Το ’99 ο σεισμός έγινε αρχές Σεπτέμβρη. Μεσημεράκι και πάλι. Γύρω στις δύο, δυο και κάτι. Μιλούσα στο τηλέφωνο θυμάμαι.
Σήμερα την ώρα του σεισμού διάβαζα εφημερίδα έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση. Δεν είχα ούτε μια ώρα που είχα ξυπνήσει.
Πιτσιρίκια ήμασταν το ‘99. Νομίζαμε ότι ο κόσμος είναι δικός μας, μόνο δικός μας. «Στα 17 σου πηδάς το καλάμι…Στα 19 σου κανείς δεν σε φτάνει». Σήμερα έχουμε τελειώσει πανεπιστήμια και μεταπτυχιακά. Δουλεύουμε. Κάποιοι σκοπεύουν να παντρευτούν. Κάποιοι άλλοι το έχουν ήδη κάνει. «Σε λίγα χρονάκια το ξέρεις γυρνάς»
Κάποια πράγματα, όμως, δεν έχουν αλλάξει. Ακόμη υπάρχουν καταυλισμοί σεισμόπληκτων. Άνθρωποι που το ’99 τα έχασαν όλα. Το πράσινο σημαδάκι επιβιώνει ακόμη σε κάποια κόχη της πιλοτής της πολυκατοικίας μας. Οι φίλοι βρίσκονται ακόμη κάποια χιλιόμετρα μακριά. Άλλοι λίγα, άλλοι αρκετά περισσότερα. Οι περισσότεροι από τους γείτονες είναι ακόμη κάποιοι που γνωρίζεις απλά εξ όψεως. Οι σκέψεις σου ακόμη ταξιδεύουν σε μακρινές πολιτείες, σε συννεφιασμένα όνειρα, σε εξωτικά νησιά.
Ακόμη πιτσιρίκια είμαστε. Κι ας προσποιούμαστε πως ξέρουμε τι μας γίνεται, πως ξέρουμε τι θέλουμε. Φοβισμένα παιδάκια είμαστε. Ακόμη...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Όταν έγινε ο σεισμός του '99 είχα μάθει μόλις μία μέρα πριν ότι έχω περάσει στη σχολή που ήθελα.
Νομίζω ότι ήταν πέρισυ.
Κι ας πήρα πτυχίο.
Βλέπω παλιούς συμμαθητές, τρακάρω φάτσες από το σχολείο στο δρόμο, στις κυλιόμενες του μετρό.
Τρομάζω. Σα να με κοροϊδεύει κάποιος. Τι έπαθαν όλοι τους; Δουλεύουν, αρραβωνιάζονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά - κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Μιλάνε για λεφτά, για αμάξια, για δημόσιο. Φοράνε ψηλοτάκουνα και σακάκια. Γραβάτες. Κρατάνε τσάντες που ούτε η μαμά μου δε κρατάει. Ασπρίζουν τα μαλλιά τους και κάνουν καράφλα.
Μου λένε ότι εμένα η ηλικία μου δε μου φαίνεται. Πήτερ Παν. Απλά δεν βρήκα μέχρι στιγμής ένα καλό λόγο για να αλλάξω το οτιδήποτε από τα δεκαεννιά μου.
Νιώθω την κούραση που και που, ότι ο κόσμος μέσα από τους μηχανισμούς του (αρκεί να πας να βγάλεις κάνα χαρτί σε μια δημόσια υπηρεσία, δε λέμε πολλά πολλά) σου κολλάει όσο περνά ο καιρός τη γλίτσα του, τη βρωμιά του. Καλωσήρθες στην Κοιλάδα των Αγέλαστων Ανθρώπων.
Αλλά είναι και φορές που ο Χρόνος δε μου φτάνει.
"I'm gonna need two lives to follow the baths I've been taking"
/Belle & Sebastian
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, υπάρχει μια ακινητοποιημένη πραγματικότητα, η αυλή του σχολείου μου, λουσμένη στο φως, τα παιδιά, οι καθηγητές, όλα μένουν ίδια απαράλλαχτα. Θυμάμαι μόνο εκείνα τα πρόσωπα, που σου άφηναν τα περιθώρια να φανταστείς πολλαπλές εναλλακτικές πραγματικότητες για τον καθένα τους.
There was a Sea of Possibilities
Up There
Οι ιστορίες μας έχουν πολλά κοινά...
Δημοσίευση σχολίου