Ζεστασιά από το τηλέφωνο…

Απογευματάκι. Γυρίζω στο σπίτι από την δουλειά. Έχω κατέβει στην στάση του λεωφορείου και περπατάω προς το σπίτι. Με όλη μου την εξάρτηση. Σκούφος, γάντια, κασκόλ, χοντρό μπουφάν. Κανείς άλλος δεν περπατάει στον δρόμο. Μόνο μερικά αμάξια περνάνε, με τους οδηγούς να προσέχουν το ολισθηρό οδόστρωμα.

Ξαφνικά τους βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο ένας μιλάει στο καρτοτηλέφωνο, ο άλλος καπνίζει περιμένοντας να έρθει η σειρά του. Πακιστανοί είναι μάλλον. Φοράνε κάτι ανοιξιάτικα ελαφριά μπουφάν. Τους κοιτάζω και τουρτουρίζω.

Αυτός που μιλάει, γελάει. Αλλά όχι σαν να άκουσε κάποιο χοντροκομμένο αστείο. Γελάει σαν από ευχαρίστηση. Πρέπει να μιλάει με γυναίκα. Φαντάζομαι πως μιλάει με την μητέρα του ή με την αδερφή του. Ίσως με την γυναίκα του που έχει αφήσει πίσω κι η οποία του λέει πως το παιδί μεγαλώνει, πως όλα πάνε καλά. Του τα λέει ένα τόνο πιο αισιόδοξα για να μην ανησυχεί.

Κι αυτός με την σειρά του μάλλον της λέει πως εδώ κάνει κρύο, πως σήμερα δεν δούλεψε γιατί ελάχιστοι εργολάβοι πέρασαν για να διαλέξουν εργάτες, πως έχει μαζέψει αρκετά λεφτά. Της λέει πως σε λίγο καιρό θα γυρίσει να τους δει και θα φέρει κι ένα cd με ελληνικά τραγούδια, που του έγραψε ένας Έλληνας στην δουλειά. Της τα λέει ένα τόνο πιο αισιόδοξα για να μην ανησυχεί.

Και, μάλλον, μέσα από τα σύρματα του ΟΤΕ περνάει λίγη από την ζέστη της Ασίας ανακατεμένη με το φιλί κάποιας γυναίκας. Και τον κάνει να μην κρυώνει, να μην καταλαβαίνει το χιονόνερο που πέφτει. Η προσμονή της ίδιας ζέστης φαίνεται να κρατάει και τον άλλον. Περιμένει κι αυτός την σειρά του να ζεσταθεί.

Έχω φτάσει σπίτι. Γυρίζω το κεφάλι και τους κοιτάζω από μακριά. Είναι ακόμη εκεί. Δεν φαίνονται να κρυώνουν.