Αντίο

Δεν θέλει πολύ. Μια στιγμή μονάχα φτάνει. Δυο-τρία δευτερόλεπτα όλα κι όλα. Και καταστρέφεις την ζωή σου χωρίς καν να το καταλάβεις. Βλέπεις, μπορεί να είναι δύσκολο να την φτιάξεις αλλά η διάλυση της απαιτεί ελάχιστα. Μια κακή απόφαση, μια αψυχολόγητη ενέργεια και όλα τελειώνουν. Ένα λάθος και τα πάντα αλλάζουν.

Κάπως έτσι δεν έγιναν τα πράγματα, Μπόμπαν;

Αντίο…

Γνωστοί-άγνωστοι στην Σόλωνος

Έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλο μπροστά στην είσοδο της Νομικής από Σόλωνος. Όπως παλιά θα μπορούσε να πει κάποιος. Φυσικά, όμως, θα έκανε λάθος. Γιατί αν αυτή η συνάντηση είχε συμβεί πριν από δυο-τρία χρόνια, θα είχε γίνει μπροστά στην άλλη είσοδο, εκείνη από την Σίνα. Και, φυσικά, δεν θα ήταν τυχαία. Επιπλέον, αν η συνάντηση είχε συμβεί τότε, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εγκάρδια. Θα υπήρχαν αγκαλιές, πειράγματα, ατάκες. Θα ακολουθούσε καφές ή ποτό κάπου εκεί κοντά.

Τώρα, απλά προσποιήθηκαν πως δεν είδε ο ένας τον άλλο.

Πιτσιρικαρία

Αν θυμάμαι καλά, στα 15 μου μπορούσα άνετα να τσακωθώ για το αν οι Metallica είναι ανώτεροι από τους Iron Maiden και για το αν οι Rotting Christ είναι το καλύτερο black-death metal συγκρότημα στον κόσμο. Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους από τους πιτσιρικάδες, που βλέπω το Σάββατο το βράδυ στο Schoolwave. 14-17 χρονών με μπλουζάκια Sepultura και Nirvana, Korn και Slipknot. Ένα τυπάκι με μαλλί-αφάνα φοράει t-shirt με το Vulgar Display of Power των Pantera. Με το πρώτο, δηλαδή, cd, που αγόρασα στην ζωή μου. Σχεδόν συγκινούμαι…

Η Σ. είναι τέσσερα χρόνια μικρότερη μου αλλά είναι, ήδη, αναπληρώτρια καθηγήτρια μουσικής. Σε Μουσικό Λύκειο, μάλιστα. Κάθε πέντε-δέκα μέτρα πέφτουμε πάνω σε μαθητές της. Κάποιοι από αυτούς μας λένε πως θα παίξουν κι αυτοί την Κυριακή. «Παραδοσιακό punk με ελληνικά στοιχεία» περιγράφουν την μουσική τους. «Επιρροές από Sex Pistols και Clash;» ρωτάω. «Αυτά είναι πολύ παλιά» μου απαντάει το τσογλανάκι. Και είμαι σίγουρος πως ήταν έτοιμος να κολλήσει και ένα «κύριε» στο τέλος.

Στην σκηνή ένα μαθητικό συγκρότημα, που θυμίζει Ηim σε pocket-size και από κάτω ένα τσούρμο συνομήλικοι τους, οι οποίοι κάνουν head-banging, crowd-surfing και moshing. «Σε λίγο θα έρθει κι ένας φίλος μου, σχετικά μεγάλος» με ενημερώνει η Σ. «Ίσα με σένα» συμπληρώνει ξεκαρδισμένη στα γέλια. Κάνω πως δεν άκουσα γιατί οι Raining Pleasure τελειώνουν και επιτέλους βγαίνει ο Αγγελάκας. Το κοινό του φωνάζει «Μα είναι ωραία στον παράδεισο» κι εγώ απορώ. Το συγκεκριμένο τραγούδι εγώ το άκουγα πριν από 10 χρόνια στο γυμνάσιο. Αυτά που το ξέρουν; Είμαι έτοιμος να συγκινηθώ και πάλι αλλά, ευτυχώς, η Αργεντινή σκοράρει στην παράταση, δυο συνομήλικοι μου, που γνωρίζουν το κόλλημα μου με ενημερώνουν με sms και ο κίνδυνος αποφεύγεται.

Την Κυριακή το πρόγραμμα έχει μπάνιο. Πίνουμε καφέ στην παραλία και η Κ., που κάθεται δίπλα μου, μας λέει πως έχει γεννηθεί τον Δεκέμβριο του 1987. «Σχεδόν ‘88» της πετάω. «’87 είπαμε» σοβαρεύει εκείνη. Εκείνη την στιγμή οι τρεις «παππούδες» της παρέας συνειδητοποιούμε πως η κοπελίτσα δεν είχε καν γεννηθεί όταν πήραμε το Ευρωπαϊκό το ’87. Η συγκίνηση είναι έκδηλη. Σχεδόν ακούμε στα αυτιά μας το Final Countdown αλλά ευτυχώς δεν μας παίρνουν τα ζουμιά.

Από μέσα μου εύχομαι να έρθει γρήγορα η Δευτέρα για να πάω ξανά στην δουλειά και να γίνω και πάλι ο «μικρός»...

Camping

-Ρε συ, η Σ. έχει καθυστέρηση.
-Γιατί; Ελεύθερο κάνετε;


Βράδυ στο κέντρο της πόλης, πίνοντας ούζα, κανονίζοντας διακοπές και εξορμήσεις για συναυλίες, δημιουργώντας ευκαιρίες για νέες «διαψεύσεις» και αναζητώντας αιτίες για νέες χαρές. Που και που κρυφακούμε τους διπλανούς. Το καλοκαίρι φαίνεται να επισκιάζει κάθε άλλη σκέψη. Εισβάλλει σε κάθε φράση. Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν…

Have a cigar

«Κάνω το τσιγάρο και φεύγουμε»

Πακέτα ξαπλωμένα πάνω στα τραπέζια των cafes, κρυμμένα ανάμεσα στα κινητά. Χρυσά Marlboro lights που στην σκέψη σου είναι πάντα ταυτισμένα με γυναίκες, με κορίτσια αν θες. Έλα τώρα…Αποκλείεται να μην έχεις γνωρίσει έστω μια κοπέλα που να τα καπνίζει.Prince για τους «άνδρες» που φουμάρουν κρυφά στην αυλή του Λυκείου. Τζούρες και κυκλάκια στα μουλωχτά. Μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα, η κοπάνα, η προσευχή. Νομίζεις πως είσαι άνδρας πια, πως τίποτα δεν μπορεί να σε κρατήσει πλέον στην γη. «Στα 17 σου πηδάς το καλάμι…Στα 19 σου κανείς δεν σε φτάνει».R1 και γεροντάκια που σε κερνάνε. Που ψάχνουν για παρέα, για μια κουβέντα παραπάνω. Μέχρι να το σβήσουν έχεις ακούσει τα πάντα: Συμβουλές, ιστορίες, παραινέσεις, καλαμπούρια. Τα πάντα. Ξέρουν πως δεν θα έπρεπε να καπνίζουν αλλά και τι να κάνουν.

Καμιά φορά σκέφτομαι να το αρχίσω…

Δυο ιδρωμένες μπλούζες

Το Σάββατο Apoptygma Berzerk, την Κυριακή Roger Waters. Δυο εντελώς διαφορετικές συναυλίες, η ίδια, όμως κατάληξη. Ένα ακαθόριστο αίσθημα χαράς, που σε κάνει να νιώθεις έτοιμος να πετάξεις. Ιδρωμένες μπλούζες, που μαρτυράνε πως είσαι ζωντανός. Τόσο ελεεινά κλισέ, τόσο γαμημένα αληθινό.

Το Σάββατο οι Apoptygma παίζουν στο Gagarin. Ο κόσμος είναι αρκετά πολύς για να περάσεις καλά και αρκετά λίγος για να κουνηθείς, να χορέψεις, να αρχίσεις να κοπανιέσαι. Gothακια, τρελοί fans, τσαμπατζήδες με προσκλήσεις που μας σπάνε τα νεύρα με το ύφος τους και τις συνεχείς συζητήσεις τύπου «με τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί η σημερινή συναυλία με το Woodstock» ή «όταν είχα δει τους Nirvana to '93 ήταν πολύ καλύτερα», κορίτσια που χορεύουν, ζευγάρια που φιλιούνται, πιτσιρικάδες που ουρλιάζουν. Ξεκινάνε με το «Eclipse» και τελειώνουν με το «Bitch». Στο τέλος του κανονικού set και λίγο πριν το encore έρχονται κολλητά η διασκευή στο «Shine On» και το «Unicorn». «Μου έπεσαν λίγο βαριά τα δυο συνεχόμενα» λέω ελαφρά ξεψυχισμένος και γελάμε. Άσπλαχνα τα τυπάκια, μας φιλοδωρούν με το «Until the end of the world». Που χρόνος για γέλια…


Την Κυριακή ο Waters κάνει το TerraVibe να μοιάζει απελπιστικά μικρό. 21:02 ξεκινάει. Σχετικά μπροστά από την αρχή, μετά από 4-5 τραγούδια βρισκόμαστε κολλημένοι πάνω στο κάγκελο, που μας χωρίζει από τα VIP εισιτήρια. Στο Shine On You Crazy Diamond ένας τύπος δίπλα μου τρελαίνεται βλέποντας τον Barrett στο video-wall και πηδάει θέλοντας να φτάσει στην σκηνή. Οι σεκουριτάδες τον βουτάνε μέσα σε δευτερόλεπτα. Το παλικάρι δίπλα μου ξέρει από τους στίχους απ’έξω. Κάποια στιγμή μου ζητάει συγνώμη που με πάτησε. Γελάμε και οι δυο. Ξέρουμε καλά πως δεν έχει καμία σημασία.

Ο ήχος μοιάζει να έρχεται από παντού. Τα εφέ γεμίζουν τον χώρο και εμείς παλεύουμε να παρακολουθούμε ταυτόχρονα τον Waters, την μπάντα του και τα φοβερά videακια, που προβάλλονται στην οθόνη. «Τράβηξες καμιά φωτογραφία;» σημάδι άγχους η ερώτηση. «Δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο» έρχεται τρέχοντας η απάντηση. Ο Waters μοιάζει 20 χρονών. Τα «χώνει» στον Bush, παίζει ολόκληρο το Dark Side Of the Moon, επιστρέφει για encore με το Wall και το Comfortably Numb. Στις 23:45 τελειώνει το set του ευχαριστώντας ένα κοινό, που έχει γεμίσει ασφυκτικά τον συναυλιακό χώρο της Μαλακάσας.


Μποτιλιάρισμα στην επιστροφή, διπλοπαρκαρισμένα αμάξια στην Εθνική. Πρέπει να φτάσουμε μέχρι τον Σείριο για αναστροφή. Προσπαθούμε να μάθουμε από το ραδιόφωνο τα αποτελέσματα του Μουντιάλ. Σκέφτομαι τα δυο τελευταία βράδια. Δυο εντελώς διαφορετικές συναυλίες, η ίδια κατάληξη. Δυο ιδρωμένες μπλούζες, που μαρτυράνε πως είσαι ζωντανός, πως μπορείς –ακόμη- να νιώθεις, πως μπορείς –ακόμη-να παθιάζεσαι. Τόσο αφόρητα κλισέ, τόσο γαμημένα αληθινό.

