«Πως αλλάζουν τα πράγματα, ε; Οι ανθρώπινες σχέσεις. Γαμιέσαι με κάποια, γίνεστε ένα, μπαίνεις μέσα της κι ύστερα….κι ύστερα από λίγο δεν μιλάτε καν. Την παίρνω τηλέφωνο και δεν το σηκώνει. Και καλά κάνει. Γιατί παίρνω μόνο και μόνο για να την βρίσω». Τον ακούω μα δεν μιλάω. Που και που, πετάω κανένα «ναι», κανένα «έτσι είναι, έχεις δίκιο». Λέω μαλακιούλες μπας κι αλλάξουμε το θέμα. Άδικος κόπος. Συνεχίζει. Και γώ τι να του κάνω; Τι να του πώ; Να του πω πως την επόμενη φορά όλα θα είναι καλύτερα; Πως δεν πειράζει; Πως συμβαίνουν αυτά; Τι στα γαμίδια να του πω; Φοβάμαι. Συνεχίζει. Σε λίγο θα με τραβήξει και μένα εκεί. Θα αρχίσω να λέω κι εγώ τα δικά μου. Τους φόβους μου. Θα βγάλω τις πληγές μου στην φορά . Του λέω για το Μουντιάλ, για το τάδε φοβερό γκολ του δείνα τρομερού παίχτη. Αρχίζω να μιλάω για συναυλίες, για συγκροτήματα, για δισκάκια που αγόρασα ή θέλω να αγοράσω. Τίποτα. Όλο βρίσκει μια αφορμή για να επανέλθει. Όλο από κάτι πιάνεται και επιστρέφει στο ίδιο θέμα. Φοβάμαι ρε μαλάκα, φοβάμαι. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006
Φοβάμαι ρε μαλάκα...
«Πως αλλάζουν τα πράγματα, ε; Οι ανθρώπινες σχέσεις. Γαμιέσαι με κάποια, γίνεστε ένα, μπαίνεις μέσα της κι ύστερα….κι ύστερα από λίγο δεν μιλάτε καν. Την παίρνω τηλέφωνο και δεν το σηκώνει. Και καλά κάνει. Γιατί παίρνω μόνο και μόνο για να την βρίσω». Τον ακούω μα δεν μιλάω. Που και που, πετάω κανένα «ναι», κανένα «έτσι είναι, έχεις δίκιο». Λέω μαλακιούλες μπας κι αλλάξουμε το θέμα. Άδικος κόπος. Συνεχίζει. Και γώ τι να του κάνω; Τι να του πώ; Να του πω πως την επόμενη φορά όλα θα είναι καλύτερα; Πως δεν πειράζει; Πως συμβαίνουν αυτά; Τι στα γαμίδια να του πω; Φοβάμαι. Συνεχίζει. Σε λίγο θα με τραβήξει και μένα εκεί. Θα αρχίσω να λέω κι εγώ τα δικά μου. Τους φόβους μου. Θα βγάλω τις πληγές μου στην φορά . Του λέω για το Μουντιάλ, για το τάδε φοβερό γκολ του δείνα τρομερού παίχτη. Αρχίζω να μιλάω για συναυλίες, για συγκροτήματα, για δισκάκια που αγόρασα ή θέλω να αγοράσω. Τίποτα. Όλο βρίσκει μια αφορμή για να επανέλθει. Όλο από κάτι πιάνεται και επιστρέφει στο ίδιο θέμα. Φοβάμαι ρε μαλάκα, φοβάμαι. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
19 σχόλια:
«Πως αλλάζουν τα πράγματα, ε; Οι ανθρώπινες σχέσεις. Γαμιέσαι με κάποια, γίνεστε ένα, μπαίνεις μέσα της κι ύστερα….κι ύστερα από λίγο δεν μιλάτε καν. Την παίρνω τηλέφωνο και δεν το σηκώνει. Και καλά κάνει. Γιατί παίρνω μόνο και μόνο για να την βρίσω».
μνήμες.Μνήμες πολύ πρόσφατες...
Μάθε να το βουλώνεις, που μόλις διάβασα στον αγαπητό Αείποτε (για μένα το αναφέρω).
Φιλιά.
«κι αυτό θα περάσει»
ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!:-)
"Human relations are as volatile and unpredictable as the shiftings of the earth."
Robert LePage, Tectonic Plates
Το συγκεκριμένο κειμενάκι το είχα γράψει πριν απο περίπου ένα χρόνο. Αφορμή είχε σταθεί ένα βράδυ του περασμένου Ιούνη ή Ιούλη. Μια συναυλία, μια τυχαία συνάντηση, 15-2Ο λεπτά απόλυτης σιωπής και μετά αυτό που περιγράφεται. Αυτή ήταν η πορεία εκείνης της νύχτας. Κι εγώ φοβόμουν. Φοβόμουν πως στον συνομιλητή-φίλο μου έβλεπα τον εαυτό μου σε μερικούς μήνες.
