Συνειδητοπoίηση

Ώρες- ώρες νιώθω πως τρέχω με 200 χιλιόμετρα την ώρα. Οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω καν να τα ακουμπήσω. Άνθρωποι διάφοροι εμφανίζονται και εξαφανίζονται εν ριπεί οφθαλμού. Φίλοι, «εχθροί». Νέοι, παλιοί. Άλλους τους αφήνω πίσω, άλλοι φεύγουν μακριά. Για κάποιους άλλους δεν έχουμε καταλήξει ακόμη. Ούτε εγώ, ούτε αυτοί…

Ανεβαίνω συνεχώς πίστες. Κυνηγάω δράκους, φωτιές, χίμαιρες. Έχοντας παράλληλα την υποχρέωση να ξεπερνάω τυπικές χαιρετούρες, ύπουλα ψέματα, ξεψυχισμένες φωνές, ηλίθια αστεία. Κοιτάζω γύρω μου και παρατηρώ πως πρέπει να εμπλουτίσω κατά πολύ το ρεπερτόριο μου. Και δεν θυμάμαι να’ χα ποτέ τέτοιο σκοπό.

Και τότε εμφανίζεσαι εσύ. «Εσύ γεννήθηκες αισιόδοξος» μου λες και συνειδητοποιώ πως μάλλον έχεις δίκιο.

Κατανοώ πως απλά κάποιος μου έκλεψε για λίγο την μπάλα…

Και οφείλω να επανακτήσω την κατοχή.