Αποχαιρετισμός

Κάθε ένας που έφευγε χαιρέταγε όλους τους υπόλοιπους. Με την σειρά και χωρίς παραλείψεις. Αγκαλιαζόμασταν και λέγαμε τις καθιερωμένες -σε αυτές τις περιστάσεις- ευχές: «Καλή συνέχεια. Καλά να περάσεις». Σε μερικούς προσθέταμε και μια συμβουλή: «Να προσέχεις εκεί που πας».

Δεν ξέραμε τι μας στεναχωρούσε περισσότερο. Το γεγονός ότι φεύγαμε για κάθε γωνία της ελληνικής επικράτειας ή το ότι χωριζόμασταν; Θέλω να πιστεύω το δεύτερο. Το έβλεπα στα μάτια μας όταν λέγαμε ιστορίες από την εκπαίδευση, όταν θυμόμασταν τις φωνές των ανθυπολοχαγών και τις απειλές για διήμερες κρατήσεις. Φαινόταν στα πειράγματα μας, στα παρατσούκλια που είχαμε βγάλει ο ένας για τον άλλο. Στις υποσχέσεις που δίναμε πως δεν θα χαθούμε.

Κάποιοι πήγαν και χαιρέτησαν δια χειραψίας και τους ουλαμαγούς. Δεν τους ακολούθησα. Μόνο την «Γιώτα» έψαξα. Την αδέσποτη σκυλίτσα, που ήταν η συντροφιά μου στην πρώτη μου περίπολο. Τρεις ώρες περπατάγαμε μαζί δίπλα από τον φράχτη του στρατοπέδου. Από τις τρεις το πρωί μέχρι τις έξι τα χαράματα.

Δυστυχώς δεν την βρήκα.