«Κάθε γράφειν είναι «ορθό»: Είναι μια χειρονομία, που ορθώνει, ευθυγραμμίζει τις σκέψεις. Ωστόσο οι σειρές των γραμμένων δεν ευθυγραμμίζουν μόνο σκέψεις στην σειρά αλλά κατευθύνουν αυτές τις σκέψεις και προς την κατεύθυνση ενός αποδέκτη. Το κίνητρο που υποκρύπτεται πίσω από το γράφειν δεν είναι απλώς το να ευθυγραμμίζονται οι σκέψεις αλλά και να κατευθύνονται προς κάποιον άλλο. Το γράφειν δεν αποτελεί μόνο μια χειρονομία μεταστοχασμού που στρέφεται προς τα μέσα αλλά και μια εκφραστική στραμμένη προς τα έξω (πολιτική) χειρονομία. Όποιος γράφει τυπώνει κάτι στον εσωτερικό του κόσμο και ταυτοχρόνως διατυπώνει κάτι προς τα έξω, προς τον άλλο απέναντι».
Ο Vilem Flusser χρησιμοποιεί τον όρο «γράφειν». Εμείς, πιστεύω, μπορούμε να τον αντικαταστήσουμε με το «ιστολογείν», αναγνωρίζοντας και στα blogs την διττή αυτή φύση της γραφής. Το ερώτημα, λοιπόν, που αναδύεται είναι το εξής: ποια πτυχή είναι αυτή που συντελεί σε μεγαλύτερο βαθμό στην δημιουργία ενός blog; Η ανάγκη εσωτερικής αναζήτησης ή η ανάγκη επικοινωνίας με κάποιους –απροσδιόριστους ή μη- άλλους;
20 σχόλια:
Εγώ, πάντως, τάσσομαι υπέρ του 50%-50%.
Μάλλον και τα δυο. Με διαφορετικές αναλογίες στον καθένα.
υγ. το σκιτσο του Escher ήρθε κι 'έδεσε' πολύ όμορφα! :-)
όντως το σκίτσο ταιριάζει απόλυτα μπορώ να πώ
Εγω το βλέπω πιο πολύ σαν ανάγκη να καταγράφουμε τις σκέψεις μας...από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
Και τα δύο σίγουρα, για τις αναλογίες δεν γνωρίζω, παίζει από άτομο σε άτομο. Το ένα άλλωστε συμπληρώνει το άλλο με τον τρόπο του στην κοινωνία των blog.
"Ανάγκη". Νομίζω εκεί είναι όλο το νόημα, verde
Ποιές είναι οι αναλογίες σε σένα Lianne;
Δεν θα γινόταν να μην συμφωνήσω μαζί σου Βροχοποιέ. Αν και τελικά ένα χ ή ψ ποσοστό να μην αλλάζει τίποτα. Ξέρεις όπως όταν φτιάχνεις φραπέ στην αρχή όλα τα υλικά είναι ξεκάθαρα και τα βλέπεις και αγγίζεις ένα προς ένα. Όταν όμως τα ζαλίζει το μηχανάκι ή το σέικερ, τότε όλα γίνονται ένα. Και η γεύση είναι που καθορίζει τότε, όχι το ποσοστό των συστατικών. Πόσο σε μπέρδεψα με αυτά που μόλις έγραψα;
η ανάγκη να "μιλάς" με λέξεις γραμμένες που δεν τις λες με ήχο, ξέρωντας πως 5-10 άτομα, "μιλάνε" κι αυτά μαζί σου.
το email θα έρθει συντόμως. Μη φανταστείς ότι θα γλυτώσεις το Link με το κομματάκι :Ρ
καλημέρες Κυριακάτικες. :)
55% global!
:-))
καλημέρα με "λέξεις γραμμένες που δεν τις λες με ήχο" Χνούδι!
pisteyo to 2o
to blog den to kaneis gia sena
to kaneis gia na epikoinonhseis me toys alloys, gia na ephreaseis h (kai kyrios kat'eme) na deis thn epidrash ton grapton soy se tritoys kai gia na ma8eis apo ta sxolia toys, na gineis kalyteros
synepos h anagh poy kalypteis se proth fash einai ayth gia epikoinonia alla telika me ayto ton tropo gnorizeis kai kalytera ton eayto soy(efoson peseis stoys "sostoys" akroates ton oson les) opote erxetai kai to proto(poy den 8eoro oti einai omos o arxikos stoxos)
Χμ , το δικό μου ποσοστό είναι 90-10. Θεωρώ πως όταν αφήνω γραμμένα πράγματα στο μπλογκ υπάρχουν. Μπορεί όλη μέρα να μιλάω και να σκέφτομαι και να κάνω άλλα , αλλά πως μια μιρκή κρυφή πτυχή μου υπάρχει κάπου και με βοηθάει εμένα να βλέπω εμένα,να με παρακολουθώ.
Είναι μια ανάγκη να αφήσω κάπου κάτι που δύσκολα μοιράζομαι αλλού.
Γενικά θεωρώ ότι δεν έχει σημασία να αναλύουμε και να ορίζουμε τα πράγματα που κάνουμε.
Ανάλογα το άτομο. Για άλλους είναι απλά σημαντικό οι σκέψεις και οι επιθυμίες απλά να υπάρχουν κάπου γραμμένες με λέξεις. Μπορεί να μην αποκτήσουν ποτέ ούτε ένα σχόλιο. Δεν θα ελαττωθεί αυτή τους η ανάγκη.
Κάποιοι άλλοι νοιώθουν πως με το να γράψουν μικρά κομμάτια του εαυτού τους, ανοίγουν την πόρτα της επικοινωνίας στους άλλους που θα βρουν κάτι κοινό σε αυτά που είναι γραμμένα.
Ανθρώπινα όλα....
δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δημοσιεύει και δεν θέλει- έστω και ενδόμυχα- την επικοινωνία με άλλους
σε αυτή την περίπτωση δεν θα δημοσίευε. Η γραφή είναι μοναχική διαδικασία, όχι το blogging
Υπάρχουν blogs βροχούλα, που έχουν κλειστά σχόλια και δεν είναι καν στο monitor. Ελάχιστα μεν αλλά υπάρχουν.
Και πιστεύω, επίσης, πως υπάρχουν πάρα πολλοί bloggers, που ο αρχικός στόχος τους ήταν απλά να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους.
Η επικοινωνία με τους αλλους για αυτούς είναι απλώς ένα εξτρά πλεονέκτημα
roxanne, συμφωνώ πως δεν χρειάζεται να υπεραναλύουμε την ζωή μας. Να την ζούμε πρέπει...
Και, όπως πολύ σωστά λες, κάπου πρέπει να αφήνουμε αυτά "που δύσκολα μοιραζομαστε αλλου"
"ανθρώπινα όλα"
εκεί είναι το πρόβλημα...
η ανάγκη για επικοινωνία υπάρχει έστω και ενδόμυχα και σε αυτούς που αποκλείουν τα σχόλια πιστεύω
πολλοί λίγοι την απαρνούνται πραγματικά: απλά δεν μπορώ να καταλάβω σε αυτή την περίπτωση πώς γίνεται να απαρνείσαι ε ν τ ε λ ώ ς το στοιχείο της επικοινωνίας και να δημοσιεύεις τα γραπτά σου...
Μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος για να απαντήσω...
Δημοσίευση σχολίου