Party people

Σάββατο βράδυ και το σπίτι είναι γεμάτο. Οι καρέκλες δεν φτάνουν και στους διθέσιους καναπέδες στριμώχνονται τέσσερα άτομα. Στην κουζίνα πέντε μαντράχαλοι κατεβάζουν σφηνάκια, ενώ η Σ. πίνει (δεύτερη) coca-cola γιατί οδηγεί.

Όλοι πιστεύουν πως το σπίτι έχει γεμίσει με ανθρώπους, πως είναι τα πολλά άτομα, που κάνουν την ατμόσφαιρα ζεστή. Σωστό είναι αυτό αλλά εν μέρει. Με ανθρώπους έχει γεμίσει το σπίτι. Μόνο που δεν έχουν έρθει μόνοι τους. Έχουν φέρει και κάποια πράγματα μαζί τους. Πράγματα που μόνο εσύ, ίσως, βλέπεις.

Πιο συγκεκριμένα, το σπίτι είναι γεμάτο με αλητείες που έκανες στα 16 σου, με φοιτητικές βραδιές, με εκμυστηρεύσεις συναισθημάτων μετά από αλκοόλ. Ανάμεσα στους καλεσμένους κυκλοφορούν βράδια στην Πάρο, τσακωμοί, συμφιλιώσεις, γέλια που ποτέ κανείς δεν κατάλαβε πως γεννήθηκαν. Μυστικά και ψέματα, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αθώα.

Στην μέση του σαλονιού είναι στημένη η ίδια σκηνή που ήταν στην Ίο, την Ελαφόνησο και τον Αρμενιστή. Το μπαλκόνι μοιάζει με το μπαλκόνι εκείνου του ξενοδοχείου στις Σπέτσες. Μέσα στο ποτήρια έχουν τρυπώσει ξενύχτια σε κάθε είδους καταγώγιο κι από τα ηχεία ξεχύνονται συναυλίες σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους. Τηλεφωνήματα μακράς διαρκείας και sms απροσδιόριστου περιεχομένου πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας.

Το σπίτι είναι γεμάτο ανθρώπους. Αλλά είναι οι δικοί σου άνθρωποι κι αυτοί δεν έρχονται ποτέ με άδεια χέρια.


Υγ. Στην φωτό το κολάζ-δώρο του Solitary Soldier μιλάει από μόνο του.

In the stars above

Πρέπει να είναι κάτι το πλανητικό. Μάλλον έχει να κάνει με ανάδρομους πλανήτες, 13ους οίκους και άλλα τέτοια «επιστημονικά». Δεν εξηγείται αλλιώς. Είναι γραμμένο στα άστρα. Όλοι έχουν νεύρα. Αρπάζονται με το παραμικρό. Εγώ, βέβαια, εξαιρούμαι. Η κατάσταση δεν με επηρεάζει. Πάντα έτσι ήμουν.

Δυο φίλοι χώρισαν. Μια άλλη φαίνεται πως τερμάτισε κάτι που έμοιαζε προορισμένο να καταλήξει σε γάμο. «Πέταξα το τηλέφωνο στον τοίχο» μου είπε χθες ο Μ., ο πιο ήρεμος άνθρωπος του κόσμου. Δεν τον έχω δει ποτέ να βγαίνει εκτός εαυτού. Και τον ξέρω πάνω από 10 χρόνια.

Όλοι παραφράζουν τον Αναγνωστάκη. Εγώ θυμώνω, εσύ νευριάζεις, αυτός εξοργίζεται. Εμείς τσακωνόμαστε, εσείς βρίζεστε, αυτοί «σκοτώνονται».Η οργή και ο θυμός χτυπάνε τις πρώτες θέσεις στα charts συναισθημάτων. Η επικοινωνία γίνεται πιο δύσκολη από ποτέ.

Υπομονή. Αυτό δεν συμβουλεύουν, συνήθως, κι οι αστρολόγοι;

Νυχτερινό

Πέντε τα χαράματα. Χτυπάει το τηλέφωνο. Κοιμάσαι. Ανησυχείς. «Τι έγινε;». «Έχεις πιει;», «Οδηγάς;» Όλες οι ερωτήσεις μένουν αναπάντητες. Φοβάσαι.«Όλα θα πάνε καλά» λες. «Εγώ είμαι εδώ» συμπληρώνεις. Ξαφνικά η γραμμή πέφτει….

