Καμιά φορά σκέφτομαι τι θα γινόταν αν δεν είχες έρθει εκείνο το βράδυ, αν το 1999 είχα γράψει σωστά μια δασεία παραπάνω, αν με είχαν δεχτεί στο πρώτο μεταπτυχιακό που έκανα αίτηση.
Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα γεννηθεί κάπου αλλού. Σε μια άλλη χώρα, ίσως. Ή έστω στην άλλη πλευρά της πόλης. Ποιος θα ήμουνα τώρα αν στα 12 μου είχαμε όντως μετακομίσει στα Γιάννενα. Αν το 1996 είχα αποφασίσει να πάω στο Λύκειο της νέας μου γειτονιάς.
Φαντάζομαι άγνωστους ανθρώπους να είναι φίλοι μου. Ανθρώπους που, ίσως, να έχω μοιραστεί μαζί τους μια διαδρομή του Μετρό, μια καλοκαιρινή συναυλία, ένα απόγευμα στο γήπεδο. Από την άλλη, φαντάζομαι τους φίλους μου σαν κάποιους που απλά έτυχαν να είναι στο ίδιο μπαράκι, σαν αυτούς στο αυτοκίνητο πίσω μου στο φανάρι, σαν κάποιους που δεν τους θα τους δω ποτέ.
Μας βλέπω να περπατάμε δίπλα-δίπλα στον δρόμο και να μην γνωριζόμαστε, να μας συστήνουν κοινοί γνωστοί κάποιο βράδυ στον Ιπποπόταμο, να περνάς από μπροστά μου στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου.
Μια αλληλουχία από σχισμές στον χρόνο. Μικρές στιγμές που θα μπορούσαν να τα αλλάξουν όλα. Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο. Δεν ξέρω…Δεν μπορώ να ξέρω…
Υγ. Και κυρίως σκέφτομαι τι θα γινόταν αν είχα πει όλα αυτά που σε διάφορες στιγμές κράτησα μέσα μου…
15 σχόλια:
Το θαυμαστό butterfly effect της ζωής... αυτό την κάνει και ενδιαφέρουσα θα έλεγα, με την έννοια του απρόβλεπτου... αύτο εξάπτει και την φαντασία του "αν" και του "τι θα γινόταν"... χμμμμ...
nice photo επίσης..
@Solitary man: ενδιαφέρον...
@Chaca-khan: thanx!
αλλά δεν είναι δική μου...
Το μεγαλύτερο πακέτο είναι το τελευταίο που έγραψες...κι ειναι δυστυχώς πολύ λεπτή η γραμμή για να μπορέσεις να δηλώσεις απερίφραστα από ποιά πλευρά της στέκεσαι..λες τα πάντα,ανεξάρτητα από τις πιθανές συνέπειες ή τα ζυγίζεις όλα πριν? Σωστό το "σκέψου πριν μιλήσεις", αλλά προσωπικά πιστεύω οτι τα καλύτερα ίσως πράγματα στη ζωή μας συμβαίνουν όταν δεν το κάνουμε...Μέχρι να μου συμβεί το αντίθετο μάλλον...
ΥΓ:κοιτά μου με έχωσες τώρα και σκέφτομαι τα ίδια κι εγώ...ωραίος! :Ρ
Κι εγώ το κάνω αυτό που περιγράφεις. Είναι περίεργο αλλά δε μου φαίνεται πως θα'ταν η ζωή μου πολύ διαφορετική. Ίσως επειδή λίγες φορές "δέθηκα", είτε με φίλους, είτε με αγόρια... Ίσως επειδή όταν πλησιάζω ανθρώπους, ομάδες, βλέπω συχνά ίδια μοτίβα, άλλοτε καλοσύνη, άλλοτε μικροκακίες. Και συνήθως αυτά ενυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο. Με τρομάζει λίγο αυτό. Δε θέλω να είμαι "μπλαζέ", δε μου αρέσει, η αδιαφορία σε νεκρώνει. Από την άλλη, με κάνει να νιώθω μία περίεργη οικειότητα με τους άλλους. Είναι φορές που μιλάω σε κάποιον τυχαία, στο μετρό, κι είναι σα να τον ήξερα από πάντα. Μας τυλίγει όλους αυτή η πόλη...
