Λάτρευε τις ανούσιες κολακείες, τα εμφανώς ψεύτικα κομπλιμέντα. Ζούσε για αυτά. Εκείνος μπορεί να μην τα έλεγε ποτέ αλλά δεν μπορούσε χωρίς να τα ακούει. Οι ψεύτικοι έπαινοι του ήταν απαραίτητοι.
Οι άλλοι δεν τον καταλάβαιναν. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί ήταν δυσαρεστημένος όποτε διέκρινε ίχνη αλήθειας στα επαινετικά λόγια για το πρόσωπο του. Δεν ξέρανε, βλέπεις, τον μεγάλο φόβο του. Δεν ξέρανε πως φοβόταν τα «ευχαριστώ» και τα «συγνώμη», πως δεν μπορούσε καν να τα αρθρώσει.
Δεν τα φοβόταν απλώς. Τα έτρεμε. Ειδικά αυτά που απαιτούσαν ίχνη αλήθειας.
Οι άλλοι δεν τον καταλάβαιναν. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί ήταν δυσαρεστημένος όποτε διέκρινε ίχνη αλήθειας στα επαινετικά λόγια για το πρόσωπο του. Δεν ξέρανε, βλέπεις, τον μεγάλο φόβο του. Δεν ξέρανε πως φοβόταν τα «ευχαριστώ» και τα «συγνώμη», πως δεν μπορούσε καν να τα αρθρώσει.
Δεν τα φοβόταν απλώς. Τα έτρεμε. Ειδικά αυτά που απαιτούσαν ίχνη αλήθειας.
19 σχόλια:
Κατπληκτικής αισθητικής blog ..τα κείμενά σου είναι ένα και ένα ! να σαι καλά (ήδη μπήκες στα favoites):)
ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
υγ. μάλλον θα φόβιζες τον "ήρωα" μου.
Ξερεις ποσους τετοιους συνανταμε καθημερινα;
Πολυ καλο το post.
προκειται για νευρωση, δεν ειναι και το τελος του κοσμου
το ασχημο ειναι να συναντας καποιον ,να τον βοηθας σε κατι, και μετα ΝΑ ΘΕΛΕΙ να μη σου πει ευχαριστω γιατι νομιζει οτι ολος ο κοσμος του χρωστά χάρες
ενω στην περιπτωση που περιγραφεις προκειται καθαρα για νευρωτικο ατομο που εχει την καλη προθεση να πει ευχαριστω, αλλα την εχει τοσο βαθια μεσα του που δεν τολμα να την ξεστομισει
my analysis:)
Mind the gap...
@πρέζα tv: Είναι πολλοί; Ειλικρινά δεν είχα ιδέα!Νόμιζα πως είχα να κάνω με μεμονωμένη περίπτωση.
@anula2: Να του πω να μην ανησυχεί δηλαδή;
@synas:what gap?
ώρες ώρες το ευχαριστώ και η συγγνώμη παίρνουν τόσο μεγάλες διαστάσεις, που πρέπει να ανασύρεις τον κουβά απ' το πηγάδι για να τα ξεστομίσεις. Κι αυτό δεν είναι πάντα καλό, νομίζω.Ε;
:)
ίσως να μην είναι ποτέ καλό.
:-)
kati mou leei pos ton ksereis kala ton "iroa"
in a way...
mind the gap of your brain and not between the train and the platform.
αν ο ήρωάς σου θελήσει αλήθεια, ας έρθει να πάμε για καφεδάκι.
θα του τω πω. μάλλον ψήνεται.
ps. gap of my brain?am i missing something here?
Μα για ποια αλήθεια μιλάμε; Αυτή που σκοτώσαμε στα ψεύτικα χαμόγελα;
(Ταιριαστό το έργο τέχνης)
Μάλλον για την ίδια μιλάμε...
(Ο Rene Magritte ευχαριστεί)
Όλοι μας έχουμε ανάγκη το παραμύθι...
Είναι για κατανάλωση μόνο.
Η αλήθεια όμως είναι άλλο... σε στριμώχνει και έχει απαιτήσεις από σένα...
Κι εσύ όλο κάτι τέτοια λακωνικά και δυσνόητα σχόλια, μου αφήνεις στο blog μου.
Mind the gap τώρα!
(Κι ούτε ένα «συγγνώμη» κι ούτε ένα «ευχαριστώ»… Κάτι σε λαϊκό άσμα μου κάνει αυτό…)
@debby: Ας παραμυθιάσουμε λοιπόν εαυτούς και αλλήλους. Ψήνομαι.
Ειλικρινά. Δεν νομίζω πως την δεδομένη στιγμή μπορώ να ανταποκριθώ σε άλλεσ απαιτήσεις. Οποιαδήποτε είδους
@synas: Η ώρα της εκδίκησης λοιπόν. Δεκτόν! :-)
("λακωνικός" και "δυσνόητος"...Κατι σε κοπλιμέντο μου κάνει αυτό)
Truth hurts.Πάντως δεν έχουμε όλοι μας περάσει απο στάδιο που θέλαμε μια επιβεβαίωση ή χαρήκαμε απο μια κολακεία?
Βέβαια το να γίνονται το οξυγόνο σου είναι τρομακτικό!
Χάρηκα πολύ με την επισκεψη σου στο blog μου!
Κάποιοι δεν το ξεπεράσανε ποτέ αυτό το στάδιο
Όσο για την επίσκεψη...Θα το ξανακάνω.
Δημοσίευση σχολίου