις από το μηδέν. Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε. Μέχρι και να αποκτήσεις φτερά και να πετάξεις.

Όντας κάτι μεταξύ site κοινωνικής δικτύωσης και παιχνιδιού, σου επιτρέπει να φτιάξεις μια νέα ψηφιακή προσωπικότητα, να ζήσεις σε ένα καινούργιο ψηφιακό περιβάλλον, να γνωρίσεις νέους ψηφιακούς «ανθρώπους». Να φτιάξεις, εν ολίγοις, έναν κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου. Το τίμημα, βέβαια, είναι πως όλα είναι ψηφιακά και άυλα. Δεν προσφέρουν καμία ικανοποίηση στο σώμα. Η ψυχή, όμως, φαίνεται να τα βρίσκει εξαιρετικά ευεργετικά. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός πως το Second Life εκτιμάται πως προσελκύει 3.000 νέα μέλη την ημέρα;

Αλλά δεν νομίζω πως μπορείς να γίνεις οτιδήποτε άλλο από αυτό που είσαι. Όσες ζωές κι αν ζήσεις. Και στο κάτω-κάτω το Second Life δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψηφιακή αντανάκλαση του υπαρκτού κόσμου. Με τα καλά του και τα κακά του. Μέχρι και την δική του διαφημιστική εταιρεία διαθέτει…

Παράλειψη

7) Οι λέξεις : ζωή, άνθρωπος, καλοσύνη, ελπίδα, πίστη, γυναίκα, παιδί, ελευθερία, καθήκον, χαρά, δάκρυ, τι θέση κατέχουν ;
Σας βρίσκω διαβασμένη! Όλα αυτά που λέτε σκιαγραφούν τον άνθρωπο Ψωμιάδη, περιγράφουν έννοιες και αξίες που βρίσκονται στην κορυφή της ζωής μου.

Την λέξη «γιαούρτι» ξέχασε η σκληρή και αμείλικτη δημοσιογράφος στην πραγματικά δύσκολη αυτή ερώτηση, που έθεσε στον –κατά δήλωση της- «επαναστάτη άνθρωπο που χάραξε πορεία για τον τόπο μας».

Αμυντικό χαφ

Breathe in, breathe out. Άλλη μια εβδομάδα έφτασε στο τέλος της, άλλος ένας μήνας ολοκληρώνεται. Κανείς, όμως, δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί. Το μυστικό μοιάζει να είναι η διαρκής κίνηση. Τρέξιμο σε όλο το μήκος και πλάτος του «γηπέδου». Κάτι σαν αμυντικό χαφ στο ποδόσφαιρο.

«Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά» που λέει και το τραγούδι. Ο χρόνος γίνεται κάτι το σχετικό. Η διάρκεια της εβδομάδας μειώνεται, οι μήνες γίνονται λιγότεροι. Πέφτεις για ύπνο την Κυριακή και ξαφνικά ξυπνάς Παρασκευή πρωί. Το μυστικό είναι, όντως, η διαρκής κίνηση. Κάπου-κάπου, όμως, ο ρυθμός πρέπει να παγώνει. Η ομάδα χρειάζεται ανάσες.

Πρέπει να κρατήσεις μπάλα. Κάτι σαν αυτό που κάνουν τα καλά αμυντικά χαφ στο ποδόσφαιρο.


Υγ. Στην φωτογραφία είναι ο Fernando Redondo. Ένα από τα μεγαλύτερα αμυντικά χαφ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αν και ο όρος «αμυντικό χαφ» μάλλον τον αδικεί..

Charity work

Δεν συνηθίζω να βλέπω ταινίες, τις οποίες επιλέγουν να δουν και κυρίες, που έχουν προ πολλού καβατζάρει τα 60. Χθες το βράδυ, όμως, το Αττικόν ήταν γεμάτο από τέτοιες. Επίσημα ρούχα, πολλά χρυσαφικά, περπάτημα αγκαζέ. Όλο το πακέτο.

