Αμυντικό χαφ

Breathe in, breathe out. Άλλη μια εβδομάδα έφτασε στο τέλος της, άλλος ένας μήνας ολοκληρώνεται. Κανείς, όμως, δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί. Το μυστικό μοιάζει να είναι η διαρκής κίνηση. Τρέξιμο σε όλο το μήκος και πλάτος του «γηπέδου». Κάτι σαν αμυντικό χαφ στο ποδόσφαιρο.

«Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά» που λέει και το τραγούδι. Ο χρόνος γίνεται κάτι το σχετικό. Η διάρκεια της εβδομάδας μειώνεται, οι μήνες γίνονται λιγότεροι. Πέφτεις για ύπνο την Κυριακή και ξαφνικά ξυπνάς Παρασκευή πρωί. Το μυστικό είναι, όντως, η διαρκής κίνηση. Κάπου-κάπου, όμως, ο ρυθμός πρέπει να παγώνει. Η ομάδα χρειάζεται ανάσες.

Πρέπει να κρατήσεις μπάλα. Κάτι σαν αυτό που κάνουν τα καλά αμυντικά χαφ στο ποδόσφαιρο.


Υγ. Στην φωτογραφία είναι ο Fernando Redondo. Ένα από τα μεγαλύτερα αμυντικά χαφ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Αν και ο όρος «αμυντικό χαφ» μάλλον τον αδικεί..

Charity work

Δεν συνηθίζω να βλέπω ταινίες, τις οποίες επιλέγουν να δουν και κυρίες, που έχουν προ πολλού καβατζάρει τα 60. Χθες το βράδυ, όμως, το Αττικόν ήταν γεμάτο από τέτοιες. Επίσημα ρούχα, πολλά χρυσαφικά, περπάτημα αγκαζέ. Όλο το πακέτο.

Η προβολή είχε φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Ειδάλλως δεν νομίζω πως θα επέλεγαν να δουν μια γερμανική ταινία, που ασχολείται με την (πραγματική) ιστορία της δολοφονίας ενός νεαρού από τρεις φίλους του. Με την δράση να εξελίσσεται σε ένα σκοτεινό, απογυμνωμένο σκηνικό και με, μόλις, δυο ηθοποιούς να παίζουν όλους τους ρόλους. Κι ούτε πιστεύω είχαν δει το American History X και την περίφημη σκηνή με το πεζοδρόμιο, που αναφερόταν συχνά πυκνά στην χθεσινή ταινία.

Μέσα στην αίθουσα αναρωτιόμουνα πώς είναι δυνατόν να ζουν την ζωή τους έτσι. Να πηγαίνουν σε μέρη που δεν τους λένε τίποτα, να παριστάνουν πως νοιάζονται για πράγματα, που τις αφήνουν αδιάφορες, να βρίσκονται σε χώρους, όπου δεν έχουν τίποτα κοινό με τους μισούς και παραπάνω από τους παρευρισκόμενους. Ένιωσα ανακουφισμένος για την δική μου ζωή και την κατά πολύ μικρότερη ηλικία μου.

Αλλά τα πράγματα, τελικά, δεν είναι τόσο απλά. Εσύ που το διαβάζεις τώρα αυτό είσαι σίγουρος πως δεν ζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο; Γιατί εγώ δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά για τον εαυτό μου. Υπάρχουν στιγμές που τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Και το κακό είναι πως δεν βοηθάω καν κάποια ευαίσθητη μερίδα του πληθυσμού…

Η ακτή

Το νερό και η απώλεια. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας The Shore του Διονύση Ζερβού. Όχι οι ηθοποιοί. Το δήλωσε, άλλωστε, κι ο ίδιος την Παρασκευή το βράδυ στην προβολή του έργου του στις Νύχτες Πρεμιέρας. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το νερό. Η θάλασσα, η βροχή, η πισίνα στο μοτέλ, το ενυδρείο στο εστιατόριο. Μέσα όλα τους που χρησιμοποιούνται για να δείξουν την απώλεια και τον πόνο των -αποκομμένων μεταξύ τους- χαρακτήρων. Δυο άνθρωποι πνίγονται στην θάλασσα, ένας τρίτος σώζεται την τελευταία στιγμή. Το νερό μεταμορφώνεται από πηγή ζωής σε ένδειξη-υπενθύμιση της απώλειας.

