Παλιοκατάσταση

Αυτό εδώ είναι ένα από εκείνα τα post στα οποία δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να πεις. Απλά ξεκινάς να γράφεις. Κάτι σαν την αυτόματη γραφή αλλά χωρίς την ποιητική αξία. Θα μπορούσε να μιλάει για οτιδήποτε. Θα μπορούσες να είχες ξεκινήσει από την Εθνική μπάσκετ και να κατέληγες στον Syd Barrett. Κάπου ενδιάμεσα θα αναφερόσουν στην ζέστη, στην δουλειά και στις διάφορες μονομανίες σου. Θα μπορούσες να μιλήσεις για τον τύπο με την ανθοδέσμη στο μετρό ή για τον νέο δίσκο των Muse. Θα έβαζες μέσα μερικές τζούρες ενδοσκόπηση και μια «ψιλοκομμένη» αστεία ατάκα για καλύτερη γεύση. Θα μπορούσες σε κάποιο σημείο να χώσεις μέχρι και την απογοήτευση σου για το Πειρατές της Καραϊβικής 2.


Θα μπορούσες. Γιατί αυτό εδώ είναι ένα από εκείνα τα post στα οποία δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να πεις. Απλά θέλεις να μιλήσεις.

Ξανά

Επιστροφή στα ίδια. Στα καθιερωμένα. Στα τετριμμένα ίσως. Μια νέα «σχολική χρονιά» αρχίζει. Γεμάτη λεωφορεία και Μετρό, παγωμένους καφέδες από τα Everest και ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Οι ίδιες –μηχανικές- κινήσεις. Πόδια που γνωρίζουν τον δρόμο, χέρια που σχηματίζουν μόνα τους τριψήφιους αριθμούς τηλεφώνων. Πρώτη μέρα δουλειάς, πρώτη αλλαγή γραμμής στο Σύνταγμα, πρώτος «οιωνός». Η μπαταρία του mp3 player τελειώνει αμέσως μετά την στάση Πανεπιστήμιο.«Από την δουλειά φεύγω πιο νωρίς μόνο για σένα» ο στίχος που κόβεται στην μέση.

Κάνουμε και πλάκες, ε;

Γράμμα

«Δεν θέλω να πικραίνεσαι
Τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτήν την σκοτεινιά
Τα χρόνια μένουν άδεια»*

Ρε Σωκράτη, να σε ρωτήσω κάτι; Μήπως σου βρίσκεται κανένα τραγουδάκι που να μιλάει για κάτι ζεστά απογεύματα Παρασκευής, γεμάτα από την σκέψη ότι σε δυο μέρες τελειώνει το καλοκαίρι και αρχίζει η δουλειά;

Όχι, ε;

Κρίμα…



*Το γράμμα- Σωκράτης Μάλαμας

Ευσεβείς πόθοι (πλέον)

Go down

Down to the sea

Down to the ocean

She’s calling to me

Tim Booth


(Το πρώτο καλοκαίρι της ζωής μου, που δεν επισκέπτομαι τους Παξούς)

Περιπέτεια

Μόνο η κατάληξη του ταξιδιού ήταν προκαθορισμένη. Ο τελικός προορισμός ήταν το μόνο πράγμα που ήταν σαφές. Χαλκιδική, δεύτερο πόδι, Αρμενιστής. Από κει και πέρα όλα αφέθηκαν έρμαια της τύχης, της διάθεσης και της περίστασης. Και όλα πήγαν καλά. Μόνο που κάποιος, όμως, ήθελε μια ακόμη μέρα. Είχε καταλήξει, βλέπεις, στο συμπέρασμα πως τα κορίτσια όταν μοιάζουν θυμωμένα φιλάνε πιο γλυκά.

Υγ. Τα κεφάλια μέσα ξανά…

Τέλος κεφαλαίου

Στο βιβλίο Futebol ο Alex Bellos γράφει πως μια έρευνα, που έγινε το 1997 από το Κέντρο Αθλητιατρικής του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο έδειξε πως η καρδιοαναπνευστική ικανότητα των Ινδιάνων του Αμαζονίου είναι κατά 10% μεγαλύτερη από εκείνη του μέσου επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Διαβάζω την ιστορία στο ταξίδι της επιστροφής από την Αμοργό. Τέσσερις η ώρα το πρωί μέσα στο σαλόνι του Εξπρές Αθηνά αγωνίζομαι να τελειώσω το κεφάλαιο περικυκλωμένος από ανθρώπους, που κοιμούνται.

Όταν το κάνω βγαίνω έξω. Ανεβαίνω στο τελευταίο κατάστρωμα και σκέφτομαι πως πρέπει «επιτέλους» κάποιος να κάνει μια έρευνα, που θα ασχολείται και με μένα. Κάποιος πρέπει να μου εξηγήσει πως είναι δυνατόν κάθε φόρα, που ταξιδεύω να με διακρίνει μια «ανοσία» απέναντι στο καθετί. Πρέπει να καταλάβω τι είναι αυτό που με κράτησε 42 ώρες ξάγρυπνο τις δυο πρώτες μέρες. Πρέπει να κατανοήσω πως είναι δυνατόν να μην κρυώνω αυτήν την στιγμή. Είναι ξημερώματα, φυσάει, φοράω μονάχα βερμούδα και κοντομάνικο και είμαστε κάπου στο Αιγαίο. Του πούστη!

Χωμένα σε κάποιο κεφάλαιο κάποιου βιβλίου τα αποτελέσματα της έρευνας θα παρουσίαζαν με ακρίβεια τους λόγους στους οποίους οφείλονται οι αυξημένες «ταξιδιωτικές αντοχές» μου. Με νούμερα, ποσοστά, γραφήματα και περίεργους ιατρικούς όρους. Επίσημα πράγματα! Κάποιος θα τα διάβαζε σε κάποιο ταξίδι επιστροφής και δεν θα άφηνε το βιβλίο από τα χέρια του μέχρι να τελειώσει το κεφάλαιο.

Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα μπορούσαν να γράφουν τα επόμενα και τα προηγούμενα κεφάλαια. Με τα ακουστικά στα αυτιά μπερδεύω πρόσωπα και καταστάσεις, χαρές και λύπες. Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τα «συμπεράσματα» (;) της τόσης ψυχανάλυσης, που έπεσε τις τελευταίες ημέρες. Ατομικής και ομαδικής, με γνωστούς και αγνώστους. Ψάχνω κουτάκια για να βάλω μέσα την ζωή μου, σελιδοδείχτες για να χωρίσω τις ημέρες μου. Σκέφτομαι αυτά που τέλειωσαν, αυτά που αρχίζουν, αυτά που υφίστανται και, κυρίως, αγωνίζομαι να ξεχωρίσω αυτά που δεν θέλω να χαθούν.

Μπερδεύτηκα. Τα κεφάλαια είναι ασαφή, συγκεχυμένα, το ένα πέφτει πάνω στο άλλο. Να τα πετάξω όλα μαζί και να βάλω γενικό τίτλο «Τέλος πρώτου μέρους»; Ούτε καν. Τα παρατάω. Αφήνω το πριν, αφήνω το μετά. Υπάρχει ένας ολόκληρος χειμώνας για να τα σκεφτούμε αυτά. Για να μην σου πω μια ολόκληρη ζωή.

Τέλος κεφαλαίου, λοιπόν. Έτσι απλά. Γενικά κι αόριστα. Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Μαρία

«Αυτή την στιγμή (10:40 π.μ) πλήττω αφόρητα. Ακούω απανωτές «μαλθακότητες» κι εσένα να μας έχεις πρήξει να σου γράψουμε αφιέρωση».

Λέξεις γραμμένες σε ένα φθαρμένο τετράδιο από το 1999. Αφιερώσεις από συμμαθητές της τελευταίας σχολικής χρονιάς. Στην κορυφή της σελίδας, εκείνη της Μαρίας. Λέει πως είμαι καλό παιδί «αν και λίγο βαρεμένο».

