Πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να ερωτευθεί μονάχα δυο πράσινα μάτια. Όχι τον άνθρωπο που τα φέρει. Μονάχα τα μάτια. Θεωρώ πως είναι δυνατόν να αγαπήσεις μια φωνή, ένα άγγιγμα, ένα σημαδάκι στο γόνατο. Τον τρόπο που κάθεται κάποιος στον καναπέ.
Το όλον δεν είναι το απλό άθροισμα των επιμέρους. Επίσης, όμως, κάθε στοιχείο είναι μοναδικό. Έχει την δική του δυναμική, την δική του ομορφιά. Μπορεί να σιχαθείς μια ταινία αλλά να λατρέψεις μια σκηνή της. Να συμπαθήσεις έναν άνθρωπο απλά από μια κουβέντα του. Να θυμώσεις από μονάχα μια λάθος -για σένα- χρησιμοποιημένη λέξη.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα τραγούδια. Μερικά τα ακούς ξανά και ξανά για ένα και μόνο σημείο τους. Σημείο, που μπορεί να κρατάει και λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Τα δικά μου, τουλάχιστον. Το πιανάκι στην εισαγωγή του «Kinky Afro» των Happy Mondays, το σημείο που οι Depeche Mode τραγουδάνε «…its a question of not letting what we’ve built up, crumble to dust» στο «Question of lust», ο κόσμος που συμμετέχει στην ζωντανή ηχογράφηση του «Disarm» των Smashing Pumpkins. Το σημείο που αλλάζει κάπως το τέμπο στο «Μόχα» του Παυλίδη, ο στίχος «…σαν γεράκι μες τα πάρτι, ψάχνεις αγάπη» του Κ. Βήτα. Είναι πάρα πολλά Δεν χρειάζεται να αναφερθούνε όλα….
Για να καταλήξω, ότι και να λένε οι διάφορες κριτικές, όταν ο Μάλαμας κάνει εκείνο το μακρόσυρτο επιφώνημα στο τέλος κάθε ρεφρέν του «Διάφανος» του Θανάση Παπακωνσταντίνου κάτι -σχεδόν- μαγικό συμβαίνει.
34 σχόλια:
ο τίτλος είναι στίχος απο το συγκεκριμένο τραγούδι. Μετά απο αυτόν ακούγεται για πρώτη φορά το μακρόσυρτο "οοο" στο οποιο αναφέρομαι
Συμφωνώ, συμφωνώ, συμφωνώ, συμφωνώ! (φτάνουν τόσα?)
Το βρήκα αριστούργημα. Αυτό το ωωω μ'ανατριχιάζει. Μπορεί να το ακούω και 10 φορές τη μέρα :)
Ετοιμαζόμουνα να γράψω ένα ποστ γι'αυτό αλλά με πρόλαβες :)
Επίσης, βρήκα φανταστικό το κρυμμένο δωράκι που έχει στο τέλος. Το ακούω και μου φτιάχνει η διάθεση!
"Be quick or be dead"
Iron Maiden
;-))))
Άκαρδε :Ρ
Αλήθεια, πώς νιώθεις που σε τραγουδάνε? :)))
last.. i'll find you από placebo sto infrared και ένα σωρό άλλα απομονώνεις κάτι που σ'αρέσει περισσότερο. γίνεται
@ladybug:
Μου ψιλοαρέσει!!:-)))
@elen:
Πολύ συχνά
και μένα μού την έσπασε η κριτική στην Ελευθεροτυπία. Και δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρούν τη Βροχή απο Κάτω σαν μια δουλειά ξεκομμένη απο τη συνοχή της δισκογραφίας του Παπακωνσταντίνου. Δε πιστεύω πως οι ενορχηστρώσεις του Διαφανού θα ήταν οι ίδιες αν δεν είχε προηγηθεί η Βροχή. Κι αν μή τι άλλο είναι εκπληκτικό κάποιος καλλιτέχνης να εμπνέεται απο το παραμικρό και απο το πιο ασήμαντο, όπως ο ήχος των μυγών της Λάρισας.
Ειδικά οι τελευταίες γραμμές της είναι το κάτι άλλο...
υγ. και τα κομμωτριάκια!:-)
Τα πιο ευτυχισμένα ενσταντανέ ξεφυτρώνουν μέσα στις λιγότερες ευνοϊκές περιστάσεις... :)
Θυμάμαι πάντως πόσο δύσκολο ήταν κάποτε να αγαπάς μία συγκεκριμένη στιγμή ενός τραγουδιού την Εποχή της Κασέτας... μέχρι και manually τη γύρναγες όταν τα'φτυνε το γουόκμαν για να πετύχω εκείνο το σημείο... Ευτυχώς που αυτά σήμερα ξεπεράστηκαν με την πρόοδο της τεχνολογίας... :)
Long live mp3s!!
;-)
wraio postaki broxopoie..alithino
Μερικα δικα μου παραδειγματα απο τραγουδια:
coldplay-clocks:home home where i wanted to go
coldplay-square one:στο τελος
idlewild-disconnected:you don't belong here now,you'll never belong
radiohead-paranoid android:στο τελος(αριστουργημα!)
