Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006

Αντίο

Δεν θέλει πολύ. Μια στιγμή μονάχα φτάνει. Δυο-τρία δευτερόλεπτα όλα κι όλα. Και καταστρέφεις την ζωή σου χωρίς καν να το καταλάβεις. Βλέπεις, μπορεί να είναι δύσκολο να την φτιάξεις αλλά η διάλυση της απαιτεί ελάχιστα. Μια κακή απόφαση, μια αψυχολόγητη ενέργεια και όλα τελειώνουν. Ένα λάθος και τα πάντα αλλάζουν.

Κάπως έτσι δεν έγιναν τα πράγματα, Μπόμπαν;

Αντίο…

14 σχόλια:

Blonde είπε...

Κρίμα ρε.

Λύσιππος είπε...

Ημουν νεοσύλλεκτος στην Κόρινθο τότε, στο ΚΨΜ η τηλεόραση αυτό έπαιζε συνέχεια.

Κρίμα.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Δεν το ήξερα… Τώρα από ‘σένα το ‘μαθα. Έχω δακρύσει.
Το έβλεπα το ματς εκείνη την ημέρα. Το κατάλαβα αμέσως, πως κάτι σοβαρό συνέβαινε. Έλεγε: «Δεν νιώθω τα πόδια μου». Για μια βολή…
Μετά άνοιξε ένα ταξιδιωτικό γραφείο απέναντι απ’ τον Πανιώνιο και κυκλοφορούσε μ’ ένα hi-tech καρότσι κι ένα ειδικά διαμορφωμένο φορτηγάκι.
Κι είχε βαστάζους και παρατρεχάμενους. Εντελώς ανήμπορος. Και με το πιο θλιμμένο βλέμμα του κόσμου. Ακόμα κι όταν χαμογελούσε.
Αυτός, που κάποτε έπιανε την πέτρα και την έστυβε…
Μία στιγμή, ναι, μία στιγμή κι όλη σου η ζωή διαλύεται. Ας ζούμε λοιπόν την κάθε ημέρα σα να ‘ταν η τελευταία μας.
Κι ας ευγνωμονούμε την τύχη μας, που είμαστε και σήμερα ζωντανοί & υγιείς. Όλα τ’ άλλα… γίνονται. Τετριμμένα λόγια, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι.

VROXOPOIOS είπε...

Δυο (λέμε τώρα)συμπεράσματα:
1)Τα πάντα μπορούν να καταστραφούν μέσα σε δευτερόλεπτα
2)Η υγεία είναι το σημαντικότερο πράγμα

Όντως κρίμα...

Stavros Katsaris είπε...

Το άκουσα και 'γω και στενοχωρήθηκα!
Κρίμα. Τον θυμάμαι και 'γω με το καροτσάκι έμενα λίγο πιο κάτω από το τουριστικό γραφείο.
Προσπάθησε να επανέλθει αλλά...
Κρίμα!

VROXOPOIOS είπε...

Έχει έναν γιο -διάβασα- μεγάλο ταλέντο στο μπάσκετ. Παίζει στο παιδικό του Πανιωνίου.

Η μητέρα του τους είχε εγκαταλείψει και τους δυο λίγο μετά το ατύχημα...

Dead_Poet είπε...

Απλα αντιο...

Unknown είπε...

Ακόμα θυμάμαι τον αγώνα...ποτέ δε κατάλαβα τι σκέφτηκε εκείνη την ώρα...πολύ περίεργη φάση!!

Sleeper in Metropolis είπε...

Το άκουσα χτες βράδυ μέσα σε ένα ταξί... Μοιάζει να μας δίνει κάποιος ένα χαστούκι, μήπως και εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε...

VROXOPOIOS είπε...

@verde: κι εγώ την θυμάμαι την φάση. Μου έχει καρφωθεί στην μνήμη η εικόνα του να χτυπάει στην μπασκέτα!

@muse: Κάπως έτσι...

Pixie είπε...

Τοση ατυχία σε έναν ανθρωπο.Ειναι να απορείς.Γιατι;

VROXOPOIOS είπε...

@pixie: Πραγματικά είναι να απορείς. Μάλλον συμβαίνει αυτό που λέει (γράφει) η Μarina k.

lemon είπε...

Ησύχασε όμως τώρα, ξεκουράστηκε.

Και σημάδεψε επίσης τις ζωές όλων μας, διδάσκοντάς μας κατ αρχήν να νιώθουμε τρόμο μπροστά στο "όσα φέρνει η ώρα", και μετά να προσπαθούμε να συνηθίσουμε στην ιδέα του αναπάντεχου-που αργά ή γρήγορα θα έρθει.

VROXOPOIOS είπε...

Καλή του ξεκούραση λοιπόν...