Προβλεπόμενη εξέγερση

Τα φώτα σβήνουν. Από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του «Money for nothing» των Dire Straits. Η ώρα είναι 23:00 και στην σκηνή ανεβαίνει η «συμμορία» από το Leeds, που ακούει στο όνομα Kaiser Chiefs. Ο λόγος που το Gagarin έχει γεμίσει.

Οι γκρίνιες για το ακριβό εισιτήριο σβήνουν κάπου στην μέση του πρώτου κομματιού. «Na Na Na Na Naa» και τα κορίτσια που κρέμονται από τα κάγκελα του εξώστη ουρλιάζουν. Ο κόσμος συμμετέχει όσο πιο έντονα μπορεί. Τραγουδάει μόνος του χτυπώντας παλαμάκια σχεδόν το μισό «Everyday I Love You Less and Less». Οι Kaisers παρακολουθούν αποσβολωμένοι και αρχίζουν να παίζουν, αφού ακουστεί και το πρώτο ρεφρέν.

Η μορφή της βραδιάς είναι ο τραγουδιστής Ricky Wilson. Χοροπηδάει πάνω-κάτω, γυρίζει το μικρόφωνο στο κοινό, αγγίζει τα χέρια αυτών που είναι στην πρώτη γραμμή. Σκαρφαλώνει πάνω στα ντραμς, παίζει με τον κόσμο. Στο «Modern Way» τραγουδάει τους τρεις πρώτους στίχους μαζί με ένα τυπάκι, που έχει κατορθώσει να ανέβει πάνω στην σκηνή. Στο «I Predict a Riot» κάνει stage diving. Οι σεκιουριτάδες αγωνίζονται να τον τραβήξουν πίσω.


Δώδεκα και κάτι η συναυλία έχει τελειώσει. Τελευταίο κομμάτι το «Oh my god». Σε άλλη περίπτωση, ίσως, και να γκρίνιαζα. Όχι, όμως, και με αυτούς. Θα μπορούσαν να είναι η μπάντα των κολλητών μου. Παιδιά που τρελαίνονται να είναι πάνω στην σκηνή. Παίζουν για πάρτη τους, τα δίνουν όλα, γουστάρουν.

Απλά έχουν πουλήσει περισσότερους από 5.000.000 δίσκους παγκοσμίως ...