“My heroes are dead, they died in my head”. Λίγοι είναι οι στίχοι τραγουδιών, που μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση. Ο συγκεκριμένος είναι ένας από αυτούς. Κρυβόταν μέσα σε έναν ωκεανό θορύβου επενδυμένος με σκληρές κιθάρες, παρανοϊκές λούπες και παραμορφωμένα φωνητικά. Τρελαμένα τύμπανα προσπαθούσαν να τον καλύψουν και ένα περίεργο μπάσο έκανε ότι μπορούσε για να μην ακουστεί. Slipknot γαρ.
Κατάφερε, όμως, να αποδράσει κάποια στιγμή. Πήδηξε έξω από μια TDK κασέτα και καρφώθηκε στην μακρόχρονη μνήμη μου. «Οι ήρωες μου είναι νεκροί, πέθαναν μες στο μυαλό μου». Εγώ τους δημιούργησα, εγώ τους έπλασα, εγώ –τελικά- τους σκότωσα. Κυρίαρχος σ’ένα παιχνίδι που με αναγκάζει κάπου-κάπου να πονάω.
Το τραγούδι έχω πάνω από τρία χρόνια να το ακούσω. Δεν θυμάμαι κανέναν άλλο από τους στίχους. Κάθε τόσο, όμως, συναντάω κάποιον νεκρό ήρωα μέσα στις σκέψεις μου. Κι είναι πάντα δικός μου.
38 σχόλια:
Η πίστη με τα χρόνια μάς προδίδει... και μένουμε ορφανοί... μόνοι, χωρίς ήρωες... έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας, επιτέλους...
Something inside me has opened up again
απο το ίδιο τραγούδι...
@synas: Μόνη κατάληξη ο θάνατος τους λοιπόν;
@diluted: σωστό (σε δυο επίπεδα)
Έτσι είναι...Βασικά δεν υπάρχουν ήρωες παρά μόνον στην μαζική συνείδηση. Άνθρωποι κανονικοί που σε κάποια φάση η ζωή και οι περιστάσεις ξύπνησαν μέσα τους τον Υπερ-άνθρωπο που ζει μέσα στον καθένα μας. Από εκεί και πέρα οι βιομηχανίες παρήγαγαν και άλλους φανταστικούς ήρωες (Superman-James Bond- Captain America k.o.k.) για να μην αφυπνιστεί ποτέ ο προσωπικός μας ήρωας.
Δεν με πολυενδαφέρουν οι υπερ-ήρωες ή οι ήρωες πολέμου.
Εμένα με απασχολούν εκείνοι που τους ανεβάζεις εσυ ψηλά, τους έχεις εμπιστοσύνη και μετά τους σκοτώνεις για πάντα.
Κι όλα αυτα τα κάνεις με το μυαλό σου και μόνο.
λερωμένα χέρια έχεις και εσύ βροχοποιέ. κάποιον σκότωσες και εσύ μάλλον.
ωραία. γέμισε ο τόπος φονικά και πτώματα.
παρασκευή.
καλύτερα από εχθές.
καλά να περάσετε.
Κάτι μου λέει πως κι εσύ σκότωσες κάποιον. Αλλιώς δεν εξηγούνται τόσα πτώματα.
Αλήθεια χθες ποιο ήταν το πρόβλημα;
υγ. Εσύ δεν συγκαταλέγεσαι σ'αυτούς που θα περάσουν καλά;
"για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη"
Ίσως ο πιο συγκλονιστικός αγγλικός στίχος τραγουδιού που γράφτηκε ποτέ.
Πιστεύεις οτι πρέπει να το πάμε τόσο μακριά;
Διαμαντάκια υπάρχουν πολλά σε αυτήν τη μουσική. Στιχουργικά κυρίως. Κι ο στίχος που σου έκανε κλικ είναι σίγουρα ένας απ' αυτούς.