Πρέπει να είναι ελεεινό να το ζεις…

Ο άνδρας και το τέρας

Είναι αυτό το τέρας που ζει μέσα του. Δεν είναι κρυμμένο βαθιά. Λίγο κάτω από την επιδερμίδα κοιμάται. Πάντα σε επιφυλακή, πάντα έτοιμο να επιτεθεί. Το τρέφουν οι ανασφάλειες, το αλκοόλ, τα μυστηριώδη σχέδια, που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει. Το τρέφει η ανάγκη να πληγώσει.

Ζει μέσα σε ένα τέρας. Δεν είναι κρυμμένος βαθιά. Λίγο κάτω από την επιδερμίδα κοιμάται. Πάντα σε επιφυλακή, πάντα έτοιμος να αγαπήσει. Τον τρέφουν οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα μυστηριώδη βλέμματα, που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει. Τον τρέφει η αγάπη.

Είναι ικανό για τα πάντα. Δεν έχει ενδοιασμούς, δεν κάνει ποτέ πίσω. Μην το στριμώξεις στην γωνία. Δεν θα σου βγει σε καλό. Μην το ξυπνήσεις. Καλύτερα άστο να κοιμάται. Κι ίσως όλα να πάνε καλά.

Είναι ικανός για τα πάντα. Δεν γνωρίζει περιορισμούς, δεν κάνει ποτέ πίσω. Δέξου το χέρι του. Θα σου βγει σε καλό. Μίλησε του. Καλύτερα ακόμη άγγιξε τον. Κι όλα θα πάνε καλά.


Έχει ένα τέρας να ζει μέσα του. Και νιώθει απόλυτα άνετα.

Ζει μέσα σε ένα τέρας. Και νιώθει απόλυτα άνετα.

Είμαι απο δω...

Τους ακούω όλους να τραγουδάνε δυνατά «Δεν είμαι από δω». Το ουρλιάζουν, μάλλον, καλύτερα. Απορώ. Όλοι εδώ φαίνονται να ανήκουν, όλοι μοιάζουν να είναι στο σωστό μέρος. Από δω είναι. 100%

Αυτός ο σύγχρονος κοντοπίθαρος καλικάτζαρος που λέγεται Παυλίδης είναι πάνω στην σκηνή του Gagarin και μας ταξιδεύει. «Που ήσασταν όλοι εσείς τόσο καιρό» ρωτάει. Τραγουδά κομμάτια από τους δυο προσωπικούς του δίσκους, μας θυμίζει τα τραγούδια που ακούγαμε στο σχολείο. Η θλίψη που αλλάζει πρόσωπα, η πολιτεία εκείνη που βασιλεύουν οι μάγισσες, οι μηχανές που ξεκινάνε πριν ανάψει το φανάρι. Όλα πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας σαν διαστημόπλοια.

«Το καλύτερο ελληνικό τραγούδι όλων των εποχών» ψιθυρίζω στο αυτί σου μετά το «Μόχα». Γελάς. «Πάντα υπερβολικός» μου λες και μου πιάνεις το χέρι. Πιθανόν. Αυτός είμαι. Κάπου κοντά στα άκρα ριζωμένος. Αυτή είναι η φύση μου. «Ξέρεις δεν φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά πεινάνε» που τραγουδάει κι ο Παύλος.

Το πάτωμα κολλάει από τις χυμένες μπύρες. Καπνοί παντού, σκοτάδια, φωτορυθμικά, δυνατή μουσική με κακό ήχο. Εγώ ,όμως, νιώθω όμορφα, νιώθω χαλαρός. Εσύ γέρνεις στον ώμο μου, λίγο πιο κάτω ο Α. αγκαλιάζει την Ε. Μου έρχεται να σου πω πως «θα’ θελα να μουν σαν εσένα» και να σου ζητήσω τρία-τέσσερα εκατομμύρια συγνώμη για αυτά τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια.

Δεν το κάνω. «Είμαι από δω» σου λέω τελικά. «Πάντα υπερβολικός» γελάς.

Ήρθε ο καιρός...

«…ουρλιάζουν τα τρένα την ώρα που ο αέρας

ξαπλώνει τα στάχυα σε κύματα φως,

κοιτάς μακριά στον ορίζοντα πέρα,

γυρνάς και μου λες:πάμε ήρθε ο καιρός...»


Παύλος Παυλίδης & οι B-Movies αύριο το βράδυ στο Gagarin.

