Είμαι απο δω...

Τους ακούω όλους να τραγουδάνε δυνατά «Δεν είμαι από δω». Το ουρλιάζουν, μάλλον, καλύτερα. Απορώ. Όλοι εδώ φαίνονται να ανήκουν, όλοι μοιάζουν να είναι στο σωστό μέρος. Από δω είναι. 100%

Αυτός ο σύγχρονος κοντοπίθαρος καλικάτζαρος που λέγεται Παυλίδης είναι πάνω στην σκηνή του Gagarin και μας ταξιδεύει. «Που ήσασταν όλοι εσείς τόσο καιρό» ρωτάει. Τραγουδά κομμάτια από τους δυο προσωπικούς του δίσκους, μας θυμίζει τα τραγούδια που ακούγαμε στο σχολείο. Η θλίψη που αλλάζει πρόσωπα, η πολιτεία εκείνη που βασιλεύουν οι μάγισσες, οι μηχανές που ξεκινάνε πριν ανάψει το φανάρι. Όλα πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας σαν διαστημόπλοια.

«Το καλύτερο ελληνικό τραγούδι όλων των εποχών» ψιθυρίζω στο αυτί σου μετά το «Μόχα». Γελάς. «Πάντα υπερβολικός» μου λες και μου πιάνεις το χέρι. Πιθανόν. Αυτός είμαι. Κάπου κοντά στα άκρα ριζωμένος. Αυτή είναι η φύση μου. «Ξέρεις δεν φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά πεινάνε» που τραγουδάει κι ο Παύλος.

Το πάτωμα κολλάει από τις χυμένες μπύρες. Καπνοί παντού, σκοτάδια, φωτορυθμικά, δυνατή μουσική με κακό ήχο. Εγώ ,όμως, νιώθω όμορφα, νιώθω χαλαρός. Εσύ γέρνεις στον ώμο μου, λίγο πιο κάτω ο Α. αγκαλιάζει την Ε. Μου έρχεται να σου πω πως «θα’ θελα να μουν σαν εσένα» και να σου ζητήσω τρία-τέσσερα εκατομμύρια συγνώμη για αυτά τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια.

Δεν το κάνω. «Είμαι από δω» σου λέω τελικά. «Πάντα υπερβολικός» γελάς.