Μόνο η κατάληξη του ταξιδιού ήταν προκαθορισμένη. Ο τελικός προορισμός ήταν το μόνο πράγμα που ήταν σαφές. Χαλκιδική, δεύτερο πόδι, Αρμενιστής. Από κει και πέρα όλα αφέθηκαν έρμαια της τύχης, της διάθεσης και της περίστασης. Και όλα πήγαν καλά. Μόνο που κάποιος, όμως, ήθελε μια ακόμη μέρα. Είχε καταλήξει, βλέπεις, στο συμπέρασμα πως τα κορίτσια όταν μοιάζουν θυμωμένα φιλάνε πιο γλυκά.
Υγ. Τα κεφάλια μέσα ξανά…
Υγ. Τα κεφάλια μέσα ξανά…
6 σχόλια:
Άλλη μία μέρα... και άλλη μία... και άλλη μία... ;)
Μην το βάζεις κάτω τώρα που γύρισες... Και όχι τα κεφάλια μέσα.
Ποτέ! ;)
Θα το παλέψω! :-))
btw, μου αρέσει πολύ η νέα εμφάνιση του blog σου!
Σ'ευχαριστώ! ;)
Ξέρεις, όταν δεν έχω τι να κάνω, πειράζω το template...
Συνήθως τα καταφέρνω καλύτερα με τις εικόνες απ'ότι με τα λόγια...
"Συνήθως τα καταφέρνω καλύτερα με τις εικόνες απ'ότι με τα λόγια..."
και στα δυο μια χαρά είσαι..
πεθανα και πηγα στον παραδεισο ... ο αγιος πετρος με ξεναγησε και με ρωτησ娨πως σου φαινετε?¨¨
΄¨¨¨καλα.... αλλα σαν την χαλκιδικη δεν εινα騨¨¨του ειπα
Ευτυχώς την πρόλαβα κι εγώ όταν ήταν ακόμη παράδεισος. Πριν γίνει κόλαση απο την φωτιά το πρώτο πόδι.
Δημοσίευση σχολίου