Η προβολή είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Ειδάλλως δεν νομίζω πως θα επέλεγαν να δουν μια γερμανική ταινία, που ασχολείται με την (πραγματική) ιστορία της δολοφονίας ενός νεαρού από τρεις φίλους του. Με την δράση να εξελίσσεται σε ένα σκοτεινό, απογυμνωμένο σκηνικό και με, μόλις, δυο ηθοποιούς να παίζουν όλους τους ρόλους. Κι ούτε πιστεύω είχαν δει το American History X και την περίφημη σκηνή με το πεζοδρόμιο, που αναφερόταν συχνά πυκνά στην χθεσινή ταινία.

Μέσα στην αίθουσα αναρωτιόμουνα πώς είναι δυνατόν να ζουν την ζωή τους έτσι. Να πηγαίνουν σε μέρη που δεν τους λένε τίποτα, να παριστάνουν πως νοιάζονται για πράγματα, που τις αφήνουν αδιάφορες, να βρίσκονται σε χώρους, όπου δεν έχουν τίποτα κοινό με τους μισούς και παραπάνω από τους παρευρισκόμενους. Ένιωσα ανακουφισμένος για την δική μου ζωή και την κατά πολύ μικρότερη ηλικία μου.

Αλλά τα πράγματα, τελικά, δεν είναι τόσο απλά. Εσύ που το διαβάζεις τώρα αυτό είσαι σίγουρος πως δεν ζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο; Γιατί εγώ δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά για τον εαυτό μου. Υπάρχουν στιγμές που τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Και το κακό είναι πως δεν βοηθάω καν κάποια ευαίσθητη μερίδα του πληθυσμού…

Η ακτή

Το νερό και η απώλεια. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας The Shore του Διονύση Ζερβού. Όχι οι ηθοποιοί. Το δήλωσε, άλλωστε, κι ο ίδιος την Παρασκευή το βράδυ στην προβολή του έργου του στις Νύχτες Πρεμιέρας. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το νερό. Η θάλασσα, η βροχή, η πισίνα στο μοτέλ, το ενυδρείο στο εστιατόριο. Μέσα όλα τους που χρησιμοποιούνται για να δείξουν την απώλεια και τον πόνο των -αποκομμένων μεταξύ τους- χαρακτήρων. Δυο άνθρωποι πνίγονται στην θάλασσα, ένας τρίτος σώζεται την τελευταία στιγμή. Το νερό μεταμορφώνεται από πηγή ζωής σε ένδειξη-υπενθύμιση της απώλειας.

Η Παρασκευή ήταν, απ’ όσο θυμάμαι, η μόνη μέρα της τελευταίας εβδομάδας, που δεν έβρεξε. Είδα, λοιπόν, μια ταινία για το νερό, σε μια νύχτα χωρίς σταγόνα βροχής. Παρακολούθησα μια ταινία για την απώλεια το ίδιο βράδυ, που συνάντησα φίλους, γιόρτασα μαζί τους, ήπια, γέλασα, ξενύχτησα.

Το ασύμπτωτο της κατάστασης το θεωρώ κάτι παραπάνω από τύχη.

Πολυεργαλείο

Συνήθως λειτουργεί σαν προστατευτικό. Είναι ένα τείχος, που με απομονώνει από τον έξω κόσμο. Κρατάει μακριά τις φωνές των περαστικών και τα κορναρίσματα των ταξιτζήδων, τα στριγκλίσματα από τα φρένα των λεωφορείων. Υπάρχουν και φορές, όμως, που μεταμορφώνεται σε δίχτυ ασφαλείας. Με κρατάει κάθε φορά που πέφτω. Δεν με αφήνει να αγγίξω το έδαφος.

Άλλες φορές γίνεται χαπάκι. Κάθε είδους. Αντικαταθλιπτικό, τονωτικό, αναλγητικό. Ακόμη και Viagra σε μερικές (ελάχιστες) περιπτώσεις. Την μεγαλύτερη, όμως, αποτελεσματικότητα την έχει σαν ενισχυτικό μνήμης. Είναι κάτι σαν συντηρητικό για να διατηρούνται οι αναμνήσεις.

