Μαρία

«Αυτή την στιγμή (10:40 π.μ) πλήττω αφόρητα. Ακούω απανωτές «μαλθακότητες» κι εσένα να μας έχεις πρήξει να σου γράψουμε αφιέρωση».

Λέξεις γραμμένες σε ένα φθαρμένο τετράδιο από το 1999. Αφιερώσεις από συμμαθητές της τελευταίας σχολικής χρονιάς. Στην κορυφή της σελίδας, εκείνη της Μαρίας. Λέει πως είμαι καλό παιδί «αν και λίγο βαρεμένο».

Οι πιο πολλές αφιερώσεις είναι από ανθρώπους που έχω να δω από το Λύκειο. Κάπως έτσι, άλλωστε, ήταν τα πράγματα και με την Μαρία. Πέρσι το καλοκαίρι την ξανασυνάντησα για πρώτη φορά από τότε. Τυχαία στην βιβλιοθήκη του Παντείου. Μετά ακολούθησαν 3-4 μήνες που πέσαμε πάνω από 10 φορές ο ένας πάνω στον άλλο. Περίεργες συμπτώσεις.

Θα μπορούσα να την είχα δει και στις αρχές του καλοκαιριού. Ήταν σε μια καφετέρια κοντά στο σπίτι μου μαζί με μια κοινή μας φίλη. Μου τηλεφώνησαν αλλά δεν πήγα. Μόλις είχα ξυπνήσει. Τώρα δεν θα την ξαναδώ ποτέ. Η Μαρία την προηγούμενη Τετάρτη είπε να παρατείνει τις διακοπές της.

Καλό σου ταξίδι Μαρία.

Καλή ανάπαυση