Τρίτη, Ιανουαρίου 31, 2006

Το "κακό παιδί του ski"


O Bode Miller είναι, σύμφωνα με το περιοδικό που κρατάω στα χέρια μου, το «κακό παιδί του ski». Φαντάζομαι πως θα πρέπει να συμφωνήσω μαζί τους, καθώς το ski ποτέ δεν υπήρξε ψηλά στην λίστα των ενδιαφερόντων μου. Για να ακριβολογώ, το ski ποτέ δεν είχε θέση στην λίστα των ενδιαφερόντων μου.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Bode Miller αλλά το άρθρο λέει πως μεγάλωσε σε ένα σπίτι χωρίς νερό και ηλεκτρικό στα δάση του New Hampshire. Οι «ειδικοί» του αθλήματος του προσάπτουν πως έχει εντελώς ανορθόδοξο στυλ. Το χαρακτηρίζουν «εκκεντρικό» και «εκτός ελέγχου». Δεν μπορούν, όμως, να μην αναγνωρίσουν πως ο Miller «είναι ο κορυφαίος ski racer στον κόσμο».

Ο τύπος, λέει, αρνείται κατηγορηματικά να αλλάξει το στυλ του ενώ δεν φαίνεται να παίρνει κι από συμβουλές. «Δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς, που να γνωρίζει καλύτερα από μένα τι θα με βοηθήσει» δηλώνει. «Με ξέρω ολόκληρη τη ζωή μου».

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Bode Miller ούτε τι ακριβώς κάνει. Τον συμπαθώ, όμως. Τον συμπαθώ γιατί κάνει αυτό που θέλει, όπως, ακριβώς, το θέλει. Και το κάνει καλά. 2 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, τέσσερα χρυσά σε παγκόσμια πρωταθλήματα και κάτι άλλες διακρίσεις –που ομολογώ δεν πολύκατάλαβα – κάτι πρέπει να σημαίνουν.

Δεν ξέρω αν ο Bode Miller είναι όντως σπουδαίος, αλλά τον συμπαθώ. Γιατί, κατά την διάρκεια των τουρνουά, δεν μένει σε ξενοδοχεία, όπως οι υπόλοιποι αθλητές του ski αλλά σε ένα αυτοκινούμενο. Γιατί δεν διστάζει να δηλώσει, μεταξύ άλλων, πως αυτό που επικρατεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η εμπορευματοποίηση και η εμμονή για συγκομιδή μεταλλείων.

Τον συμπαθώ γιατί το άρθρο λέει πως είτε χάσει είτε κερδίσει το τέλος της ημέρας θα τον βρει να γελάει και πίνει μπύρες. Κι αυτό είναι σημαντικό.

Κυριακή, Ιανουαρίου 29, 2006

play mobil


Όταν ήμουν μικρός λάτρευα τα play mobil. Είχα άπειρα τέτοια μικρά ανθρωπάκια. Κάθε είδους, κάθε φύλου, κάθε εθνικότητας. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να τους αλλάζω την μορφή, να τα κάνω να μην έχουν καμία σχέση με αυτό που περιγραφόταν στο κάθε κουτί. Τους είχα επιβάλλει ένα περίεργο καθεστώς κοινοκτημοσύνης. Τα διάφορα συνοδευτικά μικρο-εξαρτήματα άλλαζαν συνεχώς χέρια, οι «οικογένειες» δεν έμεναν ποτέ σταθερές, τα κτίρια άλλαζαν συνεχώς χρήση.

Έτσι οι καραμπίνες του αμερικάνικου στρατού κατέληγαν στα χέρια των Ινδιάνων. Γιατροί και νοσοκόμες ταξίδευαν με πιρόγες. Πειρατές κρατούσαν χειρουργικά εργαλεία. Το κάστρο του Μεσαίωνα είχε για αρχηγό έναν τύπο με μαύρο κάλυμμα στο μάτι. Μια παρέα ιπποτών φορούσε τα κίτρινα κράνη των εργατών.