Οι πιο πολλές αφιερώσεις είναι από ανθρώπους που έχω να δω από το Λύκειο. Κάπως έτσι, άλλωστε, ήταν τα πράγματα και με την Μαρία. Πέρσι το καλοκαίρι την ξανασυνάντησα για πρώτη φορά από τότε. Τυχαία στην βιβλιοθήκη του Παντείου. Μετά ακολούθησαν 3-4 μήνες που πέσαμε πάνω από 10 φορές ο ένας πάνω στον άλλο. Περίεργες συμπτώσεις.

Θα μπορούσα να την είχα δει και στις αρχές του καλοκαιριού. Ήταν σε μια καφετέρια κοντά στο σπίτι μου μαζί με μια κοινή μας φίλη. Μου τηλεφώνησαν αλλά δεν πήγα. Μόλις είχα ξυπνήσει. Τώρα δεν θα την ξαναδώ ποτέ. Η Μαρία την προηγούμενη Τετάρτη είπε να παρατείνει τις διακοπές της.

Καλό σου ταξίδι Μαρία.

Καλή ανάπαυση

Empty spaces

Είναι μια θεωρία που την άκουσα στην Τρίτη Λυκείου. Αν θυμάμαι καλά την είχε διατυπώσει η καθηγήτρια, που μας έκανε Έκθεση στο φροντιστήριο και περιέργως μου έχει μείνει. Αναφερόταν στον (υποτίθεται) σύγχρονο άνθρωπο, που δεν μπορεί στιγμή να μένει μόνος του. Ακόμη θυμάμαι την χαρακτηριστική περιγραφή, όπου ο «ήρωας μας» επιστρέφει στο άδειο σπίτι του μετά από την δουλειά, ανάβει όλα τα φώτα και αρχίζει να τηλεφωνεί σε κάθε γνωστό του. Ήταν γλαφυρή, βλέπεις, η καθηγήτρια.

Απόψε το βράδυ αυτή η θεωρία έχει θρονιαστεί στο άδειο μου σπίτι. Την θυμάμαι κάθε φορά που βλέπω τα φωτισμένα άδεια δωμάτια, κάθε φορά που χτυπάει το κινητό. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι χρειάζομαι έναν ακόμη άνθρωπο εδώ.

Βέβαια, αυτό δεν είναι και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Δεν θα μπορούσε να είναι από την στιγμή που μέχρι αύριο το πρωί θα πρέπει να έχω πλύνει μια στοίβα ποτήρια και πιάτα που λουφάζουν στον νεροχύτη, να φτιάξω την βαλίτσα μου, να επιστρέψω το dvd για την ζωή ενός μελαγχολικού αμερικάνου κομίστα, να βρω από ποια ακριβώς πύλη φεύγει το καράβι, να γράψω 2-3 cdακια με επιλογές για το αυτοκίνητο και να γεμίσω την μνήμη του φορητού mp3player. Άσε που πρέπει να πετάξω κι ότι σκουπίδι έχει μαζευτεί τις δυο τελευταίες ημέρες.

Επιπλέον, οι πιθανότητες να χαρακτηριστεί η συγκεκριμένη επιθυμία ως φυσιολογική φαντάζομαι πως θα μειωθούν ακόμη περισσότερο αν αναφέρω πως στο σπίτι βρίσκομαι μονάχα τις τελευταίες τρεις ώρες και αφού πέρασα όλη την ημέρα στην θάλασσα με μερικούς από τους πιο κοντινούς φίλους μου. Αν εξηγήσω πως μέχρι και πλυντήριο έχω να βάλω.

Όπως και να έχει, εγώ το μόνο, που θα ήθελα αυτήν την στιγμή είναι να ήσουν εδώ. Να καθόμασταν στο μπαλκόνι με ανεβασμένη την τέντα και σβησμένα τα φώτα και να μοιραζόμασταν την μοναδική heineken που κατόρθωσε να επιβιώσει από την χθεσινή βραδιά. Κι ας πήγαιναν όλα πίσω.

