Κάτι σαν καλημέρα...

Μέχρι την επόμενη φορά...

Ένα κομμάτι ουρανού

Δεν έχω πολλά να σου δώσω. Ποτέ δεν είχα. Σου το΄χα πει -θυμάμαι- κάποτε. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ξημερώματα Σαββάτου, στο σπίτι με τις ζωγραφιές στους τοίχους. Λίγο πριν αποκοιμηθείς στην αγκαλιά μου.

Και τώρα κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Μόνο αυτό το κομμάτι ουρανού έχω να σου χαρίσω. Δεν λέει και πολλά- το ξέρω. Ένα μουντό κομμάτι ουρανού είναι μονάχα. Γεμάτο γκρίζα σύννεφα, σταγόνες βροχής, καυσαέρια και μερικά πουλιά, που πετάνε χαμηλά. Απλώνεται πάνω από κάποιο σημείο της Δυτικής Αθήνας και έχει φωτογραφηθεί από ένα κινητό τηλέφωνο. Το μόνο που μάλλον κάπως αξίζει είναι η έκπληξη των γύρω μου στην στάση του λεωφορείου. Οι εκφράσεις των προσώπων τους όταν άκουσαν τον ήχο της «κάμερας». Δυστυχώς, όμως, αυτές δεν φαίνονται στην φωτό.

Χρειαζόταν να σου κάνω ένα δώρο. Και αυτό το κομμάτι ουρανού μου φάνηκε ότι πιο κατάλληλο. Την αφορμή και την αιτία τις ξέρεις μόνο εσύ. Και αυτό φτάνει.

Santa

Ο πλαστικός Άγιος Βασίλης ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ της ημέρας. Τον είδα στα πεταχτά, μέσα από το παράθυρο του ταξί. Την ώρα που ο οδηγός μου εξιστορούσε τις δικές του αναμνήσεις από το στρατό. Κάπου ανάμεσα στο «τότε ο στρατός ήταν ζόρι» και το «σήμερα είναι κολλέγιο». Τα γνωστά.

Το βρώμικό αυτό πλαστικό πραγματάκι λειτούργησε σαν ξυπνητήρι. Κρεμασμένο στα κάγκελα κάποιου μπαλκονιού μου θύμισε πως θα πρέπει να σταματήσω να μετράω τον χρόνο –αποκλειστικά- σαν φαντάρος. Το ζήτημα δεν είναι τι θα γίνει σε 154 μέρες αλλά σε 20. Αυτό που πρέπει να με απασχολεί είναι το τι θα γίνει αύριο, τι θα σου πω απόψε το βράδυ στο τηλέφωνο. Όπως, άλλωστε, και πέρσι τέτοιο καιρό...

Βέβαια, ένα χρόνο πριν «οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί μέχρι τα πέρατα της γης». Σήμερα, πάλι, φτάνουν μέχρι την πύλη και την σκοπιά πυρομαχικών. Βαριά –βαριά…Τα πράγματα θα αλλάξουν όμως. Σύντομα θα επιστρέψουμε σε αυτή την χαώδη κατάσταση που έχω το θράσος να αποκαλώ καθημερινότητα μου.

Για αυτό το ερώτημα είναι ένα και μόνο:

Τι να φορτώσω στο Mp3;

Richard Cheese ή Max Raabe;

Διαφορετικοί κόσμοι

«Μελαγχολικός είναι ο καθένας μας, δεν είμαι περισσότερο μελαγχολικός από ότι είσαι εσύ. Μάλιστα, μπορώ να σου πω ότι υποθάλπω και έναν γελοίο τσαρλατάνο μέσα μου, ο οποίος διασκεδάζει πάρα πολύ και με τη θλίψη του ακόμη»

(Σωκράτης Μάλαμας, στο Δίφωνο, σχολιάζοντας την φήμη του «σκοτεινού» που τον ακολουθεί)

«Σε ένα ταξί στην Αθήνα και μάλιστα με γυναίκα οδηγό»

(Η «ωραία» του ευρωμπάσκετ Νάντια Σερλίδου, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου του max, αναφορικά με το πιο ασυνήθιστο μέρος που έχει κάνει sex)

Close to me

Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου

Σκοπιά, περιπολίες, αγγαρείες. Ο καιρός περνάει, τα Κ.Σ. (175 και σήμερα) όλο και μειώνονται. Η στολή έχει ξεβάψει, τα μισά κουμπιά έχουν εξαφανιστεί. Παλιώνουμε. Αργά αλλά σταθερά…

Άπλωσε σ’ ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου

Τα βράδια πίνουμε ουίσκι στην ζούλα. Σκέτο σε πλαστικό ποτηράκι. Τραγουδάμε -φάλτσα- κομμάτια που έχουμε να ακούσουμε από το λύκειο. «Εγώ, ο μικρός, ο αμνός του Θεού, ξεχασμένος στον Νότο, γεννημένος αλλού…». Γελάμε, πειράζουμε ο ένας τον άλλο, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε νέους τρόπους να λουφάρουμε.

Μπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσου

Κάθε φορά που έχει μπάλα θυμόμαστε πόσο κάφροι μπορούμε να γίνουμε. Βρισίδια, φωνές, (ψεύτο)τσακωμοί. Όλα στο πρόγραμμα. Μετά, όμως, φιλιώνουμε. Ο «παλιόπουστας» γίνεται και πάλι «σειρούλα». Πιάνουμε ξανά τις ίδιες συζητήσεις. Καλά το κατάλαβες…Γυναίκες αφορούν συνήθως..

Νομίζω σε έχω ξαναδεί στα όνειρα μου

Έχει την πλάκα του εδώ. Αλλά πάντα κάτι λείπει. Κι όσα μηνύματα κι αν στείλεις μέσα στην νύχτα, δεν μπορείς να το φέρεις κοντά σου. Όχι όσο κοντά θα ήθελες τουλάχιστον..

Στον αέρα, στην φωτιά, στην βροχή…

«Στο τρίτο αλκοτέστ θα μας κάνουν μια μπύρα δώρο» λέει ο Μ. και γελάμε. Το πρώτο ήταν κάπου στην Κλαυθμόνος, το δεύτερο στην Καραϊσκάκη. «Αν είσαστε καθαρός δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε, κύριε» μας ενημερώνει ο μπατσάκος όταν προσπαθούμε να του εξηγήσουμε την κατάσταση. Πραγματικά, εν τέλει, δικαιωνόμαστε.

Η βόλτα μας, μου θυμίζει τις (fake) μπαρότσαρκες των free press. Ποτό στην Πλαστελίνη, ρακόμελα στο Αρόδου, σφηνάκια στο Hoxton, τερματικός σταθμός: Γκαζάκι. Με φοβίζει, κάπως, αυτή η σκέψη αλλά το κρατάω μέσα μου. Μάλλον φταίει το αλκοόλ. Κι ας μην μπόρεσαν να το εντοπίσουν τα μηχανήματα-«το μυστικό είναι στο πόσο δυνατά φυσάς» Δ.Β.

Μπορεί να φταίει και κάτι άλλο όμως. Τα sms, τα τηλεφωνήματα, ο θόρυβος της πόλης, το γεγονός ότι τα σχόλια που ακούω για τον εαυτό μου με έχουν καταμπερδέψει (Πάχυνες…Αδυνάτισες… Άλλαξες..). Ποιος ξέρει;

Και ποιος νοιάζεται να μάθει;

Όχι εγώ…

Εγώ απλά επέστρεψα για λίγο στην «πόλη μου», γιόρτασα και τώρα ξαναφεύγω…

Υγ. Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί…

Σκοπός β΄

Η εξωτερική έφοδος τους βρήκε απόλυτα προβλεπόμενους. Τα κινητά στην κωλότσεπη (Σε κλείνω τώρα...) και τα mp3 players (Politik kills, Politik kills…) καταχωνιασμένα στην κουκούλα του τζάκετ. Τα περιοδικά κρυμμένα κάτω από τα λάστιχα του ορύγματος, οι φραπέδες τελειωμένοι, τα –κάθε είδους- ενοχοποιητικά στοιχεία εξαφανισμένα.

Το μόνο πράγμα που χάλαγε την τέλεια αυτή στρατιωτική στιγμή ήταν η σκέψη του σκοπού β’. Αντί να παραμείνει καθηλωμένη εκεί, απασχολημένη με τα συνθηματικά και τις αναγνωρίσεις, εκείνη επέλεξε να περιπλανάται. Τριγυρνούσε κάπου μεταξύ Ικαρίας και Αμπελοκήπων, Βερολίνου και Θεσσαλονίκης. Επεξεργαζόταν δεδομένα από την Χίο, την Κω και το Καστελόριζο. Ξάπλωνε δίπλα σε ένα κορίτσι με ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, κούρνιαζε μέσα σε μια αγκαλιά, κρυβόταν σε ένα χαμόγελό.

Ο επιλοχίας κάτι έλεγε. Το ίδιο κι ο υπολοχαγός. Μιλάγανε δυνατά. Φωνάζανε. Ο σκοπός α΄ κουνούσε το κεφάλι του . Ο σκοπός β’, όμως, δεν τους άκουγε. Δεν ήταν καν εκεί. Εδώ και ώρες πετούσε πάνω από το στρατόπεδο. «Φίδιαζε» σε ένα σύννεφο.

Από εκεί κατέβηκε το επόμενο μεσημέρι. Μόνο και μόνο για να πάρει το «εξοδόχαρτο».

Στιχάκια

"...η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή

η μεγάλη μοναξιά του είναι η βασίλισσα του

κι ό,τι του προστάζει αυτή..."

Περφόρμανς

«Σε φαντάζομαι μπροστά από την σκοπιά να καπνίζεις». Ένα ακόμη αγχωμένο –μεταμεσονύχτιο- τηλεφώνημα. Νυστάζεις, είσαι έτοιμη να κοιμηθείς. Προσπαθείς να κρατηθείς. Να μου κρατήσεις παρέα. Με φαντάζεσαι να καπνίζω. Σε φαντάζομαι κουκουλωμένη κάτω από βαριά σκεπάσματα. Κανείς από τους δυο δεν είναι απόλυτα σωστός.

Όταν κλείνουμε ρίχνω κλεφτές ματιές στο «βιβλίο μου». Ούτε θυμάμαι πότε έπεσε στα χέρια μου. Το έχω ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες. Διαβάζω για μια πέρφορμανς του Beuys. Ένα πιάνο τυλιγμένο με τσόχα. Ένα πιάνο καταδικασμένο στην σιωπή.

Φαντάζομαι έναν φαντάρο τυλιγμένο με τσόχα. Δίπλα του πεταμένες γόπες. Κι ένα τηλέφωνο.

Με «ξυπνάει» το «Αλτ, τις ει;» του σκοπού β΄. Ήρθε η αλλαγή μας.

Μικρόκοσμος

Οι φωτιές έσβησαν. Το Ευρωμπάσκετ τέλειωσε. Η Εθνική κέρδισε, η Εθνική έχασε. Οι εκλογές έγιναν. Το καλοκαίρι έφυγε. Ο Π. παρουσιάστηκε στο Ναυτικό, η Ν. παντρεύτηκε.

Πέντε κόμματα στη βουλή, τέταρτη θέση στην Ευρώπη, 7 τσακωμοί τα βράδια με sms. Ξεκίνησαν οι Νύχτες Πρεμιέρας, τελειώνει η έκθεση βιβλίου. Ακυρώθηκαν οι Smashing Pumpkins. Έρχονται οι Manic Street Preachers. Το ντέρμπι ήρθε ισόπαλο και η Ξ. μου έχει θυμώσει.

Η τάξη αποκαταστάθηκε. Πλέον όποιος διαβάζει το blog μου μαθαίνει κάτι περισσότερο από το ότι εξακολουθώ να είμαι φαντάρος.

Επιστροφή

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη…

Μια σκέψη

Εγώ
Ένδοξος
Γράφω
Σε όλα τα όνειρα σας:
Ελευθερία


Μιχάλης Κατσαρός

Army Dialogues (Θέατρο Παραλόγου)

-Διοικητής Μοίρας :Τι κάνεις, Οπλιτόπουλε;
-Οπλιτόπουλος: Μια χαρά κ. Διοικητά

(Μία ώρα αργότερα, μετά την αποχώρηση του Διοικητή Μοίρας)

-Διοικητής Πυροβολαρχίας (θυμωμένα): Τι απάντηση ήταν αυτή που έδωσες στον Διοικητή, Οπλιτόπουλε; Φταίω εγώ τώρα να σου μετρήσω 10φ;;;
-Οπλιτόπουλος (απορημένος): Μα γιατί κ. Λοχαγέ; Τι έπρεπε να απαντήσω;
-Διοικητής Πυροβολαρχίας (αγανακτισμένος): «ΜΑΛΙΣΤΑ» έπρεπε να είχες απαντήσει Οπλιτόπουλε. «ΜΑΛΙΣΤΑ»

Δεκαπενταύγουστος

Το καλοκαίρι μετράει αντίστροφα. 4-5 μέρες ακόμη και οι «εκδρομείς» θα αρχίσουν να επιστρέφουν στην Αθήνα. Οι δρόμοι της πόλης και τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών θα ξαναγεμίσουν. Οι στάσεις των λεωφορείων και του Μέτρο θα ξαναβρούν τους παλιούς τους «θαμώνες». Τα γραφεία θα γίνουν και πάλι πολύβουα.

15αύγουστος. Το νοητό όριο. Μέχρι τις 20 του μηνός τα νησιά θα έχουν σχεδόν αδειάσει. Κάθε κατεργάρης θα γυρίσει στον πάγκο του κρατώντας σφιχτά τις καλοκαιρινές του αναμνήσεις. Για μια δυο βδομάδες όλοι θα συζητάνε αποκλειστικά για όμορφες παραλίες, ακριβές ταβέρνες και ολονύχτια ξεφαντώματα. Θα δείχνουν στους φίλους τους φωτογραφίες και video τραβηγμένα μέσα από το πλοίο. Μετά θα ξεκινήσει και επίσημα η δουλειά. Η ρουτίνα. Το πρωτάθλημα.

Το καλοκαίρι τελειώνει. Και όλοι περιμένουμε το «θαύμα», που έχουμε ανάγκη. Όλοι. Συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος.



Υγ. Ψάξε και δες. Όσο το δυνατόν περισσότερες φορές.

3

Η παρέα των δίπλα τραπεζιών αριθμεί κοντά στα 12 άτομα. Τιμώμενο πρόσωπο είναι ένας κοντοκουρεμένος τυπάκος, που κατεβάζει σφηνάκια τεκίλα. Οι κοπέλες τον αγκαλιάζουν, οι άνδρες τον χτυπάνε φιλικά στην πλάτη. Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Απλό είναι. Απλούστατο. Αύριο παρουσιάζεται. Ήρθε η ώρα ο Ε.Σ. να καλωσορίσει την σειρά 300.

Θυμάμαι την αντίστοιχη σκηνή πριν από ακριβώς τρεις μήνες. 30 άτομα μαζεμένα στον Αλχημιστή και εγώ και ο Δ. να προσπαθούμε να τους πείσουμε πως είμαστε καλά, πως δεν τρέχει τίποτα, πως το έχουμε πάρει απόφαση. Πίνοντας σαμπούκες, γελώντας και ακούγοντας μουσικές, που στο στρατό υπάρχουν μόνο στο mp3 μας.

Πέρασαν τρεις μήνες από τότε. Σε άλλους φάνηκε λίγο, σε άλλους πολύ.

Πέρασαν όμως…

Υγ. «Εκείνο το πρωινό ένιωσα πως ήταν δίπλα μου. Για μερικά –ελάχιστα- δευτερόλεπτα αλλά το ένιωσα. Σχεδόν την είδα να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Περίεργο πράγμα. Έχουμε να μιλήσουμε πάνω από 2 χρόνια». Κουβέντες φαντάρων στην σκοπιά.

Χρησμός

Μια μέρα θα τα θυμάσαι και θα γελάς!



Υγ. Ας το πω/γράψω άλλη μια φορά μπας και το πιστέψω..

Multiple Choice

«Πότε βγήκες τελευταία φορά;», «Τι νούμερο έχεις σήμερα;», «Τι λέει αυτός ο ΑΞ.ΥΠ;». Ερωτήσεις, που τα χακί ανθρωπάκια, τα οποία ακούνε στην προσφώνηση «Νέοι», επαναλαμβάνουν πολλές φορές μέσα στην ημέρα. Πρόκειται για τα πιο δημοφιλή θέματα συζήτησης στο στρατόπεδο. Ακολουθούν κατά πόδας τα αμάξια, οι «γκόμενες» και τα παιχνίδια στο pc. Τα τρία πράγματα που αποτελούν και τα -κατά τα φαινόμενα- μοναδικά ενδιαφέροντα των ΕΠ.ΟΠ..

Φρουρά, Επιθεώρηση, Εκπαίδευση, Καθαριότητες, Υπηρεσία. Το 24ωρο χωρίζεται σε κουτάκια. Όλοι προσπαθούν να κλέψουν μια ώρα ύπνο παραπάνω, να γλιτώσουν μια αγγαρεία, να εξασφαλίσουν μια λιγότερο κουραστική υπηρεσία. Στο ΚΨΜ η τηλεόραση παίζει συνήθως Star και οι φαντάροι παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην Πάρο και την Μύκονο πίνοντας φραπέ σε πλαστικά ποτήρια και τρώγοντας παγωτά Algida. Τα βράδια πλησιάζουμε τα σύρματα της περίφραξης περιμένοντας να ακούσουμε ήχο από μηχανάκια. Εκπαιδευμένοι καλύτερα κι από καταδρομείς οι deliverαδες φέρουν πάντα είς πέρας την αποστολή τους.

Καμιά φορά, βέβαια, τα πράγματα σκουραίνουν. Παιδιά βουρκώνουν, κλωτσάνε κρεβάτια, βρίζουν θεούς και δαίμονες. «Απαλεψιές» είναι ο επιστημονικός όρος, που περιγράφει το φαινόμενο. Οι περισσότεροι προσπαθούν να το καταπολεμήσουν φουσκώνοντας τον λογαριασμό του τηλεφώνου, παίζοντας psp, διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά, ακούγοντας μουσική στο mp3. Μερικοί ταΐζουν τα σκυλιά, κάποιοι άλλοι κάθονται μόνοι τους και σκέφτονται.

Εγώ;

Όλα τα παραπάνω…

Μικρή ιστορία

Ο Κ. «βγήκε» τρεις μέρες αργότερα από ότι ήταν προγραμματισμένο. Αντί για 8 (μέσα)-1 (έξω) τον «πήγε» 11-1.Το ζήτησε ο ίδιος. Ήθελε οπωσδήποτε η έξοδος του να είναι την Παρασκευή. Ήθελε να κοιμηθεί μαζί με την κοπέλα του και ήταν η μόνη μέρα, που βόλευε να βρεθούν.

Όλα φαίνονταν καλά σχεδιασμένα. Δυστυχώς, όμως, δεν είχε υπολογιστεί μια παράμετρος.

Την Πέμπτη χώρισαν.

Από το τηλέφωνο...

Γυμνό

Αυτό εδώ είναι ένα ιδιότροπο post. Λίγες λέξεις, καμία εικόνα.

Ένα «γυμνό» post, που δεν έχει να πει κάποια ιστορία.

Δεν εκφράζει κάποια άποψη.

Δεν κρύβει μέσα του κάτι το ιδιαίτερο.

Απλά δείχνει πως το blog υπάρχει ακόμη.

Πως είμαι –ακόμη- εδώ.

Πως αντέχω…

Εμπλοκή

Τα δρομολόγια από και προς το λιμάνι μέρα με την μέρα αυξάνονται. Παρατηρούμε τα πλοία από τον χώρο του στρατοπέδου και φτιάχνουμε με το μυαλό μας σενάρια. Πρωταγωνιστές είναι απλοί άνθρωποι σαν και εμάς. Καμιά φορά και εμείς οι ίδιοι.

Οι ήρωες μας άλλοτε ταξιδεύουν έμπλεοι χαράς κι άλλοτε καπνίζουν μελαγχολικοί στο τελευταίο κατάστρωμα. Ζευγαράκια χωρίζουν στο πλοίο της επιστροφής ενώ «ενοχλητικά» παιδάκια τρέχουν τσιρίζοντας δίπλα τους. Για κομπάρσους χρησιμοποιούμε συνήθως καμιά δεκαριά «ρεμάλια», που κοιμούνται μέσα στα sleeping bags τους, ενώ τις περισσότερες φορές το καράβι είναι γεμάτο πανέμορφες γυναίκες. Που και που κάποιος πεθαίνει.

Εγώ, ίσως, να είμαι ο πιο ενεργός «σεναριογράφος» ανάμεσα στους 16 φαντάρους, που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουμε βρεθεί εδώ πάνω. Σκαρώνω συνεχώς νέες ιστορίες. Κάθε σκοπιά και μια καινούργια σεκάνς. Κάθε περίπολος και μια ανατροπή. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, πάντα ξεχνάω να ολοκληρώσω τα δημιουργήματα μου. Ίσως να φταίνε οι φωνές των δεκανέων. Ίσως πάλι η αγωνία μου να δώσω νερό στα κουταβάκια. Ίσως και η αϋπνία.

Το μόνο που πάντα θυμάμαι είναι πως τα δρομολόγια συνεχώς αυξάνονται.

Όπως και οι μέρες που περνάμε κλεισμένοι εδώ μέσα.

Just the facts

Ο χρόνος μοιάζει να έχει τρέξει τρεις μήνες μπροστά. Αν δεν είχε αυτή την ελεεινή ζέστη θα ορκιζόμουνα ότι βρισκόμαστε κάπου στο δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη. Με έχουν μπερδέψει το Φεστιβάλ της Βαβέλ και το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στο Θέατρο Πέτρας. Το σκεφτόμουνα την Παρασκευή που άκουγα τους Zebra Tracks να τραγουδάνε «Dusan Bajevic» και πριν από λίγες ώρες, που διάβαζα διάφορα αριστερής ιδεολογίας εντυπάκια. Για κάποιο λόγο τις εκδηλώσεις αυτές τις έχω συνδυάσει με τις αρχές της φθινοπωρινής περιόδου.

Και με κοπέλες με μακριά ξανθά μαλλιά.

Αυτό, όμως, είναι μια ιστορία για κάποιο άλλο post. Για την ώρα ας περιοριστούμε απλά στα «δεδομένα»:

Αύριο το βράδυ θα είμαι σε ένα καινούργιο στρατόπεδο. Και είναι ακόμη Ιούνιος...

Αποχαιρετισμός

Κάθε ένας που έφευγε χαιρέταγε όλους τους υπόλοιπους. Με την σειρά και χωρίς παραλείψεις. Αγκαλιαζόμασταν και λέγαμε τις καθιερωμένες -σε αυτές τις περιστάσεις- ευχές: «Καλή συνέχεια. Καλά να περάσεις». Σε μερικούς προσθέταμε και μια συμβουλή: «Να προσέχεις εκεί που πας».

Δεν ξέραμε τι μας στεναχωρούσε περισσότερο. Το γεγονός ότι φεύγαμε για κάθε γωνία της ελληνικής επικράτειας ή το ότι χωριζόμασταν; Θέλω να πιστεύω το δεύτερο. Το έβλεπα στα μάτια μας όταν λέγαμε ιστορίες από την εκπαίδευση, όταν θυμόμασταν τις φωνές των ανθυπολοχαγών και τις απειλές για διήμερες κρατήσεις. Φαινόταν στα πειράγματα μας, στα παρατσούκλια που είχαμε βγάλει ο ένας για τον άλλο. Στις υποσχέσεις που δίναμε πως δεν θα χαθούμε.

Κάποιοι πήγαν και χαιρέτησαν δια χειραψίας και τους ουλαμαγούς. Δεν τους ακολούθησα. Μόνο την «Γιώτα» έψαξα. Την αδέσποτη σκυλίτσα, που ήταν η συντροφιά μου στην πρώτη μου περίπολο. Τρεις ώρες περπατάγαμε μαζί δίπλα από τον φράχτη του στρατοπέδου. Από τις τρεις το πρωί μέχρι τις έξι τα χαράματα.

Δυστυχώς δεν την βρήκα.

Γράμμα

Φίλε,

Έξω όλα είναι –σχεδόν- όπως τα άφησες. Μόνο που έχει καλοκαιριάσει και τα κορίτσια, ως συνήθως, μοιάζουν πιο όμορφα. Φέτος, μάλιστα, πρέπει να έχουν αποφασίσει μαζικά να ντύνονται -κατά κύριο λόγο- σε αποχρώσεις του κίτρινου. Χαρούμενα καναρίνια έχουν πλυμμηρίσει την πόλη. Πίνουν καφέ στην Πλάκα και κατεβαίνουν για ποτά στο καινούργιο μπαράκι της Αιόλου, που συνεχώς ξεχνάω το όνομα του.

Κατά τα αλλά, στου Ψυρρή έχει ακόμη κόσμο και στα bar της Αβραμιώτου εξακολουθεί να επικρατεί το αδιαχώρητο. Οι φίλοι σου είναι ακόμη φίλοι σου, οι γονείς σου δεν έχουν αλλάξει, το κρεβάτι σου παραμένει αναπαυτικό. Τα ρακόμελα διατηρούν την γεύση που θυμόσουν από παλιά και το γέλιο σου είναι όσο δυνατό ήταν κι ένα μήνα πριν.

Για τα «σχέδια/όνειρα» σου θα σου γράψω κάποια άλλη φορά. Δεν έχω χρόνο τώρα. Κι αυτά παραμένουν, όμως, ως έχουν. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι αράδες.

Να σε προσέχεις,

Με εκτίμηση,

Ο Εαυτός σου.

Rat in a cage

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο την σκοπιά την έχω συνδέσει με τους Smashing Pumpkins. Δικούς τους στίχους σκέφτομαι μόλις βρεθώ εκεί. Σιγοψιθυρίζω το «Zero» (Emptiness is loneliness, and loneliness is cleanliness), το «Today» (Can't live for tomorrow, tomorrow’s much too long), το «Bullet with butterfly wings» (Tell me I’m the only one, Jesus was an only son), το «Ava Adore» (In you I feel so dirty, In you I crash cars, In you I feel so pretty, In you I taste god). Διακόπτω μόνο για να φωνάξω/ουρλιάξω «Αλτ, τις ει;». Για κανένα άλλο λόγο.

Περίπου δηλαδή. Γιατί καμιά φορά οι σκέψεις είναι περίεργο πράγμα. Δεν μπορείς να τις διώξεις. Ότι κι αν κάνεις. Ότι κι αν τραγουδήσεις. Περιέργως, δε, δεν αφορούν αποκλειστικά «έρωτες».

«And you know you're never sure, But you're sure you could be right» (Tonight, tonight).

My precious

Στα δυο απέναντι κρεβάτια στον θάλαμο κοιμούνται δυο 19χρονοι πιτσιρικάδες από κάποια χωριά του Αγρινίου. Δεν τρώνε ποτέ στα εστιατόρια. Η «δίαιτα» τους περιλαμβάνει αποκλειστικά σάντουιτς από το ΚΨΜ. Χρησιμοποιούν λέξεις που δεν γνωρίζω και ακούνε Πλούταρχο και Καλλίδη από τα κινητά τους. Πανάκριβα μοντέλα και τα δυο.

