fascination ends...

Κανείς…

Είναι μια από εκείνες τις φορές. Από εκείνες τις στιγμές, που δεν έχουμε αποφασίσει ακόμη τον λόγο ύπαρξης τους, την πηγή της γέννησης τους. Κάποιοι θα πουν πως είναι υπερεκτίμηση δυνατοτήτων, άλλοι θα αποφανθούν μεγαλόφωνα πως πρόκειται περί βλακώδους επιπολαιότητας, κάποιοι τρίτοι θα κάνουν λόγο για «κακή στιγμή».

Κάνεις δεν θα έχει πέσει μέσα, κανείς δεν θα έχει υποψιαστεί την ανάγκη σου να νιώσεις αδύναμος, γυμνός, χτυπημένος

Στις τουαλέτες κάποιου μπαρ

Σε ένα κλειστό δωμάτιο

Σε ένα καυγά μεταξύ φίλων

Στα posts του παρατημένου αυτού blog…

Σταθερές εμμονές…

Ο Οzzy στην σκηνή, ο Lemmy και ο Αγγελάκας στο πανί. Μου φαίνεται πως τώρα τελευταία αφιερώνω όλο και περισσότερο από τον –μειούμενο- ελεύθερο χρόνο μου σε εικόνες από το παρελθόν. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, ίσως, κάποιος, να μπορεί να το εξηγήσει με όρους κοινωνιολογίας ή ψυχολογίας. Με όρους σαν αυτούς που χρησιμοποιεί ο τύπος που έχω μπροστά μου και μου λέει πως έχει master στο αντάρτικο πόλεων, δουλεύει σε πολυεθνική διαφημιστική και έχει φύγει από το σπίτι των αστών γονιών του στην Αγία Παρασκευή για να συζήσει με την μέλλουσα σύζυγο του στην Φιλοθέη. Μετά σε μια απροσδόκητη τροπή αρχίζει να μου μιλάει για την «καρριέρα» του σαν επιλοχίας στο στρατό και το πώς «έτρεχε» τους νιούφηδες…

Έχουν αρχίζει να με κουράζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τα πολλά πρόσωπα, τις μπερδεμένες ταυτότητες, τις διασκορπισμένες απολαύσεις. Ίσως γιατί είμαι ένας από αυτούς και επειδή μάλλονγια αυτό γυρίζω στους «κολλημένους». Ψάχνω τις σταθερές μου στις εμμονές των άλλων. Στην τρέλα του Ozzy, του Lemmy, του Αγγελάκα…Εμμονές διαχρονικές αν της παρατηρήσεις…ακόμη κι αν έχουν στον πυρήνα τους την αναζήτηση…την αέναη κίνηση…

Ο «καμένος» Ozzy, ο «γραφικός» Lemmy, o «περίεργος» Aγγελάκας. Στην τηλεόραση ο Sakis διαφημίζει την κολεξιόν που υπογράφει για την Sprider Stores, τα τραίλερ αφορούν μόνο ρεάλιτι, η Ρεαλ αποχωρεί από το γήπεδο νικήτρια।

Μόλις διάβασες περίπου 250 λέξεις που είχαν στόνο να κρύψουν από την μια τις εμμονές μου και από την άλλη τον διασκορπισμό μου

Τα κατάφερα;

The Mob goes wild…

Περασμένες εννέα. Το γραφείο του πρώτου ορόφου έχει αδειάσει. Μόνο εγώ κοπαναώ ακόμη τα πλήκτρα του υπολογιστή. Και κάποιοι ακόμη στο υπόγειο. Ίσως να είμαι σε καλύτερη μοίρα από ότι νομίζω…

Και όντως είμαι.. Έχω ένα σωρό πράγματα για να το αποδεικνύουν. SMS για βόλτες στα Εξάρχεια, τηλεφωνήματα από καφετέριες στην Μαβίλη, e-mail από νησιά στην άκρη της Ευρώπης. Φιλικές «προσκλήσεις» για το Arc Festival, για τον Ozzy, για τις Νύχτες Πρεμιέρας. Ποτά με ανθρώπους που έχω χρόνια να δω, γεύματα με φίλους που μου έχουν λείψει.

Κι αν δεν φτάνουν αυτά, υπάρχει ένα ακόμη προνόμιο:

Ακούω Clutch τέρμα στο άδειο γραφείο!

