Το Σάββατο στην Βαβέλ το κεντρικό θέμα ήταν τα όνειρα. Κάθε είδους, κάθε μορφής. Σουρεαλιστικά, ανικανοποίητα, ματαιωμένα, ουτοπικά, δυστοπικά, «προσγειωμένα». Εφιαλτικά, υγρά, ερωτικά. Με απωθημένες αναμνήσεις ή κρυφές επιθυμίες. «Η Άντα ονειρεύεται την Ελένη που ονειρεύεται την Αλίκη που ονειρεύεται μια περαστική στον δρόμο» ήταν η ιστορία σε ένα στριπάκι.Για όνειρα συζητάγαμε και την Παρασκευή στο Θησείο πίνοντας ρακόμελα. Καθόλου πρωτότυπο, οφείλω να ομολογήσω. Μπορώ να απαριθμήσω χιλιάδες ανάλογες συζητήσεις, οι οποίες έλαβαν χώρα σε προαύλια σχολείου, σβησμένα, αυτοκίνητα, πλοία και μπαρ. Κάτω από το σπίτι μου, σε μια παραλία, σε κάποιο πάρτυ σε ένα άγνωστο σπίτι. Φυσικά τις περισσότερες φορές δεν είχαν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Σε λίγο κοντεύει έξι και θα φύγω από το γραφείο. Στον δρόμο θα με ακολουθήσουν μερικές δεκάδες όνειρα. Μερικά τα έχω, ήδη, ξεχάσει, κάποια άλλα περιμένουν υπομονετικά να δημιουργηθούν. Όπως και να’ χει, είναι τα όνειρα μου και οφείλω να τα κουβαλάω πάντα μαζί μου.
16 σχόλια:
"One Second Before Awakening from a Dream Caused by the Flight of a Bee Around a Pomegranate"
Salvador Dali
τα όνειρα σου είναι πολύ όμορφα. το ξέρω, μου το'χεις πει...
@Close_to_me: θα μου ξέφυγε...
@twisting teen: Ούτε εγώ βλέπω όνειρα στον ύπνο μου. Όταν είμαι ξύπνιος έρχονται...
Να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι for ever and ever!!!!!!
θα το προσπαθήσω, ανώνυμε/η
καλημέρα.
όμορφο post.keep on.
τέτοιες συζητήσεις άλλωστε δεν τελειώνουν εύκολα.
καλημέρα (πολύχρωμη ή μη)
ευχαριστώ. i will.
γιατί να τελειώσουν, άλλωστε;
μη.
Είμαι πεπεισμένη, πως η "πραγματική" μας ζωή είναι ένα (συνήθως κακό) όνειρο και τα όνειρά μας η πραγματικότητα... Πειράζει;
@ελέν: σήμερα; είναι, μήπως, διαφορετικά τα πράγματα;
@synas: καθόλου. κι εγώ το ίδιο (προσπαθώ να) κάνω.
Κάθε φορά που βλέπω αυτόν τον πίνακα, (και άλλους από Νταλί) σκέφτομαι "μα τι στην ευχή οωειρευόταν αυτός ο άνθρωπος!!!" Ονειρική φαντασία!
Καλημέρα! :)
Κάτι μεταξύ εφιάλτη και ονείρωξης φαντάζομαι...
Φιλιά :-)
Βροχοποιέ, ένα ποίημα για έσενα και όλους τους φίλους του blog. Δεν ξέρω γιατί στο θέμα με τα όνειρα, αλλά αυτό που ήρθε στο μυαλό οπότε αυτό και παραθέτω:
Elizabeth Bishop
The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.
Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.
Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.
I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.
I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.
--Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.
δεν το γνωρίζω. Ποιος το έχει γράψει;
Ευχαριστούμε πάντως. Κι εγώ και οι φίλοι του blog. Ίσως κι οι εχθροί του..
Elizabeth Bishop, αμερικανίδα ποιήτρια, πέθανε το 1979 αν δεν κάνω λάθος. Έχει ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές. Αυτό που έστειλα φίλε βροχοποιέ θεωρώ ότι είναι από τα πιο δυνατά της. Ψάξτε την.
θα το κάνω. σε ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου