Ήσουνα τι ήσουνα...

Έπρεπε να είχα ζητήσει από τον Δ. να βάλουμε στοίχημα. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Δεν έχει γεννηθεί ακόμη η ρεμπέτικη/λαϊκή κομπανία, που θα παίζει σε υπόγειο μεζεδοπωλείο-ταβέρνα και δεν θα τραγουδήσει την «Παξιμαδοκλέφτρα». Είναι από τα ελάχιστα πράγματα, που παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα στον κόσμο αυτό. Ο ήλιος βασιλεύει στην Δύση, το καλοκαίρι κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα, η «Παξιμαδοκλέφτρα» με κάποιο περίεργο και υπόγειο τρόπο συνδέεται άρρηκτα με την κατανάλωση μπεκρή μεζέ και λουκάνικων.

Απέναντι μου είναι ένας κόκορας. Κανονικός, ζωντανός, κλεισμένος μέσα σε ένα γυάλινο κλουβί. Είναι η μασκότ του μαγαζιού. Τρεις η ώρα το πρωί και κακαρίζει. Φαίνεται να έχει αγριευτεί από την φωνή του μπουζουκτσή, ο οποίος, προσπαθεί να μιμηθεί την χροιά του Τσιτσάνη. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσε να με ακούσει το ζωντανό, θα εκτιμούσε το μεγαλειώδες σχέδιο, που αναπτύσσω στους υπόλοιπους. Θα με συνέδραμε στην εκστρατεία μου να αντικατασταθεί η λαϊκή μουσική στα μεζεδοπωλεία με τους απαλούς ήχους πειραματικής εργοστασιακής electronica ή ακατέργαστου black metal.

Ο κόκορας θα ήταν σίγουρα με το μέρος μου. Αλλά δεν μπορεί να με ακούσει. Και το μεγαλοφυές σχέδιο μου χαραμίζεται σε ανθρώπους, που αντί να δραστηριοποιηθούν το μόνο που κάνουν είναι γελάνε. Αίσχος…