Τα άλογα δεν άνηκαν σε κάποιον συγκεκριμένο. Ο καθένας μπορούσε να έχει μια ινδιάνικη σκηνή. Μικρά παιδάκια και γυναίκες με αφέλειες βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της εκάστοτε «μάχης». Διάφορα οικόσιτα ζωάκια είχαν καταλάβει το Καράβι των Πειρατών.

Περιττό να αναφέρω πως «καλοί» και «κακοί» επιδίδονταν συνεχώς σε μεταγραφές. Τα στρατόπεδα, οι παρατάξεις, οι συμμαχίες άλλαζαν μονίμως. Κανείς δεν είχε συγκεκριμένη ταυτότητα. Ο καθένας μπορούσε να βρεθεί οπουδήποτε.

Μάλλον με φόβιζε από μικρό η σταθερότητα, οι εδραιωμένες δομές, η αδυναμία μετακίνησης. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο που έχει παραμείνει σταθερό τόσα χρόνια.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2006

Απορία

Δεν μου λες, θεωρείς ότι είναι υγιές, που έχεις τόσο καιρό να φοβηθείς; Το θεωρείς λογικό; Απάντησε μου με ειλικρίνεια. Γιατί εγώ τουλάχιστον έχω προβληματιστεί με την περίπτωση σου…

Τετάρτη, Ιανουαρίου 25, 2006

Πέφτει πυκνό το χιόνι...


Πάνω στο λευκό σου το λαιμό πέφτει πυκνό το χιόνι.

Πάνω στο λευκό λαιμό χέρι ζεστό ζυγώνει.
Φέρνει τα πέντε δάχτυλα, φέρνει τα δέκα χάδια,
φέρνει και σώμα δύστροπο που ‘μαθε στα σκοτάδια.

Πάνω στο λευκό σου το λαιμό πέφτει πυκνό το χιόνι.

Πάνω στο λευκό λαιμό χέρι ζεστό ζυγώνει.


Θανάσης Παπακωνσταντίνου- Στυλίτης

Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2006

Προσπαθώντας να ζεσταθώ...


Έχω βάλει και ακούω –καθυστερημένα είναι η αλήθεια- το ντεμπούτο των Royksopp, Melody A.M.. To Avopolis λέει πως όσοι θέλουν να νιώσουν την καλοκαιρινή αύρα από τώρα ας δοκιμάσουν μια δυνατή ακρόαση του με κλειστά φώτα.

Ακόμη κρυώνω…

Ίσως φταίει που έχω ανοιχτά τα φώτα…

Υγ. SMS: «Φρόντισε να ντύνεσαι καλά. Κάνει πολύ κρύο». Αφόρητα κλισέ αλλά αρκετά γλυκό…

Δευτέρα, Ιανουαρίου 23, 2006

Ζεστασιά από το τηλέφωνο…


Απογευματάκι. Γυρίζω στο σπίτι από την δουλειά. Έχω κατέβει στην στάση του λεωφορείου και περπατάω προς το σπίτι. Με όλη μου την εξάρτηση. Σκούφος, γάντια, κασκόλ, χοντρό μπουφάν. Κανείς άλλος δεν περπατάει στον δρόμο. Μόνο μερικά αμάξια περνάνε, με τους οδηγούς να προσέχουν το ολισθηρό οδόστρωμα.

Ξαφνικά τους βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο ένας μιλάει στο καρτοτηλέφωνο, ο άλλος καπνίζει περιμένοντας να έρθει η σειρά του. Πακιστανοί είναι μάλλον. Φοράνε κάτι ανοιξιάτικα ελαφριά μπουφάν. Τους κοιτάζω και τουρτουρίζω.

