Argentina vs Brasil

Το δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα» δεν υπήρξε ποτέ για μένα. Η επιλογή μου ήταν πάντα μία και μοναδική: Ντιέγκο. Κι αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την συνηθισμένη επιχειρηματολογία των φιλάθλων και των αθλητικών εφημερίδων. Το γεγονός δηλαδή πως «ο Πελέ έπαιζε σε μια ομάδα γεμάτη αστέρια ενώ ο Μαραντόνα ήταν μόνος του» ή το ότι «ο Ντιέγκο έχει τατουάζ τον Che στον ώμο του».

Για μένη μεγαλύτερη βαρύτητα έχει η καταγωγή. Ο Ντιέγκο είναι Αργεντινός. Με την Βραζιλία δεν μπορώ να ταυτιστώ. Αυτό το επιτηδευμένο φολκλόρ με τις κίτρινες και πράσινες ενδυμασίες, το καρναβάλι και την σάμπα δεν με συγκινεί. Την θεωρούσα πάντα κάτι σαν το Λούνα Πάρκ της Λατινικής Αμερικής. Την «χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα» που τραγουδάει ο Παυλίδης. Φαντάζει ψεύτικη στα μάτια μου. Ένας επίπλαστος ουτοπικός παράδεισος, κατασκευασμένος για τα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή. Μια καρτ ποστάλ τεράστιων διαστάσεων.

Η Αργεντινή, από την άλλη, μου μοιάζει πιο γήινη. Είναι περισσότερο στα μέτρα μου. Όταν προσπαθώ με την φαντασία μου να την εικονοποιήσω, σκέφτομαι οροσειρές, κοιλάδες, ποτάμια, πόλεις. Όχι μόνο παραλίες όπως στην περίπτωση της Βραζιλίας. Η Αργεντινή έχει μια άλλη ποιότητα, που με αγγίζει πολύ περισσότερο. Έχει μια μελαγχολική απόχρωση που αντικατοπτρίζεται στο tango και στην γενικότερη πολιτιστική παραγωγή της χώρας. Έχεις την εντύπωση πως στην Αργεντινή, όπως σε όλα τα μέρη του κόσμου, κάποτε βρέχει. Από την εικόνα που έχει φτιάξει ο καθένας όμως, για την Βραζιλία, οι βροχές είναι εξόριστες.

Η ιδιοσυγκρασία αυτή πιστεύω αντικατοπτρίζεται και στον τρόπο παιχνιδιού των δυο ομάδων. Μου αρέσει να παρακολουθώ το Jogo Bonito των Βραζιλιάνων αλλά δεν με παθιάζει. Προτιμώ τους Αργεντινούς, που χωρίς να στερούνται δεξιοτεχνίας θα παίξουν πιο δυνατά, θα τρέξουν πιο πολύ, θα ρίξουν τις κλωτσιές τους χωρίς ενδοιασμούς, Απέναντι στα χαρούμενα πρόσωπα των Βραζιλιάνων και το παιδικό χαμόγελο του Ροναλντίνιο, προτιμώ τον «κωλοπαιδισμό» που βγάζει ο Sorin ή την ακαθόριστη μελαγχολία που αποτυπώνεται στην νωχελικότητα του Ρικέλμε.
Δεν είναι ότι προτιμώ ή υμνώ την μελαγχολία. Το αντίθετο θα έλεγα. Απλά η μόνιμη και αδιάσπαστη κατάσταση ευφορίας δεν με πείθει. Ποτέ δεν με έπειθε.