Στην άλλη μεριά

-Φρόντισες να σε περιμένει κάτι στην άλλη μεριά;

Ή μόνο τα φώτα χαζεύεις;

Το μάθημα του αστερία

Μερικά είδη θαλάσσιου αστερία έχουν τη δυνατότητα να αναπαραγάγουν τα χαμένα άκρα τους. Μπορούν να δημιουργήσουν μέχρι κι έναν ολόκληρο νέο βραχίονα. Θα πρέπει, όμως, το κεντρικό μέρος του σώματος τους να είναι άθικτο, να μην έχει υποστεί αυτό κάποια ζημιά.

Κάπως έτσι προσπαθώ να ζω κι εγώ. Θέλω το κεντρικό μέρος του «σώματος» μου να παραμένει άθικτο. Τίποτα να μην κατορθώνει να το πληγώσει.

Κι εγώ να έχω την δυνατότητα να αναδημιουργώ τα χαμένα άκρα μου. Να γιατρεύω τις επιφανειακές πληγές μου.

Οι κακεντρεχείς θα πουν ότι κάτι παρόμοιο κάνουν και τα φίδια. Έχω αποφασίσει, εκ των προτέρων, όμως, να τους αγνοήσω .

Υγ. Επέστρεψα

On the road again...

Ετοιμάζοντας την βαλίτσα μ’ ένα κεφάλι καζάνι. Γιατί μπορεί οι 10 Dj’s να ήταν καλοί, το μαγαζί να ήταν γεμάτο, η παρέα καλή κι η μουσική δυνατή αλλά όταν γυρίζεις στο σπίτι στις 6 το πρωί πάντα υπάρχουν παρενέργειες.

Ρούχα, περιοδικά, βιβλία, σημειώσεις. Cd με επιλογές από τα Mp3’s για το Discman. Η βαλιτσούλα σχεδόν άδεια, η τσάντα για τον ώμο ασφυκτικά γεμάτη. Στέλνω στα γρήγορα δυο e-mails, διαγράφω στο δευτερόλεπτο δυο άλλα. Το ένα πριν καν το διαβάσω.

Βάζω post, βιάζομαι, πρέπει να φύγω, έχω δρόμο μπροστά μου.

«Γιατί ο δρόμος είναι αλήθεια /χίλια κι ένα παραμύθια /είναι το σπίτι μας/ δεν έχει τέλος».

Καλό μου ταξίδι.

High Fidelity & Κόρε. Ύδρο

«Οι άνθρωποι ανησυχούν για τα παιδιά που παίζουν με όπλα ή παρακολουθούν βίαια videos. Φοβούνται πως θα τα κυριεύσει κάποια κουλτούρα βίας. Κανείς δεν ανησυχεί που τα παιδιά ακούν χιλιάδες στην κυριολεξία τραγούδια για χωρισμούς, απόρριψη, πόνο, μοναξιά και απώλεια»

Ακούω τους Κόρε.Ύδρο και θυμάμαι τις εναρκτήριες ατάκες του High Fidelity. Σίγουρα μερικά από τα τραγούδια τους θα καταφέρουν να τρυπώσουν σε κάποια λίστα με τα top-5 τραγούδια ενός χωρισμού. Κι αυτό δεν το θεωρώ κακό…

Bez, the record man

Αυτό το τυπάκι εδώ είναι ο Bez. Δεν μπορείς να τον πείς μουσικό. Στους Happy Mondays έπαιζε μαράκες. Στους Black Grape κάτι παρεμφερές. Βασικό του, βέβαια, καθήκον ήταν να εφοδιάζει τους υπόλοιπους με “πολυβιταμίνες”. Α, ναι χόρευε κι όλας. Αλλά ούτε χορευτή μπορείς να τον πείς.

Πριν από λίγο καιρό κέρδισε το Celebrity Big Brother στην Μεγάλη Βρετανία. Και την προηγούμενη εβδομάδα έγινε κάτοχος ενός παγκόσμιου ρεκόρ. Γελοίου μεν, ρεκόρ δε. Και μην ξεχνάς το «παγκόσμιου»…

Άσε που το έκανε με μουσική υπόκρουση το «Step On»

«You’re twistin’ my melon man»

...διψάμε για ουρανό

Ένα τεράστιο καρβέλι,
μια πελώρια φρατζόλα ζεστό ψωμί
είχε πέσει από τον ουρανό

ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι
και με μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω

όμως και μια μικρή,
ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή
μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε
κομμάτια γνήσιο ουρανό

και όλοι τώρα τρέχαν σ’αυτή,
λίγοι πήγαιναν στο ψωμί
όλοι τρέχανε στον μικρό άγγελο που μοίραζε
ουρανό

Ας μην το κρύβουμε
διψάμε για ουρανό!


