15 εκατοστά περίπου. Η απόσταση μου από την κοπέλα της διπλανής θέσης. Την έχω γνωρίσει σε μια ανάλογη εκδήλωση. Ομιλίες, παρουσιάσεις, «Θα ακολουθήσει buffet». Συζητάμε για λίγη ώρα. Τα τυπικά: «Τι κάνεις;», «Πως πάει η δουλειά;». Μερικές ερωτήσεις αργότερα εξακολουθώ να μην ξέρω σχεδόν τίποτα για αυτήν.Κατά τις 21:30-22:00 την χαιρετάω και φεύγω. Είμαι περίπου μία ώρα μακριά από το σπίτι μου. Κατευθύνομαι στο σταθμό του Μετρό για να αρχίσω να καλύπτω την απόσταση. Στο μεταξύ το τηλέφωνο από την μεριά του κατορθώνει να εξαφανίσει αστραπιαία άλλες πολύ μεγαλύτερες. Βορειοανατολικό Αιγαίο, Γερμανία, Δυτική Αττική. Οι φωνές εξαπατούν. Μοιάζουν να έρχονται από το επόμενο τετράγωνο.
«No distance left to run» τραγούδαγαν παλιά οι Blur. Στην περίπτωση μου δεν ισχύει. Υπάρχουν πάμπολλες αποστάσεις που πρέπει να διανύσω. Αναρίθμητα χιλιόμετρα που πρέπει να καταπιώ. Δυσκολίες, χαρές, εξαρτήσεις, εμμονές και χίλια δυο άλλα πράγματα κρύβονται στις μελλοντικές «στροφές». Απλά πρέπει να μην ξεχνάω πως ότι πραγματικά αξίζει για μένα είναι μόνο μια σκέψη μακριά.
20 σχόλια:
να ηξερες τι μου θημησες με το σημερηνο σου post.
Οταν γνωρισα το αλλο μου μισο ,ηταν 10500 χλμ μακρια απο εμενα. τελικα ο ερωτας και η αγαπη παραμερησαν τα παντα, αποστασεις σκεψεις,αναστολες οτι μπορεις να φανταστεις .
και ετσι ημαστε μαζι σημερα εδω και 7 χρονια .
καταφεραμε και αποκτησαμε οτι πραγματικα μας αξηζε και απο σκεψη το καναμε πραγματικοτητα .
και αυτο πραγματοποιηθηκε γρηγορα και απο τους δυο μας ,γιατι γνωριζαμε οτι η σκεψη για αυτο που μας αξηζει ,αξηζει και για αλλους, και ετσι δεν αφησαμε τον καιρο να περασει και τρεξαμε πριν απο αυτους.
για αυτο μου αρεσουν πολυ η παροιμιες
"ματια που δεν βλεπονται γρηγορα λησμονιουνται "
"σπευδε βραδεως"
και αλλα .
για το προηγουμενο post εχω να πω οτι τεληκα καταφερες και εκανες αυτο που θελεις ,αργησες αλλα εγηνε .
σε ευχαρηστω για την ευχη σου ,και εγω με την σειρα μου την ανταποδηδω σε ολους τους ανθρωπους του πλανητη και εξω απο αυτον .
Αρκεί η σκέψη?
@tsaa!!!:
"Οταν γνωρισα το αλλο μου μισο ,ηταν 10500 χλμ μακρια απο εμενα. τελικα ο ερωτας και η αγαπη παραμερησαν τα παντα, αποστασεις σκεψεις,αναστολες οτι μπορεις να φανταστεις"
Αυτός μπορεί να γίνει ένα πανέμορφο post φίλε μου!
@ladybug:
Αν είμαστε (λίγο) τυχεροί...
δεν ξερω αν το λες πραγμματικα η οχι ,αλλα θα απεφευγα να κανω ενα post,για αυτο που εζησα εγω .ειναι κατι που θελουμε να το κρατησουμε εγω και η συντροφος μου δικο μας ,ακουγεται εγωιστηκο ! συμφωνω αλλα μερικοι κοντινοι μας ανθρωποι ,το ζηλεψαν προσπαθησαν να κανουν το ιδιο και εφαγαν τα μουτρα τους ασχημα ,πολυ ασχημα .
