Στην μπάλα αρέσουν οι μύθοι. Της αρέσει να φτιάχνει ιστορίες και να τις παρουσιάζει στο κοινό. Να κρατάει τους θεατές με ανοιχτό το στόμα. Δεν της αρέσουν οι βαρετές αφηγήσεις, που είναι γεμάτες κλισέ και συνηθισμένα σχήματα λόγου. Το απρόβλεπτο είναι αυτό που την γοητεύει.Η ιστορία μιας ομάδας που πήγε στην Ιαπωνία, έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ και έφυγε νικήτρια και αήττητη δεν θα μπορούσε να την συγκινήσει. Χρειαζόταν κάτι πιο συναρπαστικό, κάτι πιο θεαματικό. Και το δημιούργησε. Έφτιαξε μια ομάδα που γύρισε 2 αγώνες στο τέλος, έχασε έναν από τους καλύτερους παίχτες της και κατάφερε στα νοκ-άουτ να παίξει μπάσκετ, που άρεσε σε όλους. Μια ομάδα που απέκλεισε το μεγαθήριο που λεγόταν Η.Π.Α.
Το να της δώσει και το χρυσό θα ήταν πολύ προβλέψιμο. Δεν θα της άρεσε. Γιατί η μπάλα χρειάζεται απρόβλεπτες ιστορίες με ήρωες όπως τον τραυματία Γκασόλ και τους συμπαίχτες του, που έπαιξαν (και) για αυτόν. Θέλει να φτιάχνει παραμύθια που θα μιλάνε για την συσπείρωση του θεωρητικά στριμωγμένου στην γωνία, που θα έχουν πρωταγωνιστές ανθρώπους, που κάνουν την υπέρβαση τους.
Στην μπάλα αρέσουν οι μύθοι. Κι εμείς τον δικό μας τον ζήσαμε την Παρασκευή. Σήμερα ήταν η σειρά της Ισπανίας.
7 σχόλια:
Tι ωραίο κείμενο!Δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό και κατακτήσαμε τη δεύτερη θέση στον κόσμο!Ειμαι τόσο χαρούμενη και δεν ζήλεψα την Ισπανία που το άξιζε.Η αγωνία του Γκασόλ και το κλάμα του στο τέλος με συγκίνησαν.Εντάξει είμαι και λίγο μελό κακό είναι;Ελπίζω να μην γκρινιάζουν τα Μ.Μ.Ε και ο κοσμος που δεν ηρθαμε πρώτοι.Ειμαστε!
Δεν γκρινιάζουν. Το οτι νικήσαμε τους Αμερικανούς τους έφτασε. (Πράγμα και καλό και κακό τατυτόχρονα)
Μελό,ε; Κανείς δεν είναι τέλειος!
:-)))
Δεν έχεις άδικο. Το μέτρο και η ουσία των πραγμάτων φαίνονται να μας ξεφέυγουν συνήθως. Είμαστε υπερβολικοί στις αντιδράσεις μας. Κι όταν νικάμε κι όταν χάνουμε. Θυμίσου τι έγινε μετά την ήττα μας στο ποδόσφαιρο απο την Αλβανία. Πάντα θέλουμε να δίνουμε επικές διστάσεις σε όλα. Η νίκη είναι πάντα περιφανής θρίαμβος και η ήττα πάντα αποτελεί ντροπιαστικό διασυρμό στο μυαλό μας. Δεν τα μπορούμε τα μέτρια πως να το κάνουμε!
:-))
(ευχαριστώ για τα καλά λόγια)
Έτσι ακριβώς είναι, όπως τα γράφεις. Φαντάσου, ότι την Κυριακή το μεσημέρι, σκεφτόμουνα κι εγώ κάπως έτσι, παρακολουθώντας τον αγώνα. Επιπλέον, επειδή έχουμε αποδείξει ότι τα μυαλά μας παίρνουν πολύ εύκολα αέρα, ευτυχώς για αυτά τα παιδιά (που όντως είναι από "καλή πάστα" κι έχουν προοπτικές) που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Σε άλλη περίπτωση, θα ήταν δύσκολο ίσως για τον προπονητή να τους προσγειώσει μετά τους αμέτρητους διθυράμβους και παιάνες κλπ.κλπ. πίσω στην Ελλάδα και να τους βάλει σε "καλούπι" ξανά... Τώρα, υπάρχει κάτι που δεν το έφτασαν ακόμη, και για το οποίο πρέπει να πολεμήσουν πάλι... Πάντως, για να μην ξεχνάμε και το πόσο αριστουργηματικά παίζουν όταν συνάδουν και οι συνθήκες, δες αν θέλεις και το μικρό αφιέρωμα που είχα φτιάξει μετά τον αγώνα με τις ΗΠΑ, στο blog μου... Καλό μεσημέρι.
ρε συ john αυτό το pdf θέλει 45 λεπτά να κατέβει!!Κλασσικός pathfinder!
Χμμμ, άμα ο ιχνηλάτης θέλει 45 λεπτά για να σου δώσει γύρω στα 2ΜΒ αρχείο, άστα να πάνε!!!
τα άφησα...
Δημοσίευση σχολίου