Not the same…

Σε φαντάζομαι…ιδρωμένη, να χαμογελάς…έχεις χορέψει,εχεις τραγουδήσει…έχεις αγκαλιάσει όλους όσους είναι δίπλα σου…

Σε θυμάμαι…να μου μιλάς για αυτή την συναυλία, να με «κράζεις» για το σνομπισμό μου…για τις θεωρίες μου για τις ορδές των άσχετων που θα κατακλύσουν το στάδιο ..για τις βλακείες μου σχετικά με τις «φλωρικες» μουσικές των ιρλανδών..

Σε ξεχνάω…κάθε μέρα και πιο πολύ…παρά τις εκλάμψεις…παρά τα ξεσπάσματα….

Έτσι έχω μάθει…

Γράμμα…

">Η Αθήνα από ψηλά. Ζέστη και υγρασία. Δωρεάν ποτά κι ένα κοριτσάκι 20 χρονών που λέει πως δεν ξέρει που είναι η πλατεία Καρύτση. Βαριέμαι. Δεν ξέρω, όμως, τι ακριβώς. Την εταιρική εκδήλωση, τους τύπους με τα κουστούμια ή τις αμπελοφιλοσοφίες περί διακοπών, που ακούω; Δεν έχω καταλήξει. Μάλλον όλα τα παραπάνω. Όσο στρυφνό κι αν ακούγεται…

Φεύγω και γυρίζω στο «βομβαρδισμένο» σπίτι. Ενδιάμεση στάση πλατεία Μαβίλη. Κι εδώ όμως κάτι λείπει. Πίσω ξανά στην σπηλιά, μήπως και το βρω στον ύπνο. Πάλι καταλήγω, όμως, να γράφω «γράμματα», χωρίς να ξέρω τον λόγο. Χωρίς να έχω αποφασίσει τον παραλήπτη, χωρίς να έχω κάτι να πω. Με εκνευρίζω. Θα μου περάσει όμως, Με έχω συνηθίσει. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται…

Χθες στο λεωφορείο προς το Ejekt μια παρέα από 15χρόνα ρώτησαν γεμάτα έκπληξη την Α. αν κι αυτή πάει να ακούσει τους Bad Religion. «Κι εσείς εκεί πηγαίνετε, κυρία;» ήταν τα ακριβή τους λόγια...

Θα ήθελα κι εγώ να είμαι 15 χρονών

Κι όταν είμαι ευγενικός με κάποιον πραγματικά να το εννοώ…

Υγ. «When a mistake is made, a lesson is learned»…Ναι, καλά….

Invisible hands…

Καλοκαίρι, (σχεδόν) γυμνές πλάτες κοριτσιών κατακλύζουν τους δρόμους, τα aircondition δουλεύουν υπερωρίες, τα παράθυρα παρακαλάνε για να μένουν διάπλατα ανοιχτά. Μουντιάλ, γκόλ, κάθετες μπαλιές και σέντρες-ξυράφι, το σπίτι γεμίζει, οι μπύρες αδειάζουν.

Συναυλίες, δωρεάν ή με σημαντικό αντίτιμο, μουσικές από τα ηχεία του laptop, δρόμοι που ανοίγονται ως τα πέρατα του κόσμου, συζητήσεις για τον Αύγουστο, αμέτρητα σημαδάκια πάνω σε χάρτες.

Λέξεις, σημειώσεις, επαγγελματικά e-mail, φιλικές συζητήσεις στο chat, τηλέφωνα που έχουν ξεχάσει πως είναι να μην χτυπούν. Όλα καλά, όλα υλοποιήσιμα, στόχοι, όνειρα, φιλιά. Μια αίσθηση ασφάλειας, ελευθερίας και δύναμης. Περίεργο κοκτέιλ με τελευταία τζούρα έναν άνθρωπο που (μάλλον) έχασες για πάντα.

Επιλογή σου.


Στήριξε την.

A smile that explodes….

Έξω βρέχει…Ακούω τις σταγόνες να σκάνε πάνω σε αυτό που έχω το θράσος να αποκαλώ «μπαλκόνι» μου…Λίγες ώρες πριν από τις ίδιες χαραμάδες πέρναγε ο ήχος της πόλης, η βοή της πορείας που ανέβαινε στην ισραηλινή πρεσβεία…

Μέσα έχω τα φώτα κλειστά…Από τα ηχεία ακούγεται ο Joseph Arthur… Το «Black Lexus» παίζει όσο πια δυνατά μπορεί…Το δωμάτιο γεμίζει με φωνές που επαναλαμβάνουν πως «στον καθρέφτη τα βλέπεις όλα αντεστραμμένα». ..

