Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

Ο μεγάλος θυμός


«Πες του μαλάκα να πάει να πνιγεί» μου λέει. Εγώ στον κόσμο μου. Ακούω reggae διασκευές τραγουδιών των Radiohead. Δυναμώνω την ένταση στο mp3 και δεν δίνω σημασία. «Να και ο μαλάκας με το Audi» ουρλιάζει λίγο πριν ανάψει το φανάρι και διασχίσουμε την Πανόρμου.

Είναι γύρω στα 50-55. Μακριά βαμμένα μαύρα μαλλιά, μπότες, φθαρμένο τζιν. Όπως με προσπερνάει την κοιτάζω λίγο καλύτερα. Το πρόσωπο της είναι σκαμμένο από τις ρυτίδες και έχει τυλίξει ένα μαύρο μαντίλι γύρω από το κεφάλι της. «Μαλακοπίτουρες όλοι σας. Μου έχετε σπάσει τα νεύρα» την ακούω να λέει.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα είμαστε κι οι δυο στις κυλιόμενες σκάλες του σταθμού του Μετρό. Είναι 7-8 σκαλιά μπροστά μου. Γυρίζει και μου ρίχνει ένα απίστευτα θυμωμένο βλέμμα. Εξαφανίζεται τρέχοντας.

Δεν ξέρω γιατί αλλά κατά βάθος πιστεύω πως μου άξιζε.

40 σχόλια:

atg είπε...

mipws imoun egw proxtes? (megalos thumos...)

VROXOPOIOS είπε...

Που ήσουν σήμερα κατά τις 4:30;

Έχεις άλλοθι;

;-))

atg είπε...

pantws i fasi mou thumizei auto pou legan oi rwmaioi..kathe prwi na xastoukizeis ti gunaika sou...kserei auti giati
etsi kai su ...kati eixes sto mualo sou kai pisteueis pws sou aksize..

VROXOPOIOS είπε...

Μπορείς να το πεις κι έτσι...

Ανώνυμος είπε...

Αφού άκουγες Radiohead έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου. Καλή πατσαβούρα ήταν!

VROXOPOIOS είπε...

Κι εσένα λίγο θυμωμένο σε "κόβω", ανώνυμε!

:-)

Ανώνυμος είπε...

Ωχ, κατά λάθος έστειλα ανώνυμο σχόλιο. Ίσως η γυναίκα να είχε πολλά προβλήματα με τον άντρα της. Ή να μην ήταν καλά γενικότερα. Είναι και ο καιρός παράξενος. Και οι συνθήκες ζωής κάπως. Εσύ γιατί πιστεύεις ότι σου άξιζε το θυμωμένο της βλέμμα; Επειδή δεν είπες στον άλλον να πάει να πνιγεί;
Για πες...καλές οι διασκευές;

Ανώνυμος είπε...

Μπα, πιο πολύ μουδιασμένος είμαι...
από τον θυμό...
:)

Ανώνυμος είπε...

γιατί τέτοια νεύρα;;;

VROXOPOIOS είπε...

@numb:

Δεν ξέρω ακριβώς αλλά κάτι πρέπει να έχω κάνει κι εγώ. Δεν το θυμάμαι όμως...

:-)

ps. Οι διασκευές είναι super!!

@alienlover:
Έλα ντε!!

atg είπε...

kai to pigkouinaki ola ta lefta...baby men alla ta matia tou fwnazoun prwino kafe apelpismena :P

VROXOPOIOS είπε...

Πρόκειται για αποκλειστική φωτογράφηση για αυτό εδώ το blog. To πιγκουινάκι έχει στραβώσει γιατί πιστεύει πως το ρίξαμε στα λεφτά!

:-))

atg είπε...

sta (k)lefta ... ;)

VROXOPOIOS είπε...

Δεν μοιάζει έτοιμο, πάντως, να τα κατεβάσει τα καντήλια του;


;-)

atg είπε...

e auto leme...sa na to ksupnisan apotoma kai na fwnazei "kafeeeee"

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ τα παίρνω με τ' αυτοκίνητο. Αλλά μου περνάει γρήγορα. Τώρα μετά από ώρα να συντηρεί το θυμό... Ρε μπας και όντως της έκανες κάτι και δεν το πήρες χαμπάρι;

Ανώνυμος είπε...

..και εσύ και ο γρύλος σου.. ε?

VROXOPOIOS είπε...

@synas:

Πολύ πιθανό! Είχα βυθιστεί σε μια reggae nirvana!

;-)

@elen:

Εντελώς!

Ανώνυμος είπε...

η photo έχει μεγάλη επιτυχία

VROXOPOIOS είπε...

Μα για αυτό προχωρήσαμε στην αποκλειστική φωτογράφηση!!

Ανώνυμος είπε...

Περιορισμένες αντοχές, τσίτα νεύρα, αντιπαραθέσεις καθ'έξη και κατά συρροή, η εξάτμιση στη μούρη, δε θέλει πολύ ο άνθρωπος.

Ανώνυμος είπε...

Έχει συμβεί και σε μένα. Η ενοχή από ένα θυμωμένο βλέμμα. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Νομίζω όμως ότι ξέρω στο περίπου. Γιατί αυτή η γυναίκα είχε θυμό; Τι προκαλεί το μεγάλο θυμό; Η τρέλα; Αυτή είναι η εξήγηση του περαστικού που δεν θα αισθανθεί ενοχή στο θυμωμένο βλέμμα. Αυτός όμως που θα αισθανθεί ενοχή, θα την αισθανθεί ακριβώς επειδή θα δει πίσω αυτό. Στο πιο μέσα. Στο πιο βάθος. Στο πίσω από το προφανές. Η ενοχή του είναι το τίμημα. Το τίμημα αυτής της διεισδυτικής ματιάς...

Ανώνυμος είπε...

Όταν αισθανόμαστε κάτι έντονα, έχουμε συχνά την τάση να προβάλουμε αυτό το συναίσθημα στους γύρω μας. Πιστεύω ότι εκείνη την ώρα είχες ανάγκη για κάποιο λόγο από ένα θυμωμένο βλέμμα για να σε λυτρώσει από μια προσωπική ενοχή. Απλώς, είναι πιο εύκολο συχνά, αντί να αυτομαστιγωνόμαστε, να δίνουμε το μαστίγιο σε κάποιον άλλο. Αν δεν ήταν η συγκεκριμένη κυρία, θα ήταν κάποιος στη δουλειά ή στο σπίτι σου ή ακόμα...και οι κυλιόμενες σκάλες ή...ο πιγκουίνος...(τώρα που το σκέφτομαι...κι εμένα δε με κοιτάζει κάπως περίεργα..;)

VROXOPOIOS είπε...

@dawkinson:

Για αυτό χρειάζεται να έχεις λίγη reggae πάντα εύκαιρη μαζί σου! Λίγη, όμως! Γιατί αλλιώς αρχίζεις να τους αγαπάς όλους!

@Samaritan boy:

Μήπως, όμως, το παρακάνουμε λίγο με τις ενοχές; Δεν είναι δυνατόν να φταίμε πάντα εμείς. Βέβαια είναι καλό να αναρωτιόμαστε…

@silenzio:

Πστεύω ότι χρειάζονται πολύ περισσότερα από ένα θυμωμένο βλέμμα για να λυτρωθείς από μια προσωπική ενοχή…Συμφωνώ ότι ώρες-ώρες μας χαρακτηρίζει ένας συναισθηματικός μαζοχισμός…Δεν ξέρω, όμως, αν είναι κάτι το οποίο, όντως, χρειάζεται να βιώνουμε…

ps.χρωστάς κι εσύ λεφτά στο πιγκουινάκι;

Ανώνυμος είπε...

Μήπως έχει στραβώσει εξαιτίας της reggae; Είναι τώρα αυτή μουσική για ψυχρά κλίματα;

(Το πιγκουινάκι καλέ!όχι η "κιουρία"!!)

:)

VROXOPOIOS είπε...

Δεν το είχα σκεφτει ποτέ έτσι!!

Τι να του βάλω όμως; Μην μου πεις Νορβηγικό black metal!!!

:-))))

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει η αλήθεια είναι ότι το παρακάνουμε λίγο με τις ενοχές. Τουλάχιστον θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Άσε που τώρα τελευταία είμαι κι εγώ θύμα του μεγάλου θυμού. Θυμώμω πολύ και πολύ εύκολα. Και πολύ γρήγορα. Προσπαθώ όμως να το χαλιναγωγήσω. Βρήκα και ένα κείμενο με τίτλο «διαχείριση θυμού». Ελπιζω να βοηθήσει γιατί δεν το έχω διαβάσει ακόμα.

Υ.Γ. @ silenzio

Δεν το έχεις γλιτώσει το ξύλο μικρή μου να το ξέρεις. Κάλεσε ενισχύσεις από το τάγμα σου γιατί δεν σε βλέπω πολύ καλά. Θα στη κόψω τη μεγάλη γλώσσα...

VROXOPOIOS είπε...

Αν το καταφέρεις, πές και σε μένα το μυστικό...Είναι ένα προβληματάκι, που αντιμετωπίζω τα τελευταία...25 χρόνια


υγ. έτσι εξοντώνονται τα ξωτικά; κόβοντας τους την γλώσσα;

Ανώνυμος είπε...

χανουμε την ψυχραιμια μας ωρες ωρες...

VROXOPOIOS είπε...

ανθρώπινο είναι..

Ανώνυμος είπε...

@samaritan + vroxopoios:

Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα!!!

VROXOPOIOS είπε...

κάτι σαν τα gremlins, ε;

Ανώνυμος είπε...

@ Silenzio

Είσαι απλά καταπληκτική!!!!

Ανώνυμος είπε...

Ένας φίλος μου λέει πως όσα συναισθήματα δε βιώνουμε και μένουν μέσα μας, χωρίς να εκφραστούν ποτέ, μετατρέπονται σε οργή...
Αυτό θα εξηγούσε πολλά για όλους μας, για την κυρία, ακόμα και για το πιγκουινάκι!
Από τη άλλη όμως, μάλλον ζοφερή μου φαίνεται αυτή η προοπτική...
Μπορεί να είναι ανόητο, αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι ένας "μεγάλος θυμός" θα κατακυριεύσει τη ζωή μας(γιατί, πείτε μου, ποιός βιώνει και εκφράζει στ' αλήθεια όλα εκείνα που νιώθει;)Στην μάχη της καθημερινής επιλογής(μια κουβέντα που είχαμε πριν κάποιους μήνες αγαπητέ Βροχοποιέ, θυμάσαι;)ο θυμός είναι ο εύκολος δρόμος...
Ένα έχω να πω, λοιπόν:
Ας προσπαθούμε να συγκρατούμε τα νεύρα μας- κυρίως απέναντι σ' εκείνους που δε φταίνε σε τίποτα...
αντί για ένα απρόκλητα θυμωμένο βλέμμα, ας δοκιμάσουμε ένα χαμόγελο...δεν κοστίζει τίποτα
Samaritan boy & silenzio δώστε τόπο στην οργή και ένα τέλος στη βεντέτα..

VROXOPOIOS είπε...

Δεν λέω ακούγεται ωραίο. Αρχικά. Για φαντάσου το, όμως, λίγο. Προσπάθησε να το εικονοποιήσεις…

Φαντάσου έναν κόσμο που όλοι σου χαμογελάνε. Ο τύπος μέσα στο βαγόνι του Μετρό που μόλις έχασες σου χαμογελάει. Η κοπέλα που σε τράκαρε το ίδιο. Ο υπάλληλος του Everest που σου δίνει το καφέ σου σκέτο ενώ εσύ τον πίνεις υπερ-γλύκο, ο πιεστικός προϊστάμενος, ένας παντελώς άγνωστος που σε ακολουθεί, η ταμίας της τράπεζας, ο αστυνομικός της γωνίας. Φαντάσου τον εαυτό σου να φεύγει γύρω στις έξι από την δουλειά και στον δρόμο όλοι να χαμογελάνε. Να μην έχεις ούτε μια μέρα άδεια και όλοι οι άλλοι στο γραφείο να είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Να έχει χάσει η ομάδα σου και όπου και να γυρίσεις να βλέπεις απαστράπτουσες οδοντοστοιχίες.

Έχω δει εφιάλτες με ζόμπι, αίματα και τέρατα, που είναι λιγότερο τρομαχτικοί….

:-) ) )

υγ. άσε που δεν τους προίκισε όλους η φύση με υπέροχο χαμόγελο…

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου Βροχοποιέ, η υπερβολή είναι πάντα πρόσφορο εκφραστικό μέσο στα χέρια εκείνου που μπορεί και διαθέτει και το χιούμορ και τα επιχειρήματα για να την υποστηρίξει, όπως εσύ! Θα συμφωνήσω μαζί σου...Το σκηνικό θα ήταν ανατριχιαστικό(αν κι εγώ με την περιγραφή σου, γέλασα με την ψυχή μου!!!)Συμφωνώ και στο λανθάνον σχόλιό σου ότι ποτέ δεν πρέπι να ξεχνάμε το μέτρο, αλλά και την αιτιώδη συνάφεια των καταστάσεων...

Ανώνυμος είπε...

@ breakwater

Ο φίλος σου πρέπει να είναι σοφός. Εννοώ αυτόν που σου είπε ότι τα συναισθήματα που δεν βιώνονται τελικά μετατρέπονται σε θυμό. Πίστεψέ με υπάρχει πολύς θυμωμένος κόσμος εκεί έξω.

@ VROXOPOIOS

Φίλε μου έχεις δίκιο για τον κόσμο με τα χαμόγελα. Μετά την περιγραφή σου (πραγματικά εξαιρετική) η «Λάμψη» του Κιούμπρικ μου φαίνεται λιγότερο απειλητική.

@ Silenzio

Αν ισχύει ότι όποιον τον τρώει η μύτη θα φάει ξύλο, η δικιά σου πρέπει να δίνει ρέστα τις τελευταίες μέρες...

VROXOPOIOS είπε...

@breakwater:

:-)

@samaritan boy:

:-)



(Τίτλος comment:Το χαμόγελο του blogger)

atg είπε...

dokimase na xamogelaseis kai na eisai iremos se kapoion pou thelei na arpaxtei...ginetai tourkos kai skaei eswterika...
to xamogelo ginetai skandali kai fusima kapnoy enw to pianaki sto saloun paizei efirimena :P

VROXOPOIOS είπε...

Ωραίο σαν έμπνευση, δύσκολό, όμως, στην υλοποιηση...