Ήρθε ο καιρός…

Όνειρα

Το Σάββατο στην Βαβέλ το κεντρικό θέμα ήταν τα όνειρα. Κάθε είδους, κάθε μορφής. Σουρεαλιστικά, ανικανοποίητα, ματαιωμένα, ουτοπικά, δυστοπικά, «προσγειωμένα». Εφιαλτικά, υγρά, ερωτικά. Με απωθημένες αναμνήσεις ή κρυφές επιθυμίες. «Η Άντα ονειρεύεται την Ελένη που ονειρεύεται την Αλίκη που ονειρεύεται μια περαστική στον δρόμο» ήταν η ιστορία σε ένα στριπάκι.

Για όνειρα συζητάγαμε και την Παρασκευή στο Θησείο πίνοντας ρακόμελα. Καθόλου πρωτότυπο, οφείλω να ομολογήσω. Μπορώ να απαριθμήσω χιλιάδες ανάλογες συζητήσεις, οι οποίες έλαβαν χώρα σε προαύλια σχολείου, σβησμένα, αυτοκίνητα, πλοία και μπαρ. Κάτω από το σπίτι μου, σε μια παραλία, σε κάποιο πάρτυ σε ένα άγνωστο σπίτι. Φυσικά τις περισσότερες φορές δεν είχαν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Σε λίγο κοντεύει έξι και θα φύγω από το γραφείο. Στον δρόμο θα με ακολουθήσουν μερικές δεκάδες όνειρα. Μερικά τα έχω, ήδη, ξεχάσει, κάποια άλλα περιμένουν υπομονετικά να δημιουργηθούν. Όπως και να’ χει, είναι τα όνειρα μου και οφείλω να τα κουβαλάω πάντα μαζί μου.

Τα μαθήματα των εκλογών

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα τι ψηφίζουν. Τους δίνουν τα ψηφοδέλτια έτοιμα, σταυρωμένα κι εκείνοι μπερδεύονται και βάζουν αυτό για τις δημοτικές στο φάκελο των νομαρχιακών. Κάποιοι άλλοι γράφουν τα ονόματα των υποψηφίων, που θέλουν να στηρίξουν, πάνω στο λευκό ψηφοδέλτιο και κάποιοι τρίτοι βάζουν οχτώ-εννιά σταυρούς αντί για έναν ή δυο.

Σε 55 ψηφοδέλτια μιας (συγκεκριμένης) νομαρχιακής παράταξης, τα 53 είναι πολύ πιθανόν να έχουν σταυρούς στα ίδια ακριβώς πρόσωπα. Από την άλλη είναι εντελώς απίθανό στο μυαλό κάποιων το ενδεχόμενο τα μηνύματα που γράφουν στα (άκυρα) ψηφοδέλτια τους να μην φτάνουν στον προορισμό τους. Εκτός, βέβαια, αν επιδίωξη τους είναι να πουν «άντε γαμηθείτε μαλάκες» και «μην μολύνεται (sic) άλλο την πόλη μου» στα μέλη της εφορευτικής επιτροπής και στον δικαστικό αντιπρόσωπο. Τότε πάω πάσο.

Από τους 400 ψηφίζουν περίπου 300-330 ενώ από το εκλογικό τμήμα θα περάσουν γύρω στους 100 ανθρώπους, που δεν μπορούν να δεχτούν πως είναι δυνατόν το όνομα τους να αρχίζει από Ζ ή Χ και να μην ψηφίζουν εκεί. Ακόμη κι αν στην πόρτα είναι κολλημένο φαρδιά πλατιά ένα χαρτί, που γράφει «ΓΡΑ-ΔΙΑΜ».

Τέλος, δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη γκαντεμιά από το να είσαι μέλος της εφορευτικής επιτροπής.

Νεκροί ήρωες

“My heroes are dead, they died in my head”. Λίγοι είναι οι στίχοι τραγουδιών, που μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση. Ο συγκεκριμένος είναι ένας από αυτούς. Κρυβόταν μέσα σε έναν ωκεανό θορύβου επενδυμένος με σκληρές κιθάρες, παρανοϊκές λούπες και παραμορφωμένα φωνητικά. Τρελαμένα τύμπανα προσπαθούσαν να τον καλύψουν και ένα περίεργο μπάσο έκανε ότι μπορούσε για να μην ακουστεί. Slipknot γαρ.

Κατάφερε, όμως, να αποδράσει κάποια στιγμή. Πήδηξε έξω από μια TDK κασέτα και καρφώθηκε στην μακρόχρονη μνήμη μου. «Οι ήρωες μου είναι νεκροί, πέθαναν μες στο μυαλό μου». Εγώ τους δημιούργησα, εγώ τους έπλασα, εγώ –τελικά- τους σκότωσα. Κυρίαρχος σ’ένα παιχνίδι που με αναγκάζει κάπου-κάπου να πονάω.