All I ever wanted…

Κάθε δυο λεπτά ρωτάω την ώρα. Το μισάωρο που μεσολαβεί από το τέλος των Raveonettes μέχρι την έναρξη της συναυλίας, που περιμένω από τον Μάρτη, μου φαντάζει αιώνας. Τα λεπτά της αναμονής δεν αντέχονται με τίποτα. Πρήζω την παρέα μου. «Δεν πήγε ακόμη 21:30;»

Ξεκινάνε με το «Α pain that I am used to» και συνεχίζουν με ένα σφιχτοδεμένο set, που στηρίζεται σε 3-4 κομμάτια από το «Playing the Angel» και σε πολλά από τα πραγματικά μεγάλα τραγούδια τους. «In your room», «I feel you», «World in my eyes», «Behind the wheel». 30.000 κόσμος χορεύει και τραγουδάει. Στα συνεχόμενα «Personal Jesus» και «Enjoy the silence» ξεφεύγω. Είμαι αλλού. Μέρη, πρόσωπα, φιλιά, αλήθειες, ψέματα εναλλάσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα στο μπερδεμένο μυαλό μου.

Ο Gahan είναι ένα ξωτικό μοντέρνας κοπής. Ο star της βραδιάς. Χορεύει και εκπέμπει ερωτισμό. Σε κάνει να πιστεύεις πως είναι φτιαγμένος από κάποιο άλλο υλικό από εμάς τους υπόλοιπους. Λικνίζεται, τραγουδάει, γυρίζει το μικρόφωνο στον κόσμο. Από κάτω μια θάλασσα από χέρια υπακούει σε κάθε του πρόσταγμα.

Ο Gore,όμως, είναι οι Depeche Mode. Έτσι απλά. Όταν τραγουδάει τα «It doesn’t matter two» και «Home» το καταλαβαίνεις. Ξέρεις πως όλη αυτή η γλυκιά μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει κρύβεται μέσα σε αυτά τα δυο μάτια, που βλέπεις στις τεράστιες οθόνες. Μέσα σε αυτόν τον ξανθό τύπο με τα –κολλημένα στην πλάτη- μαύρα φτερά. Όταν, μάλιστα, στο encore τραγουδάει το «Shake the Desease» συνοδευόμενος μονάχα από ένα πιάνο είσαι, ακόμη, πιο σίγουρος.

Η συναυλία τελειώνει με το «Never let me down again». Υπάρχει διάχυτη η ελπίδα πως θα παίξουν λίγο παραπάνω. Η εμφάνιση τους στο Tel Aviv έχει ακυρωθεί και έτσι η σημερινή συναυλία είναι η τελευταία της περιοδείας τους. Πολλοί πιστεύουν πως θα μας χαρίσουν μερικές παραπάνω στιγμές. Δυστυχώς οι πόθοι παραμένουν ευσεβείς. Τα φώτα ανάβουν και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο.

Ο κλασσικός δρόμος της επιστροφής. Στρίμωγμα, 30-40 λεπτά περπάτημα, φωνές και διαμαρτυρίες. Μποτιλιάρισμα στον παράδρομο, αυτοκίνητα παρκαρισμένα για πολλά χιλιόμετρα και στα δυο ρεύματα της εθνικής. Καθώς περπατάμε χαζολογώντας σκέφτομαι αν υπάρχουν αρκετά πράγματα σήμερα, που να μπορούν να κινητοποιήσουν 30.000 ανθρώπους να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια. Τι είναι αυτό που κάνει το πλήθος να ενεργεί ώρες - ώρες σαν ένα σώμα; Τι κάνει τόσους ανθρώπους να τραγουδάνε με όλη την δύναμη της φωνής τους κάθε στίχο του «Enjoy the silence»;

Δεν έχω απάντηση. Κανείς μας δεν έχει. Συνεχίζουμε να περπατάμε. Ξαφνικά επανέρχεται το σήμα στο κινητό. 3 SMS. «Είχατε τρεις κλήσεις», «Τι έγινε; Καλή η συναυλία;», «Κάντα όλα πουτάνα στο photographic για πάρτη μου».

Όσο μπορούσα τα έκανα…