Ο μεγάλος θυμός

«Πες του μαλάκα να πάει να πνιγεί» μου λέει. Εγώ στον κόσμο μου. Ακούω reggae διασκευές τραγουδιών των Radiohead. Δυναμώνω την ένταση στο mp3 και δεν δίνω σημασία. «Να και ο μαλάκας με το Audi» ουρλιάζει λίγο πριν ανάψει το φανάρι και διασχίσουμε την Πανόρμου.

Είναι γύρω στα 50-55. Μακριά βαμμένα μαύρα μαλλιά, μπότες, φθαρμένο τζιν. Όπως με προσπερνάει την κοιτάζω λίγο καλύτερα. Το πρόσωπο της είναι σκαμμένο από τις ρυτίδες και έχει τυλίξει ένα μαύρο μαντίλι γύρω από το κεφάλι της. «Μαλακοπίτουρες όλοι σας. Μου έχετε σπάσει τα νεύρα» την ακούω να λέει.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα είμαστε κι οι δυο στις κυλιόμενες σκάλες του σταθμού του Μετρό. Είναι 7-8 σκαλιά μπροστά μου. Γυρίζει και μου ρίχνει ένα απίστευτα θυμωμένο βλέμμα. Εξαφανίζεται τρέχοντας.

Δεν ξέρω γιατί αλλά κατά βάθος πιστεύω πως μου άξιζε.

"...όλη της γης η σκόνη"

Πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να ερωτευθεί μονάχα δυο πράσινα μάτια. Όχι τον άνθρωπο που τα φέρει. Μονάχα τα μάτια. Θεωρώ πως είναι δυνατόν να αγαπήσεις μια φωνή, ένα άγγιγμα, ένα σημαδάκι στο γόνατο. Τον τρόπο που κάθεται κάποιος στον καναπέ.

Το όλον δεν είναι το απλό άθροισμα των επιμέρους. Επίσης, όμως, κάθε στοιχείο είναι μοναδικό. Έχει την δική του δυναμική, την δική του ομορφιά. Μπορεί να σιχαθείς μια ταινία αλλά να λατρέψεις μια σκηνή της. Να συμπαθήσεις έναν άνθρωπο απλά από μια κουβέντα του. Να θυμώσεις από μονάχα μια λάθος -για σένα- χρησιμοποιημένη λέξη.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα τραγούδια. Μερικά τα ακούς ξανά και ξανά για ένα και μόνο σημείο τους. Σημείο, που μπορεί να κρατάει και λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Τα δικά μου, τουλάχιστον. Το πιανάκι στην εισαγωγή του «Kinky Afro» των Happy Mondays, το σημείο που οι Depeche Mode τραγουδάνε «…its a question of not letting what we’ve built up, crumble to dust» στο «Question of lust», ο κόσμος που συμμετέχει στην ζωντανή ηχογράφηση του «Disarm» των Smashing Pumpkins. Το σημείο που αλλάζει κάπως το τέμπο στο «Μόχα» του Παυλίδη, ο στίχος «…σαν γεράκι μες τα πάρτι, ψάχνεις αγάπη» του Κ. Βήτα. Είναι πάρα πολλά Δεν χρειάζεται να αναφερθούνε όλα….

Για να καταλήξω, ότι και να λένε οι διάφορες κριτικές, όταν ο Μάλαμας κάνει εκείνο το μακρόσυρτο επιφώνημα στο τέλος κάθε ρεφρέν του «Διάφανος» του Θανάση Παπακωνσταντίνου κάτι -σχεδόν- μαγικό συμβαίνει.

The battle of Athens

Άνοιξη 2000. Τότε έδειχνε και στην Ελλάδα MTV. Britney Spears, Christina Aguillera και το κακό συναπάντημα. Κάπου-κάπου, όμως, πετύχαινες και κάτι καλό. Το Alternative Nation, το Headbangers Ball, την συναυλία των Rage Against the Machine στην Πόλη του Μεξικό. «The battle of Mexico». 12 με 2 το βράδυ ήταν. Το θυμάμαι καλά. Μέχρι τις πέντε το πρωί είχα μείνει ξύπνιος ακούγοντας δεκάδες φορές το «Know your enemy».

Την άλλη μέρα στην σχολή ήταν το βασικό θέμα συζήτησης. «Φαντάζεσαι να έρθουν και στην Αθήνα;» Η κλασσική μαλακία ερώτηση. Η αρχή κάθε είδους σουρεαλιστικού σεναρίου. «Ναι και θα παίξουν στα Σούρμενα. The battle of Σούρμενα!Χα-χα!!». Και όπου Σούρμενα βάλε 50-60 ακόμη περιοχές, που αναφέρθηκαν μέχρι να ξεφουσκώσει το αστείο. Φοιτητές ήμασταν, χρόνο είχαμε. Περισσότερο απ’οσο μπορούσαμε να σκοτώσουμε.

Αλλά καμιά φορά ακόμη και ο σουρεαλισμός καθίσταται υπαρκτός. Μερικούς μήνες αργότερα ο de la Rocha και η παρέα του είναι στην Αθήνα. Λευκή κόλλα στην Γλωσσολογία, τα εισιτήρια προ πολλού αγορασμένα και εμείς κολλημένοι στο κάγκελο. Πρώτο κομμάτι το «Kick out the jams» και 8.000-10.000 κόσμος στις επάλξεις. Ο Χ. έχει φύγει για την κερκίδα. «Ραντεβού στο τέλος στο καρτοτηλέφωνο». Ο Γ. κάνει crowd-surfing. Ξαφνικά πέφτει. Τρέχω από πάνω του. «Ξανασήκωσε με» μου λέει. Γελάω. Κοιτάζω προς το μέρος της Α.. Ευτυχώς δεν έχει φάει καμιά αδέσποτη. Έχουμε την έγνοια της.

Κάπου στο «Killing in the name» βλέπω τους καπνούς. Όταν βγαίνουμε έξω καταλαβαίνουμε. Αμάξια στις φλόγες, μολότοφ, μπάτσοι που ανεβαίνουν συντεταγμένοι με ασπίδες από την αριστερή μεριά. Το καρτοτηλέφωνο καίγεται. Φεύγουμε τρέχοντας προς τα δεξιά. Πέφτουν δακρυγόνα. Κάποιοι άτυχοι που εκείνη την ώρα απλώς έβγαιναν από το θέατρο γνωρίζονται λίγο καλύτερα με τα αστυνομικά κλομπ. Το πρωί της άλλης μέρας ο αντιδήμαρχος Πετρούπολης Αλέξης Κούγιας ρίχνει την ευθύνη στο συγκρότημα. «Τέσσερις αλήτες που υποστηρίζουν έναν δολοφόνο» τους χαρακτηρίζει στις βαρυσήμαντες δηλώσεις του. Οι συνομιλητές του, Μαρία Μπακοδήμου και Φώτης Σεργουλόπολος επιδοκιμάζουν. Ο Σωτήρης κάτι προσπαθεί να γαβγίσει αλλά δεν τον αφήνουν.

Επτά περίπου χρόνια αργότερα, κάνω έναν πρόχειρο υπολογισμό. Σύμφωνα με αυτόν, αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που έχω αναφερθεί σε αυτήν την συναυλία, κανείς δεν θα είχε αμφιβολία για το που θα ήμουνα το διάστημα 27-29 Απρίλη.

Blast from the past

Το αρθρίδιο είναι χωμένο στην 178η σελίδα του περιοδικού. «Περήφανα γηρατειά» ο τίτλος του. Αναφέρεται στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Keith Richards, «Talk is cheap». Τα λόγια είναι φτώχια λέει η κιθάρα των Rolling Stones.

«Βάλτε το δίσκο στο πλατώ, αφήστε αυτόν τον βρωμόγερο να σας παρασύρει στα ποιο χυδαία, γοητευτικά, παθιασμένα φανκ ροκ που ακούσαμε τελευταία. Ο μόνος από τους εναπομείναντες γερόλυκους που μπορεί να είναι υπερήφανος για όσα έκανε και θα κάνει» γράφει ο (ανώνυμος) συντάκτης.