Ακόμη πιο μέσα, ένα χαμόγελο έτοιμο να εκραγεί…και μια επιθυμία να γράψεις χωρίς να ξέρεις τι…να γράψεις αυτό που φωλιάζει στις άκρες των δαχτύλων σου, που κρύβεται κάτω από την γλώσσα σου…

Να γράψεις για εκείνο το χαμόγελο που κάποια μέρα θα εκραγεί…

Berlin

Fall apart…

Νιώθω πως διαλύομαι, πως κοίταξα πολύ έντονα τον κόσμο και αυτό πόνεσε. Όπως όταν κοιτάς τον ήλιο και ζαλίζεσαι. Ή όπως όταν περπατάς μέσα στην βροχή νομίζοντας πως είσαι «άτρωτος» αλλά τελικά καταλήγεις με πνευμονία. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;


Μετράω τους ανθρώπους που έχασα, αυτούς που άφησα πίσω, εκείνους που με ξέχασαν. Τα χαμόγελα και τα νευριασμένα βλέμματα που ακόμη δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι σημαίνουν. Νιώθω πως γίνομαι χειρότερος. Με παρακολουθείς;


Διαγράφω τις μέρες μου, πετάω τις ώρες μου, κυνηγάω ευλαβικά τα λεπτά μου. Μετά ταξιδεύω με το νου μου ενώ το λεωφορείο έχει φρακάρει στην Κηφισίας και το Μετρό μου επιβάλλει να περιμένω για να έρθει. Ξεκουμπώνω τότε τα φτερά μου και τα βάζω στην τσάντα του laptop.


Με συγχωρείς, έτσι δεν είναι;

A change of scenery…

Στους James έχει κόσμο. Πολύ κόσμο. Τραγουδάνε. Γκαρίζουν. Χορεύουν. Λιποθυμούν. Τουλάχιστον 4 κοπέλες στην ευρύτερη ακτίνα μου έχουν βρεθεί κάτω. Κακός εξαερισμός υποθέτω, δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει κάποιο Beatles Effect.

Στο Say Something όλο το στάδιο τραγουδάει. Όλοι μοιάζουν να έχουν κάποιον από τον οποίο περιμένουν κάτι να τους πει. Όλοι μοιάζουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους να έχουν κρεμαστεί από τα χείλη κάποιου.

Όλοι το νιώθουν. Πληγωμένοι έρωτες, τσακισμένες φιλίες, εκκωφαντικές σιωπές φιλτράρονται στις φωνές τους καθώς τραγουδούν. Εγώ όμως έχω μείνει πέντε στίχους πίσω. Επαναλαμβάνω το «more than a drug is what I need…need a change of scenery…need a new life…»

Ο μπροστινός μου με κοιτάει περίεργα.

Μια ακόμη επίδειξη του εγωισμού μου, ένα ακόμη περιστατικό ασυμβατότητας με το περιβάλλον.

Τι να κάνεις; Συμβαίνουν κι αυτά…

Out to get you…

Είμαι αυτός, που γράφει αυτές τις λέξεις; Ή πρόκειται για κάποιο άλλο άτομο; Μήπως μιλάμε απλά για μια κατασκευή, μια φαντασίωση, μια εξιδανικευμένη εικόνα;

Έχουν νόημα οι λέξεις που κυκλοφορούν σε αυτό το blog; Κρύβουν αίμα μέσα τους; Έχουν «σωματική» υπόσταση; Συναισθηματική αντιστοιχία;

Τι νιώθεις εσύ που διαβάζεις; Τι πιστεύεις πως έχεις καταλάβει; Πόσο βαθιά κάτω από την επιδερμίδα νομίζεις πως έχει μπει;

Πολλά ερωτήματα κι εγώ δεν έχω μάθει να έχω απαντήσεις.

Το μόνο που ξέρω είναι πως κάποιες φορές μερικά πράγματα μου λείπουν περισσότερο από όσο θα τολμούσα ποτέ να παραδεχθώ…

Sold out…

">«Θα το κάνω. Μην φανεί, όμως, πως το έκανα, εγώ…..δεν έχω πρόβλημα να το κάνω, απλά να μην φαίνεται το όνομα μου….είναι αντιδεοντολογικό και ανήθικο. Θα το κάνω, όμως. Αρκεί να μην φαίνεται το όνομα μου».