Επισης στην ορχηστρικη μουσικη μου αρεσει η κορυφωση ειδικα στα επικινδυνα και δραματικα θεματα.
@atg:
Περίεργο πράγμα η αλήθεια...Υπερτιμημένη ενίοτε...
@anisixos:
home home where i wanted to go &
you don't belong here now,you'll never belong
κάτι ψάχνεις ή μου φαίνεται;
eksartatai apo tis alitheies ;)
τι εννοεις;
αυτο το you'll never belong here σημαινει παρα πολλα για μενα!ειναι σημαδιακο!αλλα εγω δεν του εδωσα την σημασια που επρεπε και οταν επρεπε...
@atg:
κι απο τους ανθρώπους που τις λένε..
@anisixos;
Ο πρώτος στίχος λέει για κάποιον που θέλει να πάει σπιτι του, ο δεύτερος για κάποιον που πιστευεί πως δεν ανήκει πουθενά.
Μήπως ψάχνεις για ενα "σπίτι" να "ανήκεις";
Κι εγώ νιώθω έτσι μερικές φορές..
iparxoun telika oi alithies?
i ipothetika milame?
akrivos vroxopoie
Is there anybody out there who
square one:
Is lost and hurt and lonely too
Are they bleeding all your colours into one?
and if you come undone
As if you've been run through
Some catapult it fired you
You wonder if your chance will ever come
Or if you're stuck in square one
paranoid android:
Rain down, rain down
Come on rain down on me
From a great height
That's it, sir
You're leaving
The crackle of pigskin
The dust and the screaming
The yuppies networking
The panic, the vomit
The panic, the vomit
God loves his children, God loves his children, yeah!
@leonidas:
Αν δεν υπάρχουν πρέπει να τις εφεύρουμε...
@anisixos:
The more you try to erase me
The more, the more
The more that I appear
(Thom Yorke-The Eraser)
υγ.sorry αλλά δεν πρόλαβα να απαντήσω. Ευελπιστώ μέσα στην ημέρα.
Έχω ερωτευθεί πολλά τραδούδια για τα «πέντε δευτερόλεπτά τους». Ενίοτε και για λιγότερα. Αρκετά από αυτά προαναφέρθηκαν. Φίλε βροχοποιέ πολύ ωραίο post. Αυτό που όλοι έχουν βιώσει αλλά κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ να εκφράσει.
Υ.Γ. Τώρα νομίζω ότι ξέρεις πια ποιος κρύβεται πίσω από τον Samatitan boy. Να είναι καλά η κοινή μας φίλη Silenzio(ή Αρτέμης Μάτσας) που στα αποκάλυψε όλα.
@samaritan boy:
χτύπα κι άλλο, αντέχει η καρδιά της φίλης..!
Σκέψου, ωστόσο, ότι μέσα σ' εκείνα τα πέντε δευτερόλεπτα που του αποκάλυψα την ταυτότητά σου, μπορεί να σε συμπάθησε ακόμα περισσότερο! Μπορεί να γίνουν τα αγαπημένα του πέντε δευτερόλεπτα από τη γνωριμία σας (ξέρω, ξέρω: και τα δικά μου πέντε χειρότερα δευτερόλεπτα από τη δική μας...)
Ελάτε ρε παιδιά πρωί πρωί...Ειρήνη υμίν!
Καλέ μου Βροχοποιέ(αν και δε βλέπω να κάνεις το θαύμα σου), καλή σου μέρα μετά από καιρό.Έχω σημειώσει πολλές απουσίες, αλλά θα προσπαθήσω να ανακτήσω τον χαμένο χρόνο...
Το κειμενό σου για ακόμη μία φορά ήταν πολύ όμορφο. Μιλάς για εκείνες τις μικρές, τις ανεπάισθητες στιγμές, σ' όλους τους άλλους, που κάνουν κάτι δικό μας και μόνο δικό μας για πάντα...Μάλλον αυτή είναι κι η μοναδική "αλήθεια"...