Αυτός που μιλάει, γελάει. Αλλά όχι σαν να άκουσε κάποιο χοντροκομμένο αστείο. Γελάει σαν από ευχαρίστηση. Πρέπει να μιλάει με γυναίκα. Φαντάζομαι πως μιλάει με την μητέρα του ή με την αδερφή του. Ίσως με την γυναίκα του που έχει αφήσει πίσω κι η οποία του λέει πως το παιδί μεγαλώνει, πως όλα πάνε καλά. Του τα λέει ένα τόνο πιο αισιόδοξα για να μην ανησυχεί.

Κι αυτός με την σειρά του μάλλον της λέει πως εδώ κάνει κρύο, πως σήμερα δεν δούλεψε γιατί ελάχιστοι εργολάβοι πέρασαν για να διαλέξουν εργάτες, πως έχει μαζέψει αρκετά λεφτά. Της λέει πως σε λίγο καιρό θα γυρίσει να τους δει και θα φέρει κι ένα cd με ελληνικά τραγούδια, που του έγραψε ένας Έλληνας στην δουλειά. Της τα λέει ένα τόνο πιο αισιόδοξα για να μην ανησυχεί.

Και, μάλλον, μέσα από τα σύρματα του ΟΤΕ περνάει λίγη από την ζέστη της Ασίας ανακατεμένη με το φιλί κάποιας γυναίκας. Και τον κάνει να μην κρυώνει, να μην καταλαβαίνει το χιονόνερο που πέφτει. Η προσμονή της ίδιας ζέστης φαίνεται να κρατάει και τον άλλον. Περιμένει κι αυτός την σειρά του να ζεσταθεί.

Έχω φτάσει σπίτι. Γυρίζω το κεφάλι και τους κοιτάζω από μακριά. Είναι ακόμη εκεί. Δεν φαίνονται να κρυώνουν.

Κυριακή, Ιανουαρίου 22, 2006

Pieces of April


«Μπορείς να ζήσεις νιώθοντας τύψεις; Υπάρχει τρόπος να ξεπεράσεις κάποια πράγματα; Μπορείς να ζεις με συντροφιά την οδύνη; Θες να το αλλάξεις αυτό; Θες να το μετατρέψεις σε κάτι άλλο;».

Η (μέγιστη) ηθοποιός Patricia Clarkson αναφορικά με το τι πραγματεύεται η ταινία Pieces of April.

Εγώ δεν έχω να πω κάτι παραπάνω.

Δεν θα μπορούσα…

Σάββατο, Ιανουαρίου 21, 2006

Πέμπτη, Ιανουαρίου 19, 2006

Ο ασημένιος άνδρας με την βαριά φωνή...


Κατεβαίνεις και πάλι έτσι; Πόσα χρόνια πάνε από την πρώτη φορά; Καμιά δεκαετία; Δευτέρα Λυκείου ήμουνα τότε και είχα έρθει με τους γονείς μου. Στην Νέα Χαλκηδόνα ήσουνα. Στο μικρό αίθριο. Δεν σε ήξερα τότε, δεν σε είχα ξανακούσει. Μέσα σε μια βδομάδα, όμως, πήρα ότι δίσκο είχες βγάλει. Υπερβολικός από μικρός.

Και τώρα; Για ποια φορά μιλάμε; 15η –16η; Χαλκηδόνα, Πετρούπολη, Βύρωνας, Μαρούσι, Φοίνικας, Μετρό, Αερικό, Σταυρός του Νότου…Και δεν ήρθα και σε όλες. Με μια σταθερή παρέα αλλά και με διάφορες «ψυχές» που χάθηκαν μέσα στα χρόνια. Το θυμάσαι πως το 2001 έπαιζες το «Με περιμένουν» από τα Ξύλινα; Το θυμάσαι;
Πρόσεξες πως το ’99 ήμουν στα δυο μέτρα μπροστά σου φορώντας μπλούζα Paradise Lost; Πέντε μέρες πριν τις πανελλήνιες ήταν τότε…Α, και συγνώμη που πέρσι το χειμώνα έφυγα για πρώτη φορά πριν τελειώσει το πρόγραμμα σου. Δούλευα το πρωί…

Και φέτος εκεί θα είμαι. Θα σε δω για άλλη μια φορά. Στην αρχή θα κράζω αυτούς που θα σου φωνάζουν όλο το βράδυ να παίξεις τον Αποσπερίτη. Αλλά από ένα σημείο και μετά θα σε παρακαλάω να παίξεις την «Αράχνη» και το «Πιες».

Και θα έχω την δικαιολογία έτοιμη.

Το ψέμα κάτω από την γλώσσα.

«Δεν νιώθω έτσι… Απλά μου αρέσουν τα τραγούδια...»

Σωκράτης Μάλαμας για 12 παραστάσεις στον Σταυρό του Νότου- Κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 23/1 έως 28/2

Το μανιφέστο της βρόχινης τέχνης του Ρολάν Τοπόρ (αποσπάσματα)


Να συγκροτήσουμε ένα καλλιτεχνικό κίνημα, νέο και ενδιαφέρον, με στόχο να βρέχει όσο το δυνατόν περισσότερο στα έργα που θα δημιουργηθούν τα επόμενα χρόνια.

Αφού τα σύννεφα δεν σταματούν να σωρεύονται στον ορίζοντα και στις κεφαλές μας -όπως ισχυρίζονται οι πολιτικοί άνδρες- μοιάζει φυσιολογικό η τέχνη να μας ενημερώνει σχετικά. Οι καλλιτέχνες, αυτά τα υπερευαίσθητα μικρά όντα που αποτελούν μάρτυρες της εποχής τους, δεν πρέπει να παραμείνουν με τα πόδια στεγνά. Πρέπει να φέρουν τη βροχή.

Η βροχή θα γονιμοποιήσει τα αφυδατωμένα μας έργα. Και θα κάνει ν' ανθίσουν υπέροχα χρυσάνθεμα εκεί που σήμερα δεν φυτρώνουν παρά μόνο παλιόχορτα. Η αποσκληραμένη συνείδηση του κοινού θα διασταλεί εύκολα σαν μεταχειρισμένο σφουγγάρι. Οι καρδιές θ' ανοίξουν, τα δάκρυα της στοργής θα έρθουν να προσθέσουν τα ανθρωπιστικά τους ρυάκια στον πολιτιστικό κατακλυσμό που θα προκαλέσω.

Μοιάζω απλοϊκός;

Βρισκόμαστε στον εικοστό αιώνα, τι στο διάολο! Διαβάσαμε τον Φρόιντ και ξέρουμε πια ότι η βροχή είναι η μάνα. Ποιος καλλιτέχνης δεν θέλει να κραυγάσει "Μάνα!" όταν παρατηρεί τον κόσμο όπου ζει; Δεν πρόκειται για επιστροφή στη φύση, αλλά για μια τολμηρή βουτιά στον τετελεσμένο μέλλοντα. Και, προφανώς, για μια νέα ανακάλυψη της γυναίκας.

Η δουλειά δεν θα λείψει. Όλα θα γίνουν εξαρχής: γυμνά στη βροχή, πορτρέτα στη βροχή, ψάρια, μήλα, στρείδια στη βροχή, σκηνές εσωτερικού χώρου στη βροχή, σκηνές ερωτικές στη βροχή, επίσημες εικόνες στη βροχή, πόλεις στη βροχή, ήπειροι στη βροχή, κολάζ στη βροχή, υδατογραφίες στη βροχή...

Έφθασε πια η ημέρα που θα έρθει η βροχή. Ζήτω η βροχή! Ζήτω η Πρωτοπορία!

Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2006

«Πέρα από την ομίχλη…»


- Που θα είσαι σε δέκα χρόνια;
- Δεν ξέρω.
- Δεν ξέρεις; Δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ;
- Ποτέ. Αλήθεια…
- Θα είσαι ακόμη εκεί που είσαι και τώρα;
- Όχι
- …
- Σίγουρα όχι

Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2006

Κάτω στην πόλη...