Το τραγούδι έχω πάνω από τρία χρόνια να το ακούσω. Δεν θυμάμαι κανέναν άλλο από τους στίχους. Κάθε τόσο, όμως, συναντάω κάποιον νεκρό ήρωα μέσα στις σκέψεις μου. Κι είναι πάντα δικός μου.

i don't like Wednesdays

Τις βαριέμαι τις Τετάρτες. Δεν σου δίνουν την δυνατότητα να γκρινιάξεις επειδή άρχισε η εβδομάδα, δεν σε αφήνουν να χαρείς επειδή τελειώνει. Ούτε καν να ξενυχτήσεις δεν σου επιτρέπουν. Αύριο δουλεύεις.

Δεν παλεύονται οι Τετάρτες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός πως το κοριτσάκι από την Οικογένεια Adams λέγεται Wednesday. Τις Τετάρτες, βλέπεις, δεν γίνονται συναυλίες, δεν διοργανώνονται party φίλων. Δεν μπορείς να φύγεις για εκδρομή, ούτε σε παίρνει να μεθύσεις. Οι επιλογές σου είναι από λίγες ως ελάχιστες. Τα Φεστιβάλ δεν τις προτιμούν και ο φετινός Παναθηναϊκός παίζει μόνο Πέμπτες.

Τις βαριέμαι τις Τετάρτες. Αν άξιζαν καθόλου θα μιλάγαμε για τους Happy Wednesdays και όχι για τους Happy Mondays. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως θα ήμουν πολύ πιο επιεικής μαζί τους αν ήσουν κι εσύ εδώ…

Υγ. Μιλάμε πάντα για κανονικές συνθήκες (υψηλής) πίεσης και (χαμηλής) θερμοκρασίας.

Hand/Hook

«Συνήθως φοράω τον γάντζο. Βέβαια προκαλεί περισσότερο τον φόβο παρά την συμπάθεια όταν περπατάω στον δρόμο. Μερικά παιδιά τρέμουν. Οι φίλοι μου, όμως, το έχουν αποδεχτεί. Η Rebekah, που δέχτηκε να με παντρευτεί, βρήκε την επιλογή θρασεία αλλά και κάπως σέξι. Μου έδωσε συμβουλές σχετικά με το ποια ρούχα ταιριάζουν. Το μαύρο ήταν σχεδόν αυτονόητο».


Ο αμερικανός δημοσιογράφος Michael Weisskopf έχασε το δεξί του χέρι στις 10 Δεκεμβρίου 2003 στην Βαγδάτη. Πλέον φοράει ένα τεχνητό πρόσθετο εξάρτημα, που καταλήγει σε έναν γάντζο. Στην φωτογραφία κρατάει με αυτόν το σημειωματάριο με τις τελευταίες λέξεις, που έγραψε ποτέ.

Lemmy

O Lemmy είναι περίεργος τύπος. Roadie του Hendrix, πρώην μέλος των Hawkwind, ιδρυτής και ηγέτης των Motorhead. Είναι συλλέκτης αντικειμένων των Ναζί αλλά δηλώνει αναρχικός. «I'm a romantic adventure, and I'm a reptile too» όπως τραγουδάει κι ο ίδιος στο Killed by Death.

Η φωνή του δεν είναι μελωδική, η μάπα του δεν είναι όμορφη. Παίζει το μπάσο του σαν δεύτερη κιθάρα και ο ενισχυτής του είναι πάντα στα κόκκινα. Η κηδεία του θέλει να έχει μουσική υπόκρουση το θέμα από το «Χοντρός και Λιγνός».

Η ζωή του είναι sex, drugs and rock and roll ως εκεί που δεν παίρνει. Αμφεταμίνες, γυναίκες («Περίπου 1,200 ή κάτι τέτοιο. Ασχολούμαι μαζί τους εδώ και πολύ καιρό και δεν υπήρξα ποτέ παντρεμένος. Δεν έκανα, δηλαδή, ποτέ διάλειμμα») και τραγούδια σαν το Ace of Spades και το Bomber. «We shoot to kill and you know we always will».

Στο καινούργιο δίσκο της μπάντας σε κάποιο σημείο τραγουδάει, για πρώτη, νομίζω, φορά, κάτι που μοιάζει με ακουστική μπαλάντα. Μόνο που κρατάει 36 δευτερόλεπτα και είναι η αρχή ενός τραγουδιού που ονομάζεται «God was never on your side».

