Παρασκευή, Ιουλίου 28, 2006

Πλίνθοι και κέραμοι


Στον φούρνο είδα μια ηλικιωμένη κυρία με καπελάκι Chicago Bulls . Στο λεωφορείο έναν πιτσιρικά γύρω στα 14 με μπλουζάκι Twisted Sister. Οι Depeche έρχονται την Τρίτη, ο «κούνελος» δεν θα έρθει ποτέ. Η Αθήνα είναι ακόμη γεμάτη, το ψυγείο μου είναι ακόμη άδειο. Ένας άγνωστος περιπτεράς μου είπε πως του είμαι εξαιρετικά συμπαθής.

Ο Solitary είναι στην Σάμο. Οι δικοί μου στους Παξούς. Στις 16 Δεκέμβρη έρχονται στην Αθήνα οι Tool. Σε λίγες ώρες ξεκινάει κι επίσημα η άδεια μου και σε μερικές μέρες έχω να δώσω μια ακόμη μάχη με τα πλοία του Αγούδημου. Ο Μπόμπ ο Σφουγγαράκης φιγουράρει πρώτη μούρη σε αυτό το blog.

Οφείλεις να παραδεχτείς πως ο εσωτερικός ρυθμός που διέπει αυτό το σύμπαν είναι κάτι παραπάνω από πολύπλοκος.

Πέμπτη, Ιουλίου 27, 2006

wild horses

Είναι πάνω από 70. Σίγουρα. Η ζέστη φαίνεται να τον ταλαιπωρεί αφάνταστα. Αλλά αυτός απτόητος. Στημένος στην στάση του λεωφορείου, που έρχεται άδειο και του δίνει την ευκαιρία να κάτσει. Αναρωτιέμαι για το που μπορεί να πηγαίνει πρωί-πρωί. Μάλλον σε κανένα καφενείο για να σκοτώσει την ώρα του ή καμιά βόλτα στην Βαρβάκειο. Εκεί πάνε συνήθως για να γεμίσουν την μέρα τους.

Κρατάει μια πλαστική καφέ τσάντα. Βγάζει από μέσα ένα μικρό κόκκινο περιοδικό και αρχίζει να το διαβάζει. Το οπισθόφυλλο έχει διαφήμιση του «Πάμε Στοίχημα». Όπως γυρνάει τις σελίδες βλέπω και το εξώφυλλο: «ΓΚΑΝΙΑΝ».

«Ιππόδρομος Μαρκόπουλου». Διαβάζει για την τρίτη, νομίζω, κούρσα. «Απόσταση 1000 μέτρα». Σημειώνει κάτι νούμερα, βάζει ένα σημαδάκι δίπλα από τον «Νταή», κυκλώνει τον «Ανθεκτικό». Φαίνεται να προβληματίζεται για τον «Πρίαπο». Μάλλον έχει βρει άλλο τρόπο να γεμίζει την μέρα του.

Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006

Τι θα έβλεπες;


«Let me show you the world in my eyes» θα τραγουδήσουν οι Depeche Mode σε λίγες μέρες στην Μαλακάσα. «Άσε με να σου δείξω τον κόσμο μέσα από μάτια μου» θα φωνάζει ο Gahan. Φαντάζεσαι να μπορούσε να γίνει; Φαντάζεσαι να μπορούσες να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια αυτού του παιδιού;

Αλήθεια τι θα έβλεπες;

Τρίτη, Ιουλίου 25, 2006

«Αμέσως μετά ακολουθεί…»

«Η κρατική λιβανέζικη τηλεόραση -όσο λειτουργούσε- ήταν ψύχραιμη. Βιντεοκλίπ, σαπουνόπερες και ντοκιμαντέρ εναλλάσσονται με ειδήσεις»

Ελευθεροτυπία- 24/7/2006

Σύμφωνα με τον Baudrillard το αληθινό μήνυμα της τηλεόρασης είναι η δυνατότητα της να αποδομεί τον κόσμο. Όπλο της είναι η δύναμη της να αποσαθρώνει την πραγματικότητα και να την μεταβάλλει σε μια αλληλουχία διαμελισμένων ισοδύναμων σημείων, σε μια αλυσίδα ταχύτατα εναλλασσόμενων εικόνων.

Η ισχύ της εδράζεται στο ότι επιτρέπει στον θεατή την άκοπο μετάβαση από το γήπεδο στον προσφυγικό καταυλισμό, τον αστραπιαίο διακτινισμό από τα καλλιστεία στο πεδίο της μάχης. Όπλο της είναι η ίδια της η φύση. Το γεγονός πως ο θεατής και κατανοεί και περιμένει αυτήν την αέναη εναλλαγή των θεαμάτων.

Για αυτόν ο πόλεμος είναι απλά το πρώτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων. Σε 45 περίπου λεπτά θα έχει αθλητικά. Κι «αμέσως μετά» επαναλήψεις.

Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006

Μετρώντας τις μέρες

Μια δυο βδομάδες πριν τις καλοκαιρινές διακοπές. Η περίοδος του ελάχιστου δυνατού κόπου, ο καιρός των σβησμένων μηχανών. Πρωταρχικός στόχος μας είναι να περάσουμε αυτές τις μέρες όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα. Εξοικονομώντας ενέργεια για το "νησί", μαζεύοντας δύναμη για το "ταξίδι".

Ζούμε στον ρυθμό της αντίστροφης μέτρησης. Μετράμε τις μέρες μέχρι το τέλος της δουλειάς, τις ώρες μέχρι την αναχώρηση του πλοίου. Προσπαθούμε να υπολογίσουμε τα λεπτά μέχρι την έναρξη της συναυλίας των Depeche Mode. Περίπου 12.000, αν ενδιαφέρεσαι.

Ζέστη, έρημες γειτονιές, άδεια από γονείς και αδέρφια σπίτια. "Θα' ρθεις το βράδυ να κοιμηθείς εδώ;", η πιο συχνή ερώτηση. Προσπαθούμε να μοιραστούμε την μοναξιά της -μεταβατικής- περιόδου. Συνήθως ψάχνουμε κάποιους για να περάσουμε όσο το δυνατόν πιο χαλαρά αυτές τις μέρες. Θυμόμαστε παλιούς γνωστούς, ανθρώπους που έχουμε να δούμε καιρό. Μας θυμούνται κι αυτοί. Κανονίζουμε βιαστικούς καφέδες και ποτά. Βρίσκουμε άλλοθι στην ουσία. Μετά την συνάντηση μας δεν μπορούμε να αλληλοκατηγορηθούμε πλέον πως πέρασε όλο το καλοκαίρι χωρίς να βρεθούμε.

Η περίοδος των σβησμένων μηχανών. Που φαίνεται να κρατάει αιώνες μέχρι να τελειώσει...

Παρασκευή, Ιουλίου 21, 2006

24 Hour Party People

«Ήταν σαν να βρισκόμασταν σε ένα φανταστικό τρενάκι του Λούνα Παρκ. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις μπορεί να μας έσπρωχναν όλο και πιο μακριά, αλλά υπήρχε εκείνο το υπέροχο μηχάνημα στο κέντρο, που θα μας έφερνε πάλι στην γη. Το μηχάνημα αυτό ήταν το Manchester. Το μηχάνημα αυτό ήταν το Hacienda. Φανταστείτε, λοιπόν, πως αυτό το μηχάνημα χαλάει. Για λίγο, η αίσθηση είναι ακόμη καλύτερη. Πραγματικά πετάς. Στην συνέχεια, όμως, πέφτεις. Τίποτα δεν μπορεί να νικήσει την βαρύτητα».

Tony Wilson- ιδρυτής της Factory Records.

24 Hour Party People. Η ιστορία της σκηνής του Mad- Chester. Η Factory Records, οι Joy Division, οι Νew Order, οι Happy Mondays, τα ναρκωτικά και ο απόλυτος ροκ σουρεαλισμός σε ένα δραματοποιημένο μουσικό ντοκιμαντέρ σκηνοθετημένο από τον Michael Winterbottom.

Πέμπτη, Ιουλίου 20, 2006

Χθές το βράδυ



Everest. Αθηνάς και Ερμού γωνία, γύρω στις 3:00 π.μ. Το party που ήμουν δεν είχε σαμπούκα κι έχω κατεβάσει πέντε βότκες-λεμόνι. Έχω ανάγκη, λοιπόν, για κάτι γλυκό. Αποφασίζω να πάρω μια μπουγάτσα. Την βλέπω πίσω από το τζάμι να με περιμένει. Έτοιμη, πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη και κανέλα. Είναι, μάλιστα, η τελευταία. Αισθάνομαι τυχερός.

«Μια μπουγάτσα» λέω στην πωλήτρια. «Έχουν τελειώσει» απαντάει εκείνη με ρυθμό πολυβόλου. Κάνω την απόλυτα λογική ερώτηση : «Κι αυτή εδώ τι είναι;». Τότε έρχεται η απάντηση, που το πρωί θέλεις να πιστεύεις, πως ήταν απλά και μόνο αποκύημα της μεθυσμένης φαντασίας σου. Η απάντηση που μπορεί να σε κάνει να αμφιβάλλεις για τα πάντα στο μάταιο τούτο κόσμο.

«Αυτή εδώ είναι ΔΕΙΓΜΑ»!

Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006

Η σχετική ομορφιά


Σε κάποια σκηνή του American Beauty ο “Ricky Fitts”, o νεαρός γείτονας του Kevin Spacey παρουσιάζει στην φίλη του –και κόρη του Spacey- ένα βίντεο, που έχει τραβήξει ο ίδιος. Είναι το αγαπημένο του και δείχνει μια χάρτινη σακούλα, που την παρασύρει ο αέρας. «Ήταν σαν να χόρευε μαζί μου» της λέει. «Σαν να ήταν ένα μικρό παιδί που με ικέτευε να παίξω μαζί του» συνεχίζει. Σύμφωνα με το σενάριο, η συγκεκριμένη σκηνή υπήρξε μια πραγματική αποκάλυψη για τον εν λόγω χαρακτήρα. «Εκείνη την ήμερα κατάλαβα πως υπάρχει μια ολόκληρη ζωή πίσω από τα αντικείμενα. Πως υπάρχει αυτή η δύναμη του καλού, η οποία ήθελε να γνωρίζω πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για να φοβάμαι» αναφέρει. Εκείνη την μέρα ο πιτσιρικάς της ταινίας συνειδητοποίησε πως ο κόσμος είναι γεμάτος από ομορφιά.

Την Κυριακή το βράδυ, στο Θέατρο Πέτρας είχε το Βολπόνε. Ο δυνατός αέρας, που φυσούσε, πήρε μια άδεια σακούλα από πατατάκια και την ανέβασε στην σκηνή. Την έκανε να χορεύει ανάμεσα στα πόδια των ηθοποιών. Για λίγο, λοιπόν, μια φτηνή πλαστική σακούλα έγινε η πρωταγωνίστρια. Συγκέντρωσε όλα τα βλέμματα πάνω της. Όλοι αγωνιούσαν για την κατάληξη της. Όλοι γέλασαν όταν ο Κιμούλης-Βολπόνε την μάζεψε από κάτω και την πέταξε αυτοσχεδιάζοντας και λέγοντας «Άδεια είναι».

Καθώς παρακολουθούσα την εν λόγω σκηνή, δεν μπορώ να πως έφτασα στο ίδιο συμπέρασμα με τον “Ricky Fitts” . Χωρίς να ξέρω γιατί, όμως, ανακάλυψα κι εγώ μια κάποια ομορφιά μέσα της.

Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006

Βασισμένο σε πραγματική ιστορία

-Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που σε πήρα στις 2 το πρωί στο κινητό;
-Ναι, μου ήρθε μήνυμα το πρωί.
-Έπαιζε το αγαπημένο σου τραγούδι στο ραδιόφωνο και ήθελα να το ακούσεις.
-Μα, αφού μου έχεις πει πως δεν σου πολυαρέσει.
-Ήθελα να σου το αφιερώσω.
-Συγνώμη.


«Δεν έχεις άλλη ατάκα» ούρλιαξε αγανακτισμένος ο σκηνοθέτης. «Στο “ Ήθελα να σου το αφιερώσω” τελειώνει η σκηνή, ηλίθιε».

Τα γυρίσματα της ταινίας «Ο τελευταίος σκληρός άνδρας» είχαν κι επισήμως βγει εκτός προϋπολογισμού.

