Τέλος κεφαλαίου

Στο βιβλίο Futebol ο Alex Bellos γράφει πως μια έρευνα, που έγινε το 1997 από το Κέντρο Αθλητιατρικής του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο έδειξε πως η καρδιοαναπνευστική ικανότητα των Ινδιάνων του Αμαζονίου είναι κατά 10% μεγαλύτερη από εκείνη του μέσου επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Διαβάζω την ιστορία στο ταξίδι της επιστροφής από την Αμοργό. Τέσσερις η ώρα το πρωί μέσα στο σαλόνι του Εξπρές Αθηνά αγωνίζομαι να τελειώσω το κεφάλαιο περικυκλωμένος από ανθρώπους, που κοιμούνται.

Όταν το κάνω βγαίνω έξω. Ανεβαίνω στο τελευταίο κατάστρωμα και σκέφτομαι πως πρέπει «επιτέλους» κάποιος να κάνει μια έρευνα, που θα ασχολείται και με μένα. Κάποιος πρέπει να μου εξηγήσει πως είναι δυνατόν κάθε φόρα, που ταξιδεύω να με διακρίνει μια «ανοσία» απέναντι στο καθετί. Πρέπει να καταλάβω τι είναι αυτό που με κράτησε 42 ώρες ξάγρυπνο τις δυο πρώτες μέρες. Πρέπει να κατανοήσω πως είναι δυνατόν να μην κρυώνω αυτήν την στιγμή. Είναι ξημερώματα, φυσάει, φοράω μονάχα βερμούδα και κοντομάνικο και είμαστε κάπου στο Αιγαίο. Του πούστη!

Χωμένα σε κάποιο κεφάλαιο κάποιου βιβλίου τα αποτελέσματα της έρευνας θα παρουσίαζαν με ακρίβεια τους λόγους στους οποίους οφείλονται οι αυξημένες «ταξιδιωτικές αντοχές» μου. Με νούμερα, ποσοστά, γραφήματα και περίεργους ιατρικούς όρους. Επίσημα πράγματα! Κάποιος θα τα διάβαζε σε κάποιο ταξίδι επιστροφής και δεν θα άφηνε το βιβλίο από τα χέρια του μέχρι να τελειώσει το κεφάλαιο.

Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα μπορούσαν να γράφουν τα επόμενα και τα προηγούμενα κεφάλαια. Με τα ακουστικά στα αυτιά μπερδεύω πρόσωπα και καταστάσεις, χαρές και λύπες. Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τα «συμπεράσματα» (;) της τόσης ψυχανάλυσης, που έπεσε τις τελευταίες ημέρες. Ατομικής και ομαδικής, με γνωστούς και αγνώστους. Ψάχνω κουτάκια για να βάλω μέσα την ζωή μου, σελιδοδείχτες για να χωρίσω τις ημέρες μου. Σκέφτομαι αυτά που τέλειωσαν, αυτά που αρχίζουν, αυτά που υφίστανται και, κυρίως, αγωνίζομαι να ξεχωρίσω αυτά που δεν θέλω να χαθούν.

Μπερδεύτηκα. Τα κεφάλαια είναι ασαφή, συγκεχυμένα, το ένα πέφτει πάνω στο άλλο. Να τα πετάξω όλα μαζί και να βάλω γενικό τίτλο «Τέλος πρώτου μέρους»; Ούτε καν. Τα παρατάω. Αφήνω το πριν, αφήνω το μετά. Υπάρχει ένας ολόκληρος χειμώνας για να τα σκεφτούμε αυτά. Για να μην σου πω μια ολόκληρη ζωή.

Τέλος κεφαλαίου, λοιπόν. Έτσι απλά. Γενικά κι αόριστα. Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς.