Όπλο

Κάποιοι φαίνεται να πιστεύουν πως οφείλεις να ζεις σε ένα διαρκές παρόν. Να κινείσαι μέσα σε ένα «σήμερα», αποσυνδεδεμένο από κάθε χθεσινό ίχνος. Σε ένα «τώρα» τελείως ανεξάρτητο από το παρελθόν.

«Δεν γίνεται αλλιώς» σου λένε. «Δεν έχεις άλλη επιλογή». Επιβιώνουν αυτοί που προσαρμόζονται, βλέπεις . Αυτοί που έχουν μάθει να ξεχνάνε. Ως εκ τούτου θα πρέπει κι εσύ να αντιμετωπίζεις τις αναμνήσεις σου με τον κατάλληλο τρόπο. Να είσαι έτοιμος να τις διαγράψεις, να τις απλοποιήσεις, να τις διαμορφώσεις κατά το δοκούν. Δικές σου είναι στο κάτω-κάτω.

Η μνήμη είναι ένα όπλο-λένε- και ως τέτοιο πρέπει να φροντίζεις να το στρέφεις στην σωστή κατεύθυνση. Είναι κάποιες φορές –συνεχίζουν- που ο κάθε δρόμος οδηγεί στο να σκοτώσεις το «παρελθόν» σου. Πρέπει να κλείσεις τα μάτια , να τα ξεχάσεις όλα και να «πυροβολήσεις».

Σύμφωνοι. Τον κίνδυνο της εκπυρσοκρότησης, όμως, πως τον αντιμετωπίζεις;

Wildflower soul

«Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο

και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο

γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι

κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει

πιο όμορφος από ποτέ, σαν στρογγυλό χρυσάφι

θα λάμψει στο βλέμμα σου σαν μεγάλο διαμάντι»

Στέρεο Νόβα- Ένα κλεμμένο ποδήλατο

3 σε 1:Αφιέρωση, δώρο, ευχή.
Για το κορίτσι με την ψυχή αγριολούλουδου, που σήμερα έχει γενέθλια.

Suck my kiss

Υπήρχαν στιγμές, που πίστευες πως στην σκηνή ήταν οι πραγματικοί Red Hot Chili Peppers και όχι η (φοβερή) tribute μπάντα, που δημιουργήθηκε ειδικά για αυτήν την βραδιά. Ο κόσμος είχε γεμίσει το Gagarin και όπως έδειχνε πέρναγε φοβέρα. Τραγούδαγε στο Under the Bridge και χόρευε στο Dani California. Πηδούσε πάνω- κάτω στο Higher Ground και το Give it away, ούρλιαζε στο Otherside. Μια γιορτή με σκληρό funk-rock εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του. Ζούσε μια βραδιά γεμάτη κέφι και πάθος. Και ίσως -σε κάποιο βαθμό- να ξέχασε, πως οι πραγματικοί Peppers, μάλλον, δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν στην χώρα μας.

Ακόμη κι αν δεν έρθουν όμως, εμείς ακούσαμε ζωντανά το Suck my kiss.

Κι ο Solitary θα πάει αύριο στην αγκαλιά της μαμάς πατρίδας με άλλον αέρα.

Μικρές χαρές

«Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο σαν τυφλοί, δεν ξέρουμε πια να διακρίνουμε τα κρυμμένα πλούτη του. Πρέπει να ανασύρουμε στην επιφάνεια την εκθαμβωτική ομορφιά, που βρίσκεται κάτω από το κοινότυπο […] Η ζωή δεν περιορίζεται ποτέ στην εναλλαγή του υψηλού με το χαμηλό ή στην αντιστροφή τους. Ανάμεσα τους υπάρχει μια ολόκληρη γκάμα από μικρές χαρές, που δεν γίνεται να τις υποτιμήσουμε. Προπάντων, υπάρχει μια χαρά πολύ πιο σημαντική από την ευτυχία. Πρόκειται για την απλώς και μόνο χαρά του ζην. Η χαρά του ότι βρισκόμαστε εδώ κάτω στην γη για μια εφήμερη και τρελή περιπέτεια».

Επηρεασμένος, μάλλον, από τις ιδέες του Pascal Bruckner, όπως αυτές έχουν διατυπωθεί στο δοκίμιο «Η αέναη ευφορία», αυτό το τριήμερο το αφιέρωσα στις μικρές χαρές*



*Μεταξύ αυτών, και το πρώτο φετινό μπάνιο στην θάλασσα.

I used to think...

...that the day would never come

I'd see delight in the shade of the morning sun

My morning sun is the drug that brings me near

To the childhood I lost, replaced by fear

(7 και σήμερα)

Μέχρι τον Αύγουστο

Αν υπήρχε ίχνος δικαιοσύνης στον κόσμο, αυτήν την στιγμή θα ήμασταν στην Ίο ή την Ελαφόνησο. Θα πίναμε μπύρες όλο το βράδυ και το πρωί (μεσημέρι) θα ξυπνάγαμε για να πάμε για μπάνιο. Οι λέξεις γραφείο, mail και προθεσμία θα βρίσκονταν σε κατάσταση περιοδικής αχρησίας και το τηλέφωνο θα χτύπαγε μόνο για καλό. Δεν θα αγχωνόμασταν για τίποτα και δεν θα πλησιάζαμε υπολογιστή για μέρες.

Βέβαια, η ζωή μπορεί να μην είναι δίκαιη αλλά μπορεί να αντιμετωπιστεί. Υπάρχουν οι συναυλίες που έρχονται, το Μουντιάλ, τα παγωτά από το περίπτερο, οι παγωμένοι καφέδες, οι βόλτες στο Θησείο, τα πρώτα μπάνια πέριξ της Αττικής, τα καλοκαιρινό τμήμα του Terra Petra, το άσπρο σου κοντομάνικο μπλουζάκι, οι σαμπούκες με πάγο και εκείνο το αίσθημα πως η περίοδος των διακοπών πλησιάζει όλο και περισσότερο.

Πιστεύω, θα μας βγάλουν μέχρι τον Αύγουστο…

Ήρωες

Ερώτηση: Θα ήθελα να μας μιλήσετε για τους ήρωες

Φ. Ντολτό: Ξέρετε, όταν γνωρίζουμε από κοντά άτομα, που έχουν συμπεριφερθεί ως ήρωες –είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ένα η δυο- μας λένε ότι η στάση τους οφειλόταν στο ότι ήταν πολύ φοβητσιάρηδες. Ένας, μάλιστα, μου το είπε έτσι ακριβώς: «Φοβόμουν τόσο πολύ, τα είχα κάνει επάνω μου κι όρμησα μπροστά, τόσο πολύ φοβόμουν ότι θα δείλιαζα και θα έκανα πίσω!». Πολλοί από αυτούς συμπεριφέρθηκαν σαν ήρωες διότι το υποκείμενο μέσα τους δεν ήθελε να υποκύψει στον «κτηνιατρικό» φόβο του σώματος, το υποκείμενο βρέθηκε σε έξαρση όταν απειλήθηκε η αξιοπρέπεια του. Δεν σκόπευαν καθόλου να γίνουν ήρωες, αισθάνονταν ότι αυτό που τους είχε ωθήσει να κάνουν την ηρωική πράξη ήταν τα γεγονότα. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και δεν είχαν καμία συνείδηση ηρωισμού.

Φρανσουάζ Ντολτό- Μιλώντας για τον θάνατο

Στο τρένο...