Είναι ένα παλιό Κλίκ που έπεσε τυχαία χέρια μου. Νοέμβρης 1988 γράφει στο εξώφυλλο. Το Coktail με τον Τομ Κρουζ δεν έχει προβληθεί ακόμη στην Ελλάδα και στην σελίδα με τις προτάσεις κάποιος γράφει για κάτι undergrοund πάρτι, που γίνονται στου Ψυρρή. «Παλιά σπίτια, σκοτεινά συνεργεία με κατεβασμένα ρολά, γκρεμισμένα σπίτια. Μεταπυρηνικά πάρτι σε σκηνικό για Ρίντλευ Σκοτ και Μπλέηντ Ράνερ». Το «And Justice for All…» βρίσκεται στην στήλη με τις νέες κυκλοφορίες και εγώ είμαι ένα μικρό παιδάκι στις πρώτες τάξεις του σχολείου.

19 χρόνια μετά ο Keith ετοιμάζεται για γυρίσματα, ο Tom και οι Metallica φαντάζουν ξοφλημένοι και του Ψυρρή μόνο underground δεν μπορεί να χαρακτηριστεί

Εγώ έχω γίνει blogger.

Έρευνα

Την ύπαρξη μιας αιτιώδους σχέσης μεταξύ χειμωνιάτικης ηλιοφάνειας και εργασίας ανακάλυψαν οι επιστήμονες. Πιο συγκεκριμένα, αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας καταδεικνύουν ξεκάθαρα πως οι χειμωνιάτικες ημέρες με ήλιο είναι οι μέρες με την πιο πολύ δουλειά. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την τελευταία εβδομάδα και χρησιμοποίησε το μικρό αλλά απολύτως αντιπροσωπευτικό δείγμα του ενός (1) ατόμου. Στην διενέργεια της και ειδικά στο πεδίο της εξαγωγής συμπερασμάτων φέρονται να συνέβαλλαν σημαντικά ειδικοί κάθε είδους.

Παράξενο

Κωμωδία ή δράμα; Ο Harold Crιck στο Stranger than Fiction προσπαθεί να βρει σε τι είδους λογοτεχνικό έργο αποτελεί τον βασικό χαρακτήρα. Επιχειρεί να συνθέσει τα κομμάτια και να ανακαλύψει που το πάει η φωνή που ακούει μέσα στο κεφάλι του. Το έργο θυμίζει λίγο Adaptation, ο Will Ferrell είναι καταπληκτικός σαν αποξενωμένος από τα συναισθήματα του μοναχικός πρωταγωνιστής ενός σουρεαλιστικού ονείρου, η αίθουσα είναι γεμάτη.

Ένα κορίτσι, όμως, πέντε θέσεις μακριά δεν δίνει σημασία στην μεγάλη οθόνη. Την προσοχή της έχει κερδίσει μια άλλη πιο μικρή. Στέλνει sms. Έχει χαμηλώσει τον ήχο αλλά την προδίδει το φως. Ένα αχνό μπλε φως, που φέγγει λίγο πιο κάτω από το πρόσωπο της. Οι φίλες της στις δίπλα θέσεις δεν της δίνουν σημασία. Το ίδιο, όμως, κάνει και αυτή. Μόνο το κινητό της υπάρχει την συγκεκριμένη στιγμή.

«Ζήσε την ζωή σου όπως πάντα επιθυμούσες» είναι η συμβουλή, που ακούει σε κάποια σκηνή της ταινίας ο Harold. Ίσως αυτό να προσπαθεί να κάνει και το κοριτσάκι. Ίσως να προσπαθεί να ανακαλύψει αν η ζωή της είναι κωμωδία ή δράμα.

Ίσως, πάλι, απλά να βαριέται.