Η Παρασκευή ήταν, απ’ όσο θυμάμαι, η μόνη μέρα της τελευταίας εβδομάδας, που δεν έβρεξε. Είδα, λοιπόν, μια ταινία για το νερό, σε μια νύχτα χωρίς σταγόνα βροχής. Παρακολούθησα μια ταινία για την απώλεια το ίδιο βράδυ, που συνάντησα φίλους, γιόρτασα μαζί τους, ήπια, γέλασα, ξενύχτησα.

Το ασύμπτωτο της κατάστασης το θεωρώ κάτι παραπάνω από τύχη.

Πολυεργαλείο

Συνήθως λειτουργεί σαν προστατευτικό. Είναι ένα τείχος, που με απομονώνει από τον έξω κόσμο. Κρατάει μακριά τις φωνές των περαστικών και τα κορναρίσματα των ταξιτζήδων, τα στριγκλίσματα από τα φρένα των λεωφορείων. Υπάρχουν και φορές, όμως, που μεταμορφώνεται σε δίχτυ ασφαλείας. Με κρατάει κάθε φορά που πέφτω. Δεν με αφήνει να αγγίξω το έδαφος.

Άλλες φορές γίνεται χαπάκι. Κάθε είδους. Αντικαταθλιπτικό, τονωτικό, αναλγητικό. Ακόμη και Viagra σε μερικές (ελάχιστες) περιπτώσεις. Την μεγαλύτερη, όμως, αποτελεσματικότητα την έχει σαν ενισχυτικό μνήμης. Είναι κάτι σαν συντηρητικό για να διατηρούνται οι αναμνήσεις.

Μπορεί, επίσης, να χρησιμοποιηθεί και σαν άκατος, σαν διαβατήριο, σαν πυξίδα, σαν όργανο μέτρησης του χρόνου και της απόστασης. Ίσως και σαν όπλο, αν σκουρύνουν τα πράγματα . Πραγματικό πολυεργαλείο, χρήσιμο σε κάθε εξερευνητή της αστικής ζούγκλας.

Είναι το φορητό μου mp3 player. Κι ας έχει αυτήν την στιγμή μόνο 15 τραγούδια…

Ξανά στην αφετηρία

Η πρώτη υποψία ήρθε το Σάββατο το βράδυ. Κάπου στο τρίγωνο Pop-Kinky- Αλχημιστής. Η πρώτη ψύχρα, η πρώτη φορά, που κάποιος από την παρέα φοράει μπλούζα με μακρύ μανίκι. Φθινόπωρο .

Δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου. Η περίοδος των κομματικών φεστιβάλ, των τελευταίων συναυλιών σε ανοιχτούς χώρους, των πρώτων βροχών. Της εξεταστικής, της ολοκληρωτικής επιστροφής στους παλιούς ρυθμούς. Του τέλους των sms τύπου «μακάρι να ήμουν τώρα στην Αμοργό/ στην Σκόπελο/ στην Ίο/ στο μέρος που σε φίλαγα».

Φθινόπωρο. Χθες το βράδυ η πρώτη –σοβαρή- βροχή της σεζόν, σήμερα το πρωί ο πρώτος ζεστός καφές. Παρά τον ήλιο που ξεγελάει. Λείπει το Φεστιβάλ της Βαβέλ και ένα πρόγραμμα εξετάσεων γεμάτο σημαδάκια από στυλό για να συμπληρωθεί το σκηνικό. Είμαστε κι επισήμως ξανά στην αφετηρία.

Ίχνη αλήθειας

Λάτρευε τις ανούσιες κολακείες, τα εμφανώς ψεύτικα κομπλιμέντα. Ζούσε για αυτά. Εκείνος μπορεί να μην τα έλεγε ποτέ αλλά δεν μπορούσε χωρίς να τα ακούει. Οι ψεύτικοι έπαινοι του ήταν απαραίτητοι.

