All I ever wanted…

Κάθε δυο λεπτά ρωτάω την ώρα. Το μισάωρο που μεσολαβεί από το τέλος των Raveonettes μέχρι την έναρξη της συναυλίας, που περιμένω από τον Μάρτη, μου φαντάζει αιώνας. Τα λεπτά της αναμονής δεν αντέχονται με τίποτα. Πρήζω την παρέα μου. «Δεν πήγε ακόμη 21:30;»

Ξεκινάνε με το «Α pain that I am used to» και συνεχίζουν με ένα σφιχτοδεμένο set, που στηρίζεται σε 3-4 κομμάτια από το «Playing the Angel» και σε πολλά από τα πραγματικά μεγάλα τραγούδια τους. «In your room», «I feel you», «World in my eyes», «Behind the wheel». 30.000 κόσμος χορεύει και τραγουδάει. Στα συνεχόμενα «Personal Jesus» και «Enjoy the silence» ξεφεύγω. Είμαι αλλού. Μέρη, πρόσωπα, φιλιά, αλήθειες, ψέματα εναλλάσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα στο μπερδεμένο μυαλό μου.

Ο Gahan είναι ένα ξωτικό μοντέρνας κοπής. Ο star της βραδιάς. Χορεύει και εκπέμπει ερωτισμό. Σε κάνει να πιστεύεις πως είναι φτιαγμένος από κάποιο άλλο υλικό από εμάς τους υπόλοιπους. Λικνίζεται, τραγουδάει, γυρίζει το μικρόφωνο στον κόσμο. Από κάτω μια θάλασσα από χέρια υπακούει σε κάθε του πρόσταγμα.

Ο Gore,όμως, είναι οι Depeche Mode. Έτσι απλά. Όταν τραγουδάει τα «It doesn’t matter two» και «Home» το καταλαβαίνεις. Ξέρεις πως όλη αυτή η γλυκιά μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει κρύβεται μέσα σε αυτά τα δυο μάτια, που βλέπεις στις τεράστιες οθόνες. Μέσα σε αυτόν τον ξανθό τύπο με τα –κολλημένα στην πλάτη- μαύρα φτερά. Όταν, μάλιστα, στο encore τραγουδάει το «Shake the Desease» συνοδευόμενος μονάχα από ένα πιάνο είσαι, ακόμη, πιο σίγουρος.

Η συναυλία τελειώνει με το «Never let me down again». Υπάρχει διάχυτη η ελπίδα πως θα παίξουν λίγο παραπάνω. Η εμφάνιση τους στο Tel Aviv έχει ακυρωθεί και έτσι η σημερινή συναυλία είναι η τελευταία της περιοδείας τους. Πολλοί πιστεύουν πως θα μας χαρίσουν μερικές παραπάνω στιγμές. Δυστυχώς οι πόθοι παραμένουν ευσεβείς. Τα φώτα ανάβουν και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο.

Ο κλασσικός δρόμος της επιστροφής. Στρίμωγμα, 30-40 λεπτά περπάτημα, φωνές και διαμαρτυρίες. Μποτιλιάρισμα στον παράδρομο, αυτοκίνητα παρκαρισμένα για πολλά χιλιόμετρα και στα δυο ρεύματα της εθνικής. Καθώς περπατάμε χαζολογώντας σκέφτομαι αν υπάρχουν αρκετά πράγματα σήμερα, που να μπορούν να κινητοποιήσουν 30.000 ανθρώπους να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια. Τι είναι αυτό που κάνει το πλήθος να ενεργεί ώρες - ώρες σαν ένα σώμα; Τι κάνει τόσους ανθρώπους να τραγουδάνε με όλη την δύναμη της φωνής τους κάθε στίχο του «Enjoy the silence»;

Δεν έχω απάντηση. Κανείς μας δεν έχει. Συνεχίζουμε να περπατάμε. Ξαφνικά επανέρχεται το σήμα στο κινητό. 3 SMS. «Είχατε τρεις κλήσεις», «Τι έγινε; Καλή η συναυλία;», «Κάντα όλα πουτάνα στο photographic για πάρτη μου».

Όσο μπορούσα τα έκανα…