και εγω και η γυναικα μου νιωσαμε υπευθηνοι για αυτο .
ΥΓ :Θελω να ζητησω συγνωμη απο ολους για τα ανεπητρεπτα ορθογραφικα ,και συντακτηκα λαθη μου .
νομιζω οτι μπορειτε να ανεχτειτε εναν Τεχνικο μηχανικο αριθμονοημων και πρακτικο ,που ποτε του δεν εδωσε σημασια στην ορθογραφια .ευχαρηστω!
"δεν ξερω αν το λες πραγμματικα η οχι"
φυσικά και το εννοώ. Μου φαίνεται οτι αποτελεί ερέθισμα για όμορφα πράγματα. Συζητήσεις, εμπειρίες, posts...Δεν χρειάζεται να μπεις σε λεπτομέρειες. Μπορείς να είσαι και υπαινικτικός..:-))
καταλαβαίνω, όμως, τι λες. Και τον προσωπικό χαρακτήρα του βιώματος αυτού και την μοναδικότητα του.
Πρέπει να είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος.
υγ. τα λάθη είναι ενδείξεις ζωής. Κάπου το έχω γράψει αυτό...
ναι υπαινετικα κατι μπορει να κανω ,μια και το ολο θεμα εμπλεκει και το ιντερνετ και νωμιζω οτι θα ειναι αρκετα ενδιαφερων.εχεις δικιο κατι θα σκαρφιστω.!
Ναι σε αυτον τον τομεα ειμαι πολυ τυχερος,αφου δεχτηκε και ο "ΑΡΧΗ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ " (ετσι αποκαλλω τον θεο) να βαλει και αυτος το χερακη του .
I tell you love, sister, it's just a kiss away
It's just a kiss away
(gimme shelter)
@tsaa!!!:
καλά ξηγήθηκε ο αρχιμηχανικός!!
(btw, λές να μας θεωρήσουν ασεβείς;)
@stones:
τρομερό κομμάτι. Αν και το αγαπημένο μου απο stones είναι το "wild horses"
μπα ! δεν νομιζω ,απο εγκυρη πηγη (απο παπα δηλαδη) μου ειπε οτι ο καθε ενας μπορει να τον βλεπει οπως θελει .σημασια εχει αυτο που το αποκαλεις οπως εσυ θελεις ειναι να σε γεμιζει να το πιστευεις και οχι να το θυμασε μονο οποτε χερεσαι.!
Διαβάζω τα άρθρα σου πάντα αλλά συνήθως δεν σχολιάζω.Αυτο ειναι ένα απο τα ομορφότερα post που έχεις γράψει.Δεν μπορούσα να μην στο πώ.
Αδιέξοδα τηλεφωνήματα με τις ώρες,συζητήσεις από βαρετές ως ανούσιες, τσακωμοί για λόγους αστείους, σιωπές παρατεταμένες, ελπίζοντας ότι ο άλλος θα σκαρφιστεί κάτι "τελευταία" στιγμή και θα σώσει την κατάσταση, ότι δε θα λήξει άδοξα κι αυτό το τηλεφώνημα...
Προσπάθειες, έτσι απλά, για να μειώσουμε την "απόσταση"...
Άνευ σημασίας άν ο "άλλος" στο διπλανό τετράγωνο ή χιλιόμετρα μακριά. Λίγα πράγματα με έχουν πονέσει τόσο όσο το "τόσο κοντά μα τόσο μακριά ταυτόχρονα". ¨οταν δεν υπάρχει το εμπόδιο του φυσικού μεγέθους πώς να δικαιολογηθείς;Πώς να δικαιολογήσεις τον άλλο;
"we cover distance but not together" τραγουδούν τώρα οι Royksopp
Κρατώ την τελευτάια σου πρόταση. Μ'άρέσει που κλείνεις πάντα αισιόδοξα...και αληθινά!
Όσο υπαρχουν αποστάσεις για να διανύουμε και αφού η γή είναι στρογγυλή, θεωρητικά υπαρχει πάντα η ελπίδα να συναντηθούμε με όλους εκείνους τους ανθρώπους που αφήσαμε πίσω, στην αφετηρία της αντίθετης πορείας μας.
Στην ταχύτητα της σκέψης λοιπόν...
@pixie:
σ' ευχαριστώ.δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω
@breakwater:
Έχω τόσα να σου πω αλλά η ώρα είναι 2:30 π.μ. Δεν έχω κουράγιο να τα γράψω. Υπόσχομαι να επανέλθω αύριο το πρωι.
Καληνύχτα.
@breakwater:
Με κάλυψες απόλυτα. Ορίστε, άλλος ένας τρόπος για να εκμηδενίζεις τις αποστάσεις.
Δημήτρη, για σ' ευχαριστούμε!
@breakwater:
Χρειαζόμαστε το άλλοθι της απόστασης, του βεβαρημένου προγράμματος, του ελάχιστου χρόνου. Χωρίς αυτό θα καταλήγαμε στον μεγαλύτερο μας φόβο: την συνειδητοποίηση ότι φταίμε ΕΜΕΙΣ αποκλειστικά.
Αλλά, όπως παρατηρείς κι εσύ, η απόσταση έχει και τα θετικά της. Όσο οι δρόμοι θα είναι ανοιχτοί πάντα θα υπάρχει η ελπίδα να βρεθούμε εκεί που θέλουμε. Όσο ταξιδεύουμε θα είμαστε ευτυχισμένοι. Γιατί ο δρόμος «είναι το σπίτι μας. Δεν έχει τέλος» Ξύλινα Σπαθιά
@silenzio:
Μάλλον άφησες το πιο κολακευτικό σχόλιο που έχει γίνει ποτέ για αυτό εδώ το blog.
Ευχαριστώ!
:-)))
>> Χρειαζόμαστε το άλλοθι της απόστασης, του βεβαρημένου προγράμματος, του ελάχιστου χρόνου. Χωρίς αυτό θα καταλήγαμε στον μεγαλύτερο μας φόβο: την συνειδητοποίηση ότι φταίμε ΕΜΕΙΣ αποκλειστικά.
Πόσο δίκιο έχεις... Ένας φίλος μου έλεγε χτες ότι απλά γεμίζουμε τη μέρα μας με χίλια μύρια μόνο και μόνο για να μην αφεθούμε να συνειδητοποίησουμε ότι είμαστε απλά μόνοι μας.
Αλλά δε θέλω να το πιστεύω. Αυτό το τελευταίο...
Ποιός θέλει;
Ζούμε «ολομόναχοι μαζί». Εεε, silenzio; Οι αποστάσεις είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι φανταζόμαστε. Όχι χιλιομετρικές...Ψυχικές, συναισθηματικές. Αν απλώσεις το χέρι σου μπορείς να αγγίξεις το δικό μου. Τόσο κοντά είμαστε μερικές φορές... Δεν το κάνεις όμως...Μάλλον χάθηκαν οι χάρτες, οι διαδρομές, τα σημεία... Ξεθώριασε η «μεταξύ μας γεωγραφία...»
Φίλε βροχοποιέ, πολύ ωραίο post.
Μάλλον χάθηκαν οι χάρτες, οι διαδρομές, τα σημεία...
"Ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη" που λέει κι ο Παυλίδης, samaritan boy.
Αν και καμια φορά είναι υπέροχο το να χάνεσαι και να βγαίνεις απο τους χάρτες...
υγ. thanks
@samaritan:
"ξεθώριασε η μεταξύ μας γεωγραφία...". Μερικές φορές η μεγαλύτερη απόσταση που πρέπει να καλύψεις είναι μόνο μια ανάσα μακρία. Βαθιά ανάσα όμως...
Δημοσίευση σχολίου