Μπορεί, επίσης, να χρησιμοποιηθεί και σαν άκατος, σαν διαβατήριο, σαν πυξίδα, σαν όργανο μέτρησης του χρόνου και της απόστασης. Ίσως και σαν όπλο, αν σκουρύνουν τα πράγματα . Πραγματικό πολυεργαλείο, χρήσιμο σε κάθε εξερευνητή της αστικής ζούγκλας.

Είναι το φορητό μου mp3 player. Κι ας έχει αυτήν την στιγμή μόνο 15 τραγούδια…

Ξανά στην αφετηρία

Η πρώτη υποψία ήρθε το Σάββατο το βράδυ. Κάπου στο τρίγωνο Pop-Kinky- Αλχημιστής. Η πρώτη ψύχρα, η πρώτη φορά, που κάποιος από την παρέα φοράει μπλούζα με μακρύ μανίκι. Φθινόπωρο .

Δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου. Η περίοδος των κομματικών φεστιβάλ, των τελευταίων συναυλιών σε ανοιχτούς χώρους, των πρώτων βροχών. Της εξεταστικής, της ολοκληρωτικής επιστροφής στους παλιούς ρυθμούς. Του τέλους των sms τύπου «μακάρι να ήμουν τώρα στην Αμοργό/ στην Σκόπελο/ στην Ίο/ στο μέρος που σε φίλαγα».

Φθινόπωρο. Χθες το βράδυ η πρώτη –σοβαρή- βροχή της σεζόν, σήμερα το πρωί ο πρώτος ζεστός καφές. Παρά τον ήλιο που ξεγελάει. Λείπει το Φεστιβάλ της Βαβέλ και ένα πρόγραμμα εξετάσεων γεμάτο σημαδάκια από στυλό για να συμπληρωθεί το σκηνικό. Είμαστε κι επισήμως ξανά στην αφετηρία.

Ίχνη αλήθειας

Λάτρευε τις ανούσιες κολακείες, τα εμφανώς ψεύτικα κομπλιμέντα. Ζούσε για αυτά. Εκείνος μπορεί να μην τα έλεγε ποτέ αλλά δεν μπορούσε χωρίς να τα ακούει. Οι ψεύτικοι έπαινοι του ήταν απαραίτητοι.

Οι άλλοι δεν τον καταλάβαιναν. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί ήταν δυσαρεστημένος όποτε διέκρινε ίχνη αλήθειας στα επαινετικά λόγια για το πρόσωπο του. Δεν ξέρανε, βλέπεις, τον μεγάλο φόβο του. Δεν ξέρανε πως φοβόταν τα «ευχαριστώ» και τα «συγνώμη», πως δεν μπορούσε καν να τα αρθρώσει.

Δεν τα φοβόταν απλώς. Τα έτρεμε. Ειδικά αυτά που απαιτούσαν ίχνη αλήθειας.

Σε τρεις περίπου μήνες

Τρεις περίπου μήνες είναι πολύ μεγάλο διάστημα, αν το σκεφτείς. Προλαβαίνεις να κάνεις πάρα πολλά. Να διαβάσεις τα ξεχασμένα στο ράφι βιβλία, να δεις μερικές καινούργιες ταινίες. Να πανηγυρίσεις νίκες, να στεναχωρηθείς για συντριβές. Προλαβαίνεις να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους, έχεις όλο τον χρόνο να ξεχάσεις παλιούς γνωστούς.

Μέσα στους επόμενους τρεις μήνες θα «κατεβάσεις» πολλούς ακόμη δίσκους, θα αγοράσεις αρκετά ακόμη περιοδικά. Θα γελάσεις πολύ και θα στεναχωρηθείς όσο χρειάζεται. Θα επανεξετάσεις ελάχιστες αποφάσεις σου και θα κάνεις χιλιάδες λάθη. Ίσως προλάβεις να τελειώσεις και την διπλωματική σου.

Σε τρεις περίπου μήνες θα πάς στους Kaiser Chiefs και τους Tool. Αν δεν έχουν προλάβει να ακυρωθούν.