Ο Μπρεχτ στον Γαλιλαίο λέει "Αλοίμονο στα έθνη που έχουν ανάγκη από ήρωες". Κατά ένα παράλληλο τρόπο τον θάνατο που περιγράφεις στο ποστ σου τον βρίσκω ό,τι υγιέστερο και ωριμότερο: να σφήνεις πίσω τον ήρωα που γεννιέται πάντα σε συγκυρίες συγεκριμένες και τον ρόλο αυτό να τον αναλαμβάνεις εσύ ο ίδιος. Κι αν δημιουργεί μια μελαγχολία ο θάνατος ενός ήρωα στο μυαλό σου, είναι περισσότερο γιατί μαζί του φεύγει και το κομμάτι του εαυτού σου που τον έπλασε και τον χρειάστηκε. Ως εικόνα ο θάνατος αυτός μου φερνει στο μυαλό τα διαστημικά λεωφορεία όταν αποκολλούνται από τους προωθητικύς πυραύλους, παρά πορεία προς το νεκροταφείο, συμφωνείς;
υγ. Ακολούθησα το σχολιο στο Crack για να'ρθω εδώ και κοίτα που απο τον Μ.V.D. πέφτω σtους Slipknot :)
talking shadows, εσύ το πήγες ακόμα πιο μακριά :)
Δεν το έχω ακόυσει, οι Slipknot με τρόμαζαν πάντα λίγο. Μου θύμισες όμως το "No more heroes" των Stranglers. Είναι ιδιαίτερα απελευθερωτικό να σκοτώνεις τους ήρωές σου.
@ οι σκιές μιλάν:
"Ως εικόνα ο θάνατος αυτός μου φερνει στο μυαλό τα διαστημικά λεωφορεία όταν αποκολλούνται από τους προωθητικύς πυραύλους"
Ίσως η τέλεια περιγραφή του συγκεκριμένου αισθήματος (κατάστασης).. Σκοτώνεις τον "ήρωα" σου και προχωράς μπροστά. Γιατί πρέπει να προχωρήσεις μπροστά..
υγ. Μεταλλικές συμπτώσεις :-)
@κασιανός: τι λές; θα τον ξεπεράσεις; :-)))
@switchblade_sister: Πολύ ωραίο κομμάτι αυτό που αναφέρεις. "Whatever happened to all the heroes?"
Αλλά αν τους σκοτώσαμε όλους γιατί δεν νιώθουμε ακόμη εντελώς ελεύθεροι;
@Rainman,
I suppose, το ίδιο πράγμα λέμε με διαφορετικά λόγια.
Δεν θεωρείται ήρωας για μερικούς ανθρώπους ο CHE?
o Morrison?
o Kurt Cobain?
o Dali?
ο Ιησούς?
ο Σωκράτης?
ο Έκτορας?
ο Jeronimo?
κ.ο.κ...
Ε, λοιπόν, δεν είναι ήρωες...ήταν άνθρωποι. Στη συνείδηση μας έγιναν ήρωες. Κάποιοι βάση βιωμάτων και πνευματικών προτιμήσεων επέλεξαν να έχουν προτίμηση σε έναν ή σε ορισμένους από τους κατά καιρούς "ήρωες" που τους έκαναν εντύπωση. Κατόπιν, παίρνοντας υπόψην το μότο "Kill your Idol", μας δώθηκε το μήνυμα του να σταματήσουμε στην συνείδηση μας να χτίζουμε είδωλα και ήρωες αλλά να γίνουμε οι ίδιοι Υπερ-άνθρωποι (βλ. Νίτσε).
Καλόν θα ήτο...
@αβατον: Το ίδιο πάνω-κάτω λέμε. Αλλά εγώ μιλαώ για ανθρώπους που κάποτε ήταν δίπλα σου, κοιμόσασταν μαζί, αλητευάτε παρέ κ.ο.κ.
@synas: natural born killer κι εσυ;
Πολύ όμορφο ποστ βροχοποιάκι...και πολύ καλή επιλογή του πίνακα :))
Οι δικοί μου ήρωες είναι αθάνατοι.
Σου άφησα ενα σχόλιο στο Κρακ για τους Ντίμον.
;)
@mia wallace:Σ'ευχαριστω μικρό αγριολούλουδο (!). Είπα να απαντήσω στον Bacon!
@κασιανός: κανείς δεν είναι αθάνατος. κάποια στιγμή θα το καταλάβεις. και ίσως πονέσει...
Εγώ σε προειδοποιήσα...