Μίλτος Σαχτούρης-Το ψωμί (από την συλλογή «Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο»)


Υγ. 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Συνειδητοπoίηση

Ώρες- ώρες νιώθω πως τρέχω με 200 χιλιόμετρα την ώρα. Οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω καν να τα ακουμπήσω. Άνθρωποι διάφοροι εμφανίζονται και εξαφανίζονται εν ριπεί οφθαλμού. Φίλοι, «εχθροί». Νέοι, παλιοί. Άλλους τους αφήνω πίσω, άλλοι φεύγουν μακριά. Για κάποιους άλλους δεν έχουμε καταλήξει ακόμη. Ούτε εγώ, ούτε αυτοί…

Ανεβαίνω συνεχώς πίστες. Κυνηγάω δράκους, φωτιές, χίμαιρες. Έχοντας παράλληλα την υποχρέωση να ξεπερνάω τυπικές χαιρετούρες, ύπουλα ψέματα, ξεψυχισμένες φωνές, ηλίθια αστεία. Κοιτάζω γύρω μου και παρατηρώ πως πρέπει να εμπλουτίσω κατά πολύ το ρεπερτόριο μου. Και δεν θυμάμαι να’ χα ποτέ τέτοιο σκοπό.

Και τότε εμφανίζεσαι εσύ. «Εσύ γεννήθηκες αισιόδοξος» μου λες και συνειδητοποιώ πως μάλλον έχεις δίκιο.

Κατανοώ πως απλά κάποιος μου έκλεψε για λίγο την μπάλα…

Και οφείλω να επανακτήσω την κατοχή.

Παραμυθάκι...

Της δώσανε τρεις ευχές.

Τρεις.

Ούτε μια παραπάνω.

Μπορούσε να έχει τα πάντα.

Πήρε, όμως, μόνο όσα μπορούσαν να κρατήσουν οι ώμοι της.

Πήρε μόνο όσα άξιζε να πάρει.

Σχεδόν τίποτα…

Βλάσφημοι στίχοι

- Jesus was a black man!
- No, Jesus was Batman!
- Fuck! That was Bruce Wayne!!

Kelly’s Heroes – Black Grape

Μερικά στιχάκια σε στέλνουν τελείως αδιάβαστο

Enjoy the silence...

Words are very unnecessary

They can only do harm

Under blue moon...

Το εισιτήριο γράφει «ώρα έναρξης 9:30». Είναι 22:30 και οι Echo and the Bunnymen δεν έχουν βγει ακόμη στην σκηνή του γεμάτου Club 22. Έχουμε αράξει στα σκαλάκια δεξιά από το μπαρ. Η Αναστασία πίνει από την μπύρα μου και λέει πως έχει αγχωθεί μήπως κλείσουν τα φώτα και δεν προλάβει να πάει μπροστά- μπροστά. Ο Γιώργος κι εγώ συζητάμε για αυτό που θέλουμε να μας «αγχώσει», πετάμε ιδέες, κάνουμε τα πρώτα πρόχειρα σχέδια.

Όταν αρκετή ώρα αργότερα ακούγεται το «Killing Moon» σκέφτομαι την αρχή του Donnie Darko, μια παλιά κασέτα tdk με όμορφα γυναικεία γράμματα, κάτι βράδια στην Ίο. Στο «Cutter» ένας τύπος που νόμιζα ότι κοιμόταν πετάγεται πάνω, όταν η παρέα του Ian McCulloch αποφασίζει να διασκευάσει Doors τα κορίτσια πίσω μας χορεύουν. Λίγο αργότερα χτυπάμε όλοι μαζί παλαμάκια στο «Take a Walk On The Wild Side». Ακόμη πιο μετά, τραγουδάμε το «Waiting For The Man», που οι «λαγουδάνθρωποι» διασκευάζουν «especially for Athens».

Φεύγουμε από τα μαγαζί αποφασισμένοι να βρούμε αυτό που θα μας «αγχώσει».

Και είμαι σίγουρος πως μέσα του θα έχει και κάτι από την σημερινή βραδιά.

Αφιέρωση

Αυτό το post είναι αφιερωμένο σε έναν και μόνο άνθρωπο, σε μια συγκεκριμένη κοπέλα. Της το αφιερώνω γιατί είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους για τους οποίους λες ότι είναι φίλοι σου και το εννοείς 100%, γιατί όταν σήμερα το βράδυ της πω πως χθες μαζεύτηκα στις 5:00 το πρωί σπίτι και αφού πρώτα γύρισα τρία διαφορετικά μπαράκια θα μου φωνάξει και θα μου πει πως πρέπει να καταλάβω πως δεν είμαι πια πιτσιρίκι, γιατί όταν την πρωτογνώρισα ντρεπόμουν να βρίσω μπροστά της, γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να της κρατήσω κακία, γιατί καμιά φορά απορώ πως έχει αντέξει όλα αυτά που της έχουμε πει τόσα χρόνια εγώ και το άλλο το «ρεμάλι».