Το ηθικό αξιακό σύστημα σήμερα.

Κάνω τα πάντα αλλά ας μην το ξέρει κι όλος ο κόσμος….

Υγ। Ο καθένας έχει τον δικό του ορισμό για το σωστό και το λάθος। Όταν,όμως,θεωρείς κάτι λάθος πρέπει να μην το κάνεις καθόλου… Όχι να το κάνεις «στα μουλωχτά»..

Με λέξεις άλλων...

Τίποτα δεν είναι αυθεντικό. Κλέψτε από οπουδήποτε μπορεί να σας έρθει έμπνευση και οτιδήποτε κινητοποιεί την φαντασία σας. Μην μπείτε στον κόπο να κρύψετε αυτή την "κλοπή". Γιορτάστε την αν το νιώθετε.

Σε κάθε περίπτωση πάντα να θυμάστε αυτό που είπε ο Jean-Luc Godard

"Δεν έχει σημασία από που παίρνεις πράγματα αλλά που τα πηγαίνεις"

(Jim Jarmuch)

Eνας ακόμα κρυμμένος θησαυρός;

>Έχει νόημα να το πω εγώ; Μάλλον όχι. Το έχουν πει εδώ και χρόνια οι Cure. “you might get too scared to jump if you wait too long”. Κι ας φας τα μούτρα σου, κι ας πονέσεις, κι ας σε «πικράνει το φιλί της».

Αμπελοφιλοσοφίες γραμμένες αργά το βράδυ, πριν πέσεις για ύπνο. Μερικές ώρες πριν ξεκινήσει μια μέρα γεμάτη 11 ώρες δουλειά, τυπικές χαιρετούρες, επαγγελματικά τηλεφωνήματα και καταπιεσμένες σιωπές…

Η «επανάσταση» πάντα μπορεί να περιμένει.

Μέχρι πότε όμως;

Τρέχοντας....

Πάντα νιώθεις ότι τρέχεις, όχι μακριά, γιατί δεν υπάρχει τέτοιο μέρος...αν υπήρχε θα το είχες βρει...Απλά τρέχεις γιατί σου είναι πιο εύκολο...γιατί έτσι μόνο μπορείς να περιγράψεις την ζωή σου...

Τρέχεις και νομίζεις πως γίνεσαι σαν όλους τους υπόλοιπους....δεν ισχύει όμως...τρέχεις, βλέπεις, πάντα στην αντίθετη κατεύθυνση...δεν τρέχεις για να σωθείς, δεν τρέχεις απο ενθουσιασμό, δεν τρέχεις για να γλιτώσεις από κάτι.

Πως θα μπορούσες άλλωστε; Αυτά που φοβάσαι δεν είναι απο εκείνα που μπορείς να αποφύγεις...δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις, δεν μπορείς να τα κρύψεις κάτω απο το χαλί ούτε και να τα διαγράψεις απο την μνήμη σου....τουλάχιστον όχι χωρίς να δείξεις παντού τον φόβο σου…

Συνέχεια τρέχεις...και δεν λές σε κανέναν γιατί...αλλά και κανείς δεν νοιάζεται ίσως…

Εσύ πάντως τρέχεις…

(πάνω σε ένα «τραγούδι» του Gill Scott Heron)

150 λέξεις…

Μπορείς; Δεν είναι πολλές. 150 λεξούλες. Κάθε μέρα όμως…Το πρωί από το γραφείο ή το βράδυ πριν κοιμηθείς…όπως τότε, όπως παλιά…τότε που νόμιζες πως είχες κάτι να πεις κι ας αφορούσε μόνο εσένα, εκείνη και ένα νεκρό περιστέρι κάπου στην Μαβίλη. Τότε που δεν ήταν ανάγκη, τότε που δεν ήταν υποχρέωση, τότε που οι λέξεις έμοιαζαν μερικές φορές να τρέχουν να ξεφύγουν από σένα.

Μπορείς να το κάνεις; Ή έχουν αλλάξει όλα πια; Είσαι ο ίδιος άνθρωπος; Έχεις τα ίδια όνειρα, φοβάσαι τα ίδια πράγματα; Μπορείς να γράψεις τις 150 πρώτες λέξεις που θα έρθουν στο μυαλό σου χωρίς να σε νοιάζει ποιος θα τις διαβάσει, αν θα του αρέσουν κι αν θα βγάλει νόημα;

Μάλλον μπορείς, αφού ήδη προσπαθείς να το κάνεις. Από μια τρύπα στον 5^Ο οροφο μια πολυκατοικίας στην καρδιά της Βαβυλώνας βάζεις στην σειρά λέξεις νιώθοντας πως πρέπει κάτι να πεις…

Σε 150 σκόρπιες αδύναμες λέξεις….

the future is coming on...

