Όταν ήμουν μικρός λάτρευα τα play mobil. Είχα άπειρα τέτοια μικρά ανθρωπάκια. Κάθε είδους, κάθε φύλου, κάθε εθνικότητας. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να τους αλλάζω την μορφή, να τα κάνω να μην έχουν καμία σχέση με αυτό που περιγραφόταν στο κάθε κουτί. Τους είχα επιβάλλει ένα περίεργο καθεστώς κοινοκτημοσύνης. Τα διάφορα συνοδευτικά μικρο-εξαρτήματα άλλαζαν συνεχώς χέρια, οι «οικογένειες» δεν έμεναν ποτέ σταθερές, τα κτίρια άλλαζαν συνεχώς χρήση.
Έτσι οι καραμπίνες του αμερικάνικου στρατού κατέληγαν στα χέρια των Ινδιάνων. Γιατροί και νοσοκόμες ταξίδευαν με πιρόγες. Πειρατές κρατούσαν χειρουργικά εργαλεία. Το κάστρο του Μεσαίωνα είχε για αρχηγό έναν τύπο με μαύρο κάλυμμα στο μάτι. Μια παρέα ιπποτών φορούσε τα κίτρινα κράνη των εργατών.
Τα άλογα δεν άνηκαν σε κάποιον συγκεκριμένο. Ο καθένας μπορούσε να έχει μια ινδιάνικη σκηνή. Μικρά παιδάκια και γυναίκες με αφέλειες βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της εκάστοτε «μάχης». Διάφορα οικόσιτα ζωάκια είχαν καταλάβει το Καράβι των Πειρατών.
Περιττό να αναφέρω πως «καλοί» και «κακοί» επιδίδονταν συνεχώς σε μεταγραφές. Τα στρατόπεδα, οι παρατάξεις, οι συμμαχίες άλλαζαν μονίμως. Κανείς δεν είχε συγκεκριμένη ταυτότητα. Ο καθένας μπορούσε να βρεθεί οπουδήποτε.
Μάλλον με φόβιζε από μικρό η σταθερότητα, οι εδραιωμένες δομές, η αδυναμία μετακίνησης. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο που έχει παραμείνει σταθερό τόσα χρόνια.
Έτσι οι καραμπίνες του αμερικάνικου στρατού κατέληγαν στα χέρια των Ινδιάνων. Γιατροί και νοσοκόμες ταξίδευαν με πιρόγες. Πειρατές κρατούσαν χειρουργικά εργαλεία. Το κάστρο του Μεσαίωνα είχε για αρχηγό έναν τύπο με μαύρο κάλυμμα στο μάτι. Μια παρέα ιπποτών φορούσε τα κίτρινα κράνη των εργατών.
Τα άλογα δεν άνηκαν σε κάποιον συγκεκριμένο. Ο καθένας μπορούσε να έχει μια ινδιάνικη σκηνή. Μικρά παιδάκια και γυναίκες με αφέλειες βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της εκάστοτε «μάχης». Διάφορα οικόσιτα ζωάκια είχαν καταλάβει το Καράβι των Πειρατών.
Περιττό να αναφέρω πως «καλοί» και «κακοί» επιδίδονταν συνεχώς σε μεταγραφές. Τα στρατόπεδα, οι παρατάξεις, οι συμμαχίες άλλαζαν μονίμως. Κανείς δεν είχε συγκεκριμένη ταυτότητα. Ο καθένας μπορούσε να βρεθεί οπουδήποτε.
Μάλλον με φόβιζε από μικρό η σταθερότητα, οι εδραιωμένες δομές, η αδυναμία μετακίνησης. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο που έχει παραμείνει σταθερό τόσα χρόνια.
7 σχόλια:
Τότε πιστεύω ότι σίγουρα θα γούσταρες τρελά και τα LEGO! Εκεί και αν οργίαζε η φαντασία και η όρεξη για δημιουργία, ενάντια στις προσταγές των οδηγιών... και βέβαια, ο συνδυασμός LEGO και play mobil ήταν το μεγαλύτερο ταμπού!! Πιστεύω ότι αυτά τα παιχνίδια δίδαξαν τα καλύτερα μαθήματα κοινωνιολογίας που έκανα ποτέ!
Συμφωνώ απόλυτα...Σε όλα...
Ειδικά για τον απίστευτο συνδυασμό που αναφέρεις!!
είχε κανείς το Πειρατικό καράβι ???
Πωπω φάση!!!
το είχα εγώ...Γαμάτο ήταν!
Εγω παλι είχα συλλογή απο στρουμφακια με πολλες στρουμφίτες (εννοείται!) σε όλες τις ποζες που υπήρχανε, αλλα δυστυχώς το ονειρο μου να αποκτησουνε σωστά στρουμφόσπιτα-μανιτάρια έμεινε ανεκλπήρωτο...! Σμπουφ! (τη στρούμφισα μου φαινεται...)
Εγώ ακόμη το έχω το πειρατικό καράβι! Μαζί και με τα βαρελάκια με τα χρυσά νομίσματα!
@Μαρίσια: Στρουμφοκατάσταση!!
@Solitary Man: Και γιατί δεν έχουμε παίξει ακόμη;;;;
Δημοσίευση σχολίου