Γιατί γράφουμε/ιστολογούμε;

«Κάθε γράφειν είναι «ορθό»: Είναι μια χειρονομία, που ορθώνει, ευθυγραμμίζει τις σκέψεις. Ωστόσο οι σειρές των γραμμένων δεν ευθυγραμμίζουν μόνο σκέψεις στην σειρά αλλά κατευθύνουν αυτές τις σκέψεις και προς την κατεύθυνση ενός αποδέκτη. Το κίνητρο που υποκρύπτεται πίσω από το γράφειν δεν είναι απλώς το να ευθυγραμμίζονται οι σκέψεις αλλά και να κατευθύνονται προς κάποιον άλλο. Το γράφειν δεν αποτελεί μόνο μια χειρονομία μεταστοχασμού που στρέφεται προς τα μέσα αλλά και μια εκφραστική στραμμένη προς τα έξω (πολιτική) χειρονομία. Όποιος γράφει τυπώνει κάτι στον εσωτερικό του κόσμο και ταυτοχρόνως διατυπώνει κάτι προς τα έξω, προς τον άλλο απέναντι».

Ο Vilem Flusser χρησιμοποιεί τον όρο «γράφειν». Εμείς, πιστεύω, μπορούμε να τον αντικαταστήσουμε με το «ιστολογείν», αναγνωρίζοντας και στα blogs την διττή αυτή φύση της γραφής. Το ερώτημα, λοιπόν, που αναδύεται είναι το εξής: ποια πτυχή είναι αυτή που συντελεί σε μεγαλύτερο βαθμό στην δημιουργία ενός blog; Η ανάγκη εσωτερικής αναζήτησης ή η ανάγκη επικοινωνίας με κάποιους –απροσδιόριστους ή μη- άλλους;

Λες να τα καταφέρουμε;

«Κάποτε μια ώρα ευλογημένη, θα με φωτίσει ο θεός και θα γράψω τα γεγονότα χωρίς ίχνος αλήθειας,

έτσι που να δούμε ο ένας τον άλλον πιο πονετικά»*

Θα το κάνω. Στο υπόσχομαι.

Αλλά δεν βλέπω να καταφέρνουμε κάτι.


* (Τάσος Λειβαδίτης- Βιολί για Μονόχειρα, 1976)

Άλλη μια μέρα

Σήμερα ξύπνησα προτού να ξημερώσει.
Ξύπνησα πάλι από την βροχή κι απ’ τον αέρα.
Είπα σε λίγο αυτή η νύχτα θα τελειώσει
Έχω άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα


Πήγα στο μέρος που πετάνε τα σκουπίδια
Ο φύλακας μου φώναξε από πέρα
Τι γυρεύεις τέτοια ώρα μεσ’ τη νύχτα
Του πα άλλη μια μέρα, ακόμη μια μέρα


Άλλη μια μέρα, άλλη μια κι ύστερα κι άλλη
Κι ύστερα άλλη πάλι άλλη μια μέρα
Όποιος τολμήσει να σηκώσει το κεφάλι
Άλλη μια σφαίρα, ακόμη μια σφαίρα

«Άλλη μια μέρα» από την ομώνυμη καινούργια δουλειά του Παύλου Παυλίδη. Ένα cd γρήγορο, ρυθμικό και αρκετά ηλεκτρονικό. Σε κάποια σημεία θυμίζει New Order, όπως είχε δηλώσει κάποτε στον Τσιτσόπουλο της Athens Voice, του Soul κ.λ.π. ο δημιουργός του. Μάλλον βρήκαμε το «κόλλημα» μας για το καλοκαίρι. Αν και κομμάτι σαν το «Μόχα» δεν φαίνεται να έχει.

Η μόνη κατάληξη

Δεν ξέρω ποιος το έχει φτιάξει. Ούτε τι ήθελε, ακριβώς, να «πει» με αυτό. Δεν μου άρεσε ποτέ, όμως. Κάθε φορά που το αντίκριζα στον χώρο του Πολυτεχνείου έστρεφα τα μάτια μου αλλού. Δεν ήθελα ούτε να το κοιτάζω.

Μια ασώματος κεφαλή, τσακισμένη, πεταμένη στο χώμα. Μια εικόνα παράδοσης χωρίς ίχνος ελπίδας, χωρίς χαραμάδα διαφυγής. Πάντα πίστευα ότι το μήνυμα που προβάλλει θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και κυνικό. «Η πτώση είναι η μόνη και σίγουρη κατάληξη όσων αγωνίζονται» θα μπορούσε κάλλιστα να γράφει μια μικρή πινακίδα μπροστά του, δίπλα στο όνομα του γλύπτη και του πρύτανη.

Για μένα ήταν πάντα μια δυσάρεστη εικόνα. Μια λαξευμένη υπενθύμιση πως αυτοί που αντιστέκονται καταλήγουν μονίμως στο έδαφος. Τσακισμένοι, πεταμένοι στο χώμα

Και χθες συνειδητοποίησα πόσο πολύ μοιάζει με αυτό εδώ

Argentina vs Brasil

Το δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα» δεν υπήρξε ποτέ για μένα. Η επιλογή μου ήταν πάντα μία και μοναδική: Ντιέγκο. Κι αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την συνηθισμένη επιχειρηματολογία των φιλάθλων και των αθλητικών εφημερίδων. Το γεγονός δηλαδή πως «ο Πελέ έπαιζε σε μια ομάδα γεμάτη αστέρια ενώ ο Μαραντόνα ήταν μόνος του» ή το ότι «ο Ντιέγκο έχει τατουάζ τον Che στον ώμο του».

Για μένη μεγαλύτερη βαρύτητα έχει η καταγωγή. Ο Ντιέγκο είναι Αργεντινός. Με την Βραζιλία δεν μπορώ να ταυτιστώ. Αυτό το επιτηδευμένο φολκλόρ με τις κίτρινες και πράσινες ενδυμασίες, το καρναβάλι και την σάμπα δεν με συγκινεί. Την θεωρούσα πάντα κάτι σαν το Λούνα Πάρκ της Λατινικής Αμερικής. Την «χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα» που τραγουδάει ο Παυλίδης. Φαντάζει ψεύτικη στα μάτια μου. Ένας επίπλαστος ουτοπικός παράδεισος, κατασκευασμένος για τα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή. Μια καρτ ποστάλ τεράστιων διαστάσεων.

Η Αργεντινή, από την άλλη, μου μοιάζει πιο γήινη. Είναι περισσότερο στα μέτρα μου. Όταν προσπαθώ με την φαντασία μου να την εικονοποιήσω, σκέφτομαι οροσειρές, κοιλάδες, ποτάμια, πόλεις. Όχι μόνο παραλίες όπως στην περίπτωση της Βραζιλίας. Η Αργεντινή έχει μια άλλη ποιότητα, που με αγγίζει πολύ περισσότερο. Έχει μια μελαγχολική απόχρωση που αντικατοπτρίζεται στο tango και στην γενικότερη πολιτιστική παραγωγή της χώρας. Έχεις την εντύπωση πως στην Αργεντινή, όπως σε όλα τα μέρη του κόσμου, κάποτε βρέχει. Από την εικόνα που έχει φτιάξει ο καθένας όμως, για την Βραζιλία, οι βροχές είναι εξόριστες.

Η ιδιοσυγκρασία αυτή πιστεύω αντικατοπτρίζεται και στον τρόπο παιχνιδιού των δυο ομάδων. Μου αρέσει να παρακολουθώ το Jogo Bonito των Βραζιλιάνων αλλά δεν με παθιάζει. Προτιμώ τους Αργεντινούς, που χωρίς να στερούνται δεξιοτεχνίας θα παίξουν πιο δυνατά, θα τρέξουν πιο πολύ, θα ρίξουν τις κλωτσιές τους χωρίς ενδοιασμούς, Απέναντι στα χαρούμενα πρόσωπα των Βραζιλιάνων και το παιδικό χαμόγελο του Ροναλντίνιο, προτιμώ τον «κωλοπαιδισμό» που βγάζει ο Sorin ή την ακαθόριστη μελαγχολία που αποτυπώνεται στην νωχελικότητα του Ρικέλμε.
Δεν είναι ότι προτιμώ ή υμνώ την μελαγχολία. Το αντίθετο θα έλεγα. Απλά η μόνιμη και αδιάσπαστη κατάσταση ευφορίας δεν με πείθει. Ποτέ δεν με έπειθε.

Φοβάμαι ρε μαλάκα...

«Πως αλλάζουν τα πράγματα, ε; Οι ανθρώπινες σχέσεις. Γαμιέσαι με κάποια, γίνεστε ένα, μπαίνεις μέσα της κι ύστερα….κι ύστερα από λίγο δεν μιλάτε καν. Την παίρνω τηλέφωνο και δεν το σηκώνει. Και καλά κάνει. Γιατί παίρνω μόνο και μόνο για να την βρίσω». Τον ακούω μα δεν μιλάω. Που και που, πετάω κανένα «ναι», κανένα «έτσι είναι, έχεις δίκιο». Λέω μαλακιούλες μπας κι αλλάξουμε το θέμα. Άδικος κόπος. Συνεχίζει. Και γώ τι να του κάνω; Τι να του πώ; Να του πω πως την επόμενη φορά όλα θα είναι καλύτερα; Πως δεν πειράζει; Πως συμβαίνουν αυτά; Τι στα γαμίδια να του πω; Φοβάμαι. Συνεχίζει. Σε λίγο θα με τραβήξει και μένα εκεί. Θα αρχίσω να λέω κι εγώ τα δικά μου. Τους φόβους μου. Θα βγάλω τις πληγές μου στην φορά . Του λέω για το Μουντιάλ, για το τάδε φοβερό γκολ του δείνα τρομερού παίχτη. Αρχίζω να μιλάω για συναυλίες, για συγκροτήματα, για δισκάκια που αγόρασα ή θέλω να αγοράσω. Τίποτα. Όλο βρίσκει μια αφορμή για να επανέλθει. Όλο από κάτι πιάνεται και επιστρέφει στο ίδιο θέμα. Φοβάμαι ρε μαλάκα, φοβάμαι. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;

Το κορίτσι στο περιοδικό

Ήξερα ένα κορίτσι. Ήμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Δούλευε σε ένα μαγαζί. Σε τρία για την ακρίβεια. Μια καφετέρια στην αρχή, σε μια κάβα ύστερα και τώρα τελευταία σε ένα μαγαζί με ρούχα Δεν ήξερε τι να κάνει με την ζωή της. Έκανε συνεχώς νέα σχέδια. Συνήθως έβλεπε τον εαυτό της τραγουδίστρια ή μοντέλο. Αλλά δεν έλειπαν και οι φορές που φανταζόταν πως ήταν ευτυχισμένη μαμά. Είχε συνέχεια το κεφάλι στα σύννεφα. Με δυσκολία θυμόταν ακόμα και το όνομα της. Κάθε τόσο το άλλαζε. Ανάλογα με την εποχή και την μόδα. Ανάλογα με τον γκόμενο.

Οι γύρω της έκαναν φιλότιμες προσπάθειες. Προσπαθούσαν να της πουν πως δεν θα ήταν ποτέ τόσο ευτυχισμένη όσο το «κορίτσι στο περιοδικό». Αυτή δεν το πίστευε, όμως. Ασυναίσθητα είχε βάλει στόχο να γίνει και αυτή το ίδιο ευτυχισμένη. Να ζει παρόμοιες ερωτικές περιπέτειες, να συχνάζει στα ίδια μέρη, να την απασχολούν τα ίδια πράγματα

Δεν άλλαζε μυαλό. Το αγόραζε το περιοδικό. Το αγόραζε με τα λεφτά που έβγαζε από το μαγαζί. Στο τέλος κάθε βάρδιας.

Ποτέ δεν της πέρασε από το μυαλό πως «η κοπέλα στο περιοδικό» ίσως να μην είναι ευτυχισμένη. Δεν αμφέβαλλε ποτέ για αυτήν.