Underworld

Είναι κάτι που το σκέφτομαι πολλές φορές στο Μετρό. Τι μπορεί να συμβαίνει από πάνω; Σε τι ρυθμούς κινείται η πόλη, ενώ εγώ την διασχίζω υπογείως με τα ακουστικά στα αυτιά; Τι γίνεται εκεί έξω;

Αν δεν είμαι κουρασμένος ή δεν έχω εύκαιρο κάτι να διαβάσω και να ξεχαστώ, προσπαθώ να εξάγω συμπεράσματα για τον «έξω κόσμο» παρατηρώντας τους επιβάτες που ανεβαίνουν σε κάθε σταθμό. Βρεγμένα ρούχα και ομπρέλες σημαίνουν βροχή. Εύκολο αυτό. Μακρυμάλληδες, gothakia, indie προσωπάκια, που κατεβαίνουν στην Αττική, αντιστοιχούν σε συναυλία στο Gagarin. Ακόμη ευκολότερο.

Βαγόνια γεμάτα στολές, ξίφη, καπέλα και γάντια ισοδυναμούν με ολιγοήμερη άδεια από στρατιωτική σχολή. Πιτσιρίκια με μπαλόνια Μπόμπ Σφουγγαράκη αποτελούν ξεκάθαρη ένδειξη πως στο Σύνταγμα ή στην Πλατεία Κοτζιά πραγματοποιούνται κάποιου είδους εκδηλώσεις. Τα γκρουπ τουριστών που περιμένουν στο Σύνταγμα το τρένο προς Άγιο Αντώνιο σημαίνουν πως ο ρεσεψιονιστ κάποιου ξενοδοχείου στο Μεταξουργείο σε 3-5 λεπτά θα έχει πολύ δουλειά. Αν μοιράζεσαι την διαδρομή με μια διμοιρία ΜΑΤ, τότε σίγουρα είναι 17 Νοέμβρη και η πορεία μόλις ολοκληρώθηκε.*

Το σημερινό, πάντως, ούτε καν το υποψιάστηκα περνώντας από κάτω…



*Αληθινή ιστορία

Διαπίστωση

«μεσ' την καρδιά μου έχω ένα ήμερο πουλί
αν τ' αφήσω να βγει
τα δόντια του θα σε κατασπαράξουν»


Μίλτος Σαχτούρης- «Ξένε»

Ειδήσεις σε 1'

Το Monitor έκλεισε. Ο Marilyn Manson χωρίζει. Μια κοπέλα στις Η.Π.Α. θα λάβει αποζημίωση για κάτι εντελώς κουφό ενώ στην Μεγάλη Βρετανία υπάρχει ένας παπαγάλος με λεξιλόγιο 950 λέξεων. Ψιλικατζής κοντά στον σταθμό Φίξ έχει αναρτήσει στην βιτρίνα του καταστήματος του χαρτί που αναφέρει «Ζητείται συνεργάτης για άλλα κόλπα». Στον Παναθηναϊκό εμφανίστηκε από το πουθενά ένας πιτσιρικάς που φέρνει στην μνήμη κάποιον άλλο.

Τέλος, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η “silenzio” πρόδωσε το τάγμα των καλικάτζαρων…

Mechanical Animal

Ο Brian Warner γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 38 χρόνια στο Canton του Ohio. Τα πρώτα σχολικά του χρόνια τα πέρασε σε ένα Χριστιανικό Σχολείο, το οποίο, όμως, σύντομα εγκατέλειψε. Αφού αποφοίτησε από κάποιο άλλο σχολείο της περιοχής μετακόμισε μαζί με την οικογένεια του στην Florida. Εκεί σπούδασε δημοσιογραφία και θέατρο στο Browanard Community College.

Το 1989, σε ηλικία 20 ετών, έφτιαξε τους Marilyn Manson. Το ίδιο όνομα υιοθέτησε και για τον εαυτό του. Προέρχεται από την ένωση των ονομάτων της ηθοποιού Marilyn Monroe και του δολοφόνου Charles Manson. Οι δυο πλευρές του «american dream». Όνειρο και εφιάλτης, χλιδή και παράνοια.

