Έξω βρέχει…Ακούω τις σταγόνες να σκάνε πάνω σε αυτό που έχω το θράσος να αποκαλώ «μπαλκόνι» μου…Λίγες ώρες πριν από τις ίδιες χαραμάδες πέρναγε ο ήχος της πόλης, η βοή της πορείας που ανέβαινε στην ισραηλινή πρεσβεία…
Μέσα έχω τα φώτα κλειστά…Από τα ηχεία ακούγεται ο Joseph Arthur… Το «Black Lexus» παίζει όσο πια δυνατά μπορεί…Το δωμάτιο γεμίζει με φωνές που επαναλαμβάνουν πως «στον καθρέφτη τα βλέπεις όλα αντεστραμμένα». ..
Ακόμη πιο μέσα, ένα χαμόγελο έτοιμο να εκραγεί…και μια επιθυμία να γράψεις χωρίς να ξέρεις τι…να γράψεις αυτό που φωλιάζει στις άκρες των δαχτύλων σου, που κρύβεται κάτω από την γλώσσα σου…
Να γράψεις για εκείνο το χαμόγελο που κάποια μέρα θα εκραγεί…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Μετακόμισες προς τα πάνω; Εχω χάσει πολλά επεισόδια...
And how I lust for the dance and the fire...
πάλι πάνω σου έπεσα... ;P
@pastoflora: Δεν στο χω πει; Μένω πλέον σχετικά κοντά στα παλιά γραφεία...
@u: θα στεναχωριόμουν αν δεν τα κατάφερνες...
Απειλητικά όμορφες σκέψεις!
Δημοσίευση σχολίου