Δεν ξέρω γιατί το ξέθαψα απο τον σκληρό μου σήμερα...
@Χνούδι: Μάθε και να μιλάς, όμως. Όλα χρειάζονται.
Φιλιά
@rodia:Κάτι τέτοια του έλεγα. Δεν έπιαναν όμως.
@mia wallace:
When the routine bites hard
And ambitions are low
And the resentment rides high
But emotions wont grow
And were changing our ways,
Taking different roads
Then love, love will tear us apart again
(Μην ξεφεύγουμε κι απο το κλίμα των πρόσφατων ημερών. 27/10 ε;)
ναι. απόψε;;; massive;;;
i'll be there :)
i won't be there :-)
Πολλές συναυλίες μαζεμένες αυτό το καλοκαίρι και πρέπει να κάνουμε περικοπές!
Ελπίζω στο μπαράκι που θα πάω σε 1-2 ώρες να παίξουν το Unfinished Syphathy. Η' το Safe from Harm
Καλά να περάσεις
Mporw na fovamai mazi sou apopse?
Φυσικά...
Κι όποτε άλλοτε θες...
Ίσως το κείμενο να το ξέθαψες γιατί οι φόβοι, όσο καλά κι να τους κρατάς κρυμμένους, επανέρχονται σε ανύποπτο χρόνο. Όλοι φοβόμαστε... Ίσως κι αυτή η κοπέλα του φίλου σου. Και όλοι κυνηγάμε στο τέλος τα ίδια πράγματα. Οι άνθρωποι μοιάζουν πιο πολύ από αυτό που θέλουμε να νομίζουμε...
Τι, όμως, είναι αυτό που φοβόμαστε;Φοβόμαστε αυτό που κυνηγάμε; Ή τρέχουμε να ξεφύγουμε απο αυτό που φοβόμαστε;
"Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους" λέει, πάντως, ο Μανόλης Αναγνωστάκης.
οι φόβοι συγκλίνουν σε έναν,μεγαλειώδη,καθολικό : σκοτάδι,άγνωστο,θάνατος,άγνωστο,
ανυπαρξία,μοναξιά,θάνατος,αγνωστο.
Οι ανθρώπινες σχέσεις,τι σημαίνει αυτό? Δεν είσαι μόνος,περπατάς με κάποιον,στο μέλλον,στο άγνωστο,έχεις κάποιον δίπλα σου,στον θάνατο.
Δεν νομίζω οτι το βλέπουν όλοι έτσι. Οι περισσότεροι δεν ψάχνουν κάποιον που να περπατήσει μαζί τους στο μέλλον αλλά κάποιον που θα σταθεί δίπλα τους για το εφήμερο παρόν και μόνο...
υγ. πολύ ωραίο σχόλιο για να είναι ανώνυμο, δεν νομίζεις;
φοβαμαι ρε μαλακα?!?!?!!! σε ευχαριστω!!αληθεια!μερες τωρα ψαχνω τις λεξεις που να ταιριαζουν με αυτο που αισθανομαι.φοβαμαι.φοβαμαι τοσο πολυ κ δεν τελειωνει,δεν τελειωνει ποτε.
συνηθως σκοτωνουμε το παρον με το φοβο η την τυψη μα πιο πολυ με το ονειρο....
σε ευχαριστω..
ηθελα μονο να πω πως δεν εχω διαβασει πιο ωραιο blog.α και κατι ακομα,ακουγεται χαζο ισως το να ταυτιζεσαι με καποιον αγνωστο αλλα καθως διαβαζα τις σκεψεις σου σκεφτομουν πως γραφεις ολα οσα εγω φοβαμαι να σκεφτω.σε ευχαριστω!
...εχασα τις μερες μου αναζητωντας τη ζωη μου..
Ο φόβος είναι πάντα μαζί μας. Ο φόβος για το οτιδήποτε. Τον χρειαζόμαστε πιστεύω. Είναι μέσα στην ζωή. Μέρος του παιχνιδιού.
Δεν χρειάζεται να μεγαλοποιούμε τα πράγματα όμως. Απλώς πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε την ύπαρξη του.
Να σαι καλά και να προσέχεις.
υγ. Υπέθεσα πως και τα δυο σχόλια προέρχονται απο το ίδιο άτομο. Αν οχι διορθώστε με.
so?
so...ο εαυτος μας ειναι αυτος που μας φοβιζει αλλα στην τελικη μονο αυτον εχουμε-ετσι λενε δηλαδη προσωπικα μαλλον διαφωνω
κι εγώ διαφώνώ...Κάποιες φορές...
Δημοσίευση σχολίου