Οι άλλοι δεν τον καταλάβαιναν. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί ήταν δυσαρεστημένος όποτε διέκρινε ίχνη αλήθειας στα επαινετικά λόγια για το πρόσωπο του. Δεν ξέρανε, βλέπεις, τον μεγάλο φόβο του. Δεν ξέρανε πως φοβόταν τα «ευχαριστώ» και τα «συγνώμη», πως δεν μπορούσε καν να τα αρθρώσει.

Δεν τα φοβόταν απλώς. Τα έτρεμε. Ειδικά αυτά που απαιτούσαν ίχνη αλήθειας.

Σε τρεις περίπου μήνες

Τρεις περίπου μήνες είναι πολύ μεγάλο διάστημα, αν το σκεφτείς. Προλαβαίνεις να κάνεις πάρα πολλά. Να διαβάσεις τα ξεχασμένα στο ράφι βιβλία, να δεις μερικές καινούργιες ταινίες. Να πανηγυρίσεις νίκες, να στεναχωρηθείς για συντριβές. Προλαβαίνεις να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους, έχεις όλο τον χρόνο να ξεχάσεις παλιούς γνωστούς.

Μέσα στους επόμενους τρεις μήνες θα «κατεβάσεις» πολλούς ακόμη δίσκους, θα αγοράσεις αρκετά ακόμη περιοδικά. Θα γελάσεις πολύ και θα στεναχωρηθείς όσο χρειάζεται. Θα επανεξετάσεις ελάχιστες αποφάσεις σου και θα κάνεις χιλιάδες λάθη. Ίσως προλάβεις να τελειώσεις και την διπλωματική σου.

Σε τρεις περίπου μήνες θα πάς στους Kaiser Chiefs και τους Tool. Αν δεν έχουν προλάβει να ακυρωθούν.

Μια ιστορία απο την Νέα Υόρκη

"Τον λένε Tiernach Cassidy. Είναι πυροσβέστης στην Νέα Υόρκη. Στις 11/9/2001 πέντε συνάδελφοι του άφησαν την τελευταία τους πνοή στους Δίδυμους Πύργους. Μετά από δύο μήνες δουλειάς στο ground zero αποφάσισε να κάνει αυτό το τατουάζ στην πλάτη του, στο οποίο αναγράφονται και τα ονόματα τους. Χρειάστηκαν 9 μήνες για να ολοκληρωθεί. Για αυτόν, όμως, ήταν κάτι το αναγκαίο, κάτι το θεραπευτικό. «Ο πόνος στην πλάτη μου έκανε καλό στον πόνο μέσα στο κεφάλι μου» δηλώνει. Επιπλέον, σε αυτό οφείλεται και η γνωριμία του με την σημερινή του σύζυγο. Είναι η κοπέλα που δουλεύει στην reception του tattoo studio".


Από το περιοδικό Time. Τα σχόλια δικά σας.

Ένα γαμημένο θαύμα

«Κάθε βράδυ πέφτεις για ύπνο και κάθε πρωί ξυπνάς. Πρόκειται για ένα γαμημένο θαύμα». Ο Robert Downey Jr δεν λέει καμιά τρομερή σοφία στην συνέντευξη, που παραχωρεί στο τελευταίο Uncut. Μας τα’ χουν πει κι άλλοι αυτά. Πολλές φορές. Όλο και κάποιον θα έχεις ακούσει να μιλάει για το θαύμα της ζωής, που τα χωράει όλα μέσα. Κάπου θα έχεις διαβάσει για τις χαρές και τις λύπες που εναλλάσσονται αέναα. Άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι έρχονται, η ζωή συνεχίζεται. Αυτή είναι η αλήθεια. «Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή».

Ο Robert Downey Jr, ίσως, να λέει το πιο κοινότοπο πράγμα στον κόσμο. Αλλά δεν μπορώ να τον κατηγορήσω γι’αυτό. Αυτή η ζωή είναι γεμάτη εναλλαγές. Το Σάββατο το βράδυ είσαι στο Γαλάτσι και ακούς τον Μάλαμα. Το θέατρο είναι γεμάτο κι ο κόσμος τραγουδάει. Κάποιος σταματάει να κρατιέται και σιγοψιθυρίζει κι αυτός. Είναι φίλος σου.