Το κινητό, άλλωστε, είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που διαθέτεις στο στρατό. Πέρα από την όποια χρηματική του αξία έχει και μια –συνήθως μεγαλύτερη- αντίστοιχη συναισθηματική. Για αυτό κάνεις τα πάντα για να το προφυλάξεις. Αγοράζεις λουκέτα, ξαγρυπνάς από πάνω του μέχρι να φορτίσει.

Αυτό, βλέπεις, σε ξυπνάει το πρωί για να προλάβεις να ετοιμαστείς πριν το εγερτήριο. Σε αυτό είναι αποθηκευμένες οι ενδείξεις πως είσαι ένας ξωντανός οργανισμός και όχι ένα ρομπότ με χακί επένδυση, προγραμματισμένο να «χτυπάει» προσοχές και να φωνάζει «Διατάξτε». Έχουν την μορφή βίντεο, φωτογραφιών, sms, αναπάντητων και ληφθείσων κλήσεων. Είναι η βασική σου υπενθύμιση ότι εκεί έξω υπάρχει ένας διαφορετικός κόσμος, ο οποίος σε περιμένει να γίνεις ξανά μέρος του.

Βέβαια, δεν λειτουργεί πάντα θετικά. Έχω δεί παιδιά να βουρκώνουν μετά από τηλεφωνήματα. Να είναι γεμάτα νεύρα εξαιτίας της ανταλλαγής sms με την «δικιά τους». Ένας μια μέρα βριζόταν με την μάνα του. Σχεδόν ούρλιαζε.

Κάποιο βράδυ κάποιος άλλος στεναχωρήθηκε από ένα «I miss you».

Το περίμενε στα Ελληνικά.

Εκτός..

Σε έναν τοίχο στο Μοναστηράκι κάποιος έχει γράψει «Φυλακές- Στρατός-Ψυχιατρεία, αυτή είναι η Δημοκρατία».

Από φυλακές και ψυχιατρεία δεν ξέρω και πολλά. Οι μόνες πληροφορίες που διαθέτω προέρχονται από βιβλία και ρεπορτάζ. Δυο εβδομάδες, όμως, στον στρατό με έχουν κάνει να μην έχω άλλο θέμα συζήτησης. Εξιστορώ διαρκώς περιστατικά με τον καλό ανθυπολοχαγό, τον κακό λοχία και τον άσχημο θαλαμάρχη του πρώτου ουλαμού. Με φωνή βραχνιασμένη από τις γκαρίδες (Ηθικόν; Α-κμαι-ο-τα-τον. Αντοχή; Α-τε-λεί-ω-τη. Είσαστε; Οι κα-λύ-τε-ροι) μιλάω ασταμάτητα για τις χοντροκομμένες φάρσες στο στρατόπεδο και τις συνθήκες διαβίωσης, για τις ψεύτικες ιστορίες που δίνουν και παίρνουν μεταξύ των φαντάρων. Τα κορίτσια πρέπει να βαριούνται. Αλλά κάνουν ότι μπορούν για να μην το δείξουν. Ρωτάνε αν στο στρατό έχει καθαρίστριες…

Η Αθήνα είναι γεμάτη άγγλους οπαδούς της Λίβερπουλ, που πίνουν μπύρες και τραγουδούν για την ομάδα τους. Τους μοιάζω λίγο. Δυο μέρες τώρα κυκλοφορώ σαν τουρίστας στην πόλη. Την βλέπω με άλλο μάτι. Σαν περαστικός, σαν ξένος. Είμαι εκτός. Ανήκω κάπου αλλού. Φαίνεται άλλωστε. Είμαι τρεις μέρες αξύριστος αλλά με προδίδει το μαύρισμα στο πρόσωπο και στα χέρια (μέχρι τους αγκώνες). Οι λέξεις που χρησιμοποιώ («προβλέπεται», «άκυρον», «κλίνατε επ’αριστερά»), τα θέματα που συζητάω (αναφορές, επιθεωρήσεις, μεταθέσεις).

Κυρίως, όμως, το βλέμμα μου.

Απογειώνονται τα διαστημόπλοια

Σε λίγο ένα διαστημόπλοιο θα απογειωθεί. Θα με ταξιδέψει σε έναν άλλο –ξένο για μένα- κόσμο. Σ’έναν κόσμο γεμάτο παραγγέλματα και διαταγές, κοντοκουρεμένα μαλλιά και γυαλισμένες αρβύλες. Πρωινές αναφορές και αγγαρείες.

Δεν πτοούμαι. Η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μου με την «μαμά - πατρίδα» δεν με ανησυχεί. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει χθες το κύπελλο. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά δυσάρεστη κατάσταση.

Δεν ξέρω αν θα την άντεχα…

Προαναγγελία

Στο Σύνταγμα έχουν στήσει μπασκέτες. Διοργανώνουν τουρνουά 3 on 3 με αφορμή το final four της Ευρωλίγκας. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην Κοραή, τα παιδιά από την Διεθνή Αμνηστεία πραγματοποιούν ακτιβιστικά happenings για την Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθεροτυπίας. Κορίτσια με δεμένα χέρια και μάτια κυκλοφορούν ανάμεσα στους περαστικούς.

Στη πλατεία Εξαρχείων, κορίτσια και αγόρια μαζεύουν ήλιο, συζητώντας για τις επικείμενες φοιτητικές εκλογές. Σε ένα τραπέζι ο Αργύρης Τσακαλίας παίζει τάβλι. Έχω 3 free press στην τσάντα και πίνω παγωμένο καφέ. Όλα πάνε καλά. Μέχρι που καταλαβαίνω ότι μόνο 5 μέρες μείνανε.

Μετά φεύγω…

Άλλη μια νύχτα

Θλίψη, Στοιχειωμένο, Πολυθρόνα, Πολιτεία. To set list είναι γεμάτο κωδικοποιημένους συντομευμένους τίτλους γραμμένους με μαύρο μαρκαδόρο σε μια κόλα Α4. Ακουμπισμένο δίπλα στο πετάλι του Παυλίδη μοιάζει το απόλυτο λάφυρο για τα τρία πιτσιρίκια, που στέκονται μπροστά μας στην πρώτη γραμμή. Στην θέση του 4ου τραγουδιού διαβάζω την λέξη «ΡΙΟ» . Ξαφνικά ακούω τις πρώτες νότες του «Δεν είμαι από δω» και θυμάμαι μια παλιά συνέντευξη στο pop & rock. «…επειδή κάπου ήθελα να καταγράψω αυτό το τραγούδι, κάναμε ένα μικρό παρτάκι και είχαν έρθει οι φίλοι και το τραγουδούσαμε όλοι. Αλλά οι στίχοι ήταν στα αγγλικά, έλεγε για μια δολοφονία κατά παραγγελία στο Ρίο ντε Τζανέιρο».

Αυτό το πάρτι είχε γίνει πριν από 16 χρόνια στο Παρίσι. Την Παρασκευή, όμως, το πάρτι ήταν στην Πετρούπολη. Στην –κατά Παυλίδη- Πέτρινη Πόλη. Το μαγαζί γεμάτο και εμείς στα 10 εκατοστά από την (ελάχιστα υπερυψωμένη) σκηνή. Ο Παύλος τραγουδάει παράξενα τραγούδια, λέει ιστορίες από την Αμοργό, αφιερώνει τραγούδια σε φίλους που χάθηκαν και σε όσους ακούνε ζωντανά την συναυλία από το Δεύτερο Πρόγραμμα. Φοράει ένα μπλουζάκι με τον Fela Kuti και μας φωνάζει «αδέρφια». Κάνει τρία ή τέσσερα encore. Σε ένα από αυτά αποφασίζει να παίξει –εκτός προγράμματος- τον Βροχοποιό. Όπως γράφτηκε την πρώτη φορά και με την συνοδεία μόνο του κιθαρίστα των B-Movies. Χαμογελάω πονηρά.

Γύρω στις 2 και κάτι μας στέλνει φιλιά και αποχωρεί οριστικά από την σκηνή. Τα φώτα ανάβουν. Τα πιτσιρίκια αρπάζουν το set list. Λίγο πριν τα «Διαστημόπλοια» γράφει «Σιωπή». To περιμέναμε πως και πως αλλά τελικά δεν το έπαιξε.

Δεν πειράζει…την άλλη φορά…

Rats with wings

«Λέτε ο στυγνός δολοφόνος να εμπνεύστηκε τη μακάβρια πράξη του από την ταινία «24 hour party people» που προβλήθηκε πρόσφατα από την κρατική τηλεόραση και στην οποία ο Σον Ράιντερ (τραγουδιστής των Happy Mondays) δηλητηρίασε 3.000 περιστέρια σε ταράτσα κτιρίου στο Μάντσεστερ; Εκείνη τη μέρα τον ανακάλυψε επί το έργον ο μετέπειτα μάνατζέρ του, ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας, που του άνοιξε τον δρόμο για τη δόξα και το χρήμα. Λέτε ο Ελληνας μιμητής του Ράιντερ να είναι ακόμα ένας επίδοξος ποπ σταρ;»

Είναι η τελευταία παράγραφος σε δημοσιευμένο –ανυπόγραφο- αρθράκι στην προχθεσινή Ελευθεροτυπία σχετικά με τα 200 περιστέρια που κάποιος μαλάκας αποφάσισε να σκοτώσει την Κυριακή στην Κοτζιά. Φαντάζομαι πως το επόμενο βήμα είναι να δω τον Ryder να πραγματοποιεί τηλεφωνική παρέμβαση στην «Ζούγκλα» και τον Bez να υποστηρίζει τον φίλο και συνεργάτη του σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στον Γιάννη Πρετεντέρη. Η Espresso θα κυκλοφορήσει με πρωτοσέλιδο τίτλο «Δολοφόνους πουλιών προβάλλει η κρατική τηλεόραση» και το δελτίο ειδήσεων του Star θα αποκαλύψει τον «έλληνα επίδοξο ποπ-σταρ» (sic).