«Πως θα σου φαινότανε λοιπόν φιλαράκο, αν απόψε το βράδυ βγαίναμε όλοι μαζί;»

2 πιτσιρίκια που ήρθαν μαζί με τον πατέρα τους. Ένας τύπος με μπλούζα Sex Pistols. Ένας άλλος με t-shirt Motorhead. Αρκετά ζευγαράκια. Πολλές μεγάλες παρέες. Άνδρες. Γυναίκες. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά στυλ. Όλοι μαζί είχαμε βγει το Σάββατο. Στο Club 22 ήμασταν και βλέπαμε Μωρά στην Φωτιά. Σε κάποια φάση «κάποιος από μας πέταξε την λέξη φωτιά, την λέξη φωτιά…»….κι εμείς ουρλιάζαμε «ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ»

«Κάνουμε θόρυβο κι αυτό είναι γεγονός. Μιλάω για μια γενιά που δοκιμάζει την τύχη της αλλιώς»

Υγ. Μαζί ήταν κι ο Solitary Man και η Ranex. Το ξέρω. Το διάβασα.

Σάββατο, Ιανουαρίου 14, 2006

Wish you were here...


«Θα θελα να ήσουν εδώ». Το ’χεις πει, το ’χεις ακούσει, το ’χεις νιώσει. Το ’χεις δει γραμμένο σε «αφιλόξενα» SMS των 160 χαρακτήρων, σε «ευρύχωρα» e-mails. Οι Pink Floyd το έχουν κάνει μέχρι και τραγούδι. «Θα θελα να ήσουν εδώ». Γλυκόλογο, παρακάλι, ευσεβής πόθος, κραυγή. Πολλαπλές αναγνώσεις, μπερδεμένες εικόνες. Θες, όμως, πραγματικά; Τότε γιατί δεν το αλλάζεις; Γιατί δεν λες «θα θελα να ήμουν εκεί»; Γιατί δεν είσαι «εκεί»; Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο;

Πέμπτη, Ιανουαρίου 12, 2006

Θεραπεία


Ίσως κάποια μέρα να μοιάζεις ακριβώς σαν τον Παράδεισο. Ίσως μια νύχτα σαν κι αυτή. Και τότε εγώ θα σ’ αγαπώ για πάντα. Ίσως κάποια μέρα να σου ψιθυρίζω νανουρίσματα, να σου τάζω ταξίδια σε δάση και σε δρόμους που εντυπωσιάζουν. Ίσως κάποια Παρασκευή να είμαι ερωτευμένος…

Ίσως, πάλι, αυτή η μέρα να έχει ήδη έρθει. Και να έπρεπε να σε είχα νιώσει κοντά μου. Να έπρεπε να σε αγαπούσα ανεξαρτήτως του πόσο μακριά βρισκόμουνα, ασχέτως του τι έλεγα. Ίσως να μην έκανα σωστά που συνέχεια σκεφτόμουνα το μεγάλο χρονικό διάστημα που θα ήμασταν χώρια…

Αλλά διαλέγουμε να παίζουμε ρόλους. Και σήμερα ανεβάζουμε συγκεκριμένο έργο. Εμένα ο ρόλος μου είναι να είμαι σιωπηλός. Είμαι ένα ακόμη αγόρι. Και τα αγόρια δεν κλαίνε, βλέπεις. Όχι, δεν κλαίμε. Ακόμη κι αν φοβόμαστε, ακόμη κι αν τρέμουμε σαν μικρά παιδάκια. Απλά τα καλύπτουμε όλα με ψέματα…Απλά περιμένουμε κάτι να συμβεί.

Ίσως κάποια μέρα, όμως, όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Ίσως μια νύχτα σαν κι αυτή. Θα βρισκόμαστε στα ίδια βαθιά νερά τότε. Σιγά-σιγά θα γινόμαστε ένα.

Ίσως αυτή η μέρα να έχει ήδη έρθει. Ίσως να έρθει σήμερα…

(Η φωτογραφία είναι για όσους δεν έχουν καταλάβει που έχει στηριχθεί αυτό το κείμενο)

Τρίτη, Ιανουαρίου 10, 2006

Διάλογος για καπνιστές

- Θα το θεωρήσεις μεγάλη μαλακία
- Λέγε ρε μαλάκα, τώρα! Μην με πρήζεις!
- Θα με κράξεις ρε σου λέω
- Κοίτα τον μαλάκα! Λέγε ρε να τελειώνουμε
- Να μωρέ…θυμάσαι που της είχα πάρει μια ταμπακέρα δώρο; Που σου έλεγα ότι έβρισκε καταθλιπτικά τα μηνύματα στα πακέτα;
- Κάτι θυμάμαι,. Λίγο πριν χωρίσετε δεν έγινε αυτό;
- 2-3 βδομάδες πριν
- Και; Τι έγινε; Στην γύρισε πίσω;
- Όχι μωρέ, απλά χθες που την είδα τυχαία δεν την είχε μαζί.
- Που το ξέρεις;
- Είχε το πακέτο της πάνω στο τραπέζι. Marlboro lights μαλακό. Από αυτό έπαιρνε και έκανε
- Σιγά ρε μαλάκα. Στα παπαράκια σου! Στ’ αρχίδια σου!
- Λες να τα έχει πετάξει όλα; Ότι δώρο κι αν της έκανα;
- Δεν πα να τα’ χει πετάξει. Σιγά την φόλα!

(Κρυφακούγοντας τους μπροστινούς στο λεωφορείο)

Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2006

Μετασεισμική δραστηριότητα

Το ’99 ο σεισμός έγινε αρχές Σεπτέμβρη. Μεσημεράκι και πάλι. Γύρω στις δύο, δυο και κάτι. Μιλούσα στο τηλέφωνο θυμάμαι.

Σήμερα την ώρα του σεισμού διάβαζα εφημερίδα έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση. Δεν είχα ούτε μια ώρα που είχα ξυπνήσει.

Πιτσιρίκια ήμασταν το ‘99. Νομίζαμε ότι ο κόσμος είναι δικός μας, μόνο δικός μας. «Στα 17 σου πηδάς το καλάμι…Στα 19 σου κανείς δεν σε φτάνει». Σήμερα έχουμε τελειώσει πανεπιστήμια και μεταπτυχιακά. Δουλεύουμε. Κάποιοι σκοπεύουν να παντρευτούν. Κάποιοι άλλοι το έχουν ήδη κάνει. «Σε λίγα χρονάκια το ξέρεις γυρνάς»

Κάποια πράγματα, όμως, δεν έχουν αλλάξει. Ακόμη υπάρχουν καταυλισμοί σεισμόπληκτων. Άνθρωποι που το ’99 τα έχασαν όλα. Το πράσινο σημαδάκι επιβιώνει ακόμη σε κάποια κόχη της πιλοτής της πολυκατοικίας μας. Οι φίλοι βρίσκονται ακόμη κάποια χιλιόμετρα μακριά. Άλλοι λίγα, άλλοι αρκετά περισσότερα. Οι περισσότεροι από τους γείτονες είναι ακόμη κάποιοι που γνωρίζεις απλά εξ όψεως. Οι σκέψεις σου ακόμη ταξιδεύουν σε μακρινές πολιτείες, σε συννεφιασμένα όνειρα, σε εξωτικά νησιά.
Ακόμη πιτσιρίκια είμαστε. Κι ας προσποιούμαστε πως ξέρουμε τι μας γίνεται, πως ξέρουμε τι θέλουμε. Φοβισμένα παιδάκια είμαστε. Ακόμη...

