Δυο ιδρωμένες μπλούζες

Το Σάββατο Apoptygma Berzerk, την Κυριακή Roger Waters. Δυο εντελώς διαφορετικές συναυλίες, η ίδια, όμως κατάληξη. Ένα ακαθόριστο αίσθημα χαράς, που σε κάνει να νιώθεις έτοιμος να πετάξεις. Ιδρωμένες μπλούζες, που μαρτυράνε πως είσαι ζωντανός. Τόσο ελεεινά κλισέ, τόσο γαμημένα αληθινό.

Το Σάββατο οι Apoptygma παίζουν στο Gagarin. Ο κόσμος είναι αρκετά πολύς για να περάσεις καλά και αρκετά λίγος για να κουνηθείς, να χορέψεις, να αρχίσεις να κοπανιέσαι. Gothακια, τρελοί fans, τσαμπατζήδες με προσκλήσεις που μας σπάνε τα νεύρα με το ύφος τους και τις συνεχείς συζητήσεις τύπου «με τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί η σημερινή συναυλία με το Woodstock» ή «όταν είχα δει τους Nirvana to '93 ήταν πολύ καλύτερα», κορίτσια που χορεύουν, ζευγάρια που φιλιούνται, πιτσιρικάδες που ουρλιάζουν. Ξεκινάνε με το «Eclipse» και τελειώνουν με το «Bitch». Στο τέλος του κανονικού set και λίγο πριν το encore έρχονται κολλητά η διασκευή στο «Shine On» και το «Unicorn». «Μου έπεσαν λίγο βαριά τα δυο συνεχόμενα» λέω ελαφρά ξεψυχισμένος και γελάμε. Άσπλαχνα τα τυπάκια, μας φιλοδωρούν με το «Until the end of the world». Που χρόνος για γέλια…


Την Κυριακή ο Waters κάνει το TerraVibe να μοιάζει απελπιστικά μικρό. 21:02 ξεκινάει. Σχετικά μπροστά από την αρχή, μετά από 4-5 τραγούδια βρισκόμαστε κολλημένοι πάνω στο κάγκελο, που μας χωρίζει από τα VIP εισιτήρια. Στο Shine On You Crazy Diamond ένας τύπος δίπλα μου τρελαίνεται βλέποντας τον Barrett στο video-wall και πηδάει θέλοντας να φτάσει στην σκηνή. Οι σεκουριτάδες τον βουτάνε μέσα σε δευτερόλεπτα. Το παλικάρι δίπλα μου ξέρει από τους στίχους απ’έξω. Κάποια στιγμή μου ζητάει συγνώμη που με πάτησε. Γελάμε και οι δυο. Ξέρουμε καλά πως δεν έχει καμία σημασία.

Ο ήχος μοιάζει να έρχεται από παντού. Τα εφέ γεμίζουν τον χώρο και εμείς παλεύουμε να παρακολουθούμε ταυτόχρονα τον Waters, την μπάντα του και τα φοβερά videακια, που προβάλλονται στην οθόνη. «Τράβηξες καμιά φωτογραφία;» σημάδι άγχους η ερώτηση. «Δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο» έρχεται τρέχοντας η απάντηση. Ο Waters μοιάζει 20 χρονών. Τα «χώνει» στον Bush, παίζει ολόκληρο το Dark Side Of the Moon, επιστρέφει για encore με το Wall και το Comfortably Numb. Στις 23:45 τελειώνει το set του ευχαριστώντας ένα κοινό, που έχει γεμίσει ασφυκτικά τον συναυλιακό χώρο της Μαλακάσας.


Μποτιλιάρισμα στην επιστροφή, διπλοπαρκαρισμένα αμάξια στην Εθνική. Πρέπει να φτάσουμε μέχρι τον Σείριο για αναστροφή. Προσπαθούμε να μάθουμε από το ραδιόφωνο τα αποτελέσματα του Μουντιάλ. Σκέφτομαι τα δυο τελευταία βράδια. Δυο εντελώς διαφορετικές συναυλίες, η ίδια κατάληξη. Δυο ιδρωμένες μπλούζες, που μαρτυράνε πως είσαι ζωντανός, πως μπορείς –ακόμη- να νιώθεις, πως μπορείς –ακόμη-να παθιάζεσαι. Τόσο αφόρητα κλισέ, τόσο γαμημένα αληθινό.