Πέρασμα

Η Ψηλή Κοπέλα είναι εδώ και μερικές ώρες στη Πόλη με τα Φώτα. Έχει τακτοποιηθεί στο ξενοδοχείο, έχει αποφασίσει που θα πάει για φαγητό και σκέφτεται, τι θα κάνει το βράδυ. Παράλληλα, επιχειρεί να κρατήσει αποκλεισμένη μια σκέψη. Να την διατηρήσει φυλακισμένη στον τόπο που προ πολλού την εξόρισε: στο πιο απομακρυσμένο κομμάτι της μακρόχρονης μνήμης της. Δεν τα καταφέρνει. Έχει να κάνει με σκληρό καρύδι. Οι λέξεις μοιάζουν να φτερουγίζουν έξω από τα χείλη της ψάχνοντας να βρουν κάπου να ακουμπήσουν. «Κάποτε λέγαμε να έρθουμε εδώ μαζί».

Σε μερικές μέρες θα γυρίσει πίσω, θα πάμε για καφέ και θα μιλήσουμε για όλα. Θα ανταλλάξουμε ιστορίες. Θα πούμε για βόλτες, για γέλια, για ανθρώπους, για ποτά. Για ξαφνικές επισκέψεις στο νοσοκομείο, για τα κορίτσια, που μοιάζουν πιο όμορφα όταν είναι μελαγχολικά. Για τους φίλους που επέστρεψαν στην πόλη, για τους φίλους, που πήραν ξανά το αεροπλάνο της φυγής. Για τους νέους εαυτούς μας, που είναι ακόμη σε beta έκδοση.

Μέχρι τότε, τα τσουρέκια από τον Τερκενλή θα έχουν τελειώσει. Το παράδειγμα τους θα έχουν ακολουθήσει τα κουλούρια και τα κόκκινα αυγά. Η Ε. στη Θεσσαλονίκη θα έχει ξεπεράσει πια κάθε πρόβλημα και όσοι δουλεύουν θα έχουν επιστρέψει στα πόστα τους. Το Παιδί με το Ανακόλουθό Ψευδώνυμο θα είναι αρκετά πιο κοντά στην «Ανάσταση», εγώ θα οδεύω με βήμα ταχύ προς την κατεύθυνση των «Παθών».

Τι, ακριβώς, είπαμε σημαίνει Πάσχα;