Κι εγώ το κάνω αυτό που περιγράφεις. Είναι περίεργο αλλά δε μου φαίνεται πως θα'ταν η ζωή μου πολύ διαφορετική. Ίσως επειδή λίγες φορές "δέθηκα", είτε με φίλους, είτε με αγόρια... Ίσως επειδή όταν πλησιάζω ανθρώπους, ομάδες, βλέπω συχνά ίδια μοτίβα, άλλοτε καλοσύνη, άλλοτε μικροκακίες. Και συνήθως αυτά ενυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο. Με τρομάζει λίγο αυτό. Δε θέλω να είμαι "μπλαζέ", δε μου αρέσει, η αδιαφορία σε νεκρώνει. Από την άλλη, με κάνει να νιώθω μία περίεργη οικειότητα με τους άλλους. Είναι φορές που μιλάω σε κάποιον τυχαία, στο μετρό, κι είναι σα να τον ήξερα από πάντα. Μας τυλίγει όλους αυτή η πόλη...
@verde: Έχω καταλήξει πως το "σκέψου πριν μιλήσεις" είναι αρκετά υπερεκτιμημένο και δεν μπορεί να εφαρμόζεται σε κάθε περίσταση.
Υγ. Μέχρι να μου συμβεί κι εμένα το αντίθετο μάλλον...
@muse:Καταλαβαίνω τι λές. Στο κάτω-κάτω είναι κι αυτό μια λύση
Δες το Butterfly Effect για να βρεις απαντήσεις.
Θα το ψάξω. Δεν το' χω δεί.
moy 8ymises ena poihma poy eixa grapsei kapote:
Μέρες που χάθηκαν,
πρόσωπα που έφυγαν πριν καν έρθουν στη ζωή μας,
ένα μόλις βήμα και θα ’ταν κοντά μας
μα παραλείψαμε ή παρέλειψαν να κάνουν.
Και δίχως αυτούς η ζωή συνεχίζεται
δεν είναι όμως η ίδια,
και πάντα θα μένουμε με το ερώτημα
αν είναι ή όχι καλύτερη.
Και πρόσωπα που γνωρίσαμε
χωρίς αυτά δεν θα ’μασταν εμείς ίδιοι
γιατί ήρθαν, γιατί φεύγουν;
ποιός κινεί τα νήματα της ύπαρξής μας;
Τι είναι άραγε η συνάντηση;
Μια σύμπτωση χωροχρόνου
-μόνο αυτό;-
Πώς γίνονται οι ξένοι οικείοι;
...
Όμορφο...
στη ζωη μπορεις να δεχτεις δυο εκδοχες οτι τιποτα απο αυτα που μας συμβαινουν δεν ειναι τυχαιο ή οτι ολα ειναι στη ζωη μας τυχαια. Οποιοδηποτε απο τα δυο κι αν διαλεξεις δεν εχει νοημα να αναρωτιεσαι... Εγω θυμαμαι εφαγα 2 ολοκληρα χρονια απο τη ζωη μου να σκεφτομαι ποσο μεγαλος ειναι ο κοσμος και ποσο μικρος ειμαι εγω, νιωθοντας ασχημα που δε θα μπορεσω ποτε να ταξιδεψω σε ολα τα ομορφα μερη του κοσμου, που δε θα καταφερω να γνωρισω ολους τους ανθρωπους της Γης... Εδω δεν καταφερα να γνωρισω ακομα τον εαυτο μου καλα-καλα... Σκεψου αυταπατη... Ομορφη, γλυκεια μα αυταπατη... Ας ειναι...
Συμφωνώ πως δεν έχει νόημα να αναρωτιέσαι. Νόημα έχει να ζεις...
Δημοσίευση σχολίου