Μονάδες μέτρησης

«Χθες ήμουνα Guns n’ Roses». «Εγώ αύριο θα πάω Iggy».Η κλασσική συζήτηση περί καλοκαιρινών συναυλιών λίγο πριν ανέβουν στην σκηνή οι Editors. «Είχα έρθει και Waters». «Εγώ τζάμπα στον Sting. Χάλια». Όταν ήμασταν μικροί το καλοκαίρι το μετράγαμε σε μπάνια και παγωτά. Σήμερα σε συναυλίες. «Depeche;» «Οπωσδήποτε».

Τρίτη απόγευμα στην Μαλακάσα, προσπαθούμε να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας στο «σπορ», προσθέτοντας μια ακόμη συναυλιακή εμπειρία. Πίνουμε τις πρώτες μπύρες στους Sunday Drivers, χαιρετάμε παλιούς συμφοιτητές, φίλους και γνωστούς στους Mecano, ξαπλώνουμε στο γρασίδι στους Green on Red. Σηκωνόμαστε και πάμε πιο μπροστά για τους Editors, που, τελικά, όντως, πετάνε πάνω στην σκηνή. Ψιλοβαριόμασττε στους Dandy Warhols, που –δυστυχώς- αποδεικνύονται από μέτριοι έως αδιάφοροι. Είναι οι μόνοι, όμως, που αναφέρονται στον θάνατο του Barrett. Κάτι είναι κι αυτό.

Οι Franz Ferdinand, από την άλλη, είναι σε τρελά κέφια. Ο Kapranos αλωνίζει μιλώντας σπαστά ελληνικά, οι υπόλοιποι (πλην του μπασίστα) συχνά- πυκνά αλλάζουν όργανα. Από κάτω γίνεται χαμός. Ουρλιαχτά, κορίτσια που χορεύουν ανεβασμένα σε ανδρικούς ώμους, κινητά που υψώνονται προς στον ουρανό για να ακούσει κι εκείνη το «Take me out» και το «Dark of the Matinee». Κι ας μην μπόρεσε να έρθει,

Τελευταίο κομμάτι το «This Fire». Υπόκλιση από την μπάντα, χειροκροτήματα από το κοινό. Φεύγουμε με πόδια που πονάνε από την τετράωρη ορθοστασία χαιρετώντας όποια γνωστή φάτσα βρούμε στον δρόμο μας.

-Καλά μας έχει πάει φέτος το Terra Vibe, ε;
-Ναι, το μπουρδέλο