Γούστα

Φαίνεται γύρω στα 18. Τρίτη Λυκείου μάλλον. Ίσως και φοιτήτρια στο πρώτο έτος. Μυρίζει gothίλα από χιλιόμετρο. Μαύρα μαλλιά με μοβ ανταύγειες, μαύρα ρούχα, μαύρα all-stars. Ίσως να είναι και emo. Δεν έχω καταλάβει ακόμη την διαφορά. Κάθεται στην άκρη του βαγονιού, στην μεριά που δεν ανοίγει η πόρτα. Ακούει μουσική κι έχει σκυμμένο το κεφάλι.

Ξαφνικά εμφανίζεται ένας συνομήλικος της. Σκουλαρίκια, indie χτένισμα, σχισμένο jean. Κρατάει στα χέρια του ένα Pop & Rock. Αν δεν ήταν 9:00 το πρωί θα έβαζες στοίχημα πως ετοιμαζόταν να πάει Decadance. Την κοιτάζει. Τίποτα. Επιμένει. Όλο το βαγόνι έχει καταλάβει πως την κοιτάζει. Τίποτα. Εκείνη παραμένει με το κεφάλι σκυμμένο να κοιτάζει το πάτωμα του βαγονιού.

Στην επόμενη στάση μπαίνει μέσα ο ορισμός του trendy. Ο τύπος φαίνεται να έχει βγει από τιμοκατάλογο του Glou. Το gothακι τον βλέπει και αμέσως γυρίζει προς το τζάμι και φτιάχνει τα μαλλιά του. Σηκώνει για πρώτη φορά το κεφάλι της.

To whom it may concern…

We're gonna make it through

We're gonna make it through now

we're gonna make it through

Kasabian- British Legion

Για όποιον έχει ανάγκη να το ακούσει από κάποιον.
«Θα τα καταφέρουμε. Θα τα καταφέρουμε τώρα».
Έτσι απλά….

Δεύτερη ζωή

Στο Second Life μπορείς να ξεκινήσεις μια καινούργια (ψηφιακή) ζωή από την αρχή. Σου δίνει την δυνατότητα να αποκτήσεις καινούργιο όνομα, να ασχοληθείς με καινούργια πράγματα, να ζήσεις διαφορετικά απ’ότι στον offline κόσμο. Αφήνεις τον παλιό σου εαυτό στην άκρη και αρχίζεις από το μηδέν. Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε. Μέχρι και να αποκτήσεις φτερά και να πετάξεις.

Όντας κάτι μεταξύ site κοινωνικής δικτύωσης και παιχνιδιού, σου επιτρέπει να φτιάξεις μια νέα ψηφιακή προσωπικότητα, να ζήσεις σε ένα καινούργιο ψηφιακό περιβάλλον, να γνωρίσεις νέους ψηφιακούς «ανθρώπους». Να φτιάξεις, εν ολίγοις, έναν κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου. Το τίμημα, βέβαια, είναι πως όλα είναι ψηφιακά και άυλα. Δεν προσφέρουν καμία ικανοποίηση στο σώμα. Η ψυχή, όμως, φαίνεται να τα βρίσκει εξαιρετικά ευεργετικά. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός πως το Second Life εκτιμάται πως προσελκύει 3.000 νέα μέλη την ημέρα;

Αλλά δεν νομίζω πως μπορείς να γίνεις οτιδήποτε άλλο από αυτό που είσαι. Όσες ζωές κι αν ζήσεις. Και στο κάτω-κάτω το Second Life δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψηφιακή αντανάκλαση του υπαρκτού κόσμου. Με τα καλά του και τα κακά του. Μέχρι και την δική του διαφημιστική εταιρεία διαθέτει…

Παράλειψη

7) Οι λέξεις : ζωή, άνθρωπος, καλοσύνη, ελπίδα, πίστη, γυναίκα, παιδί, ελευθερία, καθήκον, χαρά, δάκρυ, τι θέση κατέχουν ;
Σας βρίσκω διαβασμένη! Όλα αυτά που λέτε σκιαγραφούν τον άνθρωπο Ψωμιάδη, περιγράφουν έννοιες και αξίες που βρίσκονται στην κορυφή της ζωής μου.

Την λέξη «γιαούρτι» ξέχασε η σκληρή και αμείλικτη δημοσιογράφος στην πραγματικά δύσκολη αυτή ερώτηση, που έθεσε στον –κατά δήλωση της- «επαναστάτη άνθρωπο που χάραξε πορεία για τον τόπο μας».