Στο Say Something όλο το στάδιο τραγουδάει. Όλοι μοιάζουν να έχουν κάποιον από τον οποίο περιμένουν κάτι να τους πει. Όλοι μοιάζουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους να έχουν κρεμαστεί από τα χείλη κάποιου.
Όλοι το νιώθουν. Πληγωμένοι έρωτες, τσακισμένες φιλίες, εκκωφαντικές σιωπές φιλτράρονται στις φωνές τους καθώς τραγουδούν. Εγώ όμως έχω μείνει πέντε στίχους πίσω. Επαναλαμβάνω το «more than a drug is what I need…need a change of scenery…need a new life…»
Ο μπροστινός μου με κοιτάει περίεργα.
Μια ακόμη επίδειξη του εγωισμού μου, ένα ακόμη περιστατικό ασυμβατότητας με το περιβάλλον.
Τι να κάνεις; Συμβαίνουν κι αυτά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου