Σάββατο, Ιουνίου 12, 2010

Invisible hands…

Καλοκαίρι, (σχεδόν) γυμνές πλάτες κοριτσιών κατακλύζουν τους δρόμους, τα aircondition δουλεύουν υπερωρίες, τα παράθυρα παρακαλάνε για να μένουν διάπλατα ανοιχτά. Μουντιάλ, γκόλ, κάθετες μπαλιές και σέντρες-ξυράφι, το σπίτι γεμίζει, οι μπύρες αδειάζουν.

Συναυλίες, δωρεάν ή με σημαντικό αντίτιμο, μουσικές από τα ηχεία του laptop, δρόμοι που ανοίγονται ως τα πέρατα του κόσμου, συζητήσεις για τον Αύγουστο, αμέτρητα σημαδάκια πάνω σε χάρτες.

Λέξεις, σημειώσεις, επαγγελματικά e-mail, φιλικές συζητήσεις στο chat, τηλέφωνα που έχουν ξεχάσει πως είναι να μην χτυπούν. Όλα καλά, όλα υλοποιήσιμα, στόχοι, όνειρα, φιλιά. Μια αίσθηση ασφάλειας, ελευθερίας και δύναμης. Περίεργο κοκτέιλ με τελευταία τζούρα έναν άνθρωπο που (μάλλον) έχασες για πάντα.

Επιλογή σου.


Στήριξε την.

Τρίτη, Ιουνίου 01, 2010

A smile that explodes….

Έξω βρέχει…Ακούω τις σταγόνες να σκάνε πάνω σε αυτό που έχω το θράσος να αποκαλώ «μπαλκόνι» μου…Λίγες ώρες πριν από τις ίδιες χαραμάδες πέρναγε ο ήχος της πόλης, η βοή της πορείας που ανέβαινε στην ισραηλινή πρεσβεία…

Μέσα έχω τα φώτα κλειστά…Από τα ηχεία ακούγεται ο Joseph Arthur… Το «Black Lexus» παίζει όσο πια δυνατά μπορεί…Το δωμάτιο γεμίζει με φωνές που επαναλαμβάνουν πως «στον καθρέφτη τα βλέπεις όλα αντεστραμμένα». ..

Ακόμη πιο μέσα, ένα χαμόγελο έτοιμο να εκραγεί…και μια επιθυμία να γράψεις χωρίς να ξέρεις τι…να γράψεις αυτό που φωλιάζει στις άκρες των δαχτύλων σου, που κρύβεται κάτω από την γλώσσα σου…

Να γράψεις για εκείνο το χαμόγελο που κάποια μέρα θα εκραγεί