Επιστροφή στα ίδια. Στα καθιερωμένα. Στα τετριμμένα ίσως. Μια νέα «σχολική χρονιά» αρχίζει. Γεμάτη λεωφορεία και Μετρό, παγωμένους καφέδες από τα Everest και ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Οι ίδιες –μηχανικές- κινήσεις. Πόδια που γνωρίζουν τον δρόμο, χέρια που σχηματίζουν μόνα τους τριψήφιους αριθμούς τηλεφώνων. Πρώτη μέρα δουλειάς, πρώτη αλλαγή γραμμής στο Σύνταγμα, πρώτος «οιωνός». Η μπαταρία του mp3 player τελειώνει αμέσως μετά την στάση Πανεπιστήμιο.«Από την δουλειά φεύγω πιο νωρίς μόνο για σένα» ο στίχος που κόβεται στην μέση.
Κάνουμε και πλάκες, ε;
5 σχόλια:
Σκέψου ότι τουλάχιστον έχεις ακόμα πράγματα να σου θυμίζουν καλοκαίρι...Ήλιο, περιπάτους στο Θησείο και την Πλάκα τα ζεστά βράδια κτλ. (a propos, τα τζιτζίκια ακούγονται ακόμα;;)
Σωστά, πάντα μπορείς να βρείς κάτι που να θυμίζει καλοκαίρι...Είναι δύσκολο, όμως, να το ανακαλύψεις όταν βρίσκεις 601 mails στο e-mail της δουλειάς!!
(τα τζιτζίκια ακούγονται ακόμα. Στην Αμοργό!)
υγ. μην φανταστείτε οτι όλα απευθύνονταν προσωπικά σε μένα. Μαζικές αποστολές ήταν τα περισσότερα.
Γαμάτο! Ποιο τραγούδι είναι αυτό;
Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι πως (α) υπάρχει μία Ανώτερη Δύναμη στο σύμπαν που (β) γουστάρει να σπάει πλάκα με την πάρτη σου.
@muse: Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγω συνήθως κι εγώ! Το κομμάτι είναι το "Αστρανάυτης"- του Κωνσταντίνου Β.
@marina k.: Μείνε εκεί που είσαι. Φέρε μου όμως ένα σφηνακόπότηρο απο την "χώρα του πουθενά". Κάνω συλλογή βλέπεις!
:-)
να'σαι καλά..
Δημοσίευση σχολίου