Τρίτη, Μαΐου 22, 2007

My precious

Στα δυο απέναντι κρεβάτια στον θάλαμο κοιμούνται δυο 19χρονοι πιτσιρικάδες από κάποια χωριά του Αγρινίου. Δεν τρώνε ποτέ στα εστιατόρια. Η «δίαιτα» τους περιλαμβάνει αποκλειστικά σάντουιτς από το ΚΨΜ. Χρησιμοποιούν λέξεις που δεν γνωρίζω και ακούνε Πλούταρχο και Καλλίδη από τα κινητά τους. Πανάκριβα μοντέλα και τα δυο.

Το κινητό, άλλωστε, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που διαθέτεις στο στρατό. Πέρα από την όποια χρηματική του αξία έχει και μια –συνήθως μεγαλύτερη- αντίστοιχη συναισθηματική. Για αυτό κάνεις τα πάντα για να το προφυλάξεις. Αγοράζεις λουκέτα, ξαγρυπνάς από πάνω του μέχρι να φορτίσει.

Αυτό, βλέπεις, σε ξυπνάει το πρωί για να προλάβεις να ετοιμαστείς πριν το εγερτήριο. Σε αυτό είναι αποθηκευμένες οι ενδείξεις πως είσαι ένας ξωντανός οργανισμός και όχι ένα ρομπότ με χακί επένδυση, προγραμματισμένο να «χτυπάει» προσοχές και να φωνάζει «Διατάξτε». Έχουν την μορφή βίντεο, φωτογραφιών, sms, αναπάντητων και ληφθείσων κλήσεων. Είναι η βασική σου υπενθύμιση ότι εκεί έξω υπάρχει ένας διαφορετικός κόσμος, ο οποίος σε περιμένει να γίνεις ξανά μέρος του.

Βέβαια, δεν λειτουργεί πάντα θετικά. Έχω δεί παιδιά να βουρκώνουν μετά από τηλεφωνήματα. Να είναι γεμάτα νεύρα εξαιτίας της ανταλλαγής sms με την «δικιά τους». Ένας μια μέρα βριζόταν με την μάνα του. Σχεδόν ούρλιαζε.

Κάποιο βράδυ κάποιος άλλος στεναχωρήθηκε από ένα «I miss you».

Το περίμενε στα Ελληνικά.

Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007

Εκτός..

Σε έναν τοίχο στο Μοναστηράκι κάποιος έχει γράψει «Φυλακές- Στρατός-Ψυχιατρεία, αυτή είναι η Δημοκρατία».

Από φυλακές και ψυχιατρεία δεν ξέρω και πολλά. Οι μόνες πληροφορίες που διαθέτω προέρχονται από βιβλία και ρεπορτάζ. Δυο εβδομάδες, όμως, στον στρατό με έχουν κάνει να μην έχω άλλο θέμα συζήτησης. Εξιστορώ διαρκώς περιστατικά με τον καλό ανθυπολοχαγό, τον κακό λοχία και τον άσχημο θαλαμάρχη του πρώτου ουλαμού. Με φωνή βραχνιασμένη από τις γκαρίδες (Ηθικόν; Α-κμαι-ο-τα-τον. Αντοχή; Α-τε-λεί-ω-τη. Είσαστε; Οι κα-λύ-τε-ροι) μιλάω ασταμάτητα για τις χοντροκομμένες φάρσες στο στρατόπεδο και τις συνθήκες διαβίωσης, για τις ψεύτικες ιστορίες που δίνουν και παίρνουν μεταξύ των φαντάρων. Τα κορίτσια πρέπει να βαριούνται. Αλλά κάνουν ότι μπορούν για να μην το δείξουν. Ρωτάνε αν στο στρατό έχει καθαρίστριες

Η Αθήνα είναι γεμάτη άγγλους οπαδούς της Λίβερπουλ, που πίνουν μπύρες και τραγουδούν για την ομάδα τους. Τους μοιάζω λίγο. Δυο μέρες τώρα κυκλοφορώ σαν τουρίστας στην πόλη. Την βλέπω με άλλο μάτι. Σαν περαστικός, σαν ξένος. Είμαι εκτός. Ανήκω κάπου αλλού. Φαίνεται άλλωστε. Είμαι τρεις μέρες αξύριστος αλλά με προδίδει το μαύρισμα στο πρόσωπο και στα χέρια (μέχρι τους αγκώνες). Οι λέξεις που χρησιμοποιώ («προβλέπεται», «άκυρον», «κλίνατε επ’αριστερά»), τα θέματα που συζητάω (αναφορές, επιθεωρήσεις, μεταθέσεις).

Κυρίως, όμως, το βλέμμα μου.

Δευτέρα, Μαΐου 07, 2007

Απογειώνονται τα διαστημόπλοια


Σε λίγο ένα διαστημόπλοιο θα απογειωθεί. Θα με ταξιδέψει σε έναν άλλο –ξένο για μένα- κόσμο. Σ’έναν κόσμο γεμάτο παραγγέλματα και διαταγές, κοντοκουρεμένα μαλλιά και γυαλισμένες αρβύλες. Πρωινές αναφορές και αγγαρείες.

Δεν πτοούμαι. Η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μου με την «μαμά - πατρίδα» δεν με ανησυχεί. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει χθες το κύπελλο. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά δυσάρεστη κατάσταση.

Δεν ξέρω αν θα την άντεχα

Παρασκευή, Μαΐου 04, 2007

Προαναγγελία

Στο Σύνταγμα έχουν στήσει μπασκέτες. Διοργανώνουν τουρνουά 3 on 3 με αφορμή το final four της Ευρωλίγκας. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην Κοραή, τα παιδιά από την Διεθνή Αμνηστεία πραγματοποιούν ακτιβιστικά happenings για την Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθεροτυπίας. Κορίτσια με δεμένα χέρια και μάτια κυκλοφορούν ανάμεσα στους περαστικούς.

Στη πλατεία Εξαρχείων, κορίτσια και αγόρια μαζεύουν ήλιο, συζητώντας για τις επικείμενες φοιτητικές εκλογές. Σε ένα τραπέζι ο Αργύρης Τσακαλίας παίζει τάβλι. Έχω 3 free press στην τσάντα και πίνω παγωμένο καφέ. Όλα πάνε καλά. Μέχρι που καταλαβαίνω ότι μόνο 5 μέρες μείνανε.

Μετά φεύγω