@οι σκιές μιλάν: το είδα, αλλά εξακολουθώ να πιστευώ πως υπήρχαν και κάποιοι Μedieval Demon..Μου έχει καρφωθεί αυτό το όνομα στο μυαλό..
anyway, κι εγώ απορώ πως τα θυμόμαστε ακόμη αυτά τα σχήματα...
Μάλλον είναι οι ίδιοι - δεν ξέρω να θέλω να θυμάμαι πολλά απο κείνη τη μουσική περίοδο μου..Αυτοί οι "ήρωες" σκοτώθηκαν νωρίς ;)
http://www.metal-archives.com/band.php?id=12092
Τους ανακάλυψα!Long live Google!
υγ. ένα "ευτυχώς" ξέχασες να βάλεις στην τελευταία σου πρόταση!!
:-))))
Πρόβλημα υπάρχει καμιά φορά, όταν βρέχει ίσως.
ελπίζω όχι για πολύ. να βρέχει. Πτώμα όχι δεν υπάρχει. Ακόμα. οπότε ούτε φόνος. Ακόμα.
Που θα μου πάει όμως? θα τα καταφέρω.
"Αλλά αν τους σκοτώσαμε όλους γιατί δεν νιώθουμε ακόμη εντελώς ελεύθεροι?"
Τους σκοτώσαμε?
Όλους?
πολύχρωμες καλημέρες για μια όμορφη εβδομάδα!
Το να "σκοτώνεις" είναι, όντως, δύσκολο. Μέχρι να κάνεις την αρχή. Μετά δεν σε στάματάει τίποτα.
Θέλεις, όμως, πραγματικά να προχωρήσεις στον φόνο; Κάτι μου λέει πως οχι. Ίσως να μην πρέπει να γίνει το φονικό. Ίσως χρειάζεται κάτι άλλο...
"πολύχρωμες καλημέρες για μια όμορφη εβδομάδα!"
λίγο περίεργο τέλος για μια συζήτηση γεμάτη φόνους, πτώματα, νεκρούς, βροχές και heavy metal συγκροτήματα δεν βρίσκεις;
βρίσκω. ίσως προσπαθώ να με πείσω. πάντως σίγουρα θα ήθελα.
επιμένω λοιπόν στις πολύχρωμες καλημέρες.. και απλά μπορούμε να αλλάξουμε θέμα.
μπερδευτηκα. τι είναι αυτό που σίγουρα θα ήθελες; να προχωρήσεις στον φόνο ή να αποκτήσεις τις πολύχρωμες καλημέρες;
κι επίσης ποιο είναι το καινουργιο μας θέμα;
σίγουρα θα ήθελα να ήταν πολύχρωμες οι καλημέρες.
δεν εξαρτάται απο εσένα το ζήτημα;
ζωγραφίζω όταν έμπνευση και χρώματα.
αν ζωγράφιζα σήμερα θα ήταν κάτι σαν μια ΚΑΛΗΜΕΡΑ ίσα ίσα να χωρά, με διαφορετικά χρώματα το κάθε γράμμα χωρίς καμιά περαιτέρω προοπτική και φαντασία.
όχι ιδιαίτερα συγκινητικό για έργο! χμ..
εσυ αποφασίζεις
btw, οι βροχές τι σου φταίνε;
όταν βρέχει δεν μπορώ να κοιτάω ψηλά
γιατί όταν έχει ήλιο μπορείς; δεν σε τυφλώνει;
Λεγαμε αλλους τοτε...αυτοι παραείναι(!!!) χάλια!!!!
=))
θα σ' ενημερωσω ποιους εννοούσα
Ok, μ' έκανες να παω να κοιτάξω σε μέρος της δισκοθήκης που είχα να επισκεφθω πολύ καιρό αλλά είχε γέλιο ;P
Το προτζεκτ που είχα στο μυαλο ήταν οντως του Μαγκους και λεγόταν Ν.Α.Ο.S. με ένα ομώνυμο ΕP (6 tracks) και είδα οτι το 2001 έβγαλαν και ένα full LP (melancholia)..
Ειχες δίκιο για το "ευτυχώς".
=))
Δεν πρέπει να τους έχω ακούσει ποτέ τους Ν.Α.Ο.S.
Πιο χάλια, πάντως, απο τους Medieval Daemon αποκλείεται να ήταν!!
:-))
Δημοσίευση σχολίου