Κυριακή πρωί κι είσαι στο πόδι από τις εννιά παρά. Το μνημόσυνο της Μαρίας ξεκινάει γύρω στις 10. Η εκκλησία είναι γεμάτη κι ο κόσμος κλαίει. Κάποια σταματάει να κρατιέται και βουρκώνει κι αυτή. Είναι η μάνα σου.

«Κάθε βράδυ πέφτεις για ύπνο και κάθε πρωί ξυπνάς. Πρόκειται για ένα γαμημένο θαύμα».

bad tv

Σάββατο μεσημέρι. Αν υπάρχει κάποια αργκό την οποία χρησιμοποιούν μεταξύ τους οι υπεύθυνοι για την κατάρτιση του προγράμματος των τηλεοπτικών σταθμών σίγουρα θα περιλαμβάνει κάποιον πολύ απαξιωτικό όρο για αυτήν την ζώνη. «Ζώνη της σαπίλας» ίσως;

Το ξέρεις ότι είναι μεσημέρι Σαββάτου όταν τα κανάλια δείχνουν επαναλήψεις. Ή όταν στο Star παίζει αμερικάνικες σειρές τρίτης διαλογής όπως εκείνη που δείχνει δυο ετεροθαλή αδέρφια, τα οποία είναι τα μεγαλύτερα αστέρια του γυμνασιακού μπάσκετ στην ευρύτερη περιφέρεια . Και οι δυο είναι λευκοί, και οι δυο φαίνονται να είναι κάτω από 1.80. Τα καρφώματα, όμως, δίνουν και παίρνουν.

Τα μεσημέρια του Σαββάτου για κάποιον λόγο φαίνονται να ενδείκνυνται για ταινίες με ζώα. Φάλαινες, φώκιες, γάτες και κυρίως σκύλους. Πολλούς σκύλους. Τους ταιριάζουν κι οι ταινίες με αθλήματα, όμως, όπως αυτή που έχει τώρα το Mega με τον Kevin Bacon, ο οποίος προσπαθεί να πείσει έναν ιθαγενή της Αφρικής να τον ακολουθήσει στην Αμερική και να παίξει μπάσκετ για κάποιο κολέγιο. Όπως είναι φυσικό, οι ταινίες που συνδυάζουν και τα δυο θεωρούνται ότι καλύτερο. Σκύλοι που παίζουν ποδόσφαιρο. Αλήθεια πόσες τέτοιες έχουν γυριστεί;

Μεσημέρι Σαββάτου. «I just want to drive bad cars or watch bad tv» που λένε και οι Pearl Jam. Στο περίπου δηλαδή γιατί δεν θυμάμαι ακριβώς τι λένε. Θα το έψαχνα λίγο στο Google αλλά είναι μεσημέρι Σαββάτου και βαριέμαι. Και σε μιάμιση ώρα πάνω κάτω η τηλεόραση δείχνει τον Γάυρο με τον ΠΑΟΚ. Κι αυτό bad tv μπορεί να θεωρηθεί …

Hurt

Ένας άνθρωπος κάθεται και γράφει ένα τραγούδι. Επιχειρεί να περιγράψει το προσωπικό του σκοτάδι. «Εστιάζω στον πόνο, στο μόνο πράγμα που είναι αληθινό» λέει. Το κομμάτι βγαίνει απαισιόδοξο και κλειστοφοβικό. Μια μελαγχολική μελωδία που κλείνει έναν industrial δίσκο. «Θα σε απογοητεύσω. Θα σε κάνω να πονέσεις».

Μερικά χρόνια αργότερα, ένας άλλος άνθρωπος παίρνει το ίδιο τραγούδι και το ξανατραγουδάει. Το κάνει δικό του. Ένα ακόμη σκοτάδι ξεπροβάλλει. «Σε τι έχω μεταμορφωθεί φίλε μου;» ρωτά ο τύπος. Βγάζει προς τα έξω την αρρώστια που τον βασανίζει. Γυρίζει το video λίγο πριν πεθάνει. «Όλοι όσοι γνωρίζω στο τέλος φεύγουν».

Σήμερα στο σκηνικό εμφανίζεται ένας τρίτος άνθρωπος. Παίρνει το τραγούδι και το χρησιμοποιεί για να πουλήσει αθλητικά παπούτσια. Μερικούς στίχους αποφασίζει να μην τους συμπεριλάβει στο spot. Πιο συγκεκριμένα, αυτούς με τους οποίους κλείνει το κομμάτι: «Αν μπορούσα να κάνω μια νέα αρχή, θα κρατούσα τον εαυτό μου ένα εκατομμύριο μίλια μακριά. Θα έβρισκα έναν τρόπο». Λογικό.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Με τον όρο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» περιγράφεται το ψυχολογικό φαινόμενο, κατά το οποίο ο όμηρος ταυτίζεται με αυτόν που τον κρατάει αιχμάλωτο. Το θύμα υπερασπίζεται τον θύτη. Στα μάτια του, ο «δυνάστης» του δεν φαίνεται και τόσο κακός. Έχει λόγους να κάνει αυτά που κάνει, κάτι άλλο τον αναγκάζει να τον ταλαιπωρεί. Εκείνος στην πραγματικότητα δεν το θέλει. Οι μεν, λοιπόν, δεν μπορούν χωρίς τους δε. Οι όμηροι δεν θέλουν να απελευθερωθούν. Έχει οικοδομηθεί μια «ερωτική» σχέση. Ανησυχείς για τον απαγωγέα σου. Θα σου λείψει, αν όλα τελειώσουν. Το συγκεκριμένο σύνδρομο, αν του στρογγυλέψεις κάπως τις άκρες, αν το «τραβήξεις» λίγο από δω κι από κει, αν το «ξεχειλώσεις» ίσως, θα καταλάβεις ότι το βλέπεις καθημερινά. Σχεδόν παντού. Όποιος λέει πως δεν το’ χει ζήσει, πιστεύω, λέει ψέματα.

(Ένα παλιότερο μου post το οποίο ξανανεβάζω με αφορμή αυτό εδώ το άρθρο)

Σειρά τους

Στην μπάλα αρέσουν οι μύθοι. Της αρέσει να φτιάχνει ιστορίες και να τις παρουσιάζει στο κοινό. Να κρατάει τους θεατές με ανοιχτό το στόμα. Δεν της αρέσουν οι βαρετές αφηγήσεις, που είναι γεμάτες κλισέ και συνηθισμένα σχήματα λόγου. Το απρόβλεπτο είναι αυτό που την γοητεύει.

Η ιστορία μιας ομάδας που πήγε στην Ιαπωνία, έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ και έφυγε νικήτρια και αήττητη δεν θα μπορούσε να την συγκινήσει. Χρειαζόταν κάτι πιο συναρπαστικό, κάτι πιο θεαματικό. Και το δημιούργησε. Έφτιαξε μια ομάδα που γύρισε 2 αγώνες στο τέλος, έχασε έναν από τους καλύτερους παίχτες της και κατάφερε στα νοκ-άουτ να παίξει μπάσκετ, που άρεσε σε όλους. Μια ομάδα που απέκλεισε το μεγαθήριο που λεγόταν Η.Π.Α.

Το να της δώσει και το χρυσό θα ήταν πολύ προβλέψιμο. Δεν θα της άρεσε. Γιατί η μπάλα χρειάζεται απρόβλεπτες ιστορίες με ήρωες όπως τον τραυματία Γκασόλ και τους συμπαίχτες του, που έπαιξαν (και) για αυτόν. Θέλει να φτιάχνει παραμύθια που θα μιλάνε για την συσπείρωση του θεωρητικά στριμωγμένου στην γωνία, που θα έχουν πρωταγωνιστές ανθρώπους, που κάνουν την υπέρβαση τους.

Στην μπάλα αρέσουν οι μύθοι. Κι εμείς τον δικό μας τον ζήσαμε την Παρασκευή. Σήμερα ήταν η σειρά της Ισπανίας.