10 λεπτά περπάτημα

Απογευματάκι Πέμπτης και κατηφορίζω την Πανεπιστημίου. Σε κάθε γωνία αστυνομικοί. Περπατάω αμέριμνος ακούγοντας Editors. Με προσπερνάνε κυρίες που τρέχουν καλύπτοντας την μύτη τους με μαντίλια. Τα μάτια μου τσούζουν. Η κυκλοφορία παραμένει κλειστή στον δρόμο, τα Attica έχουν κατεβάσει τα ρολά. Μια κοπέλα κάθεται στο πεζούλι και τρώει ένα κρουασάν.

«Έχει εισπνεύσει πολύ λίγο αλλά έχει καταρρεύσει. Το παιδί μάλλον έχει πρόβλημα. Ελάτε γρήγορα». Ο κύριος που μιλάει στο κινητό έχει πάρει το 166. Το «παιδί» είναι γύρω στα 22-23 και είναι ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο. Δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Από πάνω του έχουν μαζευτεί καμιά δεκαριά άτομα. «Έρχονται» λέει ο κύριος

Απέναντι, μπροστά στα προπύλαια, οι παράνομοι μικροπωλητές απτόητοι. Δεν καταλαβαίνουν από πορείες και ΜΑΤ. Μόνο τους δημοτικούς αστυνομικούς πρέπει να φοβούνται. Μόνο όταν εμφανίζονται αυτοί φορτώνουν τους άσπρους μπόγους τους στους ώμους και αρχίζουν να τρέχουν. Όλα τα άλλα τους είναι αδιάφορα. Λογικό μάλλον.

Κατεβαίνω τις σκάλες του Μετρό. Βγάζω το mp3 από την τσέπη. Ψάχνω ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Όταν το βρίσκω δυναμώνω την ένταση. «Μικρή μου Αθήνα, είσαι η πόλη που μου μοιάζεις» τραγουδάει ο Κ. Βήτα.