Ίσως θα έπρεπε.



Ιστοριούλα με αφορμή τους στίχους του Slow Cheetah των Red Hot Chili Peppers από το καινούργιο Stadium Arcadium.

Ejekt, Live Transmission

Love Will Tear Us Apart. Πρώτο κομμάτι. Αμέσως μετά Crystal και Regret. Οι New Order στην σκηνή και εμείς μπροστά-μπροστά στριμωγμένοι, ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά με όρεξη για χαβαλέ. Χαμός στο Transmission, κάποιοι ψιλοπαογοητεύονται στο True Faith. Το περίμεναν καλύτερο ζωντανά.

Ο Hook πηγαίνει από την μια άκρη της σκηνής στην άλλη, ο Summer πετάει συνεχώς πένες στο κοινό. Στο Bizzare Love Triangle και το Blue Monday αφήνει την κιθάρα και χορεύει. Χειροκροτήματα, χορός, τραγούδι από τον κόσμο. Σε μερικά κομμάτια κάτι πράγματα σαν φωτοβολίδες κάνουν την εμφάνιση τους πάνω από τα κεφάλια μας. Ενθουσιασμός.

Αργότερα, αράζουμε –για δεύτερη φορά μέσα στην ημέρα- στα «γρασίδια». Θέλουμε να ξεκουραστούμε λίγο πριν μπούμε στην dance area, όπου παίζει ο Lavelle. Ιστορίες από το στρατό εναλλάσσονται με περιστατικά από την δουλειά. Απόψεις και γνώμες για το φεστιβάλ «κονταροχτυπιούνται» για την κυρίαρχη θέση στην συζήτηση με σχέδια για το καλοκαίρι, ατάκες για αποτυχημένες σχέσεις και ανέκδοτα. Έχω ένα ακόμη κουπόνι για μια (τρίτη) μπύρα αλλά στο μπάρ μου λένε πως έχουν τελειώσει. «Μόνο Red Bull μπορείς να πάρεις με το κουπόνι σου», με ενημερώνουν.

Ξημερώματα σχεδόν, φτάνω σπίτι και πέφτω ψόφιος στο κρεβάτι. Τότε μόνο βγάζω το βραχιολάκι, που μας φορέσανε στην είσοδο. Αυτό ήταν. Το Ejekt τέλειωσε, οι New Order έπαιξαν. Κι εμείς ήμασταν εκεί. Λίγα μέτρα από την σκηνή.

Ηθικόν; Ακμαιότατον…

Τι εννοείς;

Παιδιά σκοτώνουν άλλα παιδιά. Παιδιά παίρνουν πίπες μέσα σε σχολικές αίθουσες, ενώ οι συμμαθητές τους ομαδικά παρακολουθούν το θέαμα, επευφημούν και σχολιάζουν. Στο Ιράκ αμερικανοί σκοτώνουν -εσκεμμένα- παιδιά και γυναίκες. Κάποιοι Ολλανδοί θέλουν να ιδρύσουν κόμμα παιδεραστών και στο Congo, σύμφωνα με το World Food Programme του Ο.Η.Ε., περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά κάτω των 5 ετών υποφέρουν από υποσιτισμό.

Αλήθεια, τι έχεις στο μυαλό σου, όταν, κάθε τρεις και λίγο, μου λες «μην γίνεσαι παιδί»;;.

Aligator blues

Στην Florida τα τελευταία 58 χρόνια έχουν καταγραφεί 17 όλες κι όλες επιθέσεις αλιγατόρων, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο του θύματος. Οι τρεις, όμως, από αυτές συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα. Ο λόγος φαίνεται να είναι ο ιδιαίτερα ζεστός καιρός που επικρατεί τις τελευταίες μέρες στην περιοχή και κάνει τους αλιγάτορες άκρως επιθετικούς.

Κάποιος πρέπει να φτιάξει ΑΜΕΣΑ το κλιματιστικό στην δουλειά.