¨οσο για τα τραγούδια, αυτά "παίρνουν κάτι απ' την ψυχή μας και το μεταφέρουν στο στερέωμα". Αυτή είναι η μαγεία τους: κάποιος με ένα του στίχο καταφέρνει να περιγράψει τις πιο προσωπικές στιγμές(σα να έχει γραφτεί μόνο για μας) και καταστάσεις ενός ανθρώπου και ταυτόχρονα τις διαφορετικές, χιλιάδων άλλων...όλα εκείνα που μας πόνεσαν, όλα εκείνα που φοβόμαστε, που αγαπάμε, που δεν είπαμε ποτέ, που δε θα μπορούσαμε να βρούμε πιο ευστοχες λέξεις για να περιγράψουμε...κι όσο ενώνονται οι φωνές τόσο αποκτά μια περίεργη δύναμη ο στίχος και το τραγούδι...ξεκινάμε από κοινή αφετηρία, αλλά ο καθένας ταξιδεύει στους πόθους και τα ονειρά του...κάτι σαν προσευχή
@Samaritan boy:
«Ενίοτε και για λιγότερα»
Πραγματικά…
υγ. Είμαι φύσει (ίσως και θέσει) περίεργος άνθρωπος. Είχα συνδέσει κάποια κομμάτια αλλά χωρίς την silenzio παραδέχομαι πως δεν θα είχα φτάσει ποτέ στην λύση του «μυστηρίου». Πίστευα πως η γοητεία και το λέγειν μου την οδήγησαν στην «αποκάλυψη» αλλά μάλλον έκανα λάθος….Απλά την χαρακτηρίζει μια έμφυτη ροπή προς την προδοσία…(βλ. και τάγμα των καλικάτζαρων)
:-)
@silenzio:
«Μην το πεις»
Αυτά δεν ήταν τα ακριβή σου λόγια;;;;
Περίεργα πλάσματα είσαστε εσείς τα «ξωτικά»!
@breakwater:
Χάρη σε σχόλια σαν και το δικό σου κατορθώνει το blog αυτό να επιβιώνει στην σκληρή και αδυσώπητη blogosphere… Όσο και αν είναι λίγο σκληρό καμιά φορά να διαπιστώνω πως η ποιότητα των comments είναι κατα πολύ ανώτερη απο εκείνη των posts...
:-))
υγ.1.«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί»… (σε ηλικία 7 ετών είχα πάει για μισή ώρα κατηχητικό. Μου είχαν πει πως παίζανε πινγκ-πονγκ)
vroxopoios:
Απλά με έπνιξαν οι τύψεις και τους αποκάλυψα το ατόπημά μου. Εγώ φταίω, έπρεπε να σε αφήσω να ψήνεσαι στις αμφιβολίες. Απ' την καλή μου την καρδιά τα παθαίνω όλα..!
Υ.Γ.Μην προκαλείς την μήνιν των ξωτικών: μπορεί να είναι μικρά, αλλά είναι ΠΟΛΛΑ!
@silenzio:
Τώρα αρχίζω και συνειδητοποιώ το μέγεθος της απέναντι σου αδικίας...
Omorfo post aki wraies apantiseis, paw na akousw ta tragoudia pou sizitate!
Με έφαγε η πολλή σκέψη...Τι σχόλιο να γράψω σε αυτό το ποστ; Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν. Ρε, ξέχασα το προφανές...
ΜΑΛΑΜΑΣ RULEZZZZZZZZZZZ
ΥΓ: οι κριτικοί να παν να (μπιπ). Άκουγα πάλι το "Διάφανος" και "Στην Αμερική" και ξανασυγκινήθηκα(σπάνιο για μένα)
@sadie:
Καλές ακροάσεις Sadie!
;-)
@numb_jg:
Δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ ο Σωκράτης με τις ερμηνείες του. Κι ας λένε οτι θέλουν οι κριτικοί..
Ευγενικός, όπως πάντα(και μετριόφρων)!
Παρόλ' αυτά, δεν θα αποδεχτώ την φιλοφρόνηση!Πίσω από το μόνιμο χαμόγελο(όπως έχεις παρατηρήσει με απορία), κρύβεται ένας ιδιόρρυθμος και αρκετά δύσκολος άνθρωπος. Θα πρέπει κάτι να είναι πολύ παραπάνω από ενδιαφέρον, για να μου κεντρίσειτο ενδιαφέρον και να ασχοληθώ...Αν τα posts σου δεν ήταν αυτά που είναι δεν θα ενέπνεαν ποτέ ούτε τα δικά μου ούτε τα comments όλων των υπολοίπων!
Τα εύσημα σε σένα, λοιπόν...
Φοβάμαι πως γίνεσαι υπερβολική. Και κυρίως στις κρίσεις σου για τον εαυτό σου...
Άσε που είσαι και ακατάδεχτη! Άκου εκεί "δεν θα αποδεχτώ την φιλοφρόνηση"!!
:-)))
Το πιστευεις Βροχοποιε πως αυτο το ωωω μου εχει κολλησει τρελα εδω και ενα δεκαημερο? Πιστευω πως ελαχιστοι εκος του Μαλαμα θα μπορουσαν να μεταδωσουν αυτο το αισθημα,πχ η Χαρουλα που την αγαπαει πολυ και ο Σωκρατης.Φοβερο τραγουδι...
Το πιστευεις Βροχοποιε πως αυτο το ωωω μου εχει κολλησει τρελα εδω και ενα δεκαημερο? Πιστευω πως ελαχιστοι εκος του Μαλαμα θα μπορουσαν να μεταδωσουν αυτο το αισθημα,πχ η Χαρουλα που την αγαπαει πολυ και ο Σωκρατης.Φοβερο τραγουδι...
Το πιστεύω Οδυσσέα!Το ζω και γω αυτό το κολλημα!
Δημοσίευση σχολίου