Γράμμα…

">Η Αθήνα από ψηλά. Ζέστη και υγρασία. Δωρεάν ποτά κι ένα κοριτσάκι 20 χρονών που λέει πως δεν ξέρει που είναι η πλατεία Καρύτση. Βαριέμαι. Δεν ξέρω, όμως, τι ακριβώς. Την εταιρική εκδήλωση, τους τύπους με τα κουστούμια ή τις αμπελοφιλοσοφίες περί διακοπών, που ακούω; Δεν έχω καταλήξει. Μάλλον όλα τα παραπάνω. Όσο στρυφνό κι αν ακούγεται…

Φεύγω και γυρίζω στο «βομβαρδισμένο» σπίτι. Ενδιάμεση στάση πλατεία Μαβίλη. Κι εδώ όμως κάτι λείπει. Πίσω ξανά στην σπηλιά, μήπως και το βρω στον ύπνο. Πάλι καταλήγω, όμως, να γράφω «γράμματα», χωρίς να ξέρω τον λόγο. Χωρίς να έχω αποφασίσει τον παραλήπτη, χωρίς να έχω κάτι να πω. Με εκνευρίζω. Θα μου περάσει όμως, Με έχω συνηθίσει. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται…

Χθες στο λεωφορείο προς το Ejekt μια παρέα από 15χρόνα ρώτησαν γεμάτα έκπληξη την Α. αν κι αυτή πάει να ακούσει τους Bad Religion. «Κι εσείς εκεί πηγαίνετε, κυρία;» ήταν τα ακριβή τους λόγια...

Θα ήθελα κι εγώ να είμαι 15 χρονών

Κι όταν είμαι ευγενικός με κάποιον πραγματικά να το εννοώ…

Υγ. «When a mistake is made, a lesson is learned»…Ναι, καλά….