Σάββατο, Οκτωβρίου 21, 2006

Είμαι απο δω...

Τους ακούω όλους να τραγουδάνε δυνατά «Δεν είμαι από δω». Το ουρλιάζουν, μάλλον, καλύτερα. Απορώ. Όλοι εδώ φαίνονται να ανήκουν, όλοι μοιάζουν να είναι στο σωστό μέρος. Από δω είναι. 100%

Αυτός ο σύγχρονος κοντοπίθαρος καλικάτζαρος που λέγεται Παυλίδης είναι πάνω στην σκηνή του Gagarin και μας ταξιδεύει. «Που ήσασταν όλοι εσείς τόσο καιρό» ρωτάει. Τραγουδά κομμάτια από τους δυο προσωπικούς του δίσκους, μας θυμίζει τα τραγούδια που ακούγαμε στο σχολείο. Η θλίψη που αλλάζει πρόσωπα, η πολιτεία εκείνη που βασιλεύουν οι μάγισσες, οι μηχανές που ξεκινάνε πριν ανάψει το φανάρι. Όλα πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας σαν διαστημόπλοια.

«Το καλύτερο ελληνικό τραγούδι όλων των εποχών» ψιθυρίζω στο αυτί σου μετά το «Μόχα». Γελάς. «Πάντα υπερβολικός» μου λες και μου πιάνεις το χέρι. Πιθανόν. Αυτός είμαι. Κάπου κοντά στα άκρα ριζωμένος. Αυτή είναι η φύση μου. «Ξέρεις δεν φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά πεινάνε» που τραγουδάει κι ο Παύλος.

Το πάτωμα κολλάει από τις χυμένες μπύρες. Καπνοί παντού, σκοτάδια, φωτορυθμικά, δυνατή μουσική με κακό ήχο. Εγώ ,όμως, νιώθω όμορφα, νιώθω χαλαρός. Εσύ γέρνεις στον ώμο μου, λίγο πιο κάτω ο Α. αγκαλιάζει την Ε. Μου έρχεται να σου πω πως «θα’ θελα να μουν σαν εσένα» και να σου ζητήσω τρία-τέσσερα εκατομμύρια συγνώμη για αυτά τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια.

Δεν το κάνω. «Είμαι από δω» σου λέω τελικά. «Πάντα υπερβολικός» γελάς.

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"τρία-τέσσερα εκατομμύρια συγνώμη για αυτά τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια"

Πάντα υπερβολικός!!

:-))

Ανώνυμος είπε...

Θα'θελα να'μουν σαν εσένα
ιστιοφόρο με τα πανιά του ανοιγμένα
αυτούς που με οδηγούν στην καταιγίδα
σε κάθε αμμουδιά να τους χαρίζω μια πατρίδα

Θα'θελα να'μουν σαν εσένα
ένα δεντράκι με τα κλαδιά του απλωμένα
να μη λυπάμαι, να μην καταλαβαίνω
αυτούς που με πετάνε στη φωτιά να τους ζεσταίνω

Θα'θελα να'μουν σαν εσένα
'έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
να'χει χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ

Θα'θελα να'μουν σαν εσένα
περιστεράκι με τα φτερά του μαδημένα
να στέκομαι μετά τις Συμπληγάδες
και να κοιτάζω πώς περνούν του κόσμου οι φυγάδες

Ανώνυμος είπε...

είναι όντως έτσι ρε φίλε;

άρχοντας Κώστας είπε...

ζηλεύω...

πρέπει να ήταν καταπληκτικά!!

ΥΓ1. Ποιός είπε ότι η υπερβολή είναι κακό πράγμα;

ΥΓ2. Άραγε θα ΄ρθει ποτέ Αγγλία ο Παύλος...;

Ανώνυμος είπε...

Τετοια μουσικη, τετοιο μέρος με λίγη μπύρα...και γίνονται θαύματα

VROXOPOIOS είπε...

@just you:
Δυστυχώς και λίγα λέω...

@missing link:
Έτσι μου φαίνεται...

VROXOPOIOS είπε...

@άρχοντας κώστας:
Ήταν καταπληκτικά φίλε μου. Ελπίζω να έρθει κάποτε και στα μέρη σου και να παίξει το Μόχα μόνο για σένα!

υγ. Πολλοί προσπάθησαν να με πείσουν οτι είναι κακό πράγμα. Δεν τους άκουσα ποτέ όμως!

VROXOPOIOS είπε...

@dr.uqbar:

Πραγματικά. Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το είχα ανάγκη ένα θαύμα...

Ανώνυμος είπε...

Κακώς που δεν τα είπες τότε φίλτατε...

VROXOPOIOS είπε...

έφτασαν εν τέλει στον προορισμό τους. Πίστεψε με..

Sadie είπε...

Panta etsi o Paulidis, pote den mas exei afisei paraponemenous. :)

VROXOPOIOS είπε...

Ποτέ των ποτών!

:-)))

οι σκιές μιλάν είπε...

ποτέ-των ποτών-τα ποτά-ποτα!

Παυλίδη, ω Παυλίδη!

VROXOPOIOS είπε...

:-))

Ανώνυμος είπε...

ευχαριστώωω:)

VROXOPOIOS είπε...

dont mention it!

:-))

Ανώνυμος είπε...

"Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου
κάποτε χόρευα μαζί σου
κάτω απ' τον ήλιο, τέτοιο φως
θυμάμαι πως κοιτούσες, πως
μου ΄λεγες πάρε με μαζί σου"...

πρωτοάκουσα τον Παυλίδη το 1993, το Βασιλιά της Σκόνης, ακόμα στο γυμνάσιο. Το '95 πήρα -σε βινύλιο- τις συμμορίες της ασφάλτου.
Το 1996, πενταήμερη στο Ρόδο, είδα την πρώτη συναυλία

Μέχρι σήμερα τρυπώνω σε δισκάδικα και παρακολουθώ τη μαγική του πορεία.

Thanx for the memories

VROXOPOIOS είπε...

Τρεις το βράδυ, επιστρέφω σπίτι ψιλοντίρλα μετά απο σαμπουκοκατάνυξη σε μπαράκι, όπου ο κολλητός παίζει dj. Ανοίγω το pc και πέφτω πάνω στο comment σου. Το ξέρεις πως για σχόλια σαν αυτό είναι κράταω ακόμη το blog;

thanx anonymous...