Παρεμπιπτόντως, τι θέμα είχε χθες ο Ευαγγελάτος; Πάλι κωλόχαρτα;

Υγ. Υπάρχεί κόσμος που πραγματικά μισεί τα περιστέρια. Δεν κάνω πλάκα. Ρίξε μια ματιά εδώ.

Sing me to sleep

Τέσσερις το πρωί, τρία μπρίκια ρακόμελο, δυο e-mails, ένα τραγούδι που θα ήθελα οπωσδήποτε να ακούσεις.

Ένα «αυτιστικό» post, δυο άνθρωποι, τρία ερωτηματικά (ποιος, τι, πότε), τέσσερις το πρωί.

Καληνύχτα. Πάω για ύπνο…

Human traffic

Αποφασίζουμε να φύγουμε γύρω στις 23:15. Εκτός του ότι έχουμε, ήδη, πιει δυο κανάτες ρακόμελο, πρέπει να πάμε και τον Α. στον σταθμό. Το τρένο του φεύγει σε περίπου μισή ώρα. Ψάχνουμε τον σερβιτόρο για να πληρώσουμε και βλέπουμε δυο ζευγάρια να κατευθύνονται προς το μέρος μας. Μας έχουν δει ότι μαζεύουμε τα λεφτά και υπολογίζουν πως σε λίγο θα σηκωθούμε. Μπορεί να είναι Πέμπτη βράδυ (καθημερινή δηλαδή) αλλά στην Μιαούλη στου Ψυρρή τα μαγαζιά είναι γεμάτα. Για κάθε τραπέζι, που αδειάζει, υπάρχουν τρεις παρέες, που περιμένουν όρθιες.

Ξαφνικά δίπλα μας εμφανίζεται ένας πιτσιρικάς. Μας ζητάει ευγενικά να πούμε ότι είμαστε μια παρέα για να προλάβει αυτός το τραπέζι. Συμφωνούμε γελώντας και λέμε ψέματα στους άλλους «διεκδικητές» του τραπεζιού, που στο μεταξύ έχουν φτάσει σε απόσταση αναπνοής. «Θα τα πούμε ρε» πετάω στον μικρό καθώς φεύγουμε. «Πάρε κανένα τηλέφωνο ρε. Έχεις χαθεί» απαντάει εκείνος! Μεγάλο μούτρο ο τύπος!

Απόλυτα νομοταγής

O Cho Seung-hui ήταν 23 ετών. Με καταγωγή από την Νότιο Κορέα μετακινήθηκε στις ΗΠΑ σε ηλικία 8 ετών μαζί με τους γονείς του. Στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών σπουδών του είχε γράψει δυο θεατρικά έργα, στα οποία ο βασικός χαρακτήρας παρουσιάζεται να έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και να αποζητά εκδίκηση. Στις 13 Μαρτίου φέρεται να αγόρασε ένα πιστόλι Glock 19 και 50 σφαίρες. Απόλυτα νόμιμα. Δήλωσε τον τόπο μόνιμης διανομής του, έδωσε 571 δολάρια και πραγματοποίησε μια αγορά, που σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος δεν ήταν κάτι το αξιοσημείωτο.

Στην συνέχεια, φαίνεται πως περίμενε 30 ημέρες. Το ελάχιστο, δηλαδή, διάστημα, που απαιτείται, σύμφωνα με την πολιτεία της Virginia, να μεσολαβήσει μεταξύ δυο διαδοχικών αγορών όπλων στην συγκεκριμένη διοικητική περιοχή. Την προηγούμενη εβδομάδα οι μέρες αυτές συμπληρώθηκαν και ο Cho έκανε δικό του ένα πιστόλι Walther P22. Όπως και το Glock, πρόκειται για όπλο εξαιρετικής ακρίβειας, που κοστίζει αρκετά.

Και τα δυο πιστόλια τα χρησιμοποίησε την Δευτέρα. Με αυτά προκάλεσε το θάνατο 32 ατόμων και στην συνέχεια αυτοκτόνησε. Μέχρι την στιγμή των πυροβολισμών ήταν απόλυτα νόμιμος.

Στην νυχτερινή Αθήνα

Η συζήτηση έχει πάρει περίεργη τροπή. Σάββατο βράδυ στο Γκάζι, πίνω την τρίτη σαμπούκα της βραδιάς κι ακούω τον dj του Hoxton να παίζει Happy Mondays. Παράλληλα, μουρμουρίζω αυτά, στα οποία οι άλλοι αναφέρονται με τον όρο τα «δικά μου». Κουνάω πάνω-κάτω τα χέρια μου, δημιουργώντας το προφορικό προσχέδιο για την -μεθυσμένη- πραγματεία μου, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε φάση διαμόρφωσης. Δοκιμαστικός τίτλος της: «Όνειρα ή στόχοι; Ζητήματα ορισμού».

Κάποια στιγμή στα αυτιά μου φτάνει η φράση «Μου στοιχίζει πάρα πολύ να χάνω ανθρώπους από την ζωή μου». Απαντάω με ένα καταιγισμό πληροφοριών για τις επικείμενες καλοκαιρινές συναυλίες και συνεχίζω με αναφορές στο Final Four της Ευρωλίγκας και στον τελευταίο δίσκο των Red Hot Chilli Peppers. Προτάσσω ως μείζον και κεντρικό θέμα συζήτησης τη ποιότητα της σαμπούκας που πίνουμε και για μεγάλο φινάλε χρησιμοποιώ κάτι παλιό και δοκιμασμένο. «Δεν πάμε και πουθενά αλλού;».

Στο Alley Cat παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου, πριν ακόμη προλάβουμε να καταναλώσουμε την πρώτη γουλιά από την μπύρα μας. Συνεχίζω στο ίδιο μοτίβο και με χαρά βλέπω την συζήτηση να καταλήγει να έχει ως βασικούς της άξονες τον Johhny Cash, το Mo Better και μικρά νέα από την καθημερινότητα μας. Κάποια στιγμή, μάλιστα, περιγράφω και το συναίσθημα του να περιμένεις στην ουρά για ένα εισιτήριο για τον Αγγελάκα και αυτά να τελειώνουν μόλις 10 άτομα πριν από σένα. Εξόχως δραματική ερμηνεία δοσμένη με εσωτερικό τρόπο.

Στις έξι το πρωί, ξαπλώνω στο κρεβάτι μου ανακουφισμένος. Την έχω γλιτώσει φτηνά. Έτοιμο ήταν εκείνο το «Κι εμένα» να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χείλη μου. Ακόμη μια φορά, όμως, κατάφερα και το κράτησα. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζω…

Ο Βαγγέλης

Τον Βαγγέλη τον είδα στον θάλαμο Βραχείας Νοσηλείας του νοσοκομείου Γ.Γεννηματάς της Θεσσαλονίκης. Ένα παλιό κτίριο λίγο πιο πάνω από την Καμάρα, στο οποίο βρέθηκα τυχαία τα ξημερώματα Μεγάλης Τετάρτης. Προσπαθούσε να κοιμηθεί σε ένα ράτζο. Του είχαν βάλει όρο αλλά ούτε παραπονιόταν, ούτε βόγκαγε όπως οι υπόλοιποι ασθενείς. Απλά προσπαθούσε να κοιμηθεί.

Τα δικά του παράπονα ξεκίνησαν γύρω στις 8 το πρωί. Την ώρα δηλαδή που οι γιατροί της πρωινής βάρδιας ήρθαν στον θάλαμο για να εξετάσουν τους ασθενείς. Η καθημερινή πρώτη επίσκεψη για να αποφασιστεί ποιοι θα παραμείνουν στο νοσοκομείο και ποιοι θα πάρουν εξιτήριο. Ο Βαγγέλης κλαψούριζε πως πονάει το πόδι του αλλά κανείς δεν του έδινε ιδιαίτερη σημασία. Του είπαν πως πρέπει να φύγει. «Το βράδυ ξανά» άκουσα έναν γιατρό να του λέει.

Ο Βαγγέλης στην πραγματικότητα δεν είχε ανάγκη άμεσης ιατρικής φροντίδας. Οι λόγοι για τους όποιους είχε βρεθεί στο νοσοκομείο ήταν διαφορετικοί από των υπολοίπων. Άλλο πράγμα έψαχνε εκείνος. Ήταν άστεγος. Ήθελε απλά ένα μέρος για να περάσει την νύχτα.

Πέρασμα

Η Ψηλή Κοπέλα είναι εδώ και μερικές ώρες στη Πόλη με τα Φώτα. Έχει τακτοποιηθεί στο ξενοδοχείο, έχει αποφασίσει που θα πάει για φαγητό και σκέφτεται, τι θα κάνει το βράδυ. Παράλληλα, επιχειρεί να κρατήσει αποκλεισμένη μια σκέψη. Να την διατηρήσει φυλακισμένη στον τόπο που προ πολλού την εξόρισε: στο πιο απομακρυσμένο κομμάτι της μακρόχρονης μνήμης της. Δεν τα καταφέρνει. Έχει να κάνει με σκληρό καρύδι. Οι λέξεις μοιάζουν να φτερουγίζουν έξω από τα χείλη της ψάχνοντας να βρουν κάπου να ακουμπήσουν. «Κάποτε λέγαμε να έρθουμε εδώ μαζί».