Πέμπτη, Ιανουαρίου 05, 2006

Learning to live

Ακόμη, δεν το κατάλαβες, έτσι; Ας το πάμε, λοιπόν, άλλη μια φορά από την αρχή. Όταν αποφασίζεις να πετάξεις μην μένεις στα ελάχιστα. Μην αρκείσαι να πετάς λίγα εκατοστά από το έδαφος. Προσπάθησε να πετάξεις όσο το δυνατόν ψηλότερα. Πάνω από τα σύννεφα αν γίνεται. Ειδάλλως δεν έχει νόημα…

Κατανοητό τώρα;

Τετάρτη, Ιανουαρίου 04, 2006

30/12/2005: Happy Friday

Η ώρα είναι 22:30. Μονό εμείς οι 4 είμαστε έξω από το Gagarin. Σιγά-σιγά μαζεύεται κόσμος. Μπαίνουμε μέσα. Αράζουμε σε μια γωνιά κι ακουμπάμε τα μπουφάν μας στην πυροσβεστική φωλιά.

Αρχίζει και παίζει μουσική. Στα decks είναι η Σάννυ Μπαλτζή. Παίρνουμε τις πρώτες μπύρες. Η Αναστασία χορεύει.

Όσο εμείς θυμόμαστε ιστορίες από τα παλιά, λέμε που χαθήκαμε, τι κάναμε, πως την παλεύουμε, το Gagarin γεμίζει. Ο κόσμος γελάει. Χαίρεται. Χορεύει. Κάποιοι τραγουδάνε. Η Αναστασία χορεύει.

Στη 01:00 ο Shaun Ryder και ο Kav ανεβαίνουν στην σκηνή, με μουσική υπόκρουση το 24 Hour Party People. Στα καπάκια «Hallelujah». Ο τσόγλανος που στα 22 του έφτιαξε τους Mondays μόνο και μόνο για να ζήσει το παραμύθι του «sex, drugs and rock n roll» έχει πια γεράσει. Ο χρόνος δεν θα μπορούσε παρά να αφήσει και σε αυτόν τα σημάδια του. Είναι, άλλωστε, ο τύπος που είχε το θράσος να τραγουδάει «I don’t have a decent bone in me». Κάθεται σε ένα σκαμνί σχεδόν όλο το βράδυ κατεβάζοντας μπύρες. Λέει τα δικά του στο μικρόφωνο με μια προφορά βγαλμένη από τις pubs του Manchester, από τα υπόγεια του Hacienda. Στο Step on τραγουδάει. Η Αναστασία χορεύει.

Παίζουν ότι να’ ναι. Από Doors μέχρι Killers, από Zeppelin μέχρι Nirvana. Πολύ Stone Roses. Η Αναστασία χορεύει και λέει ότι είναι η μεγάλη αγάπη της. Μόλις ο Γιώργος βγαίνει από την πόρτα, ακούγεται το Smack my bitch up. Γελάω και τον θυμάμαι να μου λέει πως «όποιος Dj τολμάει και παίζει Prodigy, μετράει!». Η Αναστασία εξακολουθεί να χορεύει. Στο Loose Fit την ακολουθώ.

Έχουν περάσει 3,5 ώρες. Στο Gagarin έχουμε μείνει μόλις 30 άτομα. Τα δυο μπαρ έχουν κλείσει, τώρα σταματάει και η μουσική. Μαζευόμαστε μπροστά στην σκηνή και σφίγγουμε το χέρι του Ryder. Δεν ξέρω ποιον ενδιαφέρει αλλά μας λέει πως υποστηρίζει την Manchester United. Μου σκάει όραμα με τον Rooney να έχει πάρει την θέση του Bez στους Mondays.

Είναι η τελευταία μέρα του χρόνου, σε λίγο θα ξημερώσει κι εγώ φεύγω από το Gagarin λέγοντας στην Αναστασία πως δεν νυστάζω καθόλου. Έχω μια αίσθηση πώς όλα πάνε καλά. Πως, ότι κι αν τυχόν συμβεί από δω και πέρα, όλα θα πάνε καλά…Ξαφνικά θέλω να χορέψω…