''Όταν σε κοιτάζω δεν ξέρω τι θέλω

μοιάζει με εικόνα παγωμένη από έργο

Όλα σταματούν κι όλα τρέχουν συγχρόνως

ποιος μπορεί να πει τι είναι ο χρόνος''

( Κυριακή, Κωνσταντίνος Βήτα )


Κυριακή πρωί , Κωνσταντίνου και Ελένης, μέσα σε ένα βαγόνι τρένου. Θέση δίπλα στο παράθυρο. Ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει, ενώ όλα γύρω τρέχουν. Δεν έχω μαζί μου το Discman αλλά στα αυτιά μου ακούω αυτό το τραγούδι. Θέλω να πάρω τηλέφωνο και να πω πως το απόγευμα θα είμαι πίσω. Δεν το κάνω. Ο αόρατος dj αλλάζει τραγούδι. Η φωνή ίδια, η εποχή διαφορετική. Δεν αλλάζουμε θέμα, δεν αλλάζουμε κλίμα. Απλά κάνουμε μια χωροχρονική υπέρβαση. Μερικά χρόνια πριν, πάλι μέσα σ’ ένα τρένο…


«και θέλω χίλια ακόμα χέρια να σου δείξω τι θέλω

και χίλια μάτια για να βρω αυτό που δεν ξέρω»

(Το Πάζλ στον αέρα, Στέρεο Νόβα)

Λες;

«Ωριμότητα σημαίνει να κοιτάζεις τον εαυτό σου. Πως θα προχωρήσεις μπροστά. Πως θα “καβατζωθείς”»

Χθες το βράδυ που το πρωτοάκουσα, διαφώνησα εντόνως. Είχα επιχειρήματα, παρουσίασα μια άλλη οπτική. Βέβαια ήταν τέσσερις το πρωί και ήμασταν στην τρίτη κανάτα ρακόμελο.

Σήμερα αρχίζω και το ξανασκέφτομαι. Μήπως, τελικά, τα βλέπω όλα λάθος;

Χρονοδιάγραμμα

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένο προγραμματισμό. Έχουν βάλει την ζωή τους σε μια τάξη και λειτουργούν βάσει σχεδίου. Σε ρωτάνε Μάη μήνα «που θα πας για διακοπές;» και εννοούν εκείνες των Χριστουγέννων. Τις καλοκαιρινές τις έχουν κανονίσει από πέρσι. Μέρος, παρέα, διάρκεια, τα πάντα. Μερικοί έχουν, ήδη, στείλει και προκαταβολή για τα δωμάτια.

Ξέρουν που θα είναι σε δέκα χρόνια και τι δουλειά θα κάνουν. Πότε θα φέρουν στον κόσμο το πρώτο τους παιδί και σε ποια περιοχή θα αγοράσουν σπίτι. Μερικές έχουν αποφασίσει τι θα φοράνε τα παρανυφάκια και μερικοί ποιο θα είναι το επόμενο τους αμάξι. Κάποιοι- λίγοι ευτυχώς- που θα ξοδέψουν το εφάπαξ.

Είναι νέοι άνθρωποι σαν εσένα. Θα τους βρεις παντού. Big Apple, Ρεβέκκα, Μπουρνάζι, στην ουρά στο tichet shop για τα εισιτήρια του Ejekt. Διαβάζουν free press και κυκλοφορούν με ακουστικά μόνιμα στα αυτιά. Όχι δεν έχουν κέρατα.

Μια φίλη μου είχε πει κάποτε πως δεν τους καταλαβαίνει. Τώρα τελευταία, όμως, νομίζω πως έχει αρχίσει να τους ζηλεύει.

Ο μόνος φόβος

Oh I'm scared of the middle place

Between light and nowhere

I don't want to be the one

Left in there, left in there

Antony and the Johnsons

Στις 2 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων. Μην ξεχνιόμαστε.

Jesus Loves Porn Stars

Στην Αμερική μεταξύ όλων των άλλων υπάρχει και μια εκκλησία, που λέγεται xxxchurch. Ιδρυτής και εφημέριος της είναι κάποιος Craig Gross και στόχος της είναι να «σώσει» τον κόσμο από την πορνογραφία. Επίσης, αν μπορέσει, να οδηγήσει τους πορνοσταρς στο δρόμο του Θεού.

Αυτήν την στιγμή ψάχνει τυπογραφείο για να εκδώσει 10.000 νέα αντίτυπα της Καινής Διαθήκης, τα οποία στο εξώφυλλο θα γράφουν «Jesus Loves Porn Stars». Πιο συγκεκριμένα, στο εξώφυλλο θα φιγουράρει η εικόνα , που υπάρχει από πάνω.

Τα αντίτυπα μαζί με ανάλογα T-Shirts και stickers θα αρχίσουν από τον Ιούνιο να διανέμονται σε «καλλιτέχνες» που θα συμμετέχουν σε διάφορες εκδηλώσεις (συνέδρια, φεστιβάλ) της αμερικάνικης βιομηχανίας πορνό. Μάλιστα, για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει, τα μέλη της xxxchurch θα πρέπει να παίρνουν και αυτόγραφο από τους πορνοσταρς!!

Επίκαιρα Ανεπίκαιρο

Sara Goldfarb: I love you, Harry.
Harry Goldfarb: I love you too, Mom.

(Requiem For A Dream)

Η ταινία που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό

όταν έμαθα τι «γιορτάζουμε» σήμερα

Παραμύθ(ι)α...

Μια μέρα θα ξυπνήσεις και θα καταλάβεις ότι όλα αυτά που σου μάθαιναν τόσα χρόνια δεν ισχύουν. Δεν ίσχυαν ποτέ. Θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα καταλάβεις πως όλα είναι αλλιώς.

Θα δεις πως ο Κακός Λύκος είναι απλά το ανυπεράσπιστο θύμα. Δεν είχε καμία ελπίδα από την αρχή. Εκείνο Το-Δεν-Θυμάμαι-Το-Ονομα-Του-Περίεργο-Πλάσμα που βασανίζει με κάθε τρόπο το κακόμοιρο το κογιότ είναι το καρτουνίστικο αντίστοιχο του Ντε Σαντ και όχι κάποιο αθώο πλασματάκι. Ο Batman είναι ένας πλούσιος τυπάκος που εκμεταλλεύεται σεξουαλικά φτωχά αγόρια σαν τον Ρόμπιν.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν είναι και τόσο αθώο, ενώ η Χιονάτη εγκατέλειψε χωρίς δισταγμό τους 7 Νάνους για τα λεφτά του πρίγκιπα. Ο Superman είναι ένας εξωγήινος ασφαλίτης και η Στρουμφίτα ήταν η γκόμενα που έστειλε ο Δρακουμέλ για να καταστρέψει το Στρουμφοχωριό.

Και που’σαι, μεγαλύτερο πουτανάκι από την Σταχτοπούτα δεν υπήρξε ποτέ…

Αίνιγμα

Θα σε ξαναδώ ποτέ;

Όχι

Θα ξαναμιλήσουμε;

Όχι

Θα ρωτήσεις ποτέ τι κάνω;

Όχι

Γύρισε την πλάτη κι έφυγε με ένα αίσθημα ανακούφισης.

Ποιος από τους δυο;

Mesh

«Νόμιζα ότι γνώριζα κάτι περισσότερο σχετικά με σένα. Κάτι περισσότερο από αυτό που έδειχνες. Νόμιζα πως είδα σε σένα κάποια καλοσύνη. Αλλά μέχρι εκεί…»*

Οι Mesh σήμερα το βράδυ θα είναι στο Gagarin σαν headliners του Elfentanz.

* Απόσπασμα- σε ελεύθερη μετάφραση- από το τραγούδι Room With A View

Παράλληλες ζωές

Καμιά φορά σκέφτομαι τι θα γινόταν αν δεν είχες έρθει εκείνο το βράδυ, αν το 1999 είχα γράψει σωστά μια δασεία παραπάνω, αν με είχαν δεχτεί στο πρώτο μεταπτυχιακό που έκανα αίτηση.

Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα γεννηθεί κάπου αλλού. Σε μια άλλη χώρα, ίσως. Ή έστω στην άλλη πλευρά της πόλης. Ποιος θα ήμουνα τώρα αν στα 12 μου είχαμε όντως μετακομίσει στα Γιάννενα. Αν το 1996 είχα αποφασίσει να πάω στο Λύκειο της νέας μου γειτονιάς.

Φαντάζομαι άγνωστους ανθρώπους να είναι φίλοι μου. Ανθρώπους που, ίσως, να έχω μοιραστεί μαζί τους μια διαδρομή του Μετρό, μια καλοκαιρινή συναυλία, ένα απόγευμα στο γήπεδο. Από την άλλη, φαντάζομαι τους φίλους μου σαν κάποιους που απλά έτυχαν να είναι στο ίδιο μπαράκι, σαν αυτούς στο αυτοκίνητο πίσω μου στο φανάρι, σαν κάποιους που δεν τους θα τους δω ποτέ.

Μας βλέπω να περπατάμε δίπλα-δίπλα στον δρόμο και να μην γνωριζόμαστε, να μας συστήνουν κοινοί γνωστοί κάποιο βράδυ στον Ιπποπόταμο, να περνάς από μπροστά μου στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου.

Μια αλληλουχία από σχισμές στον χρόνο. Μικρές στιγμές που θα μπορούσαν να τα αλλάξουν όλα. Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο. Δεν ξέρω…Δεν μπορώ να ξέρω…
Υγ. Και κυρίως σκέφτομαι τι θα γινόταν αν είχα πει όλα αυτά που σε διάφορες στιγμές κράτησα μέσα μου…

Αλήθεια σου λέω...

Μια απ’ αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι
μα δεν κοιμάσαι

Θ’ανάψω μια φωτιά και θα την δεις
όσο μακριά και να’σαι

Θα κάψω αυτόν τον χάρτινο ουρανό…

(Ξύλινα Σπαθιά-Χάρτινος Ουρανός)

Αλήθεια σου λέω…

Happy blogging

"Single, bored, and lonely, but other than that, pretty happy".

Έτσι περιέγραφε τον εαυτό του- στο profile του blog του- ο Kevin Ray Underwood. Ξεκίνησε το blogging τον Σεπτέμβριο του 2002. Στο πρώτο του post έχει κλειστά τα σχόλια. «Who gives a fuck?» για την 11η Σεπτεμβρίου έλεγε και ήταν σίγουρος πως θα δεχθεί επιθετική κριτική και hate mails από τους συμπατριώτες του.

Το τελευταίο του post καταχωρήθηκε φέτος στις 13 Απριλίου. Είναι ένα link για κάποιο άρθρο που εμφανίζεται στον διαδικτυακό τόπο του Discovery Chanell. Τα σχόλια σε αυτό είναι αυτήν την στιγμή περισσότερα από 800. Και στα περισσότερα αυτό που κυριαρχεί είναι το μίσος.

Ο Underwood, βλέπεις, βρίσκεται στην φυλακή καθώς κατηγορείται πως απήγαγε και σκότωσε ένα 10χρονο κοριτσάκι. Ήθελε –λένε οι αμερικάνικες εφημερίδες- «να φάει ανθρώπινη» σάρκα.

Προφανώς δεν ήταν και τόσο «happy». Σίγουρα δεν ήταν.

“Happy people have no stories”. Τα’χουν πει εδώ και χρόνια οι Therapy…

Ειδικά τέτοιου είδους…

Προς το τέλος του κόσμου

«Μου έλεγε ότι ήμουν ένας αδιόρθωτος αισιόδοξος αλλά δεν επρόκειτο για αισιοδοξία. Ήταν μάλλον ότι είχα συνειδητοποιήσει πλήρως πως, αν κι ο κόσμος έτρεχε προς το τέλος του, είχαμε πάντα το δικαίωμα να χαιρόμαστε την ζωή, να’μαστε εύθυμοι, ξέγνοιαστοι, να δουλεύουμε ή να μην δουλεύουμε».

Henry Miller- «Ήρεμες μέρες στο Κλισύ»