Σε μερικές μέρες θα γυρίσει πίσω, θα πάμε για καφέ και θα μιλήσουμε για όλα. Θα ανταλλάξουμε ιστορίες. Θα πούμε για βόλτες, για γέλια, για ανθρώπους, για ποτά. Για ξαφνικές επισκέψεις στο νοσοκομείο, για τα κορίτσια, που μοιάζουν πιο όμορφα όταν είναι μελαγχολικά. Για τους φίλους που επέστρεψαν στην πόλη, για τους φίλους, που πήραν ξανά το αεροπλάνο της φυγής. Για τους νέους εαυτούς μας, που είναι ακόμη σε beta έκδοση.

Μέχρι τότε, τα τσουρέκια από τον Τερκενλή θα έχουν τελειώσει. Το παράδειγμα τους θα έχουν ακολουθήσει τα κουλούρια και τα κόκκινα αυγά. Η Ε. στη Θεσσαλονίκη θα έχει ξεπεράσει πια κάθε πρόβλημα και όσοι δουλεύουν θα έχουν επιστρέψει στα πόστα τους. Το Παιδί με το Ανακόλουθό Ψευδώνυμο θα είναι αρκετά πιο κοντά στην «Ανάσταση», εγώ θα οδεύω με βήμα ταχύ προς την κατεύθυνση των «Παθών».

Τι, ακριβώς, είπαμε σημαίνει Πάσχα;

Διαδρομή

Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν για δυο μήνες. Δοκιμαστικά. Να δω αν μου αρέσει, να δουν αν τους κάνω. Και ξαφνικά πέρασαν τρία χρόνια. Γεμάτα δουλειά, τρέξιμο, παράπονα και γκρίνιες. Ενδιαφέροντες ανθρώπους, καλά λόγια, ευχάριστες συζητήσεις, ευκαιρίες. Χρόνια που με βοήθησαν να μάθω, που με έκαναν να αλλάξω. Έστω και λίγο.

Μπαίνω στο Μετρό και σκέφτομαι πότε θα ξανακάνω αυτήν εδώ τη διαδρομή. Τρία χρόνια πριν, οι φορές που είχα βρεθεί στην συγκεκριμένη περιοχή μπορούσαν να μετρηθούν στα δάχτυλά του ενός χεριού. Τώρα είναι αρκετές εκατοντάδες. Προσπαθώ να τις υπολογίσω αλλάζοντας γραμμή στο Σύνταγμα. Άδικος κόπος.

Αλλάζω σκέψη. Αλλάζω και κομμάτι στο Mp3. Ψάχνω κάτι πιο δυνατό. Βάζω τους Θεριστές του Παυλίδη και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να πω κάτι στον τύπο στα Everest. Καλό Πάσχα ίσως; Όπως και να’ χει, τώρα πέταξε το πουλάκι. Άσε που τον τελευταίο χρόνο δεν μιλάγαμε. Απλώς κοιταζόμασταν, μου έδινε τον καφέ μου, πλήρωνα και έφευγα. Δεν έβγάζα καν τα ακουστικά, δεν άνοιγα καν το στόμα μου.

Τερματικός σταθμός. Οι επιβάτες υπακούν στις προηχογραφημένες φωνές και αποβιβάζονται. Είμαι στην κυλιόμενη σκάλα. Sms «Θα πάς το βράδυ Παυλίδη;».Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν να πάω. Αλλά τελικά θα καταλήξω Θεσσαλονίκη. Εκεί δεν έχει Μετρό και δεν θα βρεθώ από δύναμη της συνήθειας να κάνω κάποια παρόμοια διαδρομή.

Ευτυχώς. Όχι τίποτε άλλο. Έχει και εκεί Αμπελοκήπους….

Για μερικές μέρες

Το μόνο σίγουρο είναι πως για μερικές μέρες θα γεμίσουμε θλιμμένους και αγανακτισμένους ανθρώπους. Τα αθλητικά media θα είναι αυτά που θα σπεύσουν πρώτα να δηλώσουν αηδιασμένα από την όλη κατάσταση. Θα μιλήσουν για «κάφρους», χούλιγκανς, μιάσματα και οργανωμένους στρατούς.

Μετά θα ακολουθήσουν οι ομάδες. Θα καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να δείξουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους μεμονωμένους «αλήτες». Ακόμη και οι οργανωμένοι σύνδεσμοι οπαδών θα αρνηθούν οποιαδήποτε συμμετοχή. Δεν είδαν, δεν ξέρουν, δεν άκουσαν.

Οι πολιτικοί θα έρθουν τελευταίοι. Θα κατακεραυνώσουν αυτούς, που δεν ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό, που ντροπιάζουν την χώρα, που διώχνουν τον κόσμο από τα γήπεδα. Θα μας θυμίσουν πως είμαστε η χώρα του πολιτισμού και του ολυμπισμού.

Βέβαια αυτά θα κρατήσουν για μερικές μόνο μέρες. Ο χρόνος θα λειτουργήσει σαν φιλί ηρωίδας παραμυθιού. Θα μετατρέψει τους βάτραχους ξανά σε πρίγκιπες. Οι «αλήτες» θα ξαναγίνουν το «αγαπημένο μας αναγνωστικό κοινό», ο «πύρινος λαός της ομάδας μας», τα «αδέρφια μας», η «εκλογική μας βάση».

Κάποιοι θα ζήσουνε κακά και κάποιοι άλλοι χειρότερα.

Το πολλαπλό σου είδωλο

Κατεβάζω κομμάτια από το p2p και ψάχνω την λίστα με τα mp3 ενός χρήστη με το ψευδώνυμο (ας πούμε) hristaras. Ο τύπος πρέπει να είναι μεγάλη μορφή. Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα πόσα χιλιάδες κομμάτια έχει καταχωνιασμένα στον σκληρό του δίσκο. Κάτι μου λέει, όμως, πως μερικά δεν τα έχει ακούσει ποτέ. Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια ευρύτητα «ρεπερτορίου».

Αν δεν βαριόμουνα τόσο πολύ ίσως και να του «μίλαγα». Ίσως, μάλιστα, να προσποιούμουν πως είμαι γυναίκα. Δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο άνδρας που θα απορρίψει γυναικεία πρόσκληση για chat. Κι αν έχει γεννηθεί, δεν νομίζω πως θα χρησιμοποιούσε ποτέ το ψευδώνυμο (ας πούμε) hristaras.

Το δικό μου, πάντως, nickname είναι αρκετά ουδέτερο. Ούτε vaggelaras ούτε nikitaras. Μάλλον, λοιπόν, θα τα κατάφερνα και θα έφτανα στην λύση του μυστηρίου. Θα έλυνα την απορία που με βασανίζει τα τελευταία 15 λεπτά. Ποιο από τα δυο -συνεχόμενα- folders του δεν έχει ανοιχτεί ποτέ;

Το «Thanasis Papakonstantinou» ή το «Thelksi»;

Συμβαίνει...

Απλά χάσαμε στην μπάλα. Δεν έγινε και τίποτα.

Ένεκα της ημέρας

θα την τσακίσω εγώ
τη νοσταλγία σου

θα μαχαιρώσω
τη μυστική σου
χαρά

με τα άσπρα μου
πουλιά

που ζουν
και φτερουγίζουν

μέσα
στα
μάτια σου


Νίκος Εγγονόπουλος

Μια ακόμη ήττα

Τα πάντα έχουν, ήδη, ειπωθεί. Αυτό είναι γνωστό χρόνια τώρα. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι για να εξιστορήσεις κάτι. Πες σε 10 ανθρώπους μια ιστορία. Μόλις δημιούργησες 10 διαφορετικές εκδοχές της.

Το 300 δεν είναι μια προσπάθεια αναπαράστασης της ιστορικής αλήθειας. Είναι μια ταινία που έχει βασιστεί σε ένα κόμικ, το οποίο έχει βασιστεί με την σειρά του σε κάτι, που συνέβη πριν από χιλιάδες χρόνια. Για αυτό και ο Εφιάλτης είναι ένα τερατόμορφο ον, που θυμίζει λίγο το Gollum, οι Σπαρτιάτες μοιάζουν να έχουν περάσει τα περισσότερα χρόνια τους καταπίνοντας χάπια με πρωτεΐνες και ο Ξέρξης σου φέρνει στην μνήμη κάποιο τραβεστί, που είχες δει παλιά σε μια μεταμεσονύχτια εκπομπή μικρού καναλιού.

Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα των (μικρών) ιστορικών ανακριβειών. Για να είμαι ακριβής δεν με απασχολεί καθόλου το ζήτημα. Αυτά είναι για τους διάφορους τηλε-αστέρες πλασιέ βιβλίων και τους ακόλουθους τους. Οι οποίοι, βέβαια, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μιλήσουν για Ελ που ήρθαν από το Άλφα του Κενταύρου και να υποστηρίξουν πως η Πορτάρα στην Νάξο ήταν μια πύλη για το υπερπέραν. Όταν, όμως, στην ταινία οι Σπαρτιάτες παρουσιάζονται «άγριοι» εξανίστανται.