Γιατί της το έχω υποσχεθεί, γιατί το βράδυ θα μας βγάλει έξω, γιατί σήμερα είναι τα γενέθλια της.

Προτροπή

«Ας μην αφήσουμε την αγάπη να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα…»
Νίκος Καρούζος

Ακούς;

Βραδιά Champions League

Το περίφημο γκολ του Ροναλντίνιο στο περσινό Chelsea-Barcelona δεν το είδες ποτέ ζωντανά. Μπορείς να το έχεις δει πάρα πολλές φορές σε video αλλά την στιγμή που μπήκε εσύ δεν έβλεπες το ματς. Προφανώς έκανες κάτι άλλο. Κάτι που πρέπει να ήταν εντελώς ανούσιο γιατί ούτε καν το θυμάσαι πια.

Την ντρίπλα του Ρεδόνδο σε εκείνον το κακόμοιρο αμυντικό της Manchester United επίσης την έχεις δει μόνο σε video. Ήσουν σε ένα party στο Decadence εκείνο το βράδυ. Αυτό το θυμάσαι πολύ καλά. Ωραία ήταν…

Έχεις, επίσης, χάσει την ζωντανή μετάδοση του γκολ του Κοντέ με τον Ολυμπιακό (φροντιστήριο), του 3ου γκολ του Άγιαξ το ’96 (στενοχώρια), ενός τουλάχιστον ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός (συναυλία κολλητού), του μαγικού γκολ του Μαραντόνα με την Αγγλία (όταν είσαι 5 χρονών μάλλον σε απασχολούν άλλα πιο σημαντικά πράγματα). Ενδεικτικά όλα αυτά και σε τυχαία σειρά…

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό σου κανονίζεις η αποψινή έξοδος να έχει τελειώσει μέχρι τις 21.30. Βαριά-βαριά. Μιλημένα, συμφωνημένα, χωρίς γκρίνιες και παρεξηγήσεις.

Γυρνάς σπίτι αποφασισμένος να μην χάσεις ούτε μια φάση. Είσαι σίγουρος πως θα μπουν πανέμορφα γκολ. Γύρω στις 23:30, όμως, καταλαβαίνεις πως μετά το απογευματινό καφεδάκι θα έπρεπε, μάλλον, να είχατε συνεχίσει και για ένα ποτάκι…

Μόνο το γκολ του Ronaldinio άξιζε.
Και είμαι σίγουρος πως δεν θα με πείραζε να το έχω δει μόνο σε video.

Μάσκες

Μέχρι χθές μπορούσες άνετα να φοράς την μάσκα σου. Ήσουν ένας ακόμη καρναβαλιστής. Από σήμερα, όμως, τέλειωσαν αυτά. Δεν έχεις πια δικαιολογία. Προφυλάξου, λοιπόν, γιατί σε λίγο κάποιοι θα αρχίσουν πάλι να λένε πως είσαι υποκριτής. Δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν.

Πως απλά σου αρέσει να φοράς μάσκες…

Αγαπημένα λάθη

“Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαυμάσιο από το να είσαι ναυαγός, από το να μην υπακούς τους νεκρούς κανόνες. Τίποτα πιο θαυμάσιο από τα ατυχήματα και τα λάθη, όταν ο άνθρωπος είναι αρκετά δυνατός να τα καθαγιάζει όλα αυτά και να τα καθιστά αρχέτυπα. Ένα λάθος παύει να είναι λάθος, αν αυτός που το διαπράττει το μετασχηματίζει σε αυτό που ο Μποντλέρ ονόμασε «την πιο πρόσφατη έκφραση της ομορφιάς»”

Ζαν Κοκτώ-Ο Κινηματογράφος της Ποίησης

Χαμένοι στην μετάφραση

Το Brokeback Mountain τελειώνει με τον Enis να λέει την φράση «Jack, I swear…» μπροστά στην κρεμάστρα με τα δυο πουκάμισα και στην κολλημένη στην ντουλάπα παλιά καρτ ποσταλ. Η ταινία τελειώνει. Η φράση δεν ολοκληρώνεται. Προσπαθώ να την ολοκληρώσω εγώ με την φαντασία μου. Συνειδητοποιώ, όμως, πως έχω κάποιους «ανοιχτούς» λογαριασμούς. Ακόμη δεν έχω καταλήξει ως προς το τι ψιθύρισε η Scarlett Johansson στο αυτί του Bill Murray στο τέλος του Lost in tranlation.

Καμιά ιδέα;