The future never came....

Go with the flow...

Ήλιος. Ξύπνησα επιτέλους χωρίς ξυπνητήρι και χωρίς hangover. 0/2. Δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία φορά που το κατάφερα αυτό. Μέχρι τις 21:00 δεν έχω καμία υποχρέωση, καμία δέσμευση, καμία προγραμματισμένη ασχολία. «Ελεύθερος χρόνος» που λέγαμε και στον στρατό (το λέγαμε όντως;)

Μπορώ να κάνω οτιδήποτε. Ακόμη και την μεγαλύτερη μαλακία που έχω σκεφτεί ποτέ. Αλλά δεν έχω όρεξη για πρωτοβουλίες, για τις «τρέλες» που το προφίλ μου, θα «επέβαλλε» να κάνω, για νοερά ταξίδια σε κόσμους που δεν υπήρξαν ποτέ.

Ι will go with the flow...

Αφήνομαι στα χέρια των άλλων…

Μάλλον το έχω ανάγκη…

Πως να είσαι σοβαρός...

«Ο Λάρι Γκρόπνικ είναι ένας καλός άνθρωπος. Είναι ένας στοργικός σύζυγος, ένας αφοσιωμένος πατέρας κι ένας αξιόλογος καθηγητής που πάντα επιλέγει τον σωστό δρόμο όταν έρχεται αντιμέτωπος με διάφορους πειρασμούς. Μια μέρα όμως όλα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά για τον Λάρι. Τι συμβαίνει όταν ο κόσμος χωρίζεται σε άσπρο ή μαύρο και παύει να υπάρχει το γκρι;»

Είναι σε λίγες γραμμές η ιστορία της ταινίας «Ένας σοβαρός άνθρωπος», του νέου κινηματογραφικού πονήματος των αδελφών Κοέν. Μάλλον δεν πρόκειται για την πιο δυνατή στιγμή τους, αλλά κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως πρόκειται για μια ταινία, που σε κάνει να σκέφτεσαι. Διάφορα…

Ο Λάρι είναι ένας τύπος, που νομίζει πως τα κάνει όλα καλά, όλα σωστά, όλα σύμφωνα με τον τρόπο, που τον έχουν μάθει να τα κάνει. Ώσπου ξαφνικά η μονιμοποίηση του στο κολέγιο, όπου διδάσκει, τίθεται εν αμφιβόλω, ο γάμος του διαλύεται, ο έφηβος γιός του περνάει μια περίεργη φάση, η κόρη του μια ακόμη δυσκολότερη περίοδο κι ο αδερφός του έχει μπλεξίματα με τον νόμο. Ο Λάρι πιστεύει, λοιπόν, πως ο Θεός τους εγκατέλειψε, ψάχνει να βρει την μεταφυσική αιτία για όλα αυτά. Απευθύνεται στους ραβίνους της εβραϊκής κοινότητας ζητώντας απαντήσεις. Πιστεύει πως μόνο αυτοί μπορούν να του δώσουν την λύση στα προβλήματα του, την διέξοδο από την άβυσσο στην οποία –ξαφνικά και ερήμην του- βρέθηκε.

Για ούτε μια στιγμή δεν περνά από το μυαλό του η σκέψη πως πρέπει να δραστηριοποιηθεί, πως πρέπει κάτι να αλλάξει, πως οι παλιοί τρόποι δεν έχουν πλέον εφαρμογή. Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του Λάρι όλες οι δυσκολίες δημιουργούνται εξωγενώς και για αυτό δεν μπορείς να τις αντιμετωπίσεις αλλά μόνο να τις υποστείς. Ο Λάρι δεν παλεύει, δεν διεκδικεί, δεν ελίσσεται δεν προσαρμόζεται. Ο Λάρι μόνο ζει τις δυσκολίες και αναρωτιέται γιατί συμβαίνουν σε αυτόν. Δεν μαθαίνει καν από αυτές.

Ο Λάρι βιώνει μια κρίση και δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει την μοίρα

Και τα χειρότερα έρχονται…