The battle of Athens

Άνοιξη 2000. Τότε έδειχνε και στην Ελλάδα MTV. Britney Spears, Christina Aguillera και το κακό συναπάντημα. Κάπου-κάπου, όμως, πετύχαινες και κάτι καλό. Το Alternative Nation, το Headbangers Ball, την συναυλία των Rage Against the Machine στην Πόλη του Μεξικό. «The battle of Mexico». 12 με 2 το βράδυ ήταν. Το θυμάμαι καλά. Μέχρι τις πέντε το πρωί είχα μείνει ξύπνιος ακούγοντας δεκάδες φορές το «Know your enemy».

Την άλλη μέρα στην σχολή ήταν το βασικό θέμα συζήτησης. «Φαντάζεσαι να έρθουν και στην Αθήνα;» Η κλασσική μαλακία ερώτηση. Η αρχή κάθε είδους σουρεαλιστικού σεναρίου. «Ναι και θα παίξουν στα Σούρμενα. The battle of Σούρμενα!Χα-χα!!». Και όπου Σούρμενα βάλε 50-60 ακόμη περιοχές, που αναφέρθηκαν μέχρι να ξεφουσκώσει το αστείο. Φοιτητές ήμασταν, χρόνο είχαμε. Περισσότερο απ’οσο μπορούσαμε να σκοτώσουμε.

Αλλά καμιά φορά ακόμη και ο σουρεαλισμός καθίσταται υπαρκτός. Μερικούς μήνες αργότερα ο de la Rocha και η παρέα του είναι στην Αθήνα. Λευκή κόλλα στην Γλωσσολογία, τα εισιτήρια προ πολλού αγορασμένα και εμείς κολλημένοι στο κάγκελο. Πρώτο κομμάτι το «Kick out the jams» και 8.000-10.000 κόσμος στις επάλξεις. Ο Χ. έχει φύγει για την κερκίδα. «Ραντεβού στο τέλος στο καρτοτηλέφωνο». Ο Γ. κάνει crowd-surfing. Ξαφνικά πέφτει. Τρέχω από πάνω του. «Ξανασήκωσε με» μου λέει. Γελάω. Κοιτάζω προς το μέρος της Α.. Ευτυχώς δεν έχει φάει καμιά αδέσποτη. Έχουμε την έγνοια της.

Κάπου στο «Killing in the name» βλέπω τους καπνούς. Όταν βγαίνουμε έξω καταλαβαίνουμε. Αμάξια στις φλόγες, μολότοφ, μπάτσοι που ανεβαίνουν συντεταγμένοι με ασπίδες από την αριστερή μεριά. Το καρτοτηλέφωνο καίγεται. Φεύγουμε τρέχοντας προς τα δεξιά. Πέφτουν δακρυγόνα. Κάποιοι άτυχοι που εκείνη την ώρα απλώς έβγαιναν από το θέατρο γνωρίζονται λίγο καλύτερα με τα αστυνομικά κλομπ. Το πρωί της άλλης μέρας ο αντιδήμαρχος Πετρούπολης Αλέξης Κούγιας ρίχνει την ευθύνη στο συγκρότημα. «Τέσσερις αλήτες που υποστηρίζουν έναν δολοφόνο» τους χαρακτηρίζει στις βαρυσήμαντες δηλώσεις του. Οι συνομιλητές του, Μαρία Μπακοδήμου και Φώτης Σεργουλόπολος επιδοκιμάζουν. Ο Σωτήρης κάτι προσπαθεί να γαβγίσει αλλά δεν τον αφήνουν.

Επτά περίπου χρόνια αργότερα, κάνω έναν πρόχειρο υπολογισμό. Σύμφωνα με αυτόν, αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που έχω αναφερθεί σε αυτήν την συναυλία, κανείς δεν θα είχε αμφιβολία για το που θα ήμουνα το διάστημα 27-29 Απρίλη.