Το παιχνίδι του ήταν πάντα το shock rock. Βγάζει την γλώσσα (και όχι μόνο…) στην συντηρητική Αμερική πραγματώνοντας τα ιδανικά της από την ανάποδη μεριά. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, η πάντα εύκαιρη πηγή φόβου. Πολλές πόλεις δεν έχουν δεχτεί να φιλοξενήσουν συναυλίες της μπάντας, αρκετά από τα τραγούδια τους δεν παίζονται στο ραδιόφωνο. Η φήμη πως ο ίδιος ο Manson έχει αφαιρέσει τέσσερα από τα πλευρά του για να μπορεί να αυτοικανοποιείται στοματικά (!!!) αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα hoax στo Διαδίκτυο.

Ο ίδιος φαίνεται το απολαμβάνει. Αυτή την στιγμή είναι παντρεμένος με το vintage μοντέλο Dita von Teese, ενώ κατά το παρελθόν είχε σχέσεις με τις πορνοσταρς Tracy Lords και Jenna Jameson. Η τελευταία, μάλιστα, στην αυτοβιογραφία της «How to make love like a porn star» τον περιγράφει σαν "εξαιρετικά προικισμένο". Ο χριστιανισμός, η αμερικάνικη κοινωνία και το πρότυπο της «αγίας οικογένειας» που επικρατεί σε αυτήν είναι πάντα στο στόχαστρο του. Οι φωτογραφήσεις του είναι πάντα ακραίες, οι δηλώσεις του πάντα υπερβολικές. Έχει μηνυθεί για σεξουαλική παρενόχληση από σεκιουριτά συναυλίας του. Είχε πηδήξει στον σβέρκο του κατά την διάρκεια του show.

Του έχουν ρίξει ευθύνη μέχρι και για τις δολοφονίες μαθητών στο Λύκειο Columbine. Ο ίδιος έδωσε στο ντοκιμαντέρ «Ακήρυχτος Πόλεμος» την δική του απάντηση. Σε κάποιο σημείο της ταινίας ο Michael Moore ζήτησε να μάθει τι θα ρώταγε τους νεαρούς δολοφόνους αν είχε την ευκαιρία.

«Δεν θα τους έλεγα τίποτα» απάντησε.. «Απλά θα τους άκουγα. Αυτό που δεν έκανε κανείς».

2007

Η καινούργια χρονιά μετράει ήδη τρεις μέρες ζωής. 2007: Ένας ακόμη αριθμός για να θυμόμαστε. Κάτι σαν το pin του κινητού και της κάρτας για το ATM. Ένας απλός τετραψήφιος αριθμός. Λίγο μεγαλύτερος από τα τηλεφωνικά προθέματα, λίγο μικρότερος από τα διάφορα ψηφιακά passwords.

Βολεύει να το σκέφτεσαι έτσι. Αλλιώς αρχίζεις να τα μπλέκεις τα πράγματα. Ασχολείσαι με ζώδια, πλανήτες και συναστρίες. Παίρνεις αποφάσεις που εγκαταλείπεις κάπου κοντά στην Καθαρά Δευτέρα. Φτιάχνεις σενάρια. Οι εκφράσεις «νέο ξεκίνημα» και «καινούργια αρχή» γίνονται οι αγαπημένες σου. Αν και σχεδόν πάντα μένεις μόνο στα λόγια..

Στην ουσία, αντί να ζεις απλά σχεδιάζεις. Χάνεις χρόνο, όμως, έτσι. Πάντα μένεις πίσω. Κατά την γνώμη μου δεν χρειάζονται βαρύγδουπες εκφράσεις ούτε μεγαλεπήβολα σχέδια. Αισιοδοξία χρειάζεται. Έστω και αδικαιολόγητη...

2007. Μια ακόμη χρονιά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ας συνεχίσουμε απλά να κάνουμε τα πράγματα που μας ευχαριστούν. Στο χέρι μας είναι.