Τρίτη, Αυγούστου 22, 2006

Περιπέτεια



Μόνο η κατάληξη του ταξιδιού ήταν προκαθορισμένη. Ο τελικός προορισμός ήταν το μόνο πράγμα που ήταν σαφές. Χαλκιδική, δεύτερο πόδι, Αρμενιστής. Από κει και πέρα όλα αφέθηκαν έρμαια της τύχης, της διάθεσης και της περίστασης. Και όλα πήγαν καλά. Μόνο που κάποιος, όμως, ήθελε μια ακόμη μέρα. Είχε καταλήξει, βλέπεις, στο συμπέρασμα πως τα κορίτσια όταν μοιάζουν θυμωμένα φιλάνε πιο γλυκά.

Υγ. Τα κεφάλια μέσα ξανά…

6 σχόλια:

Sleeper in Metropolis είπε...

Άλλη μία μέρα... και άλλη μία... και άλλη μία... ;)
Μην το βάζεις κάτω τώρα που γύρισες... Και όχι τα κεφάλια μέσα.
Ποτέ! ;)

VROXOPOIOS είπε...

Θα το παλέψω! :-))

btw, μου αρέσει πολύ η νέα εμφάνιση του blog σου!

Sleeper in Metropolis είπε...

Σ'ευχαριστώ! ;)
Ξέρεις, όταν δεν έχω τι να κάνω, πειράζω το template...
Συνήθως τα καταφέρνω καλύτερα με τις εικόνες απ'ότι με τα λόγια...

VROXOPOIOS είπε...

"Συνήθως τα καταφέρνω καλύτερα με τις εικόνες απ'ότι με τα λόγια..."

και στα δυο μια χαρά είσαι..

Ανώνυμος είπε...

πεθανα και πηγα στον παραδεισο ... ο αγιος πετρος με ξεναγησε και με ρωτησ娨πως σου φαινετε?¨¨

΄¨¨¨καλα.... αλλα σαν την χαλκιδικη δεν εινα騨¨¨του ειπα

VROXOPOIOS είπε...

Ευτυχώς την πρόλαβα κι εγώ όταν ήταν ακόμη παράδεισος. Πριν γίνει κόλαση απο την φωτιά το πρώτο πόδι.