Παρασκευή, Ιουλίου 14, 2006

Αμερικάνικη λογική

«Όλοι βίωσαν κάποτε έναν εμφύλιο πόλεμο. Κι εμείς είχαμε τον δικό μας. Μας έκανε πιο δυνατούς. Ίσως πρέπει να κάνουν κι αυτοί τον δικό τους και να ξεμπερδεύουν»

Joseph Hamlin, Αμερικανός Πεζοναύτης, δεκανέας του λόχου, που είναι εγκαταστημένος στο Ραμάντι στο Ιράκ. Εκφράζει την άποψη του για την ολοένα αυξανόμενη βία μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών.

Τώρα, τι να του πεις;

Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

Μονάδες μέτρησης


«Χθες ήμουνα Guns n’ Roses». «Εγώ αύριο θα πάω Iggy».Η κλασσική συζήτηση περί καλοκαιρινών συναυλιών λίγο πριν ανέβουν στην σκηνή οι Editors. «Είχα έρθει και Waters». «Εγώ τζάμπα στον Sting. Χάλια». Όταν ήμασταν μικροί το καλοκαίρι το μετράγαμε σε μπάνια και παγωτά. Σήμερα σε συναυλίες. «Depeche;» «Οπωσδήποτε».

Τρίτη απόγευμα στην Μαλακάσα, προσπαθούμε να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας στο «σπορ», προσθέτοντας μια ακόμη συναυλιακή εμπειρία. Πίνουμε τις πρώτες μπύρες στους Sunday Drivers, χαιρετάμε παλιούς συμφοιτητές, φίλους και γνωστούς στους Mecano, ξαπλώνουμε στο γρασίδι στους Green on Red. Σηκωνόμαστε και πάμε πιο μπροστά για τους Editors, που, τελικά, όντως, πετάνε πάνω στην σκηνή. Ψιλοβαριόμασττε στους Dandy Warhols, που –δυστυχώς- αποδεικνύονται από μέτριοι έως αδιάφοροι. Είναι οι μόνοι, όμως, που αναφέρονται στον θάνατο του Barrett. Κάτι είναι κι αυτό.

Οι Franz Ferdinand, από την άλλη, είναι σε τρελά κέφια. Ο Kapranos αλωνίζει μιλώντας σπαστά ελληνικά, οι υπόλοιποι (πλην του μπασίστα) συχνά- πυκνά αλλάζουν όργανα. Από κάτω γίνεται χαμός. Ουρλιαχτά, κορίτσια που χορεύουν ανεβασμένα σε ανδρικούς ώμους, κινητά που υψώνονται προς στον ουρανό για να ακούσει κι εκείνη το «Take me out» και το «Dark of the Matinee». Κι ας μην μπόρεσε να έρθει,

Τελευταίο κομμάτι το «This Fire». Υπόκλιση από την μπάντα, χειροκροτήματα από το κοινό. Φεύγουμε με πόδια που πονάνε από την τετράωρη ορθοστασία χαιρετώντας όποια γνωστή φάτσα βρούμε στον δρόμο μας.

-Καλά μας έχει πάει φέτος το Terra Vibe, ε;
-Ναι, το μπουρδέλο

Τρίτη, Ιουλίου 11, 2006

To πίσω δωμάτιο

Don't say it's easy, to follow a process
There's nothing harder, than keeping a promise


There's nothing believable, in being honest
So cover your lies up, with another promise

Blood runs through your veins, that's where our similarity ends
Blood runs through our veins

Blood - Editors


Editors. Ο βασικός λόγος για τον οποίο σε μερικές ώρες θα τραβηχτούμε μέχρι την Μαλακάσα. Όσοι τους έχουν δει ζωντανά λένε ότι είναι καταπληκτικοί στην σκηνή. Για να δούμε…

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Λίγο πριν την λήξη...

Το πιθανότερο είναι πως σε μερικά χρόνια θα δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε το όνομα του. Θα έχει περάσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όπου και βρισκόταν μέχρι και πριν το Μουντιάλ. Οι αθλητικογράφοι του μέλλοντος δύσκολα θα κάνουν μνεία στο πρόσωπο του όταν θα μιλάνε για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που κατέκτησε η Ιταλία το 2006. Θα του αφιερώνουν ελάχιστο χρόνο πριν περάσουν στο καταπληκτικό αμυντικό παιχνίδι του Καναβάρο, το φινάλε του Ζιντάν, την κουτουλιά στον Ματεράτσι, την σταθερότητα του Μπουφόν.

Είναι πολύ πιθανό να τον ξεχάσουμε και να μην ασχοληθούμε ξανά μαζί του. Ίσως να μην έχει θέση στο πάνθεον των ποδοσφαιρικών αστέρων που έχουμε (ή μας έχουν) φτιάξει. Μάλλον δεν μπορεί να συγκριθεί με παίχτες όπως ο Ρικέλμε, ο Τζέραρντ, ο Κακά ή ακόμη-ακόμη κι ο Κλόζε.

Οι μεγάλοι παίχτες, όμως, φαίνονται στα δύσκολα. Λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης. Όταν ο χρόνος τελειώνει. Όταν όλοι φοβούνται μήπως και κάνουν το λάθος και βαπτιστούν «μοιραίοι».

Στο φετινό, λοιπόν, Μουντιάλ υπήρξε ένας παίχτης, ο οποίος στο 90ο λεπτό του αγώνα Ιταλία-Αυστραλία «κέρδισε» το πέναλτι, που έστειλε την ομάδα του στην επόμενη φάση. Εκεί η χώρα του συνάντησε την διοργανώτρια Γερμανία, την οποία και απέκλεισε με 2-0. Το πρώτο γκόλ -το πιο δύσκολο- ήταν δικό του. Δυο μόλις λεπτά πριν ο αγώνας πάει στα πέναλτι. Σήμερα, ο ίδιος παίχτης είχε επιλεχθεί να χτυπήσει το τελευταίο πέναλτι από πλευράς Ιταλίας. Αν επιτύγχανε, η ομάδα του γινόταν πρωταθλήτρια κόσμου. Αν όχι, έβαζε την Γαλλία ξανά στην διεκδίκηση του Κυπέλλου.

Αυτός ο παίχτης δεν ήταν ούτε ο Τότι, ούτε ο πολύς Τζιλαρντίνο, ούτε καν ο «il fantastico» Πίρλο. Ήταν ένα 29χρονο ψηλόλιγνο παλικαράκι, που παίζει στην 8η του φετινού Ιταλικού Πρωταθλήματος Παλέρμο και καθιερώθηκε στην Εθνική Ιταλίας μόλις πέρσι. Ήταν ο Fabio Grosso και το πέναλτι το έβαλε.

Παρασκευή, Ιουλίου 07, 2006

Playmates


«Μια μητέρα που λέει: «Ο γιος μου δεν θα παντρευτεί παρά μόνο ξανθιά» δεν υποπτεύεται ότι η φράση της αυτή συνδέεται με τις χειρότερες σεξουαλικές περιπλοκές. Τραβεστί, ανακάτωμα των φύλων, κτηνοβασίες, αλυσίδες, βρισιές»


Jean Cocteau- «Το όπιο».

Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006

Ροναλντίνιο...καιόμενος


Από την σημερινή Ελευθεροτυπία:

«ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Πέντε ημέρες πριν, ήταν ο άγιος των αγίων της Βραζιλίας. Τώρα, στο πυρ το εξώτερον ο Ροναλντίνιο... Στην πυρά λοιπόν παραδόθηκε μεγάλο άγαλμά του, εξαιτίας του αποκλεισμού της Βραζιλίας. Συγκεκριμένα, εξοργισμένοι κάτοικοι της περιοχής Σάντα Καταρίνα παρέδωσαν στις φλόγες το ύψους επτά μέτρων άγαλμα του Ροναλντίνιο, το οποίο κοσμούσε την πλατεία Τσαπέκο. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του δημάρχου, «έμεινε μόνο ο σκελετός» από το εν λόγω άγαλμα, το οποίο αναπαριστούσε τον άσο της Μπαρτσελόνα με μια μπάλα και κατασκευάστηκε πριν από δύο χρόνια, όταν ο Ροναλντίνιο ανακηρύχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής από τη FIFA.»


Κάτι ανάλογο συνέβη και μετά τον αποκλεισμό της Αγγλίας στο Euro 2004. Εφημερίδες και κόσμος έπεσαν με μανία πάνω στο αγαπημένο παιδί της χώρας, τον Beckham. Τον κατηγορούσαν για το πέναλτι που είχε χάσει. Του χρέωσαν τον αποκλεισμό. Βέβαια, πέναλντι είχε χάσει εκείνο το βράδυ και ο Darius Vassell. Και φυσικά φέτος στην εθνική Βραζιλίας δεν έπαιζε μόνο ο Ronaldinho αλλά και οι Gilberto Silva, Fred, Juan κ.λ.π. Ούτε αυτοί έκαναν κάτι το ιδιαίτερο. Και σ' αυτούς αντιστοιχεί μερίδιο της αποτυχίας. Ποιος ασχολείται, όμως, μαζί τους;

Κανείς! Γιατί αυτοί δεν μπορούν να σε πληγώσουν ότι και να κάνουν, όσο χάλια κι αν παίξουν. Γιατί μόνο από εκείνους που αγαπάς έχεις απαιτήσεις. Μόνο εκείνοι μπορούν να σε απογοητεύσουν. Μόνο με εκείνους θα θυμώσεις όταν διαψεύσουν τις προσδοκίες σου, όταν δεν ανταποκριθούν στην εικόνα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για αυτούς. Όσο πιο ψηλό είναι το βάθρο που θα ανεβάσεις κάποιον, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να πέσει. Όσο πιο ψηλά τον έχεις, τόσο πιο επώδυνη θα είναι η πτώση.

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το ποδόσφαιρο, έτσι;

Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006

Παλιά ζάλη

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό;
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι;
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω;
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι…*

Ανεξήγητη νοερή μουσική επένδυση για την σημερινή ημέρα. Καρφωμένη στο μυαλό. Ανεπηρέαστη από τις καταστάσεις. Ανέγγιχτη από την ρουτίνα. Το κατάλληλο soundtrack της σημερινής –σχεδόν φθινοπωρινής- ημέρας. Για πολλούς λόγους. Πάρα πολλούς. Για τα μακρό /μέσο/ βραχυπρόθεσμα όνειρα-σχέδια, που γέννησε. Για τα μικρά σε διάρκεια τηλεφωνήματα, για τις προσπάθειες συνεννόησης, για τις ξαφνικές αναμνήσεις, για τις νεκρές στιγμές. Για το γέλιο σου, για την ακυρωμένη συναυλία του Antony, για την ανάγκη να κλείσουμε θέση στο καράβι για το αυτοκίνητο. Για τους χάρτες που θέλω να κάψω, για τους δρόμους, που δεν ήθελα ποτέ να πάρω. Για την βροχή που μάλλον έρχεται. Για την μόνιμη απορία μου για το συγκεκριμένο τραγούδι: Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «εδώ»;


*Τρύπες- Καινούργια ζάλη

Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006

Μικρά δρομάκια



Είναι κάτι μικρά δρομάκια πάνω από την Αιόλου. Μεταξύ Κλαυθμώνος και Ερμού, Κοτζιά και Πλάκας. Πεζόδρομοι συνήθως. Η Αγίου Μάρκου, η Καλαμιώτου, η Πραξιτέλους. Τα βράδια μεταμορφώνονται σε έρημους τόπους. Δεν κυκλοφορεί σχεδόν κανείς. Μαγαζιά με φτηνά ρούχα, εσώρουχα και αξεσουάρ μοιάζουν να κοιμούνται έχοντας κατεβάσει ρολά. Οι μικροπωλητές, που τα πρωινά φωνάζουν όσο πιο δυνατά μπορούν, έχουν εξαφανιστεί. Κάπου-κάπου ο υποτυπώδης φωτισμός σου επιτρέπει να διακρίνεις κάποιους άστεγους που κοιμούνται μπροστά στις βιτρίνες.

«Μα που μας πας από δω;». Η συνηθισμένη ερώτηση διατυπωμένη αυτήν την φορά ξημερώματα Σαββάτου, κάπου μεταξύ 4:30-5:00, φεύγοντας από το Underworld και κατευθυνόμενοι προς το Pop στην Κλειτίου. «Θα δεις» η συνηθισμένη απάντηση διατυπωμένη αυτήν την φορά μπροστά στην ταμπέλα «Μανόλης Χάρος- Τιμές Θανάτου». Αν στρίψουμε αριστερά θα δούμε τα παιδιά που πίνουν μπύρες στο πεζοδρόμιο μπροστά στο Pop. Αν συνεχίσουμε ευθεία θα βρούμε την κατάληψη των ΕΜΜΕ.

«Μα τι δρομάκια είναι αυτά;»

«Είναι κάτι μικρά δρομάκια πάνω από την Αιόλου. Και είναι η αγαπημένη μου διαδρομή τα βράδια στην Αθήνα».