Πιτσιρικαρία

Αν θυμάμαι καλά, στα 15 μου μπορούσα άνετα να τσακωθώ για το αν οι Metallica είναι ανώτεροι από τους Iron Maiden και για το αν οι Rotting Christ είναι το καλύτερο black-death metal συγκρότημα στον κόσμο. Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους από τους πιτσιρικάδες, που βλέπω το Σάββατο το βράδυ στο Schoolwave. 14-17 χρονών με μπλουζάκια Sepultura και Nirvana, Korn και Slipknot. Ένα τυπάκι με μαλλί-αφάνα φοράει t-shirt με το Vulgar Display of Power των Pantera. Με το πρώτο, δηλαδή, cd, που αγόρασα στην ζωή μου. Σχεδόν συγκινούμαι…

Η Σ. είναι τέσσερα χρόνια μικρότερη μου αλλά είναι, ήδη, αναπληρώτρια καθηγήτρια μουσικής. Σε Μουσικό Λύκειο, μάλιστα. Κάθε πέντε-δέκα μέτρα πέφτουμε πάνω σε μαθητές της. Κάποιοι από αυτούς μας λένε πως θα παίξουν κι αυτοί την Κυριακή. «Παραδοσιακό punk με ελληνικά στοιχεία» περιγράφουν την μουσική τους. «Επιρροές από Sex Pistols και Clash;» ρωτάω. «Αυτά είναι πολύ παλιά» μου απαντάει το τσογλανάκι. Και είμαι σίγουρος πως ήταν έτοιμος να κολλήσει και ένα «κύριε» στο τέλος.

Στην σκηνή ένα μαθητικό συγκρότημα, που θυμίζει Ηim σε pocket-size και από κάτω ένα τσούρμο συνομήλικοι τους, οι οποίοι κάνουν head-banging, crowd-surfing και moshing. «Σε λίγο θα έρθει κι ένας φίλος μου, σχετικά μεγάλος» με ενημερώνει η Σ. «Ίσα με σένα» συμπληρώνει ξεκαρδισμένη στα γέλια. Κάνω πως δεν άκουσα γιατί οι Raining Pleasure τελειώνουν και επιτέλους βγαίνει ο Αγγελάκας. Το κοινό του φωνάζει «Μα είναι ωραία στον παράδεισο» κι εγώ απορώ. Το συγκεκριμένο τραγούδι εγώ το άκουγα πριν από 10 χρόνια στο γυμνάσιο. Αυτά που το ξέρουν; Είμαι έτοιμος να συγκινηθώ και πάλι αλλά, ευτυχώς, η Αργεντινή σκοράρει στην παράταση, δυο συνομήλικοι μου, που γνωρίζουν το κόλλημα μου με ενημερώνουν με sms και ο κίνδυνος αποφεύγεται.

Την Κυριακή το πρόγραμμα έχει μπάνιο. Πίνουμε καφέ στην παραλία και η Κ., που κάθεται δίπλα μου, μας λέει πως έχει γεννηθεί τον Δεκέμβριο του 1987. «Σχεδόν ‘88» της πετάω. «’87 είπαμε» σοβαρεύει εκείνη. Εκείνη την στιγμή οι τρεις «παππούδες» της παρέας συνειδητοποιούμε πως η κοπελίτσα δεν είχε καν γεννηθεί όταν πήραμε το Ευρωπαϊκό το ’87. Η συγκίνηση είναι έκδηλη. Σχεδόν ακούμε στα αυτιά μας το Final Countdown αλλά ευτυχώς δεν μας παίρνουν τα ζουμιά.

Από μέσα μου εύχομαι να έρθει γρήγορα η Δευτέρα για να πάω ξανά στην δουλειά και να γίνω και πάλι ο «μικρός»...