Όπως και να’χει, εμένα το θέμα μου είναι άλλο. Για μένα Frank Miller σημαίνει DareDevil, βρώμικοι δρόμοι της Νέας Υόρκης την νύχτα, όπλα και κυνηγητά. Ο πιο σκοτεινός Batman που υπήρξε ποτέ, ήρωες, που κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θύτες και θύματα, που μοιάζουν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερό. Όσο ευχάριστα κι αν περνάνε, λοιπόν, δυο ώρες με το 300, όσα ρεκόρ εισιτηρίων κι αν καταρρίψει η συγκεκριμένη ταινία στην χώρα μας, Sin City δεν θα γίνει ποτέ…

7 ταινίες, 7 ατάκες

«Είσαι αυτό που αγαπάς, όχι αυτό που σ’ αγαπάει»
Adaptation

«Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε, πουστράκια;»
(Οι τελευταίες λέξεις του Marv)
Sin City

«Δεν μετράει η πτώση αλλά η πρόσκρουση»
La Haine

«Αυτή είναι η ζωή σου και τελειώνει ένα λεπτό την φορά»
Fight Club

«Με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος»
As good as it gets

«Κρατήστε τους φοβισμένους και θα καταναλώσουν»
Bowling for Columbine

H Factory Records στην πραγματικότητα δεν είναι εταιρεία.
Είμαστε ένα πείραμα πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά»
24 Hour Party People




Ένα ακόμη blogoπαιχνίδo, στο οποίο συμμετέχω
μετά από ευγενική πρόσκληση της παπαρούνας.

Έξι λεπτά

Έξι λεπτά. Έξι ολόκληρα λεπτά. Πρώτη φορά το μίσησε τόσο πολύ το Μετρό. Ποτέ του δεν το πολυγούσταρε αλλά απόψε πραγματικά το μίσησε. Του ερχόταν να σπάσει την ηλεκτρονική ταμπέλα. Ήταν σαφές πως δεν ήταν η μέρα του. Πρώτα η ανοιξιάτικη βροχή, που τον έπιασε απροετοίμαστο, μετά οι κυλιόμενες , που δεν λειτουργούσαν, και τώρα έξι λεπτά αναμονής. «Μια χαρά» σκέφτηκε. Κουρασμένος, βρεγμένος και δίπλα σχεδόν σε δυο πιτσιρίκια, που χαμουρεύονται. Ένας ενοχλητικός μπάρμπας που θα έβαζε τις φωνές ήταν το μόνο που έλειπε για να ολοκληρωθεί το σκηνικό.

Σκέφτηκε τι θα μπορούσε να κάνει μέσα σε αυτά τα έξι λεπτά. Φυσικά θα μπορούσε να της στείλει μήνυμα και να της ζητήσει συγνώμη. Εδώ που τα λέμε μέχρι και τηλέφωνο προλάβαινε να την πάρει. Είχε αρκετό χρόνο για να της μιλήσει και να της πει όλα όσα θα ήθελε. Την έψαξε στον κατάλογο του κινητού. «Μάγισσα». Έτσι είχε αποθηκεύσει το νούμερο της το βράδυ που την γνώρισε. «Μετά το πέμπτο ή έκτο ποτήρι κρασί γίνομαι απίστευτα ρομαντικός» έλεγε στον Λ. για να το παίξει άνδρας. Εκείνος –απτόητος- τον δούλευε πως στον γάμο τους θα πέταγε το ρύζι με τους κουβάδες.

Τρία λεπτά ακόμη. Χρόνος αρκετός για ένα σύντομο τηλεφώνημα ή ένα περιεκτικό sms. Η προοπτική, όμως, να κάνει 6 φορές πάνω-κάτω την αποβάθρα του Μετρό, του φάνηκε πιο ελκυστική. Έβαλε το κινητό πάλι στην τσέπη του και ξεκίνησε με αργά βήματα.



Υγ. Μια μικρή ιστορία που μου ζήτησε η atg

ΠΣΚ

Τρία άτομα κατεβάζουν ένα μπουκάλι βότκα, 10 ακόμη άνθρωποι στο ίδιο τραπέζι, κυριακάτικο hangover και μεσημεριανός καφές σε γνωστά στέκια, «θα πας maiden;», βόλτα στα μαγαζιά, δώρα, προφιτερόλ, Το Κορίτσι με τα Κόκκινα Νύχια αγωνίζεται να κλείσει την Κόκκινη Τσάντα, sms, τηλεφωνήματα, «έχω νευριάσει μαζί σου», αρχεία word, «σε πέντε λεπτά είμαι εκεί», μερικές χιλιάδες λέξεις, ο Παναθηναϊκός χάνει, τραγούδια από τα 80s, spam e-mails, βρώμικο στις τρεις τα ξημερώματα, «πως γέμισε ξανά το ποτήρι μου;», σχεδόν ένοχες σιωπές, το Sunday των Bloc Party, ουρές σε ένα νοσοκομείο στον Πύργο, ξύλο σε ένα γηπεδάκι 5x5 στου Ρέντη, «δεν σου λέω καλή επιτυχία ακόμη», καινούργια κομμάτια στο mp3, «Χρόνια πολλά»

In the sun

«Καλοκαίρι κανονικό, ε;» λέω στον συνάδελφο του απέναντι γραφείου κι αυτός συμφωνεί. Έχω μερικές ώρες ακόμη δουλειάς αλλά νοερά έχω, ήδη, φύγει. Κοιτάζω το ημερολόγιο του Outlook και προσπαθώ να βρω ημερομηνία μέσα στον μήνα για να ανέβουμε επιτέλους «πάνω».Τσεκάρω αεροπορικά εισιτήρια για το διάστημα 13-20 Απρίλη. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται προορισμό διακοπών για το καλοκαίρι του 2008. Προτρέχω το ξέρω…

Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κοιτάζω τον ήλιο έξω από το παράθυρο και ετοιμάζομαι να πάρω τηλέφωνο και να κανονίσω καφέ στην λιακάδα, βόλτα στην άλλη άκρη της πόλης, μπάνιο στην θάλασσα-σε μια ακραία περίπτωση. Θυμάμαι την συζήτηση της περασμένης Κυριακής με τις προοπτικές, τα σχέδια και τους περιορισμούς, που υπάρχουν για το μέλλον. Η ηλιοφάνεια -όσο κι αν φαίνεται περίεργο- έπαιζε καθοριστικό ρόλο στον ορισμό τους. Μάλλον επειδή καθόμασταν έξω…

Είναι κι αυτό το τραγούδι που μου έχει κολλήσει τις τελευταίες ημέρες. «In the sun» από Joseph Arthur. Δεν ξέρω τίποτα παραπάνω για το κομμάτι, τίποτα περισσότερο για τον δημιουργό. Μόνο ότι κάποια στιγμή πριν από περίπου ένα μήνα το κατέβασα και από τότε το έχω ακούσει αρκετές χιλιάδες φορές. Το βάζω ξανά αλλά τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τυχόν θα φανταζόταν κανείς. Οι περισσότεροι όταν διαβάζουν «In the sun» σκέφτονται παραλίες, παγωμένες μπύρες και βουτιές. Ο τύπος, όμως, ξεκινάει το τραγούδι λέγοντας «σε σκέφτομαι να κάθεσαι στον ήλιο και να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά».

Κι ευτυχώς με προσγειώνει. Έστω για λίγο…

Δεδομένα

Η Real αποκλείστηκε,

ο Baudrillard πέθανε,

ο Φυντανίδης παραιτήθηκε,

κι εγώ δεν αισθάνομαι και πολύ καλά.

Our darkness

Η κοπέλα δίπλα μου κλαίει. Έχει πλαντάξει στο κλάμα αν θέλουμε να μιλήσουμε κυριολεκτικά. Πρόκειται για αντιπροσωπευτικό δείγμα της πλειονότητας του κοινού, που έχει βρεθεί αυτό το βράδυ στο Οξυγόνο. Βαμμένα κατάμαυρα μαλλιά, μαύρη στέκα, μαύρα ρούχα. Ασημένια βραχιόλια, δαχτυλίδια με δράκους. Μαύρη μάσκαρα τρέχει στα μάγουλά της, τα μάτια της έχουν κοκκινίσει από το κλάμα. Η φίλη της την αγκαλιάζει και την κάνει να χορέψει. Τραγουδάνε μαζί με τους And one. Τα δάκρυα, όμως, συνεχίζουν να τρέχουν.

Δεν ξέρω πόση ώρα κλαίει. Μπορεί να κλαίει κι από την αρχή της συναυλίας. Εγώ την παρατηρώ τώρα, που ο κόσμος έχει κάπως αραιώσει. Αρκετοί από αυτούς που ήρθαν μόνο για την -όμορφη- βαβούρα των Combichrist έχουν φύγει αφήνοντας χώρο στους υπόλοιπους να αναπνεύσουμε. Βλέπω διάφορους -γνωστούς της μάλλον- να την ρωτάνε τι έχει. «Τίποτα» τους απαντά και συνεχίζει να κλαίει.

Σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να την ρωτάνε . Αυτή είναι μια στιγμή δική της, ολόδικη της. Είναι η δική της σκοτεινιά και την ζεί με όλη της την δύναμη. Με κάθε εκατοστό του κορμιού της, που δονείται στον ρυθμό της εκκωφαντικής μουσικής, που κυριαρχεί σε αυτό το υποφωτισμένο γεμάτο καπνούς μέρος. Κάτι θυμάται, κάτι σκέφτεται, κάτι την φοβίζει Και να ήθελε, δεν μπορεί να εξηγήσει τι της συμβαίνει. Απλά το ζεί.

Έξω

Έφαγε όλο τον καιρό του ψάχνοντας να βρει εκείνη την γαμημένη την πόρτα. Πίστευε πως κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα, που θα την έβρισκε, θα την έσπαγε και θα χιμούσε στο φως. Θα άνοιγε τα φτερά του και θα πέταγε. Τίποτα δεν θα τον άγγιζε, κανείς δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει. Θα έφτανε μακριά, θα κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά και θα γέλαγε. Μόνο θα γέλαγε.

Έφαγε όλο τον καιρό του ψάχνοντας την πόρτα. Δεν την βρήκε ποτέ. Όσο κι αν έψαξε, ότι κι αν έκανε. Βλέπεις δεν ήξερε . Δεν το φανταζόταν καν πως δεν υπήρχε πόρτα. Αυτή ήταν, όμως, η αλήθεια. Ήταν πάντα ελεύθερος.

Ήταν, ήδη, έξω

Ήσουνα τι ήσουνα...

Έπρεπε να είχα ζητήσει από τον Δ. να βάλουμε στοίχημα. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Δεν έχει γεννηθεί ακόμη η ρεμπέτικη/λαϊκή κομπανία, που θα παίζει σε υπόγειο μεζεδοπωλείο-ταβέρνα και δεν θα τραγουδήσει την «Παξιμαδοκλέφτρα». Είναι από τα ελάχιστα πράγματα, που παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα στον κόσμο αυτό. Ο ήλιος βασιλεύει στην Δύση, το καλοκαίρι κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα, η «Παξιμαδοκλέφτρα» με κάποιο περίεργο και υπόγειο τρόπο συνδέεται άρρηκτα με την κατανάλωση μπεκρή μεζέ και λουκάνικων.

Απέναντι μου είναι ένας κόκορας. Κανονικός, ζωντανός, κλεισμένος μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί. Είναι η μασκότ του μαγαζιού. Τρεις η ώρα το πρωί και κακαρίζει. Φαίνεται να έχει αγριευτεί από την φωνή του μπουζουκτσή, ο οποίος, προσπαθεί να μιμηθεί την χροιά του Τσιτσάνη. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσε να με ακούσει το ζωντανό, θα εκτιμούσε το μεγαλειώδες σχέδιο, που αναπτύσσω στους υπόλοιπους. Θα με συνέδραμε στην εκστρατεία μου να αντικατασταθεί η λαϊκή μουσική στα μεζεδοπωλεία με τους απαλούς ήχους πειραματικής εργοστασιακής electronica ή ακατέργαστου black metal.

Ο κόκορας θα ήταν σίγουρα με το μέρος μου. Αλλά δεν μπορεί να με ακούσει. Και το μεγαλοφυές σχέδιο μου χαραμίζεται σε ανθρώπους, που αντί να δραστηριοποιηθούν το μόνο που κάνουν είναι γελάνε. Αίσχος…

10 λεπτά περπάτημα

Απογευματάκι Πέμπτης και κατηφορίζω την Πανεπιστημίου. Σε κάθε γωνία αστυνομικοί. Περπατάω αμέριμνος ακούγοντας Editors. Με προσπερνάνε κυρίες που τρέχουν καλύπτοντας την μύτη τους με μαντίλια. Τα μάτια μου τσούζουν. Η κυκλοφορία παραμένει κλειστή στον δρόμο, τα Attica έχουν κατεβάσει τα ρολά. Μια κοπέλα κάθεται στο πεζούλι και τρώει ένα κρουασάν.

«Έχει εισπνεύσει πολύ λίγο αλλά έχει καταρρεύσει. Το παιδί μάλλον έχει πρόβλημα. Ελάτε γρήγορα». Ο κύριος που μιλάει στο κινητό έχει πάρει το 166. Το «παιδί» είναι γύρω στα 22-23 και είναι ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο. Δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Από πάνω του έχουν μαζευτεί καμιά δεκαριά άτομα. «Έρχονται» λέει ο κύριος

Απέναντι, μπροστά στα προπύλαια, οι παράνομοι μικροπωλητές απτόητοι. Δεν καταλαβαίνουν από πορείες και ΜΑΤ. Μόνο τους δημοτικούς αστυνομικούς πρέπει να φοβούνται. Μόνο όταν εμφανίζονται αυτοί φορτώνουν τους άσπρους μπόγους τους στους ώμους και αρχίζουν να τρέχουν. Όλα τα άλλα τους είναι αδιάφορα. Λογικό μάλλον.

Κατεβαίνω τις σκάλες του Μετρό. Βγάζω το mp3 από την τσέπη. Ψάχνω ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Όταν το βρίσκω δυναμώνω την ένταση. «Μικρή μου Αθήνα, είσαι η πόλη που μου μοιάζεις» τραγουδάει ο Κ. Βήτα.

5x5

1) Έχω ένα t-shirt με το εξώφυλλο των Greatest Hits των Happy Mondays. Μου κόστισε 25 ευρώ να το φτιάξω και είναι το αγαπημένο μου.
2) Προχθές το βράδυ ένας άνθρωπος, που είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου, με ρώτησε πως αισθάνομαι σαν υποστηριχτής και προωθητής του συστήματος… 3:30 το πρωί σ’ένα ρακάδικο στο Θησείο…
3) Αυτή εδώ η γυναίκα ήταν ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας…
4) Τα όνειρα που βλέπω τα θυμάμαι μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας.
5) Όταν με ρωτάνε γιατί έφτιαξα το blog, δεν έχω απάντηση…

Πρέπει να «παίζεται» εδώ και καιρό. Είχα δει τις σχετικές λίστες σε διάφορα blogs. Οι κανόνες απλοί. Αποκαλύπτεις 5 πράγματα για τον εαυτό σου, ζητάς από 5 άλλους bloggers να παίξουν, επίσης, μπάλα. Περίμενα, λοιπόν, την σειρά μου. Ή, μάλλον καλύτερα, την φοβόμουν. Όπως και να’χει ήρθε. Μου το ζήτησαν η atg, το gitsaki και η Pastaflora. Κι εγώ, όπως βλέπετε, ανταποκρίθηκα. Γράφοντας τα πέντε πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο κεφάλι και προτείνοντας 5 από τα blogs που επισκέπτομαι καθημερινά και έχω την εντύπωση πως δεν έχουν μέχρι στιγμής συμμετάσχει στο παιχνίδι. Συγκεκριμένα, Solitary, Mia, Muse, Elen, Ladybug.


Υγ. Ξωτικά, αμφιλεγόμενοι σαμαρείτες, κορίτσια με αγγελικό πρόσωπο και χαμόγελο, ανώνυμοι και επώνυμοι επισκέπτες, άνθρωποι με απορίες που δεν τελειώνουν ποτέ, τα μέλη της γνωστής συμμορίας, όλοι τέλος πάντων οι μη-bloggers θα βρουν στα comments του παρόντος post έναν πολύ φιλόξενο χώρο για να λάβουν μέρος κι αυτοί στο παιχνίδι.

Χρονικές προτεραιότητες

24 ώρες, 1440 λεπτά, 86400 δευτερόλεπτα. Φαίνονται αρκετά, μοιάζουν να μπορούν να χωρέσουν άπειρα πράγματα. Την δουλειά, τους βραδινούς αγώνες, τις υποχρεώσεις σου, βιβλία/περιοδικά/εφημερίδες, το blog. Μέχρι και μια σύντομη επίσκεψη σ’εκείνη την έκθεση στο Μετρό στο Σύνταγμα μπορούμε θεωρητικά να στριμώξουμε κάπου, μέχρι και μια βόλτα στην Πλάκα για να μαζέψουμε ήλιο.

Η θεωρία, όμως, καθημερινά δοκιμάζεται στο πεδίο της πρακτικής. Και συνήθως αποτυγχάνει οικτρά. Φίλοι που έχεις να δεις 1-2 βδομάδες, στοίβες περιοδικά δίπλα στο κρεβάτι σου, ένα απίστευτο χαρτομάνι που καλύπτει κάθε τετραγωνικό εκατοστό του γραφείου σου. Αδιαμφισβήτητες αποδείξεις της ήττας. Η θεωρία εγκαταλείπει βαριά τραυματισμένη το πεδίο μάχης.

Δεν μπορούν να χωρέσουν όλα σε μια μέρα. Χρειάζονται προτεραιότητες. Δουλειά, υποχρεώσεις, deadlines. Το γνωστό τρίπτυχο στον υπερθετικό βαθμό και πάντα στο νου σου. Το σκέφτεσαι συνεχώς. Αποφασίζεις, λοιπόν, να δράσεις αναλόγως. Όπως θα δρούσε κάθε υπεύθυνος άνθρωπος. Κάθε σοβαρή και συγκροτημένη προσωπικότητα.

Κανονίζεις να βγεις έξω το βράδυ και